Ιστορικά η πορεία αρχίζει στα τέλη της δεκαετίας του 50 με την Συνθήκη της Ρώμης, που μιλούσε για οικονομικές κοινότητες αρχικά του άνθρακα, του χάλυβα βάζοντας θέματα κοινού ενδιαφέροντος στην παραγωγική διαδικασία, διατηρώντας όμως εκτός συζήτησης τα θέματα εθνικής λαϊκής κυριαρχίας. Μεταξύ της συνθήκης της Ρώμης και εκείνης του Μάαστριχτ έχουμε μια ριζική διαφοροποίηση της διάστασης της συνένωσης αυτής: μέσα σε 40 χρόνια τα τείχη πέφτουν, το σλόγκαν γίνεται πιο πολύ αγορά λιγότερο κράτος, ενώ η νεοφιλελεύθερη κριτική αρχίζει να μας βομβαρδίζει, κι έτσι παίρνει σάρκα και οστά η ΤΙΝΑ, από την οποία διαπνέεται η συνθήκη του Μάαστριχτ (να υπενθυμίσω πως με χαρά την ψήφισαν όλα τα τότε ελληνικά κόμματα πλην ΚΚΕ), κι αρχίζουν τα χαρωπά μιας κυρίαρχης θεώρησης που από συνομοσπονδιακή διαχείριση συγκεκριμένων πόρων με τις οδηγίες του 3%, του 60% Ελλείμματος/ ΑΕΠ κλπ περνάει σε ένα ιδιόρρυθμο υβριδικό καθεστώς,που δεν είναι ούτε αστικοδημοκρατικό, ούτε κράτος, αλλά ένα τερατούργημα ακόμα και στο περίβλημα: τα αστικοδημοκρατικά κράτη βασίζονται στον διάκριση των εξουσιών σε νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική. Και μην βιαστείτε να μου πείτε πως και στην Ένωση υπάρχει διαχωρισμός: υπάρχουν πράγματι “ευρωπαϊκοί θεσμοί”, τόσο διαβολικά οργανωμένοι που κανείς δεν καταλαβαίνει τον ρόλο τους,υπάρχει το κοινοβούλιο που όμως δεν έχει την νομοθετική πρωτοβουλία αφού δεν είναι σε θέση να προπαρασκευάσει νόμους παρά μόνον να εγκρίνει αυτούς που του σερβίρει, η επιτροπή της ΕΕ με αρχηγό τον Γιουνγκέρ - η γνωστή μας Κομισιόν, που έχει την εκτελεστική εξουσία και που δεν είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, γιατί αυτή είναι άλλο πράγμα-το συμβούλιο της ΕΕ, το συμβούλιο της Ευρώπης, το Γιουρογκρουπ, και το μετά 4-5 δικαστήρια ανάλογα την τάση αλλά ας πάει στο καλό ας πούμε πως στη δικαστική έχουμε κι ένα φορέα Δικαστηρίου της ΕΕ, που όμως όλοι αυτοί οι φορείς τυχαίνει τα μέλη τους να μην εκλέγονται από τους πολίτες, αλλά να επιλέγονται με αδιαφανέστατες διαδικασίες που αντί για κράτος δικαίου θυμίζουν πλάσματα του Κάφκα... με απώτερο στόχο κι εργαλείο την είσοδο του ευρώ στη ζωή μας . Καί κάπως έτσι φθάνουμε στο 2007 στην Λισσαβόνα που θα ήταν ξανασερβιρισμένο το “Σύνταγμα της Ευρώπης” από την άλλη πόρτα (που είχε βέβαια απορριφθεί λόγω δημοψηφισμάτων από τους λαούς). Και βέβαια ο βιασμός κάθε έννοιας του Συντάγματος, που πρέπει να είναι σύντομο, λακωνικό και κατανοητό από τους πολίτες, ενώ στον αντίποδα η συγκεκριμένη Συνθήκη έχει Χιλιάδες χιλιάδων σελίδων με ακόμα χιλιάδες πρωτοκόλλων και άρθρων αναφοράς που αμφιβάλλω αν σε ολόκληρη την ΕΕ υπάρχει 1 άνθρωπος που να τα έχει διαβάσει όλα... ένα τερατούργημα με 2 εδρες κοινοβουλίου που δεν ταυτίζεται με τα κράτη, ούτε με τους λαούς, αλλά με μια ξεκομμένη γραφειοκρατική κάστα που απλώνει στρατιές πλοκαμιών και πακτωλούς χρημάτων.
