Πώς έχει μεταμορφωθεί ο κόσμος τις τελευταίες τρεις δεκαετίες; Ο διάσημος Ρώσος φιλόσοφος Alexander Dugin μοιράζεται τις ιδέες του με το κοινό του Sputnik.
Στο διάσημο παγκοσμιοποιητικό περιοδικό Foreign Affairs (1990/1991), ο Charles Krauthammer, ένας Αμερικανός ειδήμονας, δημοσίευσε ένα διαμορφωτικό άρθρο με τίτλο «The Unipolar Moment», προσφέροντας μια εξήγηση για το τέλος της διπολικής παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Μετά την κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και την αναμενόμενη αποσύνθεση της ΕΣΣΔ (η οποία δεν είχε συμβεί ακόμη τη στιγμή αυτής της δημοσίευσης), ο Krauthammer οραματίστηκε μια παγκόσμια τάξη όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες και η συλλογική Δύση (ΝΑΤΟ) θα παρέμεναν ο μοναδικός πόλος της εξουσία, θέτοντας τους κανόνες, τους κανόνες και τους νόμους, ενώ εξισώνουν τα συμφέροντα και τις αξίες τους με καθολικά και υποχρεωτικά πρότυπα. Ο Krauthammer ονόμασε αυτή την de facto δυτική παγκόσμια ηγεμονία «μονοπολική στιγμή».
Λίγο αργότερα, ένας άλλος Αμερικανός ειδικός, ο Φράνσις Φουκουγιάμα, δημοσίευσε ένα παρόμοιο μανιφέστο, «Το τέλος της ιστορίας». Ωστόσο, σε αντίθεση με τον Φουκουγιάμα, ο οποίος δήλωσε βιαστικά ότι η νίκη της Δύσης επί της υπόλοιπης ανθρωπότητας ήταν πλήρης και ότι όλα τα έθνη και οι λαοί θα αποδέχονταν εφεξής τη φιλελεύθερη ιδεολογία και τη μονομερή κυριαρχία των ΗΠΑ και της Δύσης, ο Krauthammer ήταν πιο προσεκτικός. Αναφέρθηκε σκόπιμα σε μια «στιγμή» —μια συγκεκριμένη κατάσταση στη διεθνή ισορροπία δυνάμεων—χωρίς να συμπεράνει πρόωρα εάν η μονοπολική παγκόσμια τάξη πραγμάτων θα ήταν διαρκής ή φευγαλέα.
Όλα τα σημάδια της μονοπολικότητας ήταν εμφανή, δηλαδή, η σχεδόν καθολική αποδοχή του καπιταλισμού, της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, των φιλελεύθερων αξιών, της ιδεολογίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της τεχνοκρατίας, της παγκοσμιοποίησης και της αμερικανικής ηγεσίας. Ωστόσο, ο Krauthammer αναγνώρισε την πιθανότητα αυτή η φάση να μην είναι μόνιμη, αλλά μάλλον ένα μεταβατικό στάδιο που θα μπορούσε είτε να στερεοποιηθεί σε ένα διαρκές μοντέλο (επικύρωση του Fukuyama) είτε να δώσει τη θέση του σε μια διαφορετική παγκόσμια τάξη πραγμάτων.
Το 2002/2003, ο Krauthammer επανεξέτασε τη διατριβή του σε ένα άλλο έγκριτο, αλλά ρεαλιστικό και όχι παγκοσμιοποιητικό, περιοδικό, το National Interest, στο άρθρο «On the Unipolar Moment». Αυτή τη φορά, υποστήριξε ότι μετά από 10 χρόνια, η μονοπολικότητα είχε πράγματι αποδειχθεί ότι ήταν απλώς μια στιγμή και όχι μια βιώσιμη παγκόσμια τάξη πραγμάτων.
