Η αποδοχή ή όχι της υποχρεωτικότητας των μέτρων καραντίνας – διαχωρισμού και καταστολής, ως όρος που διαχωρίζει δεξιά με αριστερά
Κλείνοντας δύο χρόνια από την εμφάνιση του COVID-19 δεν μπορούν να κρυφτούν μερικά σημαντικά συμπεράσματα. Η παγκόσμια αστική τάξη έχει εξαπολύσει έναν ταξικό, αντεπαναστατικό πόλεμο προσπαθώντας να ξηλώσει βασικές δημοκρατικές κατακτήσεις του παγκόσμιου προλεταριάτου. Σε άλλες περιοχές πιο «διαλλακτικά», σε άλλες ακόμα και με στρατιωτικά μέτρα, σπέρνει τον φόβο ώστε να διαλύσει τις οργανωμένες ή μη ταξικές αντιστάσεις.
Στην Κίνα οργανώνονται στρατιωτικά καμπ που μεταφέρονται οι «φορείς» και ζουν σε άθλιες συνθήκες σε τροχόσπιτα. Το ίδιο και στην Αυστραλία – Νέα Ζηλανδία όπου ο στρατός έχει αναλάβει την εσωτερική «τάξη». Φυσικά και οι δύο πλευρές ανακοινώνουν τον «έλεγχο και περιορισμό της πανδημίας» και δεν τολμά κανείς να αμφισβητήσει τις κρατικές «επιστημονικές αλήθειες». Σε άλλες πιο «δημοκρατικές» χώρες περιορίζεται η κυκλοφορία – συναθροίσεις πολιτών, τα πρόστιμα για μάσκες πάνε σύννεφο και περνάνε όλο και περισσότεροι έλεγχοι πρόσβασης: ένας δαιδαλώδης ελεγκτικός μηχανισμός που αλλάζει συνεχώς με συνεχείς «αναμνηστικές» δόσεις εμβολίου που κι αυτές δεν αρκούν αν δεν κάνεις επαναλαμβανόμενα self test ή rapid test ή μοριακά με μονή – διπλή, ενισχυμένη μάσκα.
Προφανώς και υπάρχουν «εξαιρέσεις». Δεν υπάρχει τόσο Κορονοϋστερία στην Άπω Ανατολή ή Αφρική. Όμως όταν το προσδόκιμο ζωής στην Ινδονησία και Ινδία είναι στα 70 αντί του 82 της Ευρώπης και κατρακυλάει στα 60 της Αφρικής με «πρωταθλήτρια» τη Νιγηρία και Τσαντ που φτάνει μετά βίας τα 53, είναι δύσκολο να τρομάξεις τον πληθυσμό με μια ασθένεια που χτυπάει κυρίως τους άνω των 70. Στις περιοχές αυτές δεν χτίστηκε ποτέ «κοινωνικό κράτος» και μια, έστω, τυπική αστική δημοκρατία για να χρειάζεται να ξηλωθεί.
Η αριστερά σε ολόκληρο τον πλανήτη βρέθηκε μπροστά σε μια παγκόσμια επίθεση «εθνικής ενότητας». Ο αστισμός ανέσυρε τον «αόρατο, κοινό εχθρό» και κάλεσε «στα όπλα» όλη την κοινωνία. Σε αυτές τις συνθήκες παρέλυσε, «έμεινε σπίτι», ψηφιοποίησε τις διαδικασίες της, αποδέχτηκε σιωπηρά τα sms, τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας, τα green pass, έβαλε στόχους ώστε «να λογαριαστεί μετά την πανδημία», κηρύσσοντας ταξική ανακωχή. Ποτέ, όμως, καμία αριστερή ή αναρχική οργάνωση δεν αποδέχτηκε σε «θέσεις» τα πρόστιμα, τις αναστολές εργασίας ανεμβολίαστων, τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας ή συναθροίσεων. Προσπάθησε να πατήσει σε δύο βάρκες: από τη μία να μην ξεπουλήσει ιδανικά και αντιλήψεις και από την άλλη να μην σπάσει από την πολιτική «νομιμότητας» που έχει εθιστεί εδώ και δεκαετίες.
Όμως αυτή η αναστολή της ταξικής πάλης, επέτρεψε να δημιουργηθούν μικροαστικά «κέντρα» στο εσωτερικό της. Πολιτικές περσόνες, καλυμμένες πλέον από την «πανανθρώπινη» κάλυψη που πρόσφερε η «κοινή μάχη όλου του πολιτικού συστήματος ενάντια στην πανδημία» έβγαζαν (και συνεχίζουν να βγάζουν) αντικομμουνιστικά και αντεργατικά κηρύγματα.
