Ο Jeffrey D. Sachs είναι καθηγητής Πανεπιστημίου και διευθυντής του Κέντρου για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη (Center for Sustainable Development) στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, όπου διηύθυνε το The Earth Institute από το 2002 έως το 2016. Είναι επίσης πρόεδρος του Δικτύου Λύσεων Βιώσιμης Ανάπτυξης του ΟΗΕ και επίτροπος της Ευρυζωνικής Επιτροπής του ΟΗΕ για την Ανάπτυξη. Έχει διατελέσει σύμβουλος τριών Γενικών Γραμματέων των Ηνωμένων Εθνών, ενώ επί του παρόντος υπηρετεί ως συνήγορος των SDG υπό τον Γενικό Γραμματέα Αντόνιο Γκουτέρες. Ο Sachs είναι ο συγγραφέας του βιβλίου « A New Foreign Policy: Beyond American Exceptionalism»(2020). Άλλα βιβλία του περιλαμβάνουν τα εξής: «Building the New American Economy: Smart, Fair, and Sustainable» (2017) και «The Age of Sustainable Development», με τον Ban Ki-moon.
Το επικίνδυνα απλοϊκό αφήγημα της Δύσης για τη Ρωσία και την Κίνα
Ο υπερβολικός φόβος για την Κίνα και τη Ρωσία πωλείται στο Δυτικό κοινό μέσω της χειραγώγησης των γεγονότων.
Η Ευρώπη θα πρέπει να αναλογιστεί το γεγονός ότι η μη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και η εφαρμογή των συμφωνιών του Μινσκ ΙΙ θα είχαν αποτρέψει αυτόν τον φοβερό πόλεμο στην Ουκρανία.
Ο κόσμος βρίσκεται στο χείλος της πυρηνικής καταστροφής, κυρίως εξαιτίας της αποτυχίας των Δυτικών πολιτικών ηγετών να είναι ειλικρινείς σχετικά με τις αιτίες των κλιμακούμενων παγκόσμιων συγκρούσεων. Το αδυσώπητο Δυτικό αφήγημα ότι η Δύση είναι ευγενής, ενώ η Ρωσία και η Κίνα είναι κακές, είναι απλοϊκή και εξαιρετικά επικίνδυνη. Είναι μια προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης, για να αποφευχθεί η αντιμετώπιση της πολύ πραγματικής και πιεστικής διπλωματίας.
Το ουσιαστικό αφήγημα της Δύσης είναι ενσωματωμένο στη στρατηγική εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ. Η βασική ιδέα των ΗΠΑ είναι ότι η Κίνα και η Ρωσία είναι αδυσώπητοι εχθροί που «προσπαθούν να διαβρώσουν την αμερικανική ασφάλεια και ευημερία». Οι χώρες αυτές είναι, σύμφωνα με τις ΗΠΑ, «αποφασισμένες να κάνουν τις οικονομίες λιγότερο ελεύθερες και λιγότερο δίκαιες, να αναπτύξουν τους στρατούς τους και να ελέγξουν τις πληροφορίες και τα δεδομένα για να καταστείλουν τις κοινωνίες τους και να επεκτείνουν την επιρροή τους».
Η ειρωνεία είναι ότι από το 1980 οι ΗΠΑ έχουν συμμετάσχει σε τουλάχιστον 15 υπερπόντιους πολέμους επιλογής τους (Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Παναμάς, Σερβία, Συρία και Υεμένη, για να αναφέρουμε μόνο μερικούς), ενώ η Κίνα δεν έχει συμμετάσχει σε κανέναν και η Ρωσία μόνο σε έναν (Συρία) πέραν της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Οι ΗΠΑ έχουν στρατιωτικές βάσεις σε 85 χώρες, η Κίνα σε 3 και η Ρωσία σε 1 (Συρία) πέραν της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν έχει προωθήσει αυτό το αφήγημα, δηλώνοντας ότι η μεγαλύτερη πρόκληση της εποχής μας είναι ο ανταγωνισμός με τις απολυταρχίες, οι οποίες «επιδιώκουν να προωθήσουν τη δική τους ισχύ, να εξάγουν και να επεκτείνουν την επιρροή τους σε όλο τον κόσμο και να δικαιολογήσουν τις καταπιεστικές πολιτικές και πρακτικές τους ως πιο αποτελεσματικό τρόπο αντιμετώπισης των σημερινών προκλήσεων». Η στρατηγική ασφαλείας των ΗΠΑ δεν είναι έργο ενός και μόνο προέδρου των ΗΠΑ, αλλά του αμερικανικού κατεστημένου ασφαλείας, το οποίο είναι σε μεγάλο βαθμό αυτόνομο και λειτουργεί πίσω από ένα τείχος μυστικότητας.