Προέβλεψε την άνοδο εναλλακτικών μοντέλων, που τροφοδοτούνται από τις αυξανόμενες αντιδυτικές τάσεις στις ισλαμικές χώρες, την Κίνα και μια αναζωπυρωμένη Ρωσία υπό έναν ισχυρό πρόεδρο, τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Τα επόμενα γεγονότα έπεισαν περαιτέρω τον Krauthammer ότι η μονοπολική στιγμή είχε τελειώσει. Οι ΗΠΑ απέτυχαν να κάνουν μόνιμη την παγκόσμια ηγεσία τους της δεκαετίας του 1990 και η δύναμη της Δύσης είχε εισέλθει σε μια περίοδο παρακμής. Η ευκαιρία για παγκόσμια κυριαρχία, όταν ήταν εφικτή, είχε σπαταληθεί από τις δυτικές ελίτ, αφήνοντάς τους την επιλογή είτε να συμβάλουν στον σχηματισμό ενός πολυπολικού κόσμου είτε να διακινδυνεύσουν την ασχετοσύνη.
Η ομιλία του Πούτιν στο Μόναχο το 2007, η επικράτηση της Κίνας και η άνοδος του ισχυρού ηγέτη της Σι Τζινπίνγκ μαζί με την οικονομική της άνθηση, τα γεγονότα στη Γεωργία (2008), οι διαδηλώσεις στο Μαϊντάν της Ουκρανίας, η επανένωση της Ρωσίας με την Κριμαία και, τέλος, η έναρξη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης το 2022 και το ξέσπασμα του κολοσσιαίου πολέμου στη Μέση Ανατολή το 2023—όλα επιβεβαίωσαν ότι Ο Krauthammer, μαζί με τον Samuel Huntington και τη διατριβή του "Clash of Civilizations", ήταν πιο ακριβείς στις εκτιμήσεις τους από το υπερβολικά αισιόδοξο όραμα του Fukuyama για τη φιλελεύθερη Δύση.
Σήμερα, οποιοσδήποτε λογικός παρατηρητής μπορεί να δει ξεκάθαρα ότι η μονοπολικότητα ήταν απλώς μια φευγαλέα «στιγμή» την οποία αντικαθίσταται από ένα νέο παράδειγμα, δηλαδή την πολυπολικότητα ή, ίσως πιο προσεκτικά, μια «πολυπολική στιγμή».
Επανεξετάσαμε αυτή τη συζήτηση για να ρίξουμε τα φώτα της δημοσιότητας στον όρο «στιγμή» στην ανάλυση της παγκόσμιας πολιτικής. Στο εξής, θα βασιστούμε σε αυτό το πλαίσιο: Είναι μια στιγμή ή δεν είναι;
𝚺𝛕𝛊𝛄𝛍𝛈 ή 𝛐𝛘𝛊;
Η συζήτηση για το εάν ορισμένα διεθνή, πολιτικά ή ιδεολογικά συστήματα είναι μη αναστρέψιμα ή, αντίθετα, προσωρινά, μεταβατικά και ασταθή, έχει μακρά ιστορία. Οι υποστηρικτές συγκεκριμένων θεωριών συχνά υποστηρίζουν με πάθος τη μονιμότητα των κοινωνικών καθεστώτων και των μετασχηματισμών που υποστηρίζουν, ενώ οι σκεπτικιστές και οι αντίπαλοι αμφισβητούν αυτήν την προοπτική, υποστηρίζοντας ότι τέτοια φαινόμενα είναι απλώς παροδικά.
Αυτή η δυναμική είναι εύκολα παρατηρήσιμη στο πλαίσιο του μαρξισμού. Για τους φιλελεύθερους θεωρητικούς, ο καπιταλισμός και η αστική τάξη σηματοδοτούν το πεπρωμένο της ανθρωπότητας, το οποίο κρατά και παραμένει αιώνια ως φιλελεύθερο-καπιταλιστικό, οδηγώντας σταδιακά μια καθολική εξέλιξη της ανθρωπότητας στη μεσαία τάξη, δηλαδή στην αστική τάξη. Αντίθετα, οι μαρξιστές θεωρούν τον καπιταλισμό ως μια ιστορική στιγμή ανάπτυξης. Αν και απαραίτητο για την υπέρβαση της προηγούμενης στιγμής (της φεουδαρχίας), προορίζεται να αντικατασταθεί από τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, όπου η εξουσία της αστικής τάξης θα αντικατασταθεί από την εργατική τάξη, με την ιδιωτική ιδιοκτησία και τους καπιταλιστές να πεθαίνουν τελικά, αφήνοντας μόνο το προλεταριάτο. Για τους μαρξιστές, ο κομμουνισμός δεν είναι πλέον μια στιγμή αλλά, ουσιαστικά, το «τέλος της ιστορίας».
Οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις του 20ου αιώνα —στη Ρωσία, την Κίνα, το Βιετνάμ, την Κορέα, την Κούβα και αλλού— παρείχαν κρίσιμη επικύρωση του μαρξισμού. Ωστόσο, μια παγκόσμια επανάσταση δεν υλοποιήθηκε, έτσι δύο ιδεολογικά συστήματα συνυπήρξαν, σχηματίζοντας τον διπολικό κόσμο από το 1945 (μετά τη συνδυασμένη νίκη κομμουνιστών και καπιταλιστών επί της ναζιστικής Γερμανίας) έως το 1991.
Κατά τη διάρκεια αυτής της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, κάθε πλευρά ισχυρίστηκε ότι το αντίπαλο σύστημα ήταν μια παροδική φάση, μια απλή «στιγμή» και όχι το «τέλος της ιστορίας». Οι κομμουνιστές υποστήριξαν ότι ο καπιταλισμός θα κατέρρεε αναπόφευκτα, ανοίγοντας τον δρόμο για τον καθολικό σοσιαλισμό, ενώ ισχυρίζονταν ότι τα καθεστώτα τους θα διαρκέσουν «για πάντα». Οι φιλελεύθερες ιδεολογίες αντέδρασαν υποστηρίζοντας ότι ο σοσιαλισμός ήταν απλώς μια «στιγμή», δηλαδή μια στιγμιαία παρέκκλιση από την αστική πορεία ανάπτυξης και ότι ο καπιταλισμός θα επικρατούσε τελικά.
Αυτή η προοπτική στηρίζει τη θέση του Φουκουγιάμα για το «τέλος της ιστορίας» . Μέχρι το 1991, φάνηκε ότι είχε δίκιο. Το σοσιαλιστικό σύστημα είχε καταρρεύσει και τα απομεινάρια της ΕΣΣΔ και της μαοϊκής Κίνας αγκάλιασαν τον καπιταλισμό της αγοράς, επιβεβαιώνοντας έτσι τις προβλέψεις των φιλελεύθερων.
𝝤 𝞅𝝸𝝺𝝴𝝺𝝴𝞄𝝷𝝴𝞀𝝸𝞂𝝻𝛐ς 𝞈ς 𝞂𝞃𝝸𝝲𝝻𝛈
Φυσικά, ορισμένοι μαρξιστές σιώπησαν, υποστηρίζοντας ότι "δεν έχει τελειώσει ακόμη" - ότι το καπιταλιστικό σύστημα θα εξακολουθήσει να παραπαίει, εγκαινιάζοντας την ώρα της προλεταριακής επανάστασης. Ωστόσο, αυτό παραμένει αβέβαιο. Το προλεταριάτο συρρικνώνεται παγκοσμίως και η ανθρωπότητα φαίνεται να κινείται σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση.
Η φιλελεύθερη άποψη, που απηχεί ο Φουκουγιάμα, που εξισώνει τον κομμουνισμό με μια παροδική στιγμή δηλώνοντας τον «ατελείωτο καπιταλισμό», φαίνεται πολύ πιο τεκμηριωμένη. Οι μεταμοντερνιστές έχουν εξερευνήσει διάφορες διαστάσεις αυτής της «νέας κοινωνίας», όπου το κεφάλαιο επιτυγχάνει πλήρη και πραγματική κυριαρχία, προσφέροντας εξωφρενικές μεθόδους για την καταπολέμηση του κεφαλαίου εκ των έσω. Αυτά περιλαμβάνουν την «προλεταριακή αυτοκτονία», τη σκόπιμη μετατροπή ατόμων σε ανάπηρους ή ιούς υπολογιστών, αλλαγές φύλου και ακόμη και ειδών. Όλα αυτά έχουν γίνει το πρόγραμμα των αριστερών φιλελεύθερων στις Ηνωμένες Πολιτείες και υποστηρίζονται ενεργά από την κυρίαρχη ελίτ του Δημοκρατικού Κόμματος - woke, ακύρωση πολιτισμού, περιβαλλοντική ατζέντα, διανθρωπισμό και πολλά άλλα.
