Πρώτον: Οι Δημοκρατίες καταλύονται… και χωρίς να βγουν στους δρόμους τα τανκς
Όπως βλέπουμε σε διάφορες σύγχρονες «δημοκρατίες», με πρώτη την Ελλάδα, η κατάλυση του Συντάγματος και της οποιαδήποτε Λαϊκής Κυριαρχίας είχε απομείνει σε αυτές, μπορεί κάλλιστα να γίνει με κοινοβουλευτικό μανδύα. Ήδη με τα μνημόνια κουρελιάστηκε το Σύνταγμα, αφού εκχωρήθηκε η όποια Εθνική Κυριαρχία διατηρούταν εντός Ε.Ε. και ευρωζώνης, στους ξένους Δανειστές, με πρόσχημα την «διάσωση», από την κρίση Χρέους. Παραβιάστηκε, μάλιστα, η εντολή του Δημοψηφίσματος του 2015, με εκκωφαντικό τρόπο.
Τώρα, με πρόσχημα την Πανδημία, και με αφορμή, ένα διαλυμένο και ανύπαρκτο πρωτοβάθμιο και δευτεροβάθμιο σύστημα υγείας, τον ρόλο του κοινωνικού κράτους και της περίθαλψης, αναλαμβάνει ο Χρυσοχοϊδης και η αστυνομία. Τυφλά μέτρα, επιβολή καραντίνας σε υγιείς πολίτες, κατάλυση του δικαιώματος της ελεύθερης κυκλοφορίας και των συναθροίσεων, ουσιαστική κατάργηση της ισότιμης πρόσβασης στην δημόσια εκπαίδευση, ευτελισμός της, μέσω της τηλε-εκπαίδευσης, σε όλες της τις βαθμίδες, νέος πτωχευτικός κώδικας ενάντια στο δικαίωμα για κατοικία, επίθεση με κάθε τρόπο στις δυνάμεις της εργασίας και της ελευθερίας κλπ, κλπ, κλπ…
Παντού Αστυνομία, βίαιη και ανεξέλεγκτη, ένα δόγμα που ξεκίνησε με την καταστολή των αντιμνημονιακών διαδηλώσεων, εφαρμόστηκε σε πολλούς (και σε όσους κινήθηκαν ενάντια στους πλειστηριασμούς) και τώρα παίρνει καθολικό χαρακτήρα . Ένα δόγμα που ήρθε για να μείνει και να προλάβει τις κοινωνικές ταραχές που έρχονται, λόγω της ακραίας κοινωνικής πόλωσης. Αν αυτό που ζούμε, δεν είναι δικτατορία; Τότε ποια είναι η δικτατορία.
Δεύτερον: Ο «φόβος» και ο έλεγχος της τηλεόρασης
Η εικονική αυτή «Δημοκρατία» βασίζεται στην δύναμη και την «δημοκρατία» της εικόνας, και στην μαζική δημιουργία κοινωνικού φόβου και τρόμου. Η εικόνα αντικαθιστά την πραγματικότητα. Η λογική, η σκέψη και η αριθμητική εξαφανίζεται κάτω από σκοτεινές, «ειδήσεις». Οποιαδήποτε άλλη φωνή εμφανίζεται ως φωνή «ψεκασμένων». Περνάμε σταδιακά στο «έγκλημα γνώμης», ενώ ακόμη και το Facebook κόβει τους «ανεπιθύμητους», μέχρι και πολιτικά σάιτ αποκλείονται (π.χ. η Iskra). Όσοι καλούν σε συγκεντρώσεις, θα τιμωρούνται ανακοίνωσε το Υπουργείο «Δημόσιας Τάξης», ή «προστασίας του πολίτη» κλπ., για να μην ξεχνάμε ότι έχουμε περάσει με την ουσιαστική αντιστροφή των λέξεων, στην Οργουελιανή μετα-Δημοκρατία, της ελληνικής μεταπρατικής ολιγαρχίας και του προτεκτοράτου Ελλάδα που ανήκει ολοκληρωτικά στον ευρώ-αντλαντικό Άξονα.