Ο υπερβολικός φόβος της Κίνας και της Ρωσίας πωλείται στο Δυτικό κοινό μέσω της χειραγώγησης των γεγονότων. Μια γενιά νωρίτερα ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος πούλησε στο κοινό την ιδέα ότι η μεγαλύτερη απειλή για την Αμερική ήταν ο ισλαμικός φονταμενταλισμός, χωρίς να αναφέρει ότι ήταν η CIA, μαζί με τη Σαουδική Αραβία και άλλες χώρες, που δημιούργησε, χρηματοδότησε και ανέπτυξε τους τζιχαντιστές στο Αφγανιστάν, τη Συρία και αλλού για να πολεμήσουν τους πολέμους της Αμερικής.
Ή σκεφτείτε την εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης στο Αφγανιστάν το 1980, η οποία παρουσιάστηκε στα Δυτικά μέσα ενημέρωσης ως πράξη απρόκλητης δολιότητας. Χρόνια αργότερα, μάθαμε ότι της σοβιετικής εισβολής είχε στην πραγματικότητα προηγηθεί μια επιχείρηση της CIA που σχεδιάστηκε για να προκαλέσει τη σοβιετική εισβολή! Η ίδια παραπληροφόρηση συνέβη και έναντι της Συρίας. Ο Δυτικός Τύπος είναι γεμάτος με αλληλοκατηγορίες κατά της στρατιωτικής βοήθειας του Πούτιν προς τον Μπασάρ αλ Άσαντ της Συρίας από το 2015, χωρίς να αναφέρει ότι οι ΗΠΑ υποστήριξαν την ανατροπή του αλ Άσαντ από το 2011, με τη CIA να χρηματοδοτεί μια μεγάλη επιχείρηση (Timber Sycamore) για την ανατροπή του Άσαντ χρόνια πριν από την άφιξη της Ρωσίας.
Ή πιο πρόσφατα, όταν η πρόεδρος της αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων Νάνσι Πελόζι πέταξε απερίσκεπτα στην Ταϊβάν παρά τις προειδοποιήσεις της Κίνας, κανένας υπουργός Εξωτερικών της G7 δεν επέκρινε την πρόκληση της Πελόζι, ωστόσο οι υπουργοί της G7 από κοινού άσκησαν σκληρή κριτική στην «υπερβολική αντίδραση» της Κίνας στο ταξίδι της Πελόζι.
Το Δυτικό αφήγημα για τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι ότι πρόκειται για μια απρόκλητη επίθεση του Πούτιν στην προσπάθειά του να αναδημιουργήσει τη Ρωσική αυτοκρατορία. Ωστόσο, η πραγματική ιστορία ξεκινά με την υπόσχεση της Δύσης προς τον Σοβιετικό Πρόεδρο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ότι το ΝΑΤΟ δεν θα διευρυνθεί προς τα ανατολικά, ακολουθούμενη από τέσσερα κύματα διεύρυνσης του ΝΑΤΟ: το 1999, με την ενσωμάτωση τριών χωρών της Κεντρικής Ευρώπης ∙ το 2004, με την ενσωμάτωση άλλων 7, συμπεριλαμβανομένων των χωρών της Μαύρης Θάλασσας και της Βαλτικής ∙ το 2008, με τη δέσμευση για διεύρυνση στην Ουκρανία και τη Γεωργία ∙ και το 2022, με την πρόσκληση τεσσάρων ηγετών της Ασίας και του Ειρηνικού στο ΝΑΤΟ για να στοχεύσουν την Κίνα.