Τόσο οι υποστηρικτές όσο και οι πολέμιοι του καπιταλιστικού θριάμβου συμφωνούν ότι δεν είναι μια φάση που πρέπει να αντικατασταθεί από κάτι άλλο, αλλά το τελικό πεπρωμένο της ανθρωπότητας, το τελικό στάδιο της ανάπτυξής της. Πέρα από αυτό βρίσκεται μόνο μια μετάβαση σε μια μετα-ανθρώπινη κατάσταση - τη λεγόμενη Μοναδικότητα , όπως την περιγράφουν οι μελλοντολόγοι, όπου η ανθρώπινη θνητότητα ξεπερνιέται προς όφελος της μηχανικής αθανασίας. Με άλλα λόγια, καλώς ήρθατε στο Matrix.
Έτσι, στην ιδεολογική μάχη μεταξύ δύο συστημάτων, η αστική τάξη βγήκε νικήτρια, διαμορφώνοντας το κυρίαρχο παράδειγμα του τέλους της ιστορίας.
𝝤 𝝩𝞀𝝰𝝻𝝿 𝞈ς 𝝿𝝰𝞀𝛂𝝲𝝾𝝼𝞃𝝰ς 𝞂𝞃𝝶𝝼 𝝿𝝰𝝲𝝹𝛐𝞂𝝻𝝸𝝰 𝝸𝞂𝞃𝛐𝞀𝛊𝝰
Ωστόσο, η δυνατότητα εφαρμογής του όρου στιγμή στην εποχή της «παγκόσμιας καπιταλιστικής νίκης», ακόμη και μέσα από το φιλελεύθερο πλαίσιο, ανοίγει μια μοναδική προοπτική. Η ορατή κατάρρευση της δυτικής ηγεσίας και η αδυναμία της να ενεργήσει ως καθολική αρχή νόμιμης εξουσίας (που αντικατοπτρίζεται στην έννοια της «μονοπολικής στιγμής») υποδηλώνει μια ιδεολογική διάσταση σε αυτές τις αποτυχίες. Θα μπορούσε το τέλος της μονοπολικότητας και της δυτικής ηγεμονίας να σημάνει και το τέλος του φιλελευθερισμού;
Αυτή η ιδέα υποστηρίζεται από ένα σημαντικό πολιτικό γεγονός: τις δύο προεδρικές θητείες του Ντόναλντ Τραμπ. Η εκλογή του ως προέδρου των ΗΠΑ, μια προσωπικότητα που επικρίνει ανοιχτά την παγκοσμιοποίηση και τον φιλελευθερισμό, αντανακλά την εμφάνιση σημαντικής δυσαρέσκειας στον πυρήνα της μονοπολικής Δύσης σχετικά με την ιδεολογική και γεωπολιτική κατεύθυνση που υποστηρίζουν οι φιλελεύθερες ελίτ.
Επιπλέον, ο αντιπρόεδρος του Τραμπ, JD Vance, προσδιορίζεται ρητά ως «μεταφιλελεύθερος συντηρητικός». Κατά τη διάρκεια των εκστρατειών του Τραμπ, ο φιλελευθερισμός -ιδιαίτερα ο «αριστερός φιλελευθερισμός» που συνδέεται με το Δημοκρατικό Κόμμα- θεωρούνταν σταθερά ως αρνητικός όρος. Στους ευρύτερους κύκλους του «λαϊκιστικού Τραμπισμού», ο φιλελευθερισμός έγινε συνώνυμος με τον εκφυλισμό και τη διαφθορά μεταξύ των κυρίαρχων ελίτ. Στο προπύργιο του φιλελευθερισμού - τις Ηνωμένες Πολιτείες - ένας πολιτικός που είναι εξαιρετικά επικριτικός απέναντι στον φιλελευθερισμό κέρδισε για δεύτερη φορά στην πρόσφατη ιστορία και οι υποστηρικτές του δεν διστάζουν να δαιμονοποιήσουν ξεκάθαρα αυτήν την ιδεολογική τάση.
