Από τις αρχές του 1900, το «δόγμα Heartland» του Mackinder κυριάρχησε στη γεωπολιτική νοοτροπία και τις ενέργειες της Δύσης (κυρίως η βρετανική, αλλά και η ναζιστική Γερμανία υιοθέτησαν αυτή την εμμονή). Η στρατηγική προέβλεπε αρχικά την υπονόμευση, τη διάλυση και την πλήρη κατάληψη της «Ρωσικής Αυτοκρατορίας»... η κυριαρχία ολόκληρης της ευρωπαϊκής και ασιατικής ηπείρου θα ακολουθούσε... και μετά ο υπόλοιπος κόσμος. Όπως επεσήμαναν ο Zbigniew Brzezinski και ο George Friedmann του Stratford, επρόκειτο πάντα για τον έλεγχο των πλούσιων πόρων και της γεωπολιτικής θέσης της Ρωσίας και της Ασίας.
Αλλά μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τη διάρκεια του επακόλουθου Ψυχρού Πολέμου, αυτή η ουσιαστικά βρετανική ατζέντα δεν φαινόταν πλέον να είναι στην ημερήσια διάταξη, καθώς το αυτοκρατορικό και αποικιακό κέντρο εξουσίας είχε μετατοπιστεί από το Ηνωμένο Βασίλειο στις ΗΠΑ. Και οι ΗΠΑ είχαν ήδη αρχίσει να επιδιώκουν τις πολλές αυτοκρατορικές φιλοδοξίες τους σε άλλα μέρη του κόσμου για να επεκτείνουν τη δική τους επιρροή (μέσω διαφόρων πολέμων, πολέμων δι' αντιπροσώπων και συγκρούσεων σε όλο τον κόσμο (Βιετνάμ, Κορέα, Δυτική Ασία, Αφρική, Κεντρική και Νότια Αμερική).
Για ένα διάστημα (με ιστορικούς όρους: 1945-1989) φαινόταν ότι το «Δόγμα της Καρδιάς» δεν είχε πλέον καμία σημασία. Στην πραγματικότητα, οδήγησε μια σκιώδη ύπαρξη, καθώς κανείς δεν μίλησε ανοιχτά γι 'αυτό... επειδή μια συγκεκριμένη ομάδα – οι νεοσυντηρητικοί – δεν είχαν ακόμη αρκετή επιρροή στην πολιτική και την κοινή γνώμη των ΗΠΑ... Γνωρίζουμε όμως τώρα ότι παρέμειναν προσηλωμένοι σε αυτήν την ατζέντα στο παρασκήνιο.
Η παγκόσμια γεωπολιτική κατάσταση άρχισε να αλλάζει στα τέλη της δεκαετίας του 1980. (Και η μεγάλη αλλαγή ήρθε απότομα το 1989 με την πτώση του τείχους στο Βερολίνο και το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης). Η βιασύνη και ο ζήλος με τον οποίο πρώτα ο Γκορμπατσόφ και στη συνέχεια ο Γέλτσιν προσπάθησαν να επιφέρουν και να εφαρμόσουν αλλαγές και «μεταρρυθμίσεις» στη γιγαντιαία σοβιετική αυτοκρατορία αποδείχθηκαν αργότερα αντιπαραγωγικές, αν όχι μοιραίες, και όχι μόνο οδήγησαν στην κατάρρευση της ΕΣΣΔ αλλά και σε σοβαρή εξασθένιση της Ρωσίας. Αυτό επιδεινώθηκε από την ευρηματική πεποίθηση των Σοβιετικών ότι, με την εξαφάνιση της Σοβιετικής Ένωσης, η εχθρότητα και η ιδεολογική σύγκρουση με τη Δύση θα εξαφανιζόταν επίσης. Και αυτή η «κανονικότητα» θα έπαιρνε τη θέση της. (Ο Γέλτσιν στον Τζέφρι Σακς, από το 1:19:08: «Θέλουμε να είμαστε φυσιολογικοί»). Αλλά τι ακριβώς καταλάβαιναν τότε οι Ρώσοι (ή οι Σοβιετικοί) με τον όρο «κανονικότητα» (σε σχέση με τον καπιταλισμό / ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ) παραμένει ασαφές μέχρι σήμερα.
Μετά από αυτή τη δραματική πτώση, η Ρωσία καταστράφηκε οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά, πολιτιστικά και κοινωνικά.