Στελέχη σε όλα τα αριστερά κόμματα ξεσπαθώνουν για απολύσεις (ανεμβολίαστων) εργατών και υπερασπίζουν κάθε κατασταλτική πολιτική της ΝΔ: για αυτούς η καραντίνα, οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας, τα υγειονομικά πάσα ελέγχου αποτελούν δήθεν «προοδευτικά» εργαλεία ενάντια στον Covid-19. Στην πράξη, όμως, αποτελούν το κομμάτι που πρώτο ενσωματώνεται στην αστική αντεπαναστατική πολιτική μετά από τη μακρόχρονη αποτυχία της αριστεράς να αντιταχτεί νικηφόρα στην παγκόσμια κρίση που εκτυλίσσεται πάνω από μια δεκαετία.
Σύμφωνα με τον πολιτικό «χάρτη» των δεξιών μειοψηφιών εντός της αριστεράς, η πολιτική της παγκόσμιας αστικής τάξης είναι αυτή του Μπολσονάρο – Τραμπ – Τζόνσον. Κάτι δεν κολλάει όμως σε αυτή την ανάλυση.. . Ο Τραμπ μας αποχαιρέτισε και Μπολσονάρο – Τζόνσον δεν πατάνε και πολύ καλά στα πόδια τους. Σύμφωνα με τους «φίλους της καραντίνας» είτε οι στρατηγοί της Βραζιλίας που ανέβασαν (και τώρα θάβουν) τον Μπολσονάρο ανήκουν στην «προοδευτική» αστική τάξη είτε υπάρχει ένα φανταστικό αριστερό και εργατικό κίνημα που την τελευταία διετία διέλυσε τις αστικές τάξεις του πλανήτη και εγκαθίδρυσε κόντρα στις επιδιώξεις τους ένα κοινωνικό κράτος που «νοιάζεται» για την υγεία των πολιτών πολύ περισσότερο πχ από τη δεκαετία του `20 ή του `60 που «δεν έκαναν τίποτα» για την Ισπανική ή Ασιατική Γρίπη.
Προφανώς και υπήρχε μια (μειοψηφική) άποψη στην παγκόσμια αστική τάξη που προσπαθούσε να «κρύψει» τον COVID-19 προσπαθώντας να περάσει πάνω από τα κύματα της Οικονομικής Κρίσης. Όμως η Κρίση δεν μπορεί να κρυφτεί αν καμώνεσαι πως δεν υπάρχει. Γρήγορα, όλα τα πολιτικά και οικονομικά επιτελεία κατάλαβαν πως βρισκόμαστε σε μια παγκόσμια έξαρση ύφεσης όπου μια «πανδημία» θα εξυπηρετούσε τέλεια τα σχέδια κουκουλώματος της. Οι θιασώτες της «ανυπαρξίας του COVID-19» είτε πήραν πόδι, είτε περιθωριοποιήθηκαν. Ακόμα και σε χώρες που η αστική τάξη δοκίμασε μη – κατασταλτική πολιτική (όπως η Σουηδία) τα αποτελέσματα δεν ήταν καλύτερα. Οι νεκροί από την ασθένεια δεν ήταν λιγότεροι αφού ούτε και εκεί υπήρξε μια ενίσχυση του συστήματος πρόληψης – υγείας, αλλά ούτε υπήρξε διάσωση της οικονομίας αφού η κρίση είναι παγκόσμια. Έτσι οι κυβερνήσεις αυτές βρίσκονται υπό κρίση «αφού δεν έκαναν τίποτα».
Είναι θετικό έστω και με χρονική καθυστέρηση να παρουσιάζεται μια αφύπνιση της αριστεράς και των εργατικών σωματείων. Η στροφή από «καθολικό» σε «εθελοντικό» εμβολιασμό, η ανάδειξη ξανά του αιτήματος ενάντια στiς αναστολές εργασίας ανεμβολίαστων, ενάντια σε ελέγχους, πρόστιμα και green pass, δίνει ξανά αυτοπεποίθηση στο ταξικό κίνημα να αντεπιτεθεί στη δεξιά πολιτική και να απομονώσει τα αντιδραστικά στοιχεία που λειτουργούν προβοκατόρικα ζητώντας τον εξοστρακισμό «στο βουνό» χιλιάδων εργαζομένων . Η μάχη δεν είναι «εμβόλιο – αντιεμβόλιο» αλλά εργάτες ενάντια σε αφεντικά και να βρούμε τρόπο να ξηλώσουμε την αστική διαχείριση της «αριστείας» της ΝΔ που είναι υπεύθυνη για τους θανάτους και την εξαθλίωση των εργαζομένων και της νεολαίας.