Επομένως, μπορούμε να μιλήσουμε για το τέλος της «φιλελεύθερης στιγμής», όπου ο φιλελευθερισμός, που κάποτε θεωρούνταν η οριστική ιδεολογία της ιστορικής προόδου, αποκαλύπτεται τώρα ως μια απλή φάση της παγκόσμιας ιστορίας. Πέρα από τον φιλελευθερισμό, σταδιακά θα αναδυθεί μια νέα ιδεολογία, μια διαφορετική παγκόσμια τάξη πραγμάτων και ένα νέο σύστημα αξιών. Ο φιλελευθερισμός δεν ήταν το πεπρωμένο της ανθρωπότητας ή το τέλος της ιστορίας, αλλά ένα ιστορικό επεισόδιο με σαφή γεωγραφικά και χρονικά όρια.
Ο φιλελευθερισμός ήταν αναπόσπαστο μέρος της δυτικής νεωτερικότητας. Θριάμβευσε έναντι άλλων ιδεολογιών της νεωτερικότητας (όπως ο εθνικισμός και ο κομμουνισμός), αλλά τελικά κατέρρευσε. Μαζί με αυτό, η μονοπολική στιγμή που περιέγραψε ο Krauthammer, καθώς και ο ευρύτερος κύκλος της δυτικής αποικιακής κυριαρχίας που ξεκίνησε με την Εποχή της Εξερεύνησης, έφτασε στο τέλος της.
𝝜 𝝡𝝴𝞃𝝰𝞅𝝸𝝺𝝴𝝺𝝴𝞄𝝷𝝴𝞀𝝶 𝝚𝝿𝝾𝞆𝝶
Φαίνεται ότι εισερχόμαστε σε μια μεταφιλελεύθερη εποχή. Ωστόσο, αυτή η εποχή δεν συμμορφώνεται με τις μαρξιστικές ή κομμουνιστικές προσδοκίες. Πρώτον, το παγκόσμιο σοσιαλιστικό κίνημα έχει διαλυθεί και τα προπύργια του —όπως η ΕΣΣΔ και η Κίνα— έχουν εγκαταλείψει τις ορθόδοξες μορφές σοσιαλισμού, υιοθετώντας φιλελεύθερα μοντέλα σε διάφορους βαθμούς. Δεύτερον, η κατάρρευση του φιλελευθερισμού δεν οδηγείται από σοσιαλιστικές υλιστικές ιδεολογίες αλλά από παραδοσιακές αξίες και βαθιά ριζωμένες πολιτισμικές ταυτότητες.
Η ανθρωπότητα υπερβαίνει τον φιλελευθερισμό όχι μέσω μιας σοσιαλιστικής-υλιστικής-τεχνολογικής φάσης, αλλά μέσω της αναζωογόνησης πολιτιστικών στρωμάτων που η δυτική νεωτερικότητα κάποτε θεωρούσε ξεπερασμένα ή εξαφανισμένα. Αυτό αντιπροσωπεύει μια επιστροφή στις προμοντέρνες αξίες και όχι στον μεταμοντερνισμό, που τελικά πηγάζει από τη δυτική νεωτερικότητα. Ο μεταφιλελευθερισμός έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το αριστερό-προοδευτικό όραμα. Ο μεταφιλελευθερισμός περικλείει την εποχή της δυτικής κυριαρχίας στη σύγχρονη εποχή, θεωρώντας την απλώς ως ένα προσωρινό φαινόμενο, ένα στάδιο που δεν έχει ούτε καθολικές ούτε κοινές ιδιότητες.
