Με αφορμή την απόσυρση του εμβολίου Άστρα Ζένεκα, αναβίωσε ξανά η μεγάλη κόντρα της πανδημίας: ορθολογιστές εναντίον ψεκασμένων.
Στους πανηγυρισμούς των δεύτερων για την υποτιθέμενη δικαίωσή τους, οι πρώτοι απαντούν ανανεώνοντας τους όρκους της πίστης τους στην επιστήμη και ντροπιάζοντας εκ νέου τους ανορθολογιστές – Πίσω ψέκες, εμπρός σύντροφοι επιστήμονες!
Αλλά τέτοιες έντονες αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε δύο άσπονδους εχθρούς, κρύβουν συνήθως πίσω τους μια βαθύτερη, πλην όμως ανομολόγητη εγγύτητα.
Εδώ μπορούμε εύκολα να την εντοπίσουμε αν αλλάξουμε λίγο τη γωνία θέασης, από το φαινομενικό επίδικο της σύγκρουσης: αποτελεσματικότητα (εμβολίου) εναντίον επικινδυνότητας (παρενέργειες), σε μια τρίτη απωθημένη έννοια: την υποχρεωτικότητα.
Γιατί, η υποχρεωτικότητα (του εμβολιασμού) είναι η πραγματική αιτία αυτής της σύγκρουσης και όχι η αποτελεσματικότητα ή η επικινδυνότητα του εμβολίου για τις οποίες, άλλωστε, ψέκες και ορθολογιστές δεν θα συμφωνήσουν ποτέ.
Ακόμα χειρότερα, η υποχρεωτικότητα είναι αυτή που παρήγαγε τους ψέκες, ως ειδική κατηγορία με διακριτή ταυτότητα στον δημόσιο λόγο, που τους ενοποίησε, τους χαλύβδωσε και τους… πολλαπλασίασε.
Διαβάζουμε πχ σε πρόσφατη έκθεση των αμερικανικών Κέντρων Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών για εκτόξευση στο 35% των γονιών που αμφισβητούν την αξία των παιδικών εμβολίων τη σχολική χρονιά 2022-3 (λινκ στα σχόλια). Αντίστοιχα φαινόμενα παρατηρούνται και σε πολλές άλλες χώρες.
Συνεχίζουν, άραγε, οι αριστεροί οπαδοί του ορθού λόγου να υποστηρίζουν την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού; Ακόμα και τώρα που διαβάζουμε αναλύσεις σε αυτή τη Βίβλο των ψεκασμένων, το British Medical Journal (λινκ στα σχόλια), ότι:
«Η ανάλυσή μας δείχνει ότι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός για την COVID-19 είχε επιζήμιες επιπτώσεις στην εμπιστοσύνη του κοινού, στην εμπιστοσύνη στα εμβόλια, στην πολιτική πόλωση, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στις ανισότητες και στην κοινωνική ευημερία.
Αμφισβητούμε την αποτελεσματικότητα και τις συνέπειες της πολιτικής εξαναγκαστικού εμβολιασμού στην αντιμετώπιση πανδημιών και καλούμε την κοινότητα της δημόσιας υγείας και τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής να επιστρέψουν σε προσεγγίσεις δημόσιας υγείας χωρίς διακρίσεις και με βάση την εμπιστοσύνη.»
Αλλά η υποχρεωτικότητα δεν είναι μια επιστημονική υπόθεση, είναι κατεξοχήν πολιτική, αφορά την παραβίαση από το κράτος της σωματικής αυτονομίας εκατομμυρίων ανθρώπων, το κατά πόσο ήταν δικαιολογημένη και κυρίως, κατά πόσο είχε τη συναίνεση όσων την υπέστησαν.
Όπως κατεξοχήν πολιτικές ήταν και οι καραντίνες, τότε που βιώσαμε τη μεγαλύτερη αναστολή ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων και ελευθεριών στη σύγχρονη ιστορία.
Και στα πολιτικά ζητήματα, λόγο έχουν όλοι, όχι μόνο οι επιστήμονες και οι πάσης φύσεως «ειδικοί». Αν φυσικά, μιλάμε για δημοκρατία.
Η δημοκρατία, μάλιστα, είναι το πολίτευμα που δίνει το δικαίωμα στον λόγο και τη διακυβέρνηση, ακριβώς στους μη «ειδικούς», σε εκείνους, δηλαδή, που δεν έχουν καμία «ειδική» αξίωση (επιστημονική, τεχνοκρατική, καταγωγική ή θεϊκη) στη διακυβέρνηση.
Ωστόσο, στους μη ειδικούς, επιχειρήθηκε να αφαιρεθεί ο λόγος κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Συστηματικά, οργανωμένα και με μπόλικη καταστολή. Και σε αυτό, δυστυχώς, όχι απλώς συναίνεσε, αλλά αρκετές φορές πλειοδότησε μεγάλο μέρος της αριστεράς (και της αναρχίας).