Κι εδώ να κάνω μιαν πολύ σημαντική υπενθύμιση: είναι αλήθεια πως η Συνθήκη του Μάαστριχτ προέβλεπε την θέσπιση του κοινού νομίσματος, αλλά ως το απώτερο στάδιο που θα είχε προηγηθεί αφού ΠΡΩΤΑ θα είχαν ολοκληρωθεί οι σύνθετοι στόχοι καθολικής απασχόλησης κι εν τέλει ευημερίας αν και χωμένοι σε έναν κορσέ στενής δημοσιονομικής πολιτικής και μιας πολύ αλλοπρόσαλλης έννοιας ανταγωνιστικής μεταξύ των μελών οικονομίας. Η καμπή που σηματοδοτεί ένα είδους πραξικόπημα είναι στο 1997 η εισαγωγή του με αρ. 1466 καθολικού κανονισμού της ΕΕ- που εγκρίνουν οι “θεσμοί” και δεν χρήζει καν επικύρωσης των εθνικών κοινοβουλίων, μπαίνει σε ισχύ η σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία, δηλαδή το ευρώ και μάλιστα ανατρέποντας την πυραμίδα που βλέπει τα εθνικά δίκαια με τις συνθήκες στην κορυφή, τις οδηγίες και τους κανονισμούς που θα έπρεπε να σέβονται τα εθνικά δίκαια, να τα τσαλαπατούν αμφότερα, βάζοντας κανόνες από τα πάνω που κανεις δεν ψήφισε ούτε αποδέχθηκε :τσαλαπάτησε ακόμα και αυτήν την συνθήκη του Μάαστριχτ -μια και αυτή προέβλεπε ελλειμματικούς προϋπολογισμούς στο 3%, αλλά ελλειμματικούς- , βάζοντας στο κέντρο τον ισολογισμό του προϋπολογισμού, δηλαδή έλλειμμα 0 μηδέν. Κι αφού το 2008 έρχεται η κρίση, αντί να χαλαρώσουν τον κορσέ για να μειώσουν τις επιπτώσεις στον πληθυσμό, αυτοί μας φοράνε κι ένα fiscal compact (Σύμφωνο Σταθερότητας) νέο κανονισμό, του 60% ΑΕΠ/Ελλείμματος, με δραστική μείωση του κλάσματος ετησίως ώστε να μπούμε στο καλούπι, κανόνας που όμως μέχρι στιγμής δεν έχει τύχει της νομικής εδραίωσης του ούτε από τους μηχανισμούς ούτε από όλα τα κράτη μέλη...
Τον γύρο της Ιταλίας αυτές τις μέρες έχει κάνει η είδηση που έχει ως πρωταγωνιστή τον γνωστό από την μεγαλοαστική Κορριέρε Ντέλλα Σέρα και την άκρως ράντικαλ σικ Ρεπούμπλικα, μενουμευρώπαίο μεγαλοδημοσιογράφο μπαναστάτη, αλληλέγγυο και στελεχάρα Φεντερίκο Φουμπίνι, που σε συνέντευξή του παραδέχθηκε πως στην Ελλάδα αποδεδειγμένα από πηγές της ΕΕ, έχασαν την ζωή τους 700 νεογνά από τις περικοπές του Α μνημονίου, είδηση που ο ίδιος αποσιώπησε συνειδητά για μην την εκμεταλλευτούν οι “λαϊκιστές” ( https://twitter.com/TGTGTV2000/status/1123670724269551618 ), όπως και για άλλες πτυχές που υποβάθμισαν την ύπαρξη μας μέσα από την γνωστή ρητορική, οι φτωχοί κάνουν κακές επιλογές, οι “λαϊκιστές” οι ασχολούμενοι με τις πτυχές απώλειας της συνταγματικά κατοχυρωμένης λαϊκής κυριαρχίας είναι εθνικιστές κι όποιος δεν γουστάρει να είναι μαζί μας και μόνο μαζί μας, στην τελική είναι και φασίστας..