Ούτε τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης αναφέρουν τον ρόλο των ΗΠΑ στην ανατροπή του φιλο-Ρώσου προέδρου της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς το 2014 ∙ την αποτυχία των κυβερνήσεων της Γαλλίας και της Γερμανίας, εγγυητών της συμφωνίας Μινσκ ΙΙ, να πιέσουν την Ουκρανία να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις της ∙ τον τεράστιο αμερικανικό οπλισμό που στάλθηκε στην Ουκρανία κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεων Τραμπ και Μπάιντεν στην πορεία προς τον πόλεμο ∙ ούτε την άρνηση των ΗΠΑ να διαπραγματευτούν με τον Πούτιν για τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία.
Φυσικά, το ΝΑΤΟ λέει ότι αυτό είναι καθαρά αμυντικό, ώστε ο Πούτιν να μην έχει τίποτα να φοβηθεί. Με άλλα λόγια, ο Πούτιν δεν θα πρέπει να λάβει υπόψη του τις επιχειρήσεις της CIA στο Αφγανιστάν και τη Συρία, τον βομβαρδισμό της Σερβίας από το ΝΑΤΟ το 1999, την ανατροπή του Μουαμάρ Καντάφι από το ΝΑΤΟ το 2011, την κατοχή του Αφγανιστάν από το ΝΑΤΟ επί 15 χρόνια, ούτε την «γκάφα» του Μπάιντεν που ζήτησε την απομάκρυνση του Πούτιν (η οποία φυσικά δεν ήταν καθόλου γκάφα), ούτε τον υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ Λόιντ Όστιν που δήλωσε ότι ο πολεμικός στόχος των ΗΠΑ στην Ουκρανία είναι η αποδυνάμωση της Ρωσίας.
Στον πυρήνα όλων αυτών βρίσκεται η προσπάθεια των ΗΠΑ να παραμείνουν η ηγεμονική δύναμη του κόσμου, με την αύξηση των στρατιωτικών συμμαχιών σε όλο τον κόσμο για να περιορίσουν ή να νικήσουν την Κίνα και τη Ρωσία. Πρόκειται για μια επικίνδυνη, παραπλανητική και ξεπερασμένη ιδέα. Οι ΗΠΑ έχουν μόλις το 4,2% του παγκόσμιου πληθυσμού και σήμερα μόλις το 16% του παγκόσμιου ΑΕΠ (μετρούμενο σε διεθνείς τιμές). Στην πραγματικότητα, το συνδυασμένο ΑΕΠ των G7 είναι τώρα μικρότερο από αυτό των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική), ενώ ο πληθυσμός των G7 είναι μόλις το 6% του παγκόσμιου πληθυσμού σε σύγκριση με το 41% των BRICS.
Υπάρχει μόνο μία χώρα της οποίας η αυτοανακηρυγμένη φαντασίωση είναι να είναι η κυρίαρχη δύναμη στον κόσμο: οι ΗΠΑ. Είναι καιρός να αναγνωρίσουν οι ΗΠΑ τις πραγματικές πηγές ασφάλειας: την εσωτερική κοινωνική συνοχή και την υπεύθυνη συνεργασία με τον υπόλοιπο κόσμο, αντί για την ψευδαίσθηση της ηγεμονίας. Με μια τέτοια αναθεωρημένη εξωτερική πολιτική, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους θα απέφευγαν τον πόλεμο με την Κίνα και τη Ρωσία και θα επέτρεπαν στον κόσμο να αντιμετωπίσει τις μυριάδες περιβαλλοντικές, ενεργειακές, διατροφικές και κοινωνικές κρίσεις του.
Πάνω απ’ όλα, σε αυτή την εποχή του ακραίου κινδύνου, οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει να επιδιώξουν την πραγματική πηγή της ευρωπαϊκής ασφάλειας: όχι την ηγεμονία των ΗΠΑ, αλλά τις ευρωπαϊκές ρυθμίσεις ασφαλείας που σέβονται τα νόμιμα συμφέροντα ασφαλείας όλων των ευρωπαϊκών εθνών, σίγουρα συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας, αλλά και της Ρωσίας, η οποία συνεχίζει να αντιστέκεται στις διευρύνσεις του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα. Η Ευρώπη θα πρέπει να αναλογιστεί το γεγονός ότι η μη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και η εφαρμογή των συμφωνιών του Μινσκ ΙΙ θα είχαν αποτρέψει αυτόν τον φοβερό πόλεμο στην Ουκρανία. Σε αυτό το στάδιο, η διπλωματία και όχι η στρατιωτική κλιμάκωση είναι ο πραγματικός δρόμος για την Ευρωπαϊκή και παγκόσμια ασφάλεια.
