Μια γλώσσα τόσο παλιά όσο και ο άνθρωπος
Απόσπασμα από το βιβλίο : «Κόκκινοι ή Νεοφιλελεύθεροι ; Η αποδόμηση της μεταμοντέρνας Αριστεράς» – Αδριανός Εριγκέλ – Εκδόσεις Έξοδος – Αθήνα, Μάιος 2020.
Η μεταμοντέρνα Αριστερά είναι η πρωθιέρεια της ενοχής και της εξιλεώσεως, η εκδούσα αρχή πιστοποιητικών ηθικής και ευπρέπειας. Είναι μια Αριστερά σύμφωνα με τις προτιμήσεις των καιρών μας, κατά το ήμισυ χίπστερ και κατά το υπόλοιπο Σβαναρόλα, που εγκαταβιώνει στην ενάρετη αγανάκτηση και στην αυτοικανοποίηση της «καλής συνειδήσεως».
Ενώ ο παλαιός μαρξισμός διακρινόταν από την τυπική ισορροπία και την ψυχρή ανάλυση – βλέπε Μάρξ, Λούκατς, Γκράμσι – οι επίγονοι της «Γαλλικής θεωρίας» και των αμερικανικής προέλευσης «πολιτιστικών σπουδών», μη διαθέτοντας το χάρισμα των μεταμοντέρνων δασκάλων τους, ξελαρυγγιάζονται με θεατρινισμούς περί ανθρωπισμού. Ουδεμία έκπληξη προκαλεί το γεγονός ότι η συναισθηματική κινδυνολογία αποτελεί χαρακτηριστικό της ρητορείας της Αριστεράς εν γένει. Ένα ρεκόρ δακρύων και συγκινήσεως, που αποσκοπεί στην ενίσχυση του ηθικώς ακαταμάχητου χαρακτήρα της επιχειρηματολογίας της, του λεγόμενου «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς!
Οι σειρήνες της «αγαθής προαιρέσεως» ηχούν παντού. Οι αγανακτισμένοι, τα θύματα, οι άγρυπνοι φρουροί της ηθικής, οι Ιεροεξεταστές της πολιτικής ορθότητος, οι εμπρηστικές αγέλες των κοινωνικών δικτύων …. μιλούν όλοι τους την ίδια γλώσσα. Μια γλώσσα τόσο παλιά όσο και ο άνθρωπος…
«Εδώ σέρνονται σωρός τα σκουλήκια της εκδικητικότητας και μνησικακίας. Ο αέρας βρωμά μυστικά και ανομολόγητα πράγματα (…) Και πόση ψευδολογία προκειμένου να μη φανεί ότι το μίσος αυτό είναι μίσος! Τι σπατάλη μεγάλων λέξεων και στάσεων, τι τέχνη στην «έντιμη» συκοφαντία! Αυτοί οι κακοσυγκροτημένοι και αποτυχημένοι : τι χείμαρρος ευγενικών λόγων ξεπηδάει από τα χείλη τους! (…) Τι θέλουν πραγματικά ; Να παριστάνουν τουλάχιστον την δικαιοσύνη, την αγάπη, τη σοφία, την ανωτερότητα…
Περιφέρονται ανάμεσά μας ως ενσαρκωμένες αιτιάσεις, ως προειδοποιήσεις για μας – λες και η υγεία, η ρώμη, η δύναμη, η περηφάνια, το συναίσθημα της δύναμης είναι απλώς ελαττώματα, για τα οποία θα έπρεπε να πληρώσουμε, να πληρώσουμε ακριβά: ω, πόσο έτοιμοι είναι κατά βάθος να μας κάνουν να πληρώσουμε, πόσο πολύ διψούν να γίνουν δήμιοι. Μεταξύ τους υπάρχουν ένα σωρό φιλέκδικοι μεταμφιεσμένοι σε δικαστές, που έχουν συνεχώς στο στόμα τους τη λέξη «δικαιοσύνη» σαν δηλητηριώδες σάλιο…» (Φρίντριχ Νίτσε – Η γενεαλογία της ηθικής – Εκδόσεις Νησίδες – Θεσσαλονίκη 2001).
Ιδού τα λόγια του Νίτσε, που μοιάζουν σαν να είναι γραμμένα για την εποχή μας. Περιγράφουν το αιώνιο τραγούδι της μνησικακίας. Ένα τραγούδι που θα συνεχίζεται να άδεται και ο λόγος του θα διαρκέσει όσο και ο ίδιος ο άνθωπος.
Η ιδιοφυΐα του νεοφιλελευθερισμού – η μεγάλη στρατηγική του νοημοσύνη- συνίσταται στο να θέτει στην υπηρεσία του και να εργαλειοποιεί τις πιο βασικές αδυναμίες και ενορμήσεις του ανθρώπου. Η ικανότητά του να σβήνει τα ίχνη του είναι απεριόριστη. Παρ’όλα αυτά εάν καταφέρουμε να τα ακολουθήσουμε, μπορούμε να εντοπίσουμε – κάτω από την επίφαση της «Δικαιοσύνης», του «Θύματος» και του «Άλλου» – την μεταμόρφωση της Εξουσίας.
Το να πέσουν οι μάσκες, αν μην τι άλλο, αποτελεί πράξη απελευθέρωσης.