Το καθολικό δικαίωμα ψήφου των πολιτών , ανεξαρτήτως φύλου και οικονομικών διακρίσεων πήρε πολλά χρόνια και αίμα μέχρι να παγιωθεί, παρότι αξιοποιήθηκε πελατειακά από αρχαιοτάτων χρόνων, ο φόβος της κατακραυγής, η αίσθηση πως τελικά μπορεί και κάποιος να τους τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια, ίσως να είναι και η πρώτη φορά που το συνειδητοποιούν πως μπορεί και να τους κάτσει γι αυτό και το σύστημα μια χαρά βολεύεται στην αποχή, που πουθενά δεν καταγράφεται αφού η μοιρασιά είναι παντού και πάντα με τα μόνα έγκυρα ψηφοδέλτια επί των συμμετεχόντων. Είναι χαρακτηριστικό πως αποφεύχθηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή η “μεταρρύθμιση” επίσης από τα πάνω, να κατεβούν όχι εθνικά και διαχωρισμένα βάσει εθνικών πολιτικών φορέων, αλλά πανευρωπαϊκά τα (υπάρχοντα) πολιτικά λόμπι με ενιαία για όλα τα κράτη ψηφοδέλτια, που σημαίνει μονοπώλιο της Γερμανίας ακόμα και στην βιτρίνα όχι μόνο στην ουσία. Είναι γνωστό επίσης πως τον μεγάλο αρχηγό τον εγκρίνει το ευρωκοινοβούλιο, αλλά δεν τον επιλέγει (έχουν προλάβει άλλοι). Είναι επίσης απορίας άξιο μια και μένουν κάτι λιγότερο από τρεις εβδομάδες που δεν μας λένε ως όφειλαν από τους κανόνες που οι ίδιοι έραψαν στα μέτρα μας, ποιόν υποστηρίζουν, ούτε καν για το ποιοι είναι οι εκλεκτοί της καρδιάς τους δεν γνωρίζουμε...Τυχαίο; Ούτε με σφαίρες, είναι μια απέλπιδα προσπάθεια να περισώσουν τις πολυθρόνες και τις στρατιές των πιστών υπαλλήλων χαρτογιακάδων τους. Πάμε να δούμε λοιπόν τι μας κρύβουν επιμελώς, επιμελέστατα θα έλεγα, μια και τα εθνικά κοινοβούλια είναι πλέον το πολύ διακοσμητικά, όλα έρχονται από Βερολίνο μέσω Βρυξελλών κι απλά τα εγκρίνουμε.
Πολύ πρόσφατα, οι ευρωεκλογές συνδέθηκαν με έναν ανεπίσημο μηχανισμό που ονομάζεται Spitzenkandidat, ο οποίος στα γερμανικά σημαίνει "επικεφαλής του καταλόγου"με το οποίον συνδέεται και ο διορισμός της Επιτροπής της ΕΕ, της Κομισσιόν. Συνοπτικά, πριν από τις εκλογές, κάθε πολιτικό ευρωλόμπι (που δεν είναι κόμμα ακριβώς γιατί περιέχει παραπάνω κόμματα/ ) που συνεδριάζει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κοινοποιεί τον υποψήφιο για την προεδρία της Επιτροπής (θέση που κατέχει σήμερα ο Jean-Claude Juncker, ο θρυλικός μπεκρούλιακας). Το ευρωλόμπι που λαμβάνει τις περισσότερες ψήφους στις εκλογές έχει το δικαίωμα να προτείνει τον υποψήφιο σε ολόκληρο το Κοινοβούλιο, το οποίο έχει την επιλογή να τον επιβεβαιώσει ή να τον απορρίψει. Αυτή είναι και η μοναδική δύναμη του ευρωκοινοβουλίου, για 2 φορές μετά το θέμα πάει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο της ΕΕ κι αποφασίζει αυτό. Σημαντική λεπτομέρεια: για να εγκατασταθεί ένα ευρωλόμπι πρέπει να διαθέτει τουλάχιστον 25 αντιπροσώπους από τουλάχιστον 7 διαφορετικές χώρες προερχόμενους, κανονισμό που επίσης προσπάθησαν να αλλάξουν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή καπελώνοντας τον με μια έγκριση από τους υπόλοιπους αρχηγούς των υπαρκτών ευρωλόμπι από την προηγούμενη νομοθετική περίοδο, αλλά δεν τους έκατσε ευτυχώς.
