Aν για την αντιμετώπιση αυτής της νέας μετάλλαξης είναι αναγκαία μια τέταρτη δόση- όπως ήδη πιθανολογούν και υπονοούν αρκετοί ειδικοί- αυτομάτως τίθεται σε αμφιβολία η αποτελεσματικότητα (και η χρησιμότητα) της τρίτης, η καμπάνια της οποίας βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη.
Αυτό θα έπρεπε να δημιουργεί ερωτηματικά σε κάθε λογικό άνθρωπο (και πρώτα πρώτα σε αυτόν που είναι υπέρ του εμβoλίου ως μέσου ιατρικής προστασίας),αφού προκύπτει, ότι η στρατηγική του κυνηγητού των παραλλαγών με το εμβόλιo είναι εξαρχής καταδικασμένη, λόγω της ταχύτητας των μεταλλάξεων.
Τι νόημα έχει, λοιπόν, η συνέχιση ad nauseam αυτού του μοντέλου αντιμετώπισης της πανδημίας, με ταυτόχρονο αποκλεισμό οποιουδήποτε άλλου από τον ορίζοντα;
Στην πραγματικότητα όμως, η επιλογή αυτή παρουσιάζει σειρά πλεονεκτημάτων για την οικονομία και τις κυβερνήσεις:
1- Είναι συγκριτικά χαμηλού κόστους, δεδομένου ότι οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (σε μεταφορές, σχολεία, χώρους εργασίας κ.λπ.) θα απαιτούσαν πολύ πιο ακριβές επενδύσεις από αυτές της αγοράς και διανομής παρτίδων εμβολίων.
2- Επιτρέπει να μην αμφισβητείται το νεοφιλελεύθερο δόγμα του "ελάχιστου κράτους", δεδομένου ότι για την απλή χορήγηση του εμβoλίου δεν είναι απαραίτητο να ενισχυθεί στο ελάχιστο η δημόσια υγεία. Αντιθέτως, θα μπορούσαμε (και μάλιστα το κάνουμε) να αναθέσουμε τον εμβoλιασμό σε ιδιώτες, εξοικονομώντας ακόμα και τις δαπάνες των εμβoλιαστικών κέντρων.
3- Θέτοντας έναν απραγματοποίητο στόχο, δικαιολογείται a priori πως οτιδήποτε κι αν επιχειρήσει η κυβέρνηση, δεν θα λύσει οριστικά το πρόβλημα, αλλά το πολύ πολύ θα το περιορίσει. Επομένως, η έλλειψη ευθύνης της εκτελεστικής εξουσίας για τα διαχειριστικά αποτελέσματα είναι η προφανής συνέπεια της υπόθεσης.
4- Θέτοντας έναν μεγαλεπήβολο στόχο, που εάν μπορούσε να επιτευχθεί θα εξαφάνιζε τον ιό, η εκτελεστική εξουσία έχει στη διάθεσή της έναν ιδεολογικό μηχανισμό, με τον οποίο μπορεί να κινητοποιεί μόνιμα τον πληθυσμό. Η παρομοίωση με τον πόλεμο είναι θεμελιώδης: είμαστε όλοι στρατιώτες και η ήττα του εχθρού εξαρτάται από τον καθένα μας προσωπικά. Πόσες φορές βγαίνουμε, με ποιον κάνουμε παρέα, αν επιλέξουμε να κάνουμε σεξ ή όχι και με ποιον, με τι μέσο μεταφοράς πάμε στη δουλειά (το μόνο μέρος στον κόσμο όπου δεν επιτρέπεται η μόλυνση) κλπ. Κάθε ατομική συμπεριφορά μπορεί να καθορίσει το τέλος της πανδημίας ή όχι.
5- Αφήνει ανενόχλητες τη χρηματοπιστωτική οικονομία και τη μεγάλη βιομηχανία. Κλείσιμο, lοckdown, απαγορεύσεις κυκλοφορίας κ.λπ. -όλα τα μέτρα που λαμβάνονται για τον περιορισμό των λοιμώξεων μέχρι την ολοκλήρωση του εμβoλιαστικού κύκλου- κουρεύουν το λιανικό εμπόριο, την εστίαση, τον ξενοδοχειακό τομέα κ.λπ. ενώ είναι αδιάφορα ή και ωφέλιμα στον τζίρο των οικονομικών κολοσσών (hi-tech, όπλα, ρομποτική, φαρμακευτικά προϊόντα, τράπεζες κ.λπ.).
6- Δημιουργεί τον εσωτερικό εχθρό, στον οποίο θα εκτονωθεί η οργή για την οικονομική κρίση και την συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας: όποιος δεν πιστεύει στην υπόθεση του καθολικού εμβoλιασμού και αν είναι δυνατό όλου του πλανήτη-που θα πρέπει να αρκεστεί στο να πηγαίνει στη δουλειά περιορίζοντας όλες τις άλλες μορφές κοινωνικότητας- είναι προσωπικά υπεύθυνος που η πανδημία δεν έχει ήδη τελειώσει. Δημιουργείται ο αποδιοπομπαίος τράγος, που παρατείνει τον λοιμό ad libitum: οι nοvax, οι σκεπτικιστές, οι φοβισμένοι, οι nο greenpass, οι διαδηλωτές κατά της αυταρχικής στροφής της εκτελεστικής εξουσίας, οι οικονομικές διαμαρτυρίες ενάντια στο κλείσιμο και τις περικοπές των επιδοτήσεων κ.λπ. βαφτίζονται ο ένας μετά τον άλλο πέμπτη φάλαγγα της πανδημίας, αφού υπονομεύουν την πίστη στη στρατηγική που αναπτύχθηκε για να κερδηθεί ο πόλεμος.
7- Το “εμβόλιo-σωτηρία” παρέχει την ιδεολογική βάση για την σύζευξη Επιστήμης και Οικονομίας και τον ισχυρισμό, ότι είναι οι μόνες χρήσιμες μορφές γνώσης για την τάξη της κοινωνίας. Αν ο ιός είναι μόνο πρόβλημα ποσότητας, ποιότητας και ταχύτητας αναβάθμισης των εμβoλίων, η Επιστήμη (δηλαδή οι φαρμακευτικές πολυεθνικές που τα δημιουργούν) και η Οικονομία (δηλαδή το σύστημα χρηματοδότησης και διανομής τους) είναι οι μόνοι δύο κλάδοι της ανθρώπινης γνώσης, που μπορούν να προσφέρουν τη σωτηρία και επομένως οι μόνοι δύο νομιμοποιημένοι να ρυθμίζουν την κοινωνία. Όλη η υπόλοιπη ανθρώπινη γνώση είναι άχρηστη ή και επιβλαβής, αφού δεν συμβάλλει καθόλου στην προαγωγή και διανομή της σωτηρίας, δηλαδή του εμβολίου.
Το “εμβόλιo-σωτηρία” ανοίγει λοιπόν τις πόρτες στο σενάριο μιας οικονομικά-επιστημονικά κατευθυνόμενης μετα-δημοκρατίας, δυνητικά χωρίς όρια διάρκειας, αφού η δικαιολόγηση της αποστολής της (εξάλειψη του κακού μέσω των εμβoλίων), από την ίδια της τη φύση απαιτεί την πλήρη κινητοποίηση της κοινωνίας και είναι, λογικά, αδύνατο να επιτευχθεί.
Αλλά το “εμβόλιo-σωτηρία” δεν ήταν ποτέ μια ορθολογική επιλογή.
Ήταν πάντα (και θα γίνεται όλο και περισσότερο) μια Πίστη.
(Aπο Β. Βασιλόπουλος)
