Κανείς δεν πρόκειται να υπερασπιστεί την Παλαιστίνη!
Ούτε οι Αραβικές χώρες, ούτε οι Ευρωπαϊκές, ούτε οι ΗΠΑ, ούτε η Ρωσία.
Κάθε σύγκρουση έχει θεμελιώδεις λόγους, που την υποκινούν και πολλές αφορμές, για να πραγματοποιηθεί.
Στις σημερινές πολεμικές συγκρούσεις, η αφορμή δόθηκε, από το Εβραϊκό δικαστήριο, που αποφάσισε την εκδίωξη πολλών οικογενειών Παλαιστινίων, από την περιοχή Sheikh Jarrah στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και την παράδοση των σπιτιών τους, σε Ισραηλινούς εποίκους. Οι Παλαιστίνιοι ζούσαν, σ΄αυτήν την περιοχή, για περισσότερο από μισό αιώνα.
Το δεύτερο "φυτίλι" ήταν η χρονική συγκυρία. Η Ημέρα της Ιερουσαλήμ( γιορτάζεται, από τους Εβραίους, η κατάληψη της πόλης με τον πόλεμο των 6 ημερών, το 1967) και το Αλ-Κουντ. Οι Μουσουλμάνοι γιορτάζουν το Αλ-Κουντ, δηλ. την ημέρα αλληλεγγύης με τον παλαιστινιακό αγώνα για ελευθερία, την τελευταία ημέρα της νηστείας τους. Αυτοί οι δύο εορτασμοί συνέπεσαν με την τελευταία ημέρα του Ραμαζανιού, στις 10 Μαΐου.
Για να διασφαλιστεί η ασφάλεια των Εβραίων, η ισραηλινή αστυνομία περιόρισε την επίσκεψη των μουσουλμάνων, στο ιερό τους, το τζαμί Al-Aqsa. Η κατάσταση επιδεινώθηκε, όταν οι ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας μπήκαν στο ίδιο το τζαμί, πυροβόλησαν εκεί τους διασκορπισμένους Παλαιστίνιους και εκδίωξαν βίαια τους προσευχόμενους.
Ο θεμελιώδης λόγος είναι η κατοχή της Παλαιστίνης, από τους Ισραηλινούς και ο αναμενόμενος εθνικο-απελευθερωτικός αγώνας των Παλαιστινίων, από το 1948. Το καθεστώς του απαρτχάϊντ, ο συνεχής εποικισμός και οι χιτλερικές πρακτικές επιβίωσης, που έχει εγκαταστήσει ο εβραϊκός σιωνισμός, στα εδάφη, που απέμειναν στους Παλαιστινίους πυροδοτεί, συνεχώς, αυτές τις συγκρούσεις με την διεθνή κοινότητα να σφυρίζει αδιάφορα, στα εγκλήματα της γενοκτονίας, που συντελούνται, εκεί με απίστευτο κυνισμό.
Οι Αραβικές χώρες είναι οι ίδιες, που ευθύνονται, για το δράμα των Παλαιστινίων και τίποτα δεν θα κάνουν, γι΄αυτούς.
-Η Ιορδανία, για παράδειγμα, θεωρούσε, πάντα την Παλαιστίνη μέρος των εδαφών της.
-Η Σαουδική Αραβία μπορεί να μην έχει αναγνωρίσει επισήμως, το Ισραήλ, αλλά βλέπει σαν εχθρό της, το σιιτικό Ιράν και συνεργάζεται με το Ισραήλ, για να το αφανίσει. Το ίδιο κάνουν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
-Το Μπαχρέιν, το Μαρόκο και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έχουν ήδη συνάψει συμφωνία με το Ισραήλ.
-Οι ίδιες ειρηνευτικές συμφωνίες με το Τελ Αβίβ υπογράφηκαν, πριν από αρκετές δεκαετίες, από την Ιορδανία και την Αίγυπτο, σε αντάλλαγμα για την επιστροφή του Σινά, που κατέλαβε το Ισραήλ, με τον πόλεμο των 6 ημερών.
-Το Ιράκ είναι κατακερματισμένο και δεν μπορεί να ασκήσει πίεση στο Ισραήλ.
-Η Συρία, της οποίας, τα Υψώματα του Γκολάν βρίσκονται υπό την κατοχή του Ισραήλ, είναι επίσης αδύναμη λόγω του πολέμου.
-Το Κατάρ είναι πολύ μικρό και μέχρι πρόσφατα το ίδιο υπέστη πίεση από τους Άραβες «φίλους» του.