Ωστόσο ο παραπάνω αυτός ο μηχανισμός επιλογής είναι μόνο άτυπος. Σύμφωνα με τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες, ο υποψήφιος για την προεδρία της Επιτροπής της ΕΕ,πρέπει να προταθεί επίσημα από το Συμβούλιο της ΕΕ, δηλαδή το σώμα που συγκεντρώνει όλους τους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων της Ένωσης: και το Συμβούλιο ΕΕ επεσήμανε πρόσφατα ότι μπορεί να μην υπάρξει αυτόματα ταύτιση μεταξύ του υποψηφίου που υποδεικνύουν οι κοινοβουλευτικές ομάδες και εκείνου που πρότεινε το Συμβούλιο. Επίσης, επειδή τελικά χρειαζόμαστε και μια ψηφοφορία επιβεβαίωσης από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο υποψήφιος που θα επιλεγεί από το σχετικό πλειοψηφικό κόμμα θα μπορέσει να πάρει τις ψήφους της απόλυτης πλειοψηφίας των ευρωβουλευτών.
Κάπως έτσι λοιπόν έχουμε καταλήξει στους υποψήφιους χαλίφηδες , στον αριθμό 4, που “εγκρίθηκαν” και κατεβαίνουν διεκδικώντας την θέση του Χαλίφη μπεκρούλιακα πάμε λοιπόν να τους δούμε από κοντά
- Αναμφισβήτητο φαβορί θεωρούνταν μέχρι πρότινος ο προτεινόμενος από το ΕΛΚ , όμως η ματαίωση του προγραμματισμένου Μπρέξιτ, και αναγκαστικά η επαναδίπλωση και απόδοση των βουλευτικών εδρών στο Ηνωμένο Βασίλειο, ανατρέπει την ανάσα ανακούφισης που είχαν τραβήξει οι κρατούντες τα σκήπτρα, που ξέρουν ότι χάνουν σε όλα τα κράτη πολλές έδρες ενώ από το ΗΚ δεν έχουν απολύτως να λαβαίνουν ίσα ίσα κινδυνεύουν να χάσουν και την σχετική πρωτιά, αν ανεβούν τα ποσοστά των εργατικών. Ο 46χρονος Βαυαρός Weber που προέρχεται από την Χριστιανική Κοινωνική Ένωση (CSU), το κόμμα του Σεχόφερ,και του Εττιγκερ, για να θυμόμαστε δηλαδή τον ιστορικό συντηρητικό σύμμαχο του CDU της Γερμανίδας Καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ. Έχει θεωρηθεί από τους πιο ελπιδοφόρους και πρόωρους ευρωπαίους πολιτικούς: το 2003, όταν ήταν 29 ετών, έγινε ο νεότερος βουλευτής που εξελέγη ποτέ στο κοινοβούλιο της Βαυαρίας. Είναι μέτριος αλλά κοντά σε όλους τους βασικούς ηγέτες του ευρωπαϊκού κέντρου, συμπεριλαμβανομένου του αμφισβητούμενου ουγγρικού πρωθυπουργού Βίκτορ Ορμπάν , κατά δήλωση του. Τον περασμένο Ιούνιο, μιλώντας για τις ευρωπαϊκές εκλογές, ο Weber είχε καταστήσει σαφές ότι το ΕΛΚ πρέπει να επικεντρωθεί στην καταπολέμηση της παράνομης