«Σκάστε και ακολουθήστε τις οδηγίες των ειδικών» ήταν η μόνιμη επωδός των οπαδών της επιστήμης κατά τη διάρκεια της πανδημίας, μαζί με το ανελέητο ντρόπιασμα των ψεκασμένων στα ΜΚΔ.
Μα είναι δυνατόν να μη δέχονται το «θαύμα» της Επιστήμης (εμβόλιο) και να αμφισβητούν τα απολύτως αναγκαία και επιστημονικά τεκμηριωμένα (evidence based!) μέτρα, όπως το... SMS για να βγάζεις τα σκουπίδια έξω και η απαγόρευση του ψαρέματος και της κυκλοφορίας από τις 6 το απόγευμα; Δεν δικαιούστε να ομιλείτε κύριοι, πόσο μάλλον να αυτοκυβερνηθείτε!
Σε μια πανουργία του Λόγου, οι «ακροδεξιοί ψεκασμένοι» βρέθηκαν αντικειμενικά πιο κοντά στο αληθινό πνεύμα της δημοκρατίας, από τους αριστερούς/αρναρχικούς που ορκίζονται στο όνομά της, αλλά κατά τη διάρκεια της πανδημίας φώναζαν «κλείστε τα όλα και στείλτε τους ανεμβολίαστους στα βουνά».
Μα, θα αντιτείνει κάποιος, η πανδημία ήταν έκτακτη συνθήκη. Ασφαλώς, και στις έκτακτες συνθήκες εμφανίζεται ο κυρίαρχος, αυτός που μπορεί να επιβάλλει την κατάσταση εξαίρεσης.
Στην προκειμένη, ο κυρίαρχος ήταν ο Μητσοτάκης, η δε αριστερά, με τη στάση της, απέδειξε ότι είναι ένα δεκανίκι, οργανικό μέρος του κράτους. Ανέστειλε την αντιπολίτευση, πλειοδότησε στα λοκντάουν και τις υποχρεωτικότητες.
Τι και αν οι καραντίνες βιώνονταν πολύ πιο ασφυκτικά από τα λαϊκά στρώματα που έπρεπε να συνεχίσουν να δουλεύουν στα εργοστάσια και τα σουπερμάρκετ, χωρίς καμία διέξοδο, σε σχέση με τα μεσοστρώματα - την «τάξη του λαπτοπ» - που μπορούσαν να τηλεργαστούν και πέρασαν τις καραντίνες ψήνοντας μπανανόψωμο.
Τι και αν η δυσπιστία προς τα εμβόλια αυξανόταν όσο πιο εργατο-λαϊκό ήταν το προφίλ μιας περιοχής (πχ δήμοι της Δυτικής Αττικής, επαρχία κλπ.).
Διόλου περίεργα λοιπόν, ο κόσμος στις εκλογές επέλεξε τον αυθεντικό κυρίαρχο, τον Μητσοτάκη (που μοίραζε και επιδόματα) και όχι τα δεκανίκια του. Τι έχουν τα έρμα και ψηφάνε; Δεν βαριέσαι, «μετά θα λογαριαστούμε»...
Η πανδημία έφερε στην επιφάνεια και ένα άλλο απωθημένο: την ταξική σύνθεση της αριστεράς/αναρχίας. Οι τελευταίες περιορίζονται πλέον σχεδόν αποκλειστικά στα μορφωμένα μεσοστρώματα, που έχουν από καιρό αποκοπεί από την πραγματικότητα των λαϊκών μαζών (βιωματικά, ιδεολογικά και πολιτισμικά).
Η ιδεολογία των εν λόγω στρωμάτων είναι ο επιστημονισμός/τεχνοκρατισμός, άλλωστε και οι ίδιοι είναι ως επί το πλείστον επιστήμονες, ειδικοί, τεχνοκράτες.
Η αξίωσή τους στη διακυβέρνηση δεν απορρέει από κάποια δημοκρατική ευαισθησία, αλλά από την πίστη τους ότι κατέχουν τη γνώση και την κατάρτιση ώστε να κυβερνήσουν ορθολογικά την κοινωνία, υπέρ των πολλών.
Για αυτό όταν οι μάζες δεν τους αναθέτουν τη διακυβέρνηση, δεν ψάχνουν τι έκαναν λάθος, αλλά σπεύδουν να τις ντροπιάσουν: ακροδεξιοί, φασίστες, τραμπικοί, σκοταδιστές, ψεκασμένοι.
Δεν φείδεται η αριστερά σε χαρακτηρισμούς, αν και θα μπορούσε απλώς να φωνάξει ένα «αχρείοι», όπως η Χίλαρι Κλίντον, στους κοκινολαίμηδες που της στέρησαν το δικαίωμα να γίνει πλανητάρχισσσα.
Η αριστερά αντικατέστησε την πολιτική και την υλιστική ανάλυση με την ηθικολογία.
Δεν πειράζει παιδιά, στον δρόμο προς το (πολιτικό) περιθώριο (και το εξωκοινοβούλιο) You will always have Science (Θα έχετε πάντα την Επιστήμη)…