Χωρίς την τηλεόραση και τον απόλυτο έλεγχό της, δεν θα μπορούσε να είχε επιβληθεί τίποτε, ούτε βέβαια τα μνημόνια. Κάθε άλλη επιλογή εξοβελίζεται. Λες και σε κάθε πολιτική και κοινωνική απόφαση δεν υπάρχει εναλλακτική. Το είχαμε δει με το ζήτημα της εξόδου από τα μνημόνια και της απελευθέρωσης της χώρας από τους δανειστές. Η μόνη καθαρή λύση, που ήταν η άρνηση πληρωμής του χρέους και η επιστροφή στην Δραχμή, παρουσιαζόταν ως ο ερχομός των επτά πληγών του Φαραώ. Τώρα, μια άλλη πολιτική αντιμετώπισης της επιδημίας, χωρίς απαγορεύσεις, με ανοικτή την εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες, με ανοικτή την οικονομία, με σεβασμό στο Σύνταγμα και στις ελευθερίες, που απαιτεί βέβαια κοινωνικές δαπάνες για πρωτοβάθμια υγεία, για δημόσια εκπαίδευση, για συγκοινωνίες, ειδική προστασία των ευάλωτων κ.α., δεν υπάρχει καν στην δημόσια συζήτηση. Αντίθετα υπερδιογκώνεται η «απειλή», λες και επέρχεται Αρμαγεδδώνας, σπέρνεται έτσι, ο φόβος, που είναι απαραίτητος για τον έλεγχο του πληθυσμού. Τα τυφλά, καταστροφικά και αντισυνταγματικά αστυνομικά «μέτρα» εμφανίζονται ως «μονόδρομος». Αν το «αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου», όπως έλεγε ένας Γάλλος του Μάη του 68, τότε οι συγκεντρώσεις του Πολυτεχνείου, ήταν μια τέτοια στιγμή του αληθινού.
Τρίτον: Αρχή και τέλος των πάντων, η Χρεοκρατία και ο ESM.
Είναι σαφές (και) από τα παραπάνω ότι η υπερδεκαετής οικονομική κρίση της (εντός ευρώ) ελληνικής οικονομίας που ενισχύεται με τα «υγειονομικά» μέτρα, έχει από καιρό μετατραπεί σε πολιτική κρίση, με την κατάλυση του Συντάγματος και της Λαϊκής Κυριαρχίας και σχεδόν κάθε ελευθερίας και κοινωνικού δικαιώματος, παίρνοντας τον χαρακτήρα μια δικτατορίας με κοινοβουλευτικό μανδύα και μάλιστα υπό τον απόλυτο έλεγχο του ευρώ-αντλαντικού Άξονα. Η αρχή όμως και το τέλος αυτής της δοκιμασίας, είναι το Δημόσιο Χρέος. Είναι οι υποχρεώσεις προς αυτό, που «αύριο» απαιτούν μεγαλύτερη εξαθλίωση και λιτότητα και είναι αυτή η πραγματικότητα που τελικά απαιτεί ευρώ-κίνητη κοινοβουλευτική δικτατορία.
Στο τελευταίο Eurogroup την Δευτέρα 30 Νοεμβρίου, που δεν απασχόλησε βέβαια καθόλου την τηλεόραση, προβλέπεται η μεταρρύθμιση του ESM, ώστε να αποφασίζει αυτός για τα σχέδια διάσωσης των κρατών από κρίση χρέους και των τραπεζών τους φυσικά. Αυτό συνεπάγεται ότι οι αποφάσεις και οι όροι των μνημονίων θα αποφασίζονται με βάση την πλειοψηφία των μετόχων του, και όχι κάποιας αρχής πλειοψηφίας, ή βέτο κλπ ή άλλων οργάνων της Ε.Ε.. Δεδομένου ότι οι κύριοι μέτοχοι είναι οι αγαπητοί Γερμανοί με 27% και θα έχουν πλειοψηφία με τους συμμάχους τους, ή με αυτούς που θα υποχρεώνουν σε συμμαχίες, καταλαβαίνετε τι περιμένει την Ελλάδα μόλις κτυπήσει την πόρτα του.
Τέταρτον: Οι μαγικοί αριθμοί που δεν λέει η T.V….
Σύμφωνα με τις βασικές προβλέψεις του ΟΟΣΑ για την ελληνική οικονομία, θα έχουμε:
2020 2021
ΑΕΠ -10,1% 1,3%
Δημόσιο χρέος (Γ.Κ.) 213,7% 207,6%
Δημόσιο Έλλειμμα -9,4% -7,0%
Εξωτερικό έλλειμμα -5,2% -5,7%
Σύμφωνα με τον Ο.Δ. Χ. το τρίτο τρίμηνο του 2020 το δημόσιο χρέος της Κεντρικής Κυβέρνησης ανήλθε στο ύψος των 365 δις ευρώ!!!