μετανάστευσης. περισσότερο ή λιγότερο αυτό που έκανε το ÖVP, το κύριο αυστριακό κεντροδεξιό κόμμα, το οποίο τον Οκτώβριο του 2017 είχε κερδίσει τις πολιτικές εκλογές μετακινώντας το κόμμα μετανάστευσης προς τα δεξιά. Η τρέχουσα εκστρατεία του Αυστριακού Πρωθυπουργού Sebastian Kurz "πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα για τη δική μας", είπε ο Weber. Αυτόν ψηφίζουν δαγκωτό η ΝΔ και ότι δορυφόρος περιστρέφεται γύρω από το συνονθύλευμα, ενώ κάποιες χώρες αυτές τις στιγμές σηκώνουν μπαϊράκι εναντίον του (Ουγγαρία, Αυστρία κλπ)
- Σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους, αρχικά δεν είχαν καμιά ελπίδα οι Σοσιαλδημοκράτες που χάνουν επίσης σε βαθμό καταποντισμού, αλλά την τελευταία στιγμή κυριολεκτικά θα σωθούν τόσο από την είσοδο των εργατικών του ΗΒ αλλά και από την συμμαχία με την πάλαι ποτέ GUE, η οποία χάρη στην συμφωνία αυτή, ξεπούλησε την παρουσία της στο γνωστό ψήφισμα αναγνώρισης του κυρίου αυτοανακηρυχθέντα Προέδρου της Βενεζουέλας Γκουαϊδό (συμπεριλαμβανομένων των ευγενών αντιπροσώπων ΛΑΕ και Μέρα 25, που έλαμψαν δια της απουσίας τους κι ακόμα περιμένουμε να μας πουν το γιατί). Επί του Ελληνικού, μπορεί να χάνει τις ποταμίσιες ψήφους, το Πασοκ-Ελιά- Κιναλ κι όπως αλλιώς το πουν θα συνεισφέρει όμως ότι έχει συνεπικουρούμενο από τον Συριζα που όπως μας διαβεβαίωσε από την πρώτη στιγμή ο νεοαποκτηθείς του Αλέξη υποψήφιος Κόκκαλης ψηφίζει τον υποψήφιο του Σοσιαλδημοκρατικού ευρωλόμπι δαγκωτό. Ο κύριος Timmermans λοιπόν,είναι 57 ετών, μιλά επτά γλώσσες και έχει μακρά πολιτική και διπλωματική σταδιοδρομία πίσω του, ξεκίνησε στο Ολλανδικό στρατό και συνέχισε εδώ και πολλά χρόνια στο ολλανδικό κοινοβούλιο. Είναι “αξιοσέβαστος” και πριν από τρία χρόνια χαρακτηρίστηκε ως «ανερχόμενο αστέρι» του ευρωπαϊκού κεντροαριστερού σχηματισμού, αλλά τα τελευταία χρόνια κάτι έχει πάει στραβά: ο Juncker του έδωσε συχνά δύσκολα και αντιλαϊκά καθήκοντα, όπως τη διαπραγμάτευση της αμφιλεγόμενης συμφωνίας για τους μετανάστες με Τουρκία και ποτέ δεν κατάφερε να τα χρησιμοποιήσει για να φτιάξει τη δική του φήμη και επιτυχία (όπως συνέβη, για παράδειγμα, με την Επίτροπο Ανταγωνισμού Margrethe Vestager, του 3ου στη σειρά σχηματισμού, που όμως την έφαγε στην γωνία ο κύριος Verhofstadt ).