Το μεγάλο παιχνίδι στην Ουκρανία ξεφεύγει από τον έλεγχο
Η σημερινή τεταμένη κατάσταση μπορεί εύκολα να ξεφύγει από τον έλεγχο, όπως έχει κάνει ο κόσμος σε τόσες πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν — αυτή τη φορά όμως με την πιθανότητα πυρηνικής καταστροφής.
Ο πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ Zbigniew Brzezinski περιέγραψε περίφημα την Ουκρανία ως «γεωπολιτικό άξονα» της Ευρασίας, κεντρικό σημείο τόσο της αμερικανικής όσο και της ρωσικής ισχύος. Δεδομένου ότι η Ρωσία θεωρεί ότι τα ζωτικά συμφέροντα ασφαλείας της διακυβεύονται στην τρέχουσα σύγκρουση, ο πόλεμος στην Ουκρανία κλιμακώνεται ταχύτατα σε πυρηνική αναμέτρηση. Είναι επείγον τόσο για τις ΗΠΑ όσο και για τη Ρωσία να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση πριν επέλθει η καταστροφή.
Από τα μέσα του 19ου αιώνα, η Δύση ανταγωνίζεται με τη Ρωσία για την Κριμαία και πιο συγκεκριμένα για τη ναυτική ισχύ στη Μαύρη Θάλασσα. Στον Κριμαϊκό Πόλεμο (1853-6), η Βρετανία και η Γαλλία κατέλαβαν τη Σεβαστούπολη και εξόρισαν προσωρινά το ναυτικό της Ρωσίας από τη Μαύρη Θάλασσα. Η τρέχουσα σύγκρουση είναι, στην ουσία, ο δεύτερος Κριμαϊκός Πόλεμος. Αυτή τη φορά, μια στρατιωτική συμμαχία υπό την ηγεσία των ΗΠΑ επιδιώκει να επεκτείνει το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και τη Γεωργία, έτσι ώστε πέντε μέλη του ΝΑΤΟ να περικυκλώσουν τη Μαύρη Θάλασσα.
Οι ΗΠΑ θεωρούν εδώ και καιρό οποιαδήποτε επέμβαση μεγάλων δυνάμεων στο δυτικό ημισφαίριο ως άμεση απειλή για την ασφάλεια των ΗΠΑ, που χρονολογείται από το Δόγμα Μονρόε του 1823, το οποίο αναφέρει: «Οφείλουμε, επομένως, στην ειλικρίνεια και στις φιλικές σχέσεις που υφίστανται μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και αυτών των [ευρωπαϊκών] δυνάμεων να δηλώσουμε ότι θα πρέπει να θεωρήσουμε οποιαδήποτε προσπάθεια εκ μέρους τους να επεκτείνουν το σύστημά τους σε οποιοδήποτε τμήμα αυτού του ημισφαιρίου ως επικίνδυνη για την ειρήνη και την ασφάλειά μας» .
Το 1961, οι ΗΠΑ εισέβαλαν στην Κούβα όταν ο ηγέτης της επαναστάσεως της Κούβας Φιντέλ Κάστρο αναζήτησε υποστήριξη από τη Σοβιετική Ένωση. Οι ΗΠΑ δεν ενδιαφέρθηκαν ιδιαίτερα για το «δικαίωμα» της Κούβας να υποστηρίξει όποια χώρα ήθελε — έναν ισχυρισμό που προβάλλουν οι ΗΠΑ σχετικά με το υποτιθέμενο δικαίωμα της Ουκρανίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Η αποτυχημένη εισβολή των ΗΠΑ το 1961 οδήγησε στην απόφαση της Σοβιετικής Ένωσης να τοποθετήσει επιθετικά πυρηνικά όπλα στην Κούβα το 1962, η οποία με τη σειρά της οδήγησε στην κρίση των πυραύλων της Κούβας ακριβώς αυτόν τον μήνα πριν από 60 χρόνια. Αυτή η κρίση έφερε τον κόσμο στα πρόθυρα πυρηνικού πολέμου.