Για περισσότερους από πέντε αιώνες, η δυτική ηγεμονία πέτυχε προσπαθώντας να παγιώσει τους κανόνες, τις μεθόδους και τους στόχους της. Ωστόσο, αυτή η εποχή έφτασε στο τέλος της. Η ανθρωπότητα επιστρέφει σταδιακά σε συνθήκες χαρακτηριστικές της προ-δυτικής εποχής. Ο φιλελευθερισμός αντιπροσωπεύει την τελική μορφή του πλανητικού δυτικού ιμπεριαλισμού, περικλείοντας όλες τις αρχές της ευρωπαϊκής νεωτερικότητας και ωθώντας τις στα λογικά τους άκρα - πολιτική φύλου, woke ιδεολογία, κουλτούρα ακύρωσης, κριτική φυλετική θεωρία, διανθρωπισμό και αντικειμενοστραφή οντολογία.
Το τέλος της φιλελεύθερης στιγμής σηματοδοτεί περισσότερο από το τέλος του φιλελευθερισμού. Σηματοδοτεί το τέλος της δυτικής κυριαρχίας επί της ανθρωπότητας.
𝝤 𝝬𝝴𝝲𝝹𝝴𝝺 𝝹𝝰𝝸 𝝶 𝞅𝝸𝝺𝝴𝝺𝝴𝞄𝝷𝝴𝞀𝝶 𝞂𝞃𝝸𝝲𝝻𝝶
Ο όρος τέλος της ιστορίας είναι στενά συνδεδεμένος με τη φιλοσοφία του Χέγκελ. Τόσο ο Μαρξ όσο και ο Φουκουγιάμα δανείστηκαν την έννοια από τον Χέγκελ (μέσω του Alexandre Kojève). Ωστόσο, τόσο οι μαρξιστές όσο και οι φιλελεύθεροι ανατέμνουν τη φιλοσοφία του Χέγκελ με τον δικό τους τρόπο, παραλείποντας τη θεολογική της βάση, δηλαδή την ιδέα του Θεού ως αρχής και τέλους της ιστορίας.
Ο Χέγκελ οραματίστηκε την ιστορία ως το ξεδίπλωμα του Πνεύματος (Geist), με τον φιλελευθερισμό ως μια μεταβατική φάση. Κατά την άποψή του, το τέλος της ιστορίας θα έφτανε όταν το Πνεύμα εκδηλωθεί πλήρως σε μια παγκόσμια Πολιτεία. Για τον Χέγκελ, ο φιλελευθερισμός ήταν απλώς μια στιγμή, μια ενδιάμεση φάση που προηγήθηκε της εμφάνισης αυτού του ανώτερου κράτους - της Αυτοκρατορίας του Πνεύματος.
Τόσο οι μαρξιστές όσο και οι φιλελεύθεροι απορρίπτουν αυτό το συμπέρασμα, θεωρώντας τον φιλελευθερισμό ή την πρόοδό του ως το τελικό στάδιο της ανθρωπότητας. Αποκόπτοντας τη θεολογική βάση, απορρίπτουν την έννοια του Χέγκελ για ένα υπερβατικό τέλος, αντικαθιστώντας την με υλιστικά καταληκτικά σημεία όπως η κοινωνία των πολιτών.
𝝡𝝴𝞃𝝰𝝻𝝾𝝼𝞃𝝴𝞀𝝼𝝸𝞂𝝻𝝾ς 𝝹𝝰𝝸 𝝡𝝾𝝼𝝰𝞀𝞆𝝸𝝰
Σε αυτό το πλαίσιο, η μοναρχία προσλαμβάνει ιδιαίτερη σημασία — όχι ως λείψανο του παρελθόντος αλλά ως όραμα για το μέλλον. Η φιλελεύθερη δημοκρατία και η εποχή των δημοκρατιών έχουν εξαντληθεί παγκοσμίως. Οι προσπάθειες για τη δημιουργία μιας παγκόσμιας δημοκρατίας έχουν αποτύχει τελείως, και μέχρι τον Ιανουάριο του 2025, αυτή η αποτυχία θα έχει οριστικά επιβεβαιωθεί.