Με την ύφεση που αναμένεται και τον αρνητικό πληθωρισμό, θα είμαστε σίγουρα ευχαριστημένοι αν το ονομαστικό ΑΕΠ της χώρας κινηθεί λίγο πάνω από τα 160 δις ευρώ. Εν ολίγοις το χρέος της κεντρικής διοίκησης (συμπεριλαμβάνεται το ενδοκυβερνητικό χρέος) θα βρίσκεται στο τέλος του έτους γύρω στο 230%!!! Με δεδομένο ότι ο συντριπτικός όγκος του χρέους είναι προς ξένους δανειστές, είμαστε μακράν η πρώτη χώρα στον πλανήτη στη σχέση εξωτερικού δημόσιου χρέους προς ΑΕΠ. Ίσως και σε όλη την οικονομική ιστορία αυτού και του προηγούμενου αιώνα….
Σε τρέχουσες τιμές, το ΑΕΠ του έτους 1998 ήταν 175 δις. Ήδη βρισκόμαστε πίσω από αυτό σημείο και βαδίζουμε για 25 χρόνια οπισθοχώρηση όσον αφορά το ΑΕΠ. Και να μην ξεχνάμε τότε, πριν 25 χρόνια λίγο μετά την συνθήκη του Μάαστριχτ, το δημόσιο χρέος ήταν κάτω από το ένα ΑΕΠ, ενώ τώρα βαδίζει προς τα δυόμιση ΑΕΠ, ήταν κύρια σε εθνικό νόμισμα, τότε, το δημόσιο χρέος που βρίσκονταν στα χέρια ξένων δανειστών, δεν αποτελούσε ούτε το 20% του δημόσιου χρέους…… ,
Και το ερώτημα είναι, ποιο είναι το μέλλον; Με αυτό το βάρος του δημόσιου χρέους οι προβλέψεις του Δ.Ν.Τ. για ετήσια ανάπτυξη γύρω στο 1% τις επόμενες δεκαετίες μάλλον αισιόδοξες είναι.
Πέμπτον και τελευταίο: Υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν της Αργεντινής;
Διάφοροι στην αριστερά, αλλά και ίσως και κάποιοι στην «Λαϊκή» δεξιά μιλούν για «άλλη» πολιτική (και κοινωνική). Πώς όμως; Αν δεν τεθεί με όρους στάσεις πληρωμών του εξωτερικού δημόσιου χρέους η διαγραφή του, και η αναδιάρθρωση του όποιου μέρους του απομείνει σε εθνικό νόμισμα, πώς θα εξευρεθούν πόροι; Πώς; αν δεν εθνικοποιηθούν οι τράπεζες και δεν ανακτηθεί (τουλάχιστον) μέρος της εθνικής οικονομικής πολιτικής διά της επιστροφής στην Δραχμή, θα υπάρξει επεκτατική πολιτική και ανάκαμψη; Πώς; Θα υπάρξει δυνατότητα, δυναμικής-βιομηχανικής- παραγωγικής αλλαγής εντός της Ε.Ε.;
Δυστυχώς η ευτυχώς, μόνο ένας νέος και παρατεταμένος, συγχρόνως εργατικός και νεολαιίστικος, Δεκέμβρης, μπορεί να μας βγάλει από αυτή την κατάσταση. Μόνο αν οι δρόμοι της Αθήνας θυμίσουν Μπουένος Άιρες του 2002-2003, και κοπεί οριστικά ο γόρδιος δεσμός του χρέους και της Ε.Ε. υπάρχει μέλλον. Μόνο ένα μεγάλο Δημοκρατικό και Λαϊκό Μέτωπο και μια μεγάλη εξέγερση, μπορεί να ρίξει την δικτατορία που ζούμε και να αποφύγουμε τις πιο φρικτές στιγμές της, που δυστυχώς έρχονται.
Αν λοιπόν δεν απαλλαγούμε από την Χρεοκρατία, αν δεν εξεγερθούμε ενάντια στην «σκοτεινή» Δημοκρατία, αν δεν υπερασπίσουμε τις δυνάμεις της ελευθερίας και της εργασίας, σύντομα θα μοιάζουμε όχι στην Αργεντινή των Κίρσχνερ, αλλά στην Αργεντινή του Βιντέλα, στην Χιλή του Πινοσέτ και γιατί όχι, και στην Κούβα του Μπατίστα.