-Οι Ηνωμένες Πολιτείες μετέφεραν την πρεσβεία τους, στην Ιερουσαλήμ, αναγνωρίζοντας την πόλη, συμπεριλαμβανομένης της Αραβικής Ανατολικής Ιερουσαλήμ, αποκλειστικά στο Ισραήλ. Ο Δημοκρατικός Τζόζεφ Μπάιντεν είναι πιο συγκρατημένος, αλλά θα δυσκολευτεί, αν όχι αδύνατο, να ξεφύγει από το ισραηλινό λόμπι των ΗΠΑ.
-Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και η Ρωσία, υποστηρίζει την αρχή του διαχωρισμού της Ιερουσαλήμ σε ανατολικά και δυτικά, και αποφεύγει επίσης την αρχή των «δύο κρατών», αλλά οι Ευρωπαίοι δεν έχουν πραγματικούς μοχλούς πίεσης στο Ισραήλ. -Η Γερμανία, ως ηγέτης της ΕΕ, έχει ιστορική ευθύνη απέναντι στο Ισραήλ και ντρέπεται να εναντιωθεί σε αυτό, ακόμη και στο όνομα της ειρήνης και της δικαιοσύνης.
-Η Βρετανία και η Γαλλία είναι σε μεγάλο βαθμό υπέρ του Ισραήλ.
-Το Ιράν είναι απομονωμένο και δεν έχει τη δύναμη να αλλάξει τη συμπεριφορά του Ισραήλ. Η ίδια η Τεχεράνη ήταν πρόσφατα θύμα επίθεσης από ισραηλινές υπηρεσίες πληροφοριών, που ανατίναξαν τον πυρηνικό σταθμό Natanz.
-Τέλος, η Τουρκία είναι απίθανο να μπορεί να πάρει αποφασιστικά μέτρα. Ο "Στόλος της Ελευθερίας", για το σπάσιμο του αποκλεισμού της Γάζας, της κόστισε 8 νεκρούς και απέδειξε ότι η ρητορική παραμένει το μόνο όργανο της πίεσης της Άγκυρας.
Κερδισμένος ο Νετανιάχου, που έκανε την κρίση, ευκαιρία, ελπίζοντας να σώσει τον πρωθυπουργικό του θώκο, από τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Η Παλαιστίνη θα μείνει και πάλι μόνη!
Ioanna Ypsilanti
Ούτε οι Αραβικές χώρες, ούτε οι Ευρωπαϊκές, ούτε οι ΗΠΑ, ούτε η Ρωσία.
Κάθε σύγκρουση έχει θεμελιώδεις λόγους, που την υποκινούν και πολλές αφορμές, για να πραγματοποιηθεί.
Στις σημερινές πολεμικές συγκρούσεις, η αφορμή δόθηκε, από το Εβραϊκό δικαστήριο, που αποφάσισε την εκδίωξη πολλών οικογενειών Παλαιστινίων, από την περιοχή Sheikh Jarrah στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και την παράδοση των σπιτιών τους, σε Ισραηλινούς εποίκους. Οι Παλαιστίνιοι ζούσαν, σ΄αυτήν την περιοχή, για περισσότερο από μισό αιώνα.
Το δεύτερο "φυτίλι" ήταν η χρονική συγκυρία. Η Ημέρα της Ιερουσαλήμ( γιορτάζεται, από τους Εβραίους, η κατάληψη της πόλης με τον πόλεμο των 6 ημερών, το 1967) και το Αλ-Κουντ. Οι Μουσουλμάνοι γιορτάζουν το Αλ-Κουντ, δηλ. την ημέρα αλληλεγγύης με τον παλαιστινιακό αγώνα για ελευθερία, την τελευταία ημέρα της νηστείας τους. Αυτοί οι δύο εορτασμοί συνέπεσαν με την τελευταία ημέρα του Ραμαζανιού, στις 10 Μαΐου.
Για να διασφαλιστεί η ασφάλεια των Εβραίων, η ισραηλινή αστυνομία περιόρισε την επίσκεψη των μουσουλμάνων, στο ιερό τους, το τζαμί Al-Aqsa. Η κατάσταση επιδεινώθηκε, όταν οι ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας μπήκαν στο ίδιο το τζαμί, πυροβόλησαν εκεί τους διασκορπισμένους Παλαιστίνιους και εκδίωξαν βίαια τους προσευχόμενους.