Τι ακολουθεί; Τι θα καθορίσει τη μεταφιλελεύθερη εποχή; Αυτό το ερώτημα παραμένει εντελώς ανοιχτό. Ωστόσο, η ίδια η ιδέα ότι ολόκληρο το ευρωπαϊκό σύγχρονο εγχείρημα - η επιστήμη, ο πολιτισμός, η πολιτική, οι τεχνολογίες, η κοινωνία και οι αξίες του - ήταν απλώς ένα επεισόδιο με ένα ταπεινωτικό και θλιβερό φινάλε, που δείχνει πόσο απροσδόκητο μπορεί να είναι το μεταφιλελεύθερο μέλλον.
Ο Χέγκελ προσφέρει μια ένδειξη: θα είναι η εποχή των μοναρχιών. Ορισμένα σημάδια υποδηλώνουν ότι η πλήρης (όχι περικομμένη, όπως ερμηνεύεται από τους φιλελεύθερους και τους μαρξιστές) φιλοσοφία του δεν είναι μόνο διορατική αλλά και προληπτική.
Η σύγχρονη Ρωσία, αν και επίσημα εξακολουθεί να είναι μια φιλελεύθερη δημοκρατία, έχει ήδη ασπαστεί τις παραδοσιακές αξίες και, στην ουσία, μεταβαίνει προς τη μοναρχία. Ένας παγκοσμίως αναγνωρισμένος ηγέτης, η συνέχεια της υπέρτατης εξουσίας και η εξάρτηση σε πνευματικά θεμέλια, ταυτότητα και παράδοση παρέχουν τη βάση για έναν μοναρχικό μετασχηματισμό —όχι απλώς τυπικό, αλλά ουσιαστικό. Αυτό συνεπάγεται όχι απλώς μια μοναρχία αλλά μια Αυτοκρατορία του Πνεύματος , που αποκαθιστά το καθεστώς του κατεχώνος , της Τρίτης Ρώμης και της πρωτεύουσας του ορθόδοξου πολιτισμού. Ιστορικά και γεωπολιτικά, αυτό συνδέεται επίσης με την κληρονομιά του Τζένγκις Χαν.
Το τέλος της ιστορίας είτε θα είναι ρωσικό, είτε δεν θα συμβεί καθόλου—προς το παρόν. Σε κάθε περίπτωση, η φιλελεύθερη φάση της ρωσικής πολιτικής έχει τελειώσει αμετάκλητα και το ρωσικό προμοντέρνο θα γίνεται όλο και πιο επίκαιρο.
Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και άλλα πολιτισμικά κράτη. Ο Ινδός ηγέτης Narendra Modi ενσαρκώνει όλο και περισσότερο τα χαρακτηριστικά ενός devaraja ή chakravartin , του ιερού μονάρχη, που θυμίζει το δέκατο avatar, τον Kalki, ο οποίος προφητεύεται ότι θα τερματίσει τη σκοτεινή εποχή και θα εγκαινιάσει μια νέα εποχή—μια που ξεπερνά τη φιλελεύθερη στιγμή και αποκαθιστά το hindutva της Ινδίας , τη βαθιά πολιτιστική της ταυτότητα.
Στην επίσημα κομμουνιστική Κίνα υπό τον Σι Τζινπίνγκ, τα χαρακτηριστικά της παραδοσιακής αυτοκρατορίας του Κομφούκιου γίνονται όλο και πιο εμφανή. Ο ίδιος ο Xi Jinping ευθυγραμμίζεται όλο και περισσότερο με το αρχέτυπο του Κίτρινου Αυτοκράτορα. Η σύγχρονη Κίνα έχει γερές βάσεις για να προχωρήσει προς το καθεστώς της Αυτοκρατορίας του Πνεύματος του Χέγκελ . Είναι ενδιαφέρον ότι ο μαρξισμός μπορεί να είναι καθοριστικός εδώ εάν επεκτείνει την περικομμένη εγελιανή ερμηνεία του για να συμπεριλάβει τις θεολογικές του ρίζες. Στην αρχή ήταν ο Θεός (ίσως ο Pangu ), και στο τέλος, θα υπάρξει η Tianxia (天下), το δόγμα του αιώνιου ιερού βασιλείου κάτω από τον ουρανό.
Ο ισλαμικός κόσμος απαιτεί επίσης ενσωμάτωση, με το ιστορικό Χαλιφάτο των Αββασιδών να λειτουργεί ως πρότυπο για μια έκδοση 2.0. Κατά την εποχή των Αββασιδών, ο ισλαμικός πολιτισμός και η πολιτεία έφθασαν στο ζενίθ τους.