Οι δυτικές ελίτ γύρω από τους νεοσυντηρητικούς, μεθυσμένοι από την απροσδόκητη «νίκη» επί του «εχθρού» τους, ξεκίνησαν να καταβροχθίσουν τη Ρωσία και την υπόλοιπη πρώην ΕΣΣΔ. Έβλεπαν τους εαυτούς τους ως τους αδιαμφισβήτητους αυταρχικούς ηγέτες του κόσμου σύμφωνα με το σύνθημα: «ο νικητής τα παίρνει όλα». Τώρα τίποτα δεν μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στο δρόμο του αληθινού «αμερικανικού ονείρου», δηλαδή της κυριαρχίας ολόκληρου του κόσμου – εκτός ίσως από εκείνα τα λίγα μικρότερα κράτη που δεν είχαν ακόμη αναγνωρίσει αυτή την αλλαγή παραδείγματος ή δεν ήταν έτοιμα να την αποδεχτούν.
Για να αντιμετωπίσουν αυτά τα ενοχλητικά εμπόδια, τα νεοφιλελεύθερα εργαλεία ήρθαν στη διάσωση: διείσδυση, διαφθορά των κυβερνήσεων και των ελίτ τους, χρωματιστές επαναστάσεις... Και, αν αυτά δεν βοηθούσαν, βομβαρδισμοί και τρόμος.
Οι πρώτες βόμβες έπεσαν στο Ιράκ το 1990• το 1999, το ΝΑΤΟ, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, βομβάρδισε τη Γιουγκοσλαβία. ακολούθησε ο βομβαρδισμός και η κατοχή του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Λιβύης και της Συρίας... Σύμφωνα με τον Αμερικανό στρατηγό Wesley Clark, επτά χώρες επρόκειτο να δεχθούν εισβολή μέσα σε πέντε χρόνια και να υποβληθούν σε «αλλαγή καθεστώτος»: το Ιράκ, η Συρία, ο Λίβανος, η Λιβύη, η Σομαλία, το Σουδάν και το Ιράν.
Εν τω μεταξύ, άρχισε η ασταμάτητη επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, παρά τις υποσχέσεις που δόθηκαν στη Ρωσία. Η προσφορά της Ρωσίας για μια εταιρική σχέση μεταξύ ίσων, ακόμη και η συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ απορρίφθηκε. Αντ 'αυτού, οι ΗΠΑ απαίτησαν την υποταγή της Ρωσίας στην ηγεμονία της. αλλά αυτό απορρίφθηκε από τον Yevgeny Primakov (1999 - "η στροφή πέρα από τον Ατλαντικό") και πάλι από τον Βλαντιμίρ Πούτιν ... ο οποίος έχει θέσει τώρα τη Ρωσία σε μια ολόκληρη άλλη σειρά κυρίαρχων γραμμών.
Σήμερα, ενώ οι νεοσυντηρητικοί παραμένουν «κολλημένοι πίσω στο δόγμα Mackinder» μιας ξεπερασμένης, φθαρμένης
βρετανικής ιμπεριαλιστικής ατζέντας… η ατμομηχανή του The Grand
Eurasian Project προχωρά με ταχύτητα σε νέες ράγες - δεν επιδιώκει
ηγεμονία αλλά αρμονικές συνεργασίες σε έναν νέο και πολυπολικό κόσμο .
Η κάθοδος στον παραλογισμό
Οι αιώνες ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας των δυτικών ελίτ, οι οποίες είχαν εξασφαλίσει μια ζωή προόδου και ευημερίας για τους ίδιους και τους υπηκόους τους στο εσωτερικό, εμποδίζοντας σκόπιμα αυτά ακριβώς τα πλεονεκτήματα για τους άλλους - μια βασική αρχή της αποικιοκρατικής ιδεολογίας που τους εξασφάλιζε την επιτυχία - οδήγησαν στη διαμόρφωση της ψυχής, της γενικής νοοτροπίας, της προσωπικότητας και τελικά της ταυτότητάς τους. Τα αποτελέσματα των οποίων μπορούν να φανούν στην υπεροχή τους, τον ρατσισμό, τον φασισμό και την ύβρη.
Ωστόσο, οι δυτικές ελίτ άρχισαν να φοβούνται ότι το φιλελεύθερο καπιταλιστικό τους σύστημα θα κατέρρεε αργά ή γρήγορα, με συνέπεια αυτές (οι ελίτ) να αντιμετωπίζουν σοβαρές και επικίνδυνες οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές, εξεγέρσεις, επαναστάσεις στο εσωτερικό και απώλεια εξουσίας και ηγεμονίας σε παγκόσμια κλίμακα.
