Πριν από όχι και τόσο πολλά χρόνια, οι άνθρωποι στην Αριστερά γνώριζαν δίχως αμφιβολίες, πως η κοινωνική αδικία, η φτώχεια, το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας, ήταν συνέπειες της ξένης εξάρτησης της χώρας.
Τα παραμύθια της ατομικής ευθύνης, του "τέτοιος λαός που είμαστε αυτά μας αξίζουν", οι "τεμπέληδες Έλληνες", το "όλοι μαζί τα φάγαμε, τα κάψαμε", το "Ελλαδιστάν", η "Δυστυχία του να είσαι Έλληνας" και λοιπά, δηλαδή η αποσιώπηση της αποικοκρατίας και η πλήρης υιοθέτηση και εσωτερίκευση των κυρίαρχων ιδεών απαξίωσης και ενοχοποίησης του ελληνικού συλλογικού, θα ακούγονταν τότε αδιανόητα.
Οι άνθρωποι στην Αριστερά ήταν πεισμένοι πως η ατομική και συλλογική φτώχεια τους ήταν ένα ακόμη σύμπτωμα (και) της αποικιοκρατίας και των ντόπιων εντολοδόχων της.
Και γι' αυτό το αίτημα της Κοινωνικής Δικαιοσύνης ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με το αίτημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας.
Που πάει να πει το ένα δεν γίνεται χωρίς το άλλο.
Εντούτοις, τα τελευταία 30-40 χρόνια ήταν ικανά για να απομονωθεί-αποσυναρτηθεί το ένα αίτημα από το άλλο και αυτό με κύρια ευθύνη της αριστερής διανόησης (μάλλον και οι δυο λέξεις σε εισαγωγικά) που κατάπιε αμάσητη την αποικιοκρατική αφήγηση και "ζήλευε" που εκείνη δεν ζούσε στις Βρυξέλλες ή δεν καταγόταν από το Brighton, αλλά από ένα "κωλοχώρι" της Καρδίτσας.
Ο F. Fanon λέει πως ο άποικος χτυπάει με το γουδοχέρι το μυαλό του αποικιοκρατούμενου διανοούμενου για να τον αναγκάσει να δεχτεί τις ιδέες της Μητρόπολης.
Και κάπως έτσι, όταν αφαιρεθεί από την εξίσωση η αποικοκρατία, το μόνο που απομένει για να εκτονωθεί η "μυϊκή ένταση" που βιώνει ο αποιοκρατούμενος, είναι να στραφεί ενάντια στον διπλανό αδύναμο συμπατριώτη του. Πόλεμος όλων εναντίον όλων, δηλαδή.
Και να που φτάσαμε σήμερα. Να πανηγυρίζουμε ενθουσιασμένοι για την ίδια την ολοζώντανη ενσάρκωση του "αριστερού" αποικιοκράτη!
Να δούμε τί απομένει πια, μετά τόση δεινότητα χειρουργική.Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία. Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια; Και τέλος πάντων, νά, τραβούμ’ εμπρός.
Να είμαστε κάπως προοδευτικοί εν τη αποικία.
Τι κρίμα!
Όπως έλεγε ο Κ. Μόντης
"Είναι πάντα φρονιμότερο να σηκώνουμε εμείς τις κουρτίνες πριν τις σηκώσουν οι άνεμοι!"
Αντώνης Ανδρουλιδάκης
Μέσω http://resaltomag.blogspot.com