Είναι απολύτως εύλογο να οραματιστούμε μια Αφρικανική Αυτοκρατορία και μια Αυτοκρατορία της Λατινικής Αμερικής. Συγκεκριμένα, η Βραζιλία αντιπροσωπεύει τη Λατινική Αμερική στα BRICS, καθώς είναι η μόνη πρώην αποικιακή περιοχή που έγινε για λίγο το κέντρο, και όχι η περιφέρεια, μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας - της Πορτογαλικής Αυτοκρατορίας.
Τέλος, σκεφτείτε τη φαινομενικά παράδοξη στροφή στην πολιτική της Βόρειας Αμερικής. Ο Αμερικανός πολιτικός φιλόσοφος Curtis Yarvin έχει υποστηρίξει εδώ και καιρό την εγκαθίδρυση μοναρχίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κάποτε θεωρήθηκε περιθωριακή ιδέα, οι απόψεις του έχουν κερδίσει πρόσφατα έλξη, επηρεάζοντας ακόμη και τον μελλοντικό αντιπρόεδρο των ΗΠΑ JD Vance. Γιατί να μην φανταστείτε τον Ντόναλντ Τραμπ ως μονάρχη — τον Πρώτο; Άλλωστε, υπάρχει ο Ντόναλντ Τραμπ Τζούνιορ και ο πολλά υποσχόμενος νεαρός Μπάρον Τραμπ.
Στον μεταφιλελεύθερο κόσμο, τα πάντα είναι πιθανά—ακόμη και μια μοναρχική στροφή.
𝝚𝝼𝝰 𝝰𝝼𝝾𝝸𝞆𝞃𝝾 𝝻𝝴𝝺𝝺𝝾𝝼
Ο ίδιος ο όρος «φιλελεύθερη στιγμή», μετά από μια πιο προσεκτική εξέταση, έχει τεράστιες επαναστατικές δυνατότητες στην πολιτική σκέψη. Αυτό που κάποτε θεωρούνταν πεπρωμένο, αναπόφευκτο ή νόμος της ιστορίας αποκαλύπτεται ως απλώς ένα μοτίβο σε μια ευρύτερη και πιο πλούσια ταπετσαρία. Αυτή η συνειδητοποίηση ανοίγει απεριόριστη ελευθερία για την πολιτική φαντασία. Από εδώ και πέρα, όλα είναι πιθανά: μια επιστροφή στο παρελθόν, συμπεριλαμβανομένου του απώτερου παρελθόντος. την αποκατάσταση ιερών βασιλείων, ακόμη και φανταστικών. η ανακάλυψη αχαρτογράφητων μονοπατιών. η ανασκαφή ξεχασμένων ταυτοτήτων. και η δημιουργική σφυρηλάτηση νέων.
Από τη στιγμή που ο φιλελευθερισμός και τα δόγματά του εγκαταλείπονται, ο κόσμος αλλάζει αμετάκλητα. Αντί για τις ζοφερές προοπτικές της ανθρώπινης αντικατάστασης από μηχανές ( Singularity ), την τεχνολογική αποκάλυψη ή τον πυρηνικό Αρμαγεδδώνα, αναδύονται νέοι ορίζοντες. Από αυτό το σημείο, η ανθρωπότητα μπορεί να κινηθεί προς οποιαδήποτε κατεύθυνση - η δικτατορία του ιστορικού ντετερμινισμού έχει ανατραπεί. Ξεκινά πολλές φορές.
Η Αυτοκρατορία του Πνεύματος του Χέγκελ και η εγκαθίδρυση νέων τύπων μοναρχιών αντιπροσωπεύουν μόνο μία πιθανότητα — μια ελκυστική, αλλά όχι τη μοναδική. Σίγουρα, ανάμεσα στην ποικιλομορφία των ανθρώπινων πολιτισμών, θα αναδυθούν και άλλοι τρόποι για να ξεπεράσουμε τη φιλελεύθερη στιγμή.