Ο θεμελιώδης λόγος είναι η κατοχή της Παλαιστίνης, από τους Ισραηλινούς και ο αναμενόμενος εθνικο-απελευθερωτικός αγώνας των Παλαιστινίων, από το 1948. Το καθεστώς του απαρτχάϊντ, ο συνεχής εποικισμός και οι χιτλερικές πρακτικές επιβίωσης, που έχει εγκαταστήσει ο εβραϊκός σιωνισμός, στα εδάφη, που απέμειναν στους Παλαιστινίους πυροδοτεί, συνεχώς, αυτές τις συγκρούσεις με την διεθνή κοινότητα να σφυρίζει αδιάφορα, στα εγκλήματα της γενοκτονίας, που συντελούνται, εκεί με απίστευτο κυνισμό.
Οι Αραβικές χώρες είναι οι ίδιες, που ευθύνονται, για το δράμα των Παλαιστινίων και τίποτα δεν θα κάνουν, γι΄αυτούς.
-Η Ιορδανία, για παράδειγμα, θεωρούσε, πάντα την Παλαιστίνη μέρος των εδαφών της.
-Η Σαουδική Αραβία μπορεί να μην έχει αναγνωρίσει επισήμως, το Ισραήλ, αλλά βλέπει σαν εχθρό της, το σιιτικό Ιράν και συνεργάζεται με το Ισραήλ, για να το αφανίσει. Το ίδιο κάνουν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
-Το Μπαχρέιν, το Μαρόκο και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έχουν ήδη συνάψει συμφωνία με το Ισραήλ.
-Οι ίδιες ειρηνευτικές συμφωνίες με το Τελ Αβίβ υπογράφηκαν, πριν από αρκετές δεκαετίες, από την Ιορδανία και την Αίγυπτο, σε αντάλλαγμα για την επιστροφή του Σινά, που κατέλαβε το Ισραήλ, με τον πόλεμο των 6 ημερών.
-Το Ιράκ είναι κατακερματισμένο και δεν μπορεί να ασκήσει πίεση στο Ισραήλ.
-Η Συρία, της οποίας, τα Υψώματα του Γκολάν βρίσκονται υπό την κατοχή του Ισραήλ, είναι επίσης αδύναμη λόγω του πολέμου.
-Το Κατάρ είναι πολύ μικρό και μέχρι πρόσφατα το ίδιο υπέστη πίεση από τους Άραβες «φίλους» του.
-Οι Ηνωμένες Πολιτείες μετέφεραν την πρεσβεία τους, στην Ιερουσαλήμ, αναγνωρίζοντας την πόλη, συμπεριλαμβανομένης της Αραβικής Ανατολικής Ιερουσαλήμ, αποκλειστικά στο Ισραήλ. Ο Δημοκρατικός Τζόζεφ Μπάιντεν είναι πιο συγκρατημένος, αλλά θα δυσκολευτεί, αν όχι αδύνατο, να ξεφύγει από το ισραηλινό λόμπι των ΗΠΑ.
-Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και η Ρωσία, υποστηρίζει την αρχή του διαχωρισμού της Ιερουσαλήμ σε ανατολικά και δυτικά, και αποφεύγει επίσης την αρχή των «δύο κρατών», αλλά οι Ευρωπαίοι δεν έχουν πραγματικούς μοχλούς πίεσης στο Ισραήλ. -Η Γερμανία, ως ηγέτης της ΕΕ, έχει ιστορική ευθύνη απέναντι στο Ισραήλ και ντρέπεται να εναντιωθεί σε αυτό, ακόμη και στο όνομα της ειρήνης και της δικαιοσύνης.
-Η Βρετανία και η Γαλλία είναι σε μεγάλο βαθμό υπέρ του Ισραήλ.
-Το Ιράν είναι απομονωμένο και δεν έχει τη δύναμη να αλλάξει τη συμπεριφορά του Ισραήλ. Η ίδια η Τεχεράνη ήταν πρόσφατα θύμα επίθεσης από ισραηλινές υπηρεσίες πληροφοριών, που ανατίναξαν τον πυρηνικό σταθμό Natanz.
-Τέλος, η Τουρκία είναι απίθανο να μπορεί να πάρει αποφασιστικά μέτρα. Ο "Στόλος της Ελευθερίας", για το σπάσιμο του αποκλεισμού της Γάζας, της κόστισε 8 νεκρούς και απέδειξε ότι η ρητορική παραμένει το μόνο όργανο της πίεσης της Άγκυρας.
Κερδισμένος ο Νετανιάχου, που έκανε την κρίση, ευκαιρία, ελπίζοντας να σώσει τον πρωθυπουργικό του θώκο, από τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Η Παλαιστίνη θα μείνει και πάλι μόνη!
Ioanna Ypsilanti