Οι πόλεμοί τους στη Γάζα και την Ουκρανία, οι πολεμοχαρείς εντάσεις που δημιουργήθηκαν από αυτούς στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, καθώς και οι ενέργειες, οι δηλώσεις και οι αντιδράσεις των δυτικών πολιτικών και των μέσων ενημέρωσης τους, δείχνουν ξεκάθαρα την απελπισία τους.
Αντιμέτωπες με την αντίσταση και την αντίθεση άλλων εθνών, οι δυτικές ελίτ πάντα απαντούσαν με απειλές, κυρώσεις και τη διαφθορά των ηγετών τους, και αν αυτές δεν ήταν αποτελεσματικές, κατέφευγαν σε συγκεκαλυμμένες τρομοκρατικές επιχειρήσεις, πολέμους δι' αντιπροσώπων και τελικά θερμούς πολέμους.
Αλλά τώρα στέκονται στο χείλος της δικής τους αβύσσου και η άβυσσος κοιτάζει πίσω σε αυτούς. Και μόνο η σκέψη της απώλειας δύναμης και γοήτρου τροφοδοτεί την παραφροσύνη τους.
Ο αυξανόμενος πανικός τους οδήγησε να γίνουν όλο και πιο παράλογοι στις αποφάσεις τους, οδηγώντας τους να κάνουν απερίσκεπτες λανθασμένες εκτιμήσεις και σοβαρά λάθη.
Τα δικά τους κράτη γέμισαν με ρωσοφοβία, ισλαμοφοβία, cancel culture, εξοπλισμό της αστυνομίας και των υπηρεσιών ασφαλείας για σκοπούς καταπολέμησης εξεγέρσεων, επιζήμιες μεταναστευτικές πολιτικές, δυσφήμιση και δίωξη προσωπικοτήτων της αντιπολίτευσης, συγχρονισμό των μέσων ενημέρωσης, κατάρρευση των υποδομών, της εκπαίδευσης, της ίδιας της κοινωνίας, γενική διάβρωση των ηθών και της ηθικής... και ένας Bill Gates και ο Klaus Schwab, οι οποίοι επινοούν διαταραγμένα σχέδια για το μέλλον της ανθρωπότητας.
Η αγωνία της Αυτοκρατορίας: δεν μπορεί να νικήσει και δεν μπορεί να φύγει...
Ο «Ψυχρός Πόλεμος» ήταν «ψυχρός» επειδή δημιουργήθηκε ένα είδος στρατιωτικής ισορροπίας μεταξύ «Ανατολής» και «Δύσης», καθώς και οι δύο πλευρές αποτελούνταν από εδάφη με πυρηνικές δυνάμεις. Σήμερα, δεν έχουν αλλάξει πολλά από πυρηνική-στρατιωτική άποψη όσον αφορά την κατοχή πυρηνικών όπλων. Ωστόσο, η κατάσταση τότε (κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου) απαιτούσε από τους πολιτικούς και τις ελίτ στη Δύση να σκέφτονται και να ενεργούν ρεαλιστικά και ορθολογικά, κάτι που δεν συμβαίνει πλέον σήμερα – και αυτό είναι το κρίσιμο σημείο στο οποίο βρισκόμαστε.
Έχουμε φτάσει στο σημείο όπου η Δύση μπορεί να αποφασίσει μόνο υπέρ μιας υποχώρησης... ή μια μάχη μέχρι τέλους, καθώς είναι τελικά μια υπαρξιακή μάχη για αυτούς. Και - δεδομένου ότι υπάρχουν σήμερα πάρα πολλοί παράφρονες, περιφρονητικοί για την ανθρώπινη ζωή, σε πολιτικές και στρατιωτικές ηγετικές θέσεις στο δυτικό στρατόπεδο που λειτουργούν σύμφωνα με το σύνθημα "όλα ή τίποτα" και "αν δεν το έχουμε εμείς, κανείς άλλος δεν πρέπει να το πάρει" - φαίνεται ότι αποφασίζουν υπέρ της μάχης μέχρι το πικρό και τελικό τέλος. που θα μπορούσε να οδηγήσει σε πυρηνικό Αρμαγεδδώνα.
Με μια τέτοια νοοτροπία, η Δύση έχει οδηγήσει τον εαυτό της σε μια εξαιρετικά απελπιστική κατάσταση που είναι χαρακτηριστική των ανθρώπων που είναι αυτοκτονικοί, με μια διαφορά: η Δύση έχει επιλέξει να παίξει το ρόλο των βομβιστών αυτοκτονίας.
