Με την πλήρη στράτευση της σημερινής ευρωπαϊκής αριστεράς στο πλευρό του ιμπεριαλισμού, με πρόσχημα την αντιμετώπιση του "Ρωσικού ιμπεριαλισμού", έχει ενδιαφέρον να δούμε πως η Βάγκενκνεχτ έχει ήδη προδιαγράψει με μεγάλη ακρίβεια το φαινόμενο του εκμαυλισμού και συστράτευσης με τους Νατοϊκούς σχεδιασμούς.
Θα άξιζε να υπάρξει μια ελληνική έκδοση αυτού του βιβλίου... Η δική μας προσπάθεια συνεισφοράς σ' αυτή την κατεύθυνση:
Ζάρα Βάγκενκνεχτ (Sahra Wagenknecht)... "Εναντίον του Φιλελευθερισμού της αριστεράς"
«Γνωρίζουμε ότι τα αριστερά-κεντροαριστερά κόμματα έχουν προετοιμάσει οικονομικά την άνοδο της δεξιάς μέσα από την καταστροφή της κοινωνικής προστασίας, την ελεύθερη αγορά και τη συνεπακόλουθη αύξηση της κοινωνικής ανισότητας και της επισφάλειας (ευέλικτη, άτυπη προσωρινή εργασία και ανεργία).
Είναι τα ίδια τα κόμματα της αριστεράς, τα οποία επίσης πολιτικά και πολιτισμικά ευνοούν την άνοδο της δεξιάς (ακροδεξιάς), με νικητή τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Είναι τα κόμματα που επιτίθενται στις αξίες και στους τρόπους ζωής αυτών που στις εκλογικές τους περιφέρειες γελοιοποιούν τα προβλήματα τους, τα παράπονά τους και το θυμό τους.
Συνήθως για να ορίσουμε τη σκέψη αυτών των εκπροσώπων της αριστεράς, που έχουν περάσει στην άλλη πλευρά του οδοφράγματος, μιλούμε για τον "αριστερό φιλελευθερισμό".
Ωστόσο, ο όρος "αριστερός φιλελευθερισμός" είναι παραπλανητικός. Στην πραγματικότητα, αυτό το ρεύμα σκέψης δεν είναι ούτε φιλελεύθερο, ούτε αριστερό, αλλά στην πραγματικότητα σε πολλά θεμελιώδη ζητήματα είναι στους αντίποδες και των δύο αυτών πολιτικών παραδόσεων.
Ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους του φιλελευθερισμού, για παράδειγμα, είναι η ανοχή στις απόψεις των άλλων.
Ο τυπικός αριστερός φιλελεύθερος, από την άλλη, χαρακτηρίζεται από μια εκ διαμέτρου αντίθετη στάση: μια ακραία μισαλλοδοξία απέναντι σε όποιον δεν συμμερίζεται την άποψή του για τα πράγματα. Ο φιλελευθερισμός, επιπλέον, πάντα αγωνιζόταν για τη νομική ισότητα, ενώ ο αριστερός φιλελευθερισμός πρεσβεύει τις "ποσοστώσεις" και τη διαφορετικότητα, δηλαδή τη διαφορετική αντιμετώπιση των διαφορετικών ομάδων.
Σε ό, τι αφορά την αριστερά, ιστορικά πάντα υπερασπιζόταν τους ανθρώπους σε μειονεκτική θέση: εκείνους που βλέπουν τον εαυτό τους να τους αποκλείει η κοινωνία από την εκπαίδευση, την αξιοπρεπή διαβίωση και τις επαρκείς ευκαιρίες για πρόοδο.
Η κοινωνική βάση του αριστερού φιλελευθερισμού, από την άλλη πλευρά, είναι η "αντανακλαστική" μεσαία τάξη των μεγαλουπόλεων, ο αριστερός φιλελευθερισμός είναι το θεμέλιο σπίτι σ' αυτό το περιβάλλον και τα στελέχη του προέρχονται όλα από αυτό το προνομιούχο στρώμα της κοινωνίας.
Τα φιλελεύθερα αριστερά κόμματα, από την άλλη, ειδικά απευθύνονται στους πιο πλούσιους και μορφωμένους πολίτες και συγκεντρώνουν τις ψήφους τους σχεδόν αποκλειστικά σε αυτή την ομάδα της κοινωνίας.
Ο αριστερός φιλελευθερισμός διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην παρακμή της πολιτιστικής μας συζήτησης.
Η μισαλλοδοξία των αριστερών φιλελεύθερων και η προτροπή στο μίσος από τη δεξιά πλευρά, είναι συγκοινωνούντα δοχεία που χρειάζεται το ένα το άλλο, που ενισχύουν το ένα το άλλο και αλληλοτροφοδοτεί το ένα το άλλο.
Είτε πρόκειται για τα ζητήματα της μετανάστευσης, της κλιματικής αλλαγής, ή της πανδημίας του κορωνοϊού, το σχήμα παραμένει το ίδιο: η αριστερή φιλελεύθερη αλαζονεία τροφοδοτεί την επέλαση της δεξιάς. Και όσο δυναμώνει η δεξιά, τόσο δικαιώνονται οι αριστεροί φιλελεύθεροι στις θέσεις τους.
