Υπάρχει κάτι τρομακτικά απαίσιο σε αυτή την σύγχρονη πουριτανική εμμονή με τον υγιεινισμό. Και υποψιάστηκα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, πριν χρόνια, με τον χαρακτήρα που άρχισαν να παίρνουν τα μέτρα κατά του καπνίσματος.
Δεν περνάει μέρα από τότε που να μην ενισχύεται καθημερινά η εμμονή με νέες αρρώστιες, που προκαλούνται από καθημερινές συνήθειες κάθε λογής -διατροφικές, εργασιακές, ακόμα και ο τρόπος που κάθεσαι στην καρέκλα, που οδηγείς, που αθλείσαι, που πίνεις κρασί ή κοιμάσαι - με ανακάλυψη νέων παθήσεων που σε καταδικάζουν σε μόνιμα βάσανα κλπ.
Και τελικά όλη αυτή η εμμονή καταλήγει στην επιθυμία εξαγνισμού του ανθρώπου από την επιδίωξη της ηδονής. Και η ίδια επέμβαση επιχειρείται με την "ηθική", ολοένα και πιο μεγαλομανή, στη νευρωτική αναζήτηση μιας υποτιθέμενης και απλησίαστης αγνότητας.
Ο νέος ανθρωπότυπος που προβάλλεται, δεν απολαμβάνει, δεν υπερβαίνει, δεν επαναστατεί, από φόβο μήπως κάνει λάθη, μήπως προσβάλει, μήπως αρρωστήσει.
Κουλουριάζεται στο έδαφος, θλιβερός, υποτακτικός, υπάκουος, χωρίς ανεξαρτησία, χαρά, παρορμήσεις, περιμένοντας το θάνατο. Ουσιαστικά στην κατάσταση μιας προνύμφης.
Όλο αυτό θα μπορούσε, ίσως, να εξηγηθεί ως προπαιδευτικό στάδιο αποδοχής της διάλυσης της δημόσιας υγείας, που την τελευταία τριετία, με τρόπο καθόλου συγκεκαλυμμένο και δυστυχώς πολύ αποτελεσματικό, επιχειρεί να ενσταλάξει στις συνειδήσεις, ότι το δικαίωμα στη θεραπεία εξαρτάται από την τήρηση μιας "κλίμακας αξιών".
Και πρόσβαση σε αυτά τα ψίχουλα δημόσιας υγείας που απέμειναν, δικαιούνται μόνο όσοι τα αξίζουν και όχι εκείνοι που "πήγαιναν γυρεύοντας", μετατρέποντας έτσι την ιατρική, από καθολική σε "ηθική(ιστική)".
Αυτό όμως είναι το αποτέλεσμα και όχι η αιτία του φαινομένου, γιατί η ίδια τακτική ακολουθείται και σε χώρες που πρακτικά δεν υπάρχει δημόσια υγειονομική περίθαλψη, άρα η πρόσβαση στις θεραπείες δεν θα έπρεπε να εξαρτάται από "αξίες".
Αυτός ο σύγχρονος νεοπουριτανισμός μετατρέπεται σταδιακά σε κάτι χειρότερο. Σε έναν καπιταλιστικό νεο ολοκληρωτισμό, με την προοπτική της πλήρους υποταγής και αιώνιας χειραγώγησης των μαζών σε ένα εντελώς τεχνητό περιβάλλον, που παρέχεται και εγγυάται ένα πλέγμα δυνάμεων, στενά συνδεδεμένων μεταξύ τους (αυτό που συμβαίνει ήδη στη Δύση: επενδυτικά κεφάλαια, πολυεθνικές, υπερεθνικές οργανώσεις, μεγάλα μέσα ενημέρωσης, κράτη).
Από τα τρόφιμα μέχρι τις μεταφορές, περνώντας μέσα από τα φάρμακα και τις νοσηλείες, με τη δικαιολογία- άλλοτε οικολογική, άλλοτε για λόγους ασφάλειας , άλλοτε για λόγους "δημόσιας υγείας" - ότι θα επιτρέπεται μόνο ό,τι εγκρίνει το σύστημα. Χωρίς ευχαρίστηση, χωρίς ελευθερία, χωρίς αυθορμητισμό, χωρίς ζωντανή σχέση και κοινωνία μεταξύ των ανθρώπων.
Άρα όχι πια κοινότητα και αλληλεγγύη, όχι πια οτιδήποτε έξω από την Εξουσία.
Φτωχές ψυχές, να ξεφλουδίζουν η μία την άλλη, κατά προτίμηση πάσχουσες, γιατί όταν εσύ ή κάποιος κοντινός σου αρρωστήσει, γίνεσαι πιο ευάλωτος από τον υγιή σκλάβο.
Γιατί του υγιούς το κεφάλι μπορεί να πάρει αέρα και να τον κάνει ικανό για τα πάντα.
Όσο περισσότερο παρατηρώ αυτά, τόσο πιο πολύ αισθάνομαι την επιθυμία να μετατραπώ σε άνθρωπο των σπηλαίων. Wilma, πιάσε μου το ρόπαλο!
Vlassis Vasilopoulos