Αλλά μια τρίτη πιθανή επιλογή για τις δυτικές ελίτ θα μπορούσε να είναι - αν εξακολουθούν να αρνούνται να παραδεχτούν την ήττα τους, αλλά τουλάχιστον ήταν σε θέση να αισθανθούν τελικά αποθαρρυμένοι από μια πυρηνική απειλή - να δημιουργήσουν μια νέα διαίρεση στον κόσμο μεταξύ «της Δύσης και των υπολοίπων» υψώνοντας το δικό τους ημιτονοειδές Σιδηρούν Παραπέτασμα και... ένα είδος νέου «Ψυχρού Πολέμου», κατά τη διάρκεια του οποίου θα συνέχιζαν να ζουν σε μια φούσκα όπου θα μπορούσαν να παραμείνουν υπό την ψευδαίσθηση της διατήρησης της υπεροχής τους με παραληρηματικό τρόπο... Όπως ένας ασθενής σε μια ψυχιατρική κλινική που δεν μπορεί να θεραπευτεί, αλλά τουλάχιστον έχει ηρεμήσει.
Αυτή η θλιβερή κατάσταση εκδηλώνεται καλύτερα στη φιγούρα του «πιο ισχυρού άνδρα στον κόσμο» (όπως διακηρύσσεται από τους δυτικούς προπαγανδιστές): Joe Biden (γνωστός και ως Genocide Joe). Η φιγούρα του Μπάιντεν – σχεδόν από κάποια «κοσμική σύμπτωση» – ενσαρκώνει τον σημερινό δυτικό κόσμο. Είναι στην πραγματικότητα το είδωλό του... ετοιμοθάνατη και σάπια... με μια ζόμπι άποψη του κόσμου, προσκολλημένη όχι στη ζωή αλλά μόνο στην αδίστακτη εξουσία... και εντελώς εκτός επαφής με την πραγματικότητα.
Χωρίς να το συνειδητοποιεί, ο Tucker Carlson το περιέγραψε αυτό σε ένα βίντεο (στο οποίο λέει: «Ο Μπάιντεν πεθαίνει σε πραγματικό χρόνο») όχι μόνο την κατάσταση του Μπάιντεν, αλλά την κατάσταση ολόκληρης της δυτικής ηγεμονίας.
Η Ηγεμονία έχει σχεδόν φτάσει στο τέλος της... Αλλά δεν φεύγει ήσυχα.
Η άλλη πλευρά... Μπαίνοντας σε μια εποχή νέων παγκόσμιων αντιλήψεων και οραμάτων για αρμονία και συνεργασία
Η παρακμάζουσα κατάσταση της Δύσης έχει οδηγήσει στην ενδυνάμωση όλο και περισσότερων μη δυτικών κρατών, ξεκινώντας από την Κίνα, τη Ρωσία, το Ιράν, την Ινδία, τη Νότια Αφρική, τη Βραζιλία. Όλοι τους είχαν ήδη τις δικές τους πικρές ιστορικές εμπειρίες με την ρατσιστική και βίαιη φύση της δυτικής αποικιοκρατίας. Μετά το σχηματισμό των BRICS και άλλων τέτοιων συμμαχιών, άλλες μη δυτικές χώρες έχουν αρχίσει να απομακρύνονται από τη Δύση και να αναζητούν πιο κατάλληλες συμμαχίες και αρμονικές εταιρικές σχέσεις.
Στην Ασία και αλλού στον κόσμο, αναδύεται τώρα ένα πολυκομβικό, πολυκεντρικό, πολυπολικό σύστημα, με αιχμή του δόρατος μια αναγεννημένη Ρωσία, η οποία δεν είναι καθαυτή «αντιδυτική», αλλά απορρίπτει την μακραίωνη αποικιακή ηγεμονία της και την «τάξη που βασίζεται σε κανόνες» και λαχταρά έναν νέο κόσμο βασισμένο στη δικαιοσύνη και την ισότητα.
Μεγάλο μέρος του κόσμου έχει κουραστεί από τα τέρατα και δεν επιδιώκει μια «επαναφορά» αλλά μια αναγέννηση των αρχικών ταυτοτήτων και των ιστορικών κληρονομιών του... που κρατούνται για πάρα πολύ καιρό όμηροι από μια αδίστακτη αυτοκρατορία που καταβροχθίζει τα πάντα.