Οι Ναζί είναι εναντίον της μετανάστευσης; Τότε όποιος ασκεί κριτική στην μεταναστευτική πολιτική πρέπει να είναι μεταμφιεσμένος ναζί!
Με λίγα λόγια: όποιος δεν είναι μαζί μας είναι δεξιός. Αυτή είναι η δυαδική και απλοϊκή λογική των αριστερών φιλελεύθερων.
Είναι και για αυτόν τον τρόπο προσέγγισης της δημόσιας συζήτησης που στα μάτια πολλών η αριστερά δεν σχετίζεται πλέον με την κοινωνική δικαιοσύνη εδώ και πολύ καιρό, αλλά και με υποκριτική προσβλητικότητα και απαξιωτική ηθικολογία.
Το καλοκαίρι του 2020, 153 διανοούμενοι από διάφορες χώρες στράφηκαν κατά της μισαλλοδοξίας της φιλελεύθερης Αριστεράς με ανοιχτή επιστολή, όπου διαβάζουμε μεταξύ άλλων: "[...] Η ελεύθερη ανταλλαγή πληροφοριών και ιδεών γίνεται όλο και πιο περιορισμένη. Ενώ το περιμένουμε αυτό από την ακραία δεξιά, η λογοκρισία εξαπλώνεται ευρέως και στον πολιτισμό μας... Η μισαλλοδοξία προς τις αντίθετες απόψεις, η μόδα του δημόσιου κι αισχρού εξοστρακισμού, η τάση διάλυσης σύνθετων πολιτικών ζητημάτων σε μια εκτυφλωτική ηθική βεβαιότητα... Πληρώνουμε ένα ακριβό αντίτιμο για όλα αυτά, στο βαθμό που συγγραφείς, καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι δεν διακινδυνεύουν πλέον τίποτα επειδή είναι τρομοκρατημένοι από το τι θα μπορούσε να τους συμβεί αμέσως μόλις αποκλίνουν από την συναίνεση και δεν συμμετέχουν στη χορωδία".
Ωστόσο, αριστεροί και δεξιοί φιλελεύθεροι δεν μοιάζουν μόνο στη μισαλλοδοξία τους. Η φιλελεύθερη δεξιά και αριστερά μοιάζουν και από την άποψη του περιεχομένου.
Ιστορικά η δεξιά χαρακτηρίζεται από την υπεράσπιση του πολέμου, τις περικοπές των κοινωνικών δαπανών και την μεγαλύτερη ανισότητα. Αλλά σήμερα αυτές είναι θέσεις που μοιράζονται πολλοί πράσινοι και φιλελεύθεροι της Αριστεράς.
Ταυτόχρονα, είναι δεξιό να λέει κανείς ότι οι μετανάστες γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης ώστε να ασκηθεί το ντάμπινγκ μισθών (μείωση μισθών), ότι είναι πρακτικά αδύνατο να γίνει διδασκαλία σε μια σχολική τάξη όπου περισσότερα από τα μισά παιδιά δεν μιλούν Γερμανικά, ή ότι έχουμε και εμείς πρόβλημα με τον ριζοσπαστικό ισλαμισμό. Είτε το κάνουν συνειδητά είτε όχι, είναι προφανές ότι μια αριστερά που δαιμονοποιεί κάθε ρεαλιστική προσέγγιση αυτών των προβλημάτων ως "δεξιά προσέγγιση", δεν κάνει τίποτα άλλο από το να παίζει το παιχνίδι της ίδιας της δεξιάς.
Θεωρώ ότι είναι τραγωδία που η πλειοψηφία των αριστερών κομμάτων έχει επιβιβαστεί στην πολιτική εκτροπή του αριστερού φιλελευθερισμού, που αλλοτριώνει τεράστια τμήματα του εκλογικού σώματος από όλα όσα συνδέονται με την "αριστερά".
Πρόκειται για μια εκτροπή που ενισχύει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές παρά τις μακροχρόνιες πλειοψηφίες υπέρ μιας διαφορετικής πολιτικής: για μεγαλύτερη κοινωνική ισορροπία, λογική ρύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών και της ψηφιακής οικονομίας, ενίσχυση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Αντί να προσφύγουν σε αυτές τις πλειοψηφίες με ελκυστική ατζέντα γι' αυτούς, τα κόμματα της αριστεράς συνεχίζουν να ρίχνουν νερό στο μύλο της ακροδεξιάς, καθιστώντας την ως βασικό "κόμμα των εργαζομένων", και συνεχίζουν να θεωρούν τον αριστερό φιλελευθερισμό ως την κορυφαία έκφραση της αριστερής διανόησης και πολιτικής.
Τόσο πολύ έσκαψαν ένα βάραθρο μεταξύ αυτών των κοινωνικών στρωμάτων που κάποτε εκπροσωπούσαν.
Αυτό το βιβλίο μιλάει επίσης για το τι σημαίνει να είσαι αριστερός στον 21ο αιώνα. Μια αριστερή που ξεπερνά κλισέ και μοδάτες φράσεις.
Με αυτό το βιβλίο, γνωρίζω καλά ότι εισέρχομαι σε πολιτικό κλίμα όπου οι κουλτούρες που διαγράφηκαν έχουν πάρει τη θέση μιας αιτιολογημένης συζήτησης.»
Νίκος Κλειτσίκας
press-gr.com