Ωστόσο, ο σεβασμός της Αμερικής για τα δικά της συμφέροντα ασφαλείας στην αμερικανική ήπειρο δεν την εμπόδισε να παρεμβαίνει στα βασικά συμφέροντα ασφαλείας της Ρωσίας στη γειτονιά της Ρωσίας. Καθώς η Σοβιετική Ένωση αποδυναμώθηκε, οι πολιτικοί ηγέτες των ΗΠΑ άρχισαν να πιστεύουν ότι ο αμερικανικός στρατός μπορεί να λειτουργεί όπως θέλει. Το 1991, ο υφυπουργός Άμυνας Paul Wolfowitz εξήγησε στον στρατηγό Wesley Clark ότι οι ΗΠΑ μπορούν να αναπτύξουν τη στρατιωτική τους δύναμη στη Μέση Ανατολή «και η Σοβιετική Ένωση δεν θα μας σταματήσει». Οι αξιωματούχοι εθνικής ασφάλειας της Αμερικής αποφάσισαν να ανατρέψουν τα καθεστώτα της Μέσης Ανατολής που ήταν σύμμαχοι της Σοβιετικής Ένωσης και να επέμβουν στα συμφέροντα ασφαλείας της Ρωσίας.
Το 1990, η Γερμανία και οι ΗΠΑ διαβεβαίωσαν τον Σοβιετικό Πρόεδρο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ότι η Σοβιετική Ένωση μπορούσε να διαλύσει τη δική της στρατιωτική συμμαχία, το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, χωρίς να φοβάται ότι το ΝΑΤΟ θα διευρυνθεί προς ανατολάς για να αντικαταστήσει τη Σοβιετική Ένωση. Σε αυτή τη βάση κέρδισε τη συγκατάθεση του Γκορμπατσόφ για την επανένωση της Γερμανίας το 1990. Ωστόσο, με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ο πρόεδρος Μπιλ Κλίντον παρέβησαν αυτές τις διαβεβαιώσεις υποστηρίζοντας την επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς.
Ο Ρώσος πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν διαμαρτυρήθηκε έντονα, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα για να το σταματήσει. Ο πρύτανης της αμερικανικής κρατικής πολιτικής με τη Ρωσία, ο Τζορτζ Κένναν, δήλωσε ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ «είναι η αρχή ενός νέου ψυχρού πολέμου».
Υπό την εποπτεία του Κλίντον, το ΝΑΤΟ επεκτάθηκε στην Πολωνία, την Ουγγαρία και την Τσεχική Δημοκρατία το 1999. Πέντε χρόνια αργότερα, υπό τον πρόεδρο Τζορτζ Μπους τον νεότερο, το ΝΑΤΟ επεκτάθηκε σε επτά ακόμη χώρες: τις χώρες της Βαλτικής (Εσθονία, Λετονία και Λιθουανία), τη Μαύρη Θάλασσα (Βουλγαρία και Ρουμανία), τα Βαλκάνια (Σλοβενία) και τη Σλοβακία. Υπό τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, το ΝΑΤΟ επεκτάθηκε στην Αλβανία και την Κροατία το 2009 και υπό τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, στο Μαυροβούνιο το 2019.
Η αντίσταση της Ρωσίας στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ εντάθηκε απότομα το 1999, όταν οι χώρες του ΝΑΤΟ αγνόησαν τον ΟΗΕ και επιτέθηκαν στη σύμμαχο της Ρωσίας Σερβία, και σκλήρυνε περαιτέρω τη δεκαετία του 2000 με τους πολέμους των ΗΠΑ στο Ιράκ, τη Συρία και τη Λιβύη. Στη διάσκεψη του Μονάχου για την ασφάλεια το 2007, ο πρόεδρος Πούτιν δήλωσε ότι η διεύρυνση του ΝΑΤΟ αποτελεί «σοβαρή πρόκληση που μειώνει το επίπεδο αμοιβαίας εμπιστοσύνης».
Ο Πούτιν συνέχισε: «Και έχουμε το δικαίωμα να ρωτήσουμε: εναντίον ποιου αποσκοπεί αυτή η επέκταση; Και τι απέγιναν οι διαβεβαιώσεις [περί μη διεύρυνσης του ΝΑΤΟ] που έδωσαν οι δυτικοί εταίροι μας μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας;» Πού βρίσκονται αυτές οι διακηρύξεις σήμερα; Κανείς δεν