- Το ALDE, που συγκεντρώνει πολλά κόμματα φιλελεύθερης έμπνευσης επικρίνει έντονα τον μηχανισμό Spitzenkandidat: ο Guy Verhofstadt, πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου και ηγέτης της ALDE στο Κοινοβούλιο, το ονόμασε "ένα σύστημα στο οποίο η Angela Merkel αποφασίζει ποιος θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ". Στην πραγματικότητα, ο Verhofstadt μέχρι πρόσφατα υποστήριξε ρητά τον μηχανισμό - τόσο πολύ ώστε το 2014 ήταν ο Spitzenkandidat της ALDE - και σύμφωνα με τους επικριτές του, άλλαξε πρόσφατα τη θέση του για να ευθυγραμμιστεί με τον Εμμανουήλ Μακρόν, ο οποίος πάντα μιλούσε ιδιαίτερα αρνητικά γι 'αυτό Ο Vestager είναι μία από τις πιο αναγνωρισμένες και γνωστές ευρωπαϊκές πολιτικές των λόμπι, κυρίως για τις στήριξη από επίσης μεγάλα διεθνή κεφάλαια που έχουν σχέση με εφοπλιστές και διακινητές πετρελαίου, στων οποίων την μισθολογική κατάσταση βρίσκεται ο εν λόγω υποψήφιος όπως κατάμουτρα του πέταξε ο Ιταλός Πρωθυπουργός Κοντε σε δημόσια συζήτηση στο Ευρωκοινοβούλιο και δεν άνοιξε ρουθούνι. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους θα μπορούσε να είναι ο τρίτος παίχτης μπαλαντέρ της μοιρασιάς αλλά ο Γκυ δεν είναι ανώδυνα αποδεκτός και κυρίως τα κίτρινα γιλέκα έστειλαν τα νούμερα να ευλογηθούν, οπότε μάλλον σε γκραν γκινιόλ παρτίδα θα εξελιχθεί.
- Τελευταία κι απέλπιδα προσπάθεια ανάκτησης μπαλαντέρ για την πολυπόθητη σχετική πλειοψηφία με μοιρασιά στα 3 ή 4 η κυρία Ska Keller, Γερμανίδας στην καταγωγή, που είχε ήδη διοριστεί υποψήφια από το λόμπι της το 2014, η οποία όμως παρά την συγχρονισμένη και παντοιοτρόπως πολυδιαφημιζόμενης μικρής κοτσιδούς γκρετας και των συν αυτής πολυδάπανων και καθόλου οικολογικών εκστρατειών, δεν τραβάει.
Θα μου πεις μόνο 4 είναι οι ευρωομάδες; όχι βέβαια, αλλά μόνον αυτών των 4 είναι οι “εγκεκριμένοι” υποψήφιοι. Και φυσικά ότι, πιο βρώμικο έχουμε δει είναι η γενική αποσιώπηση των μηχανισμών του τί προτίθενται να πράξουν, αν έχετε προσέξει αντί αρχών φορέων, πολιτικών κομμάτων κλπ οι υποψήφιοι μας ζητούν την ψήφο με αιτιολόγηση μόνο την προσωπική τους αξία, να “συνδράμουν”προσωπικά στον αγώνα κατά των λαϊκιστών, υπερ των δημοκρατικών αρχών κι άλλων χαρωπών, έτσι χωρίς πρόγραμμα κι εναλλακτικές, χωρίς να πουν καθαρά που εντάσσονται και τι πρεσβεύουν και κυρίως όσοι είναι μέσα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν αποδίδουν απολογισμό των πεπραγμένων τους, αποδεχόμενοι την άτυπη ΤΙΝΑ (there is no alternative).
Όπως καταλαβαίνουμε, η εποχή της παιδικής αθωότητας έχει τελειώσει προ πολλού και μεις δεν τρέχουμε ανέμελα σε καταπράσινα λιβάδια...Ναι το παιχνίδι είναι στημένο, αλλά σκεφθείτε το σοβαρά: έχουμε την ευκαιρία, αντί απογοητευμένοι να απέχουμε της επιλογής που τους αφήνει έτσι να δράσουν ανενόχλητα, να τους χαλάσουμε τα σχέδια, να στείλουμε μέσα κάτι που δεν έχουν υπολογίσει, που δεν ελέγχουν και που δεν που δεν είναι δικό τους. Με όρο την δέσμευση των φορέων πως δεν θα ψηφίσουν κανέναν από τους 4 αυτούς, μήπως έχουμε να χάσουμε κάτι;
Για όποιον θέλει να εντρυφήσει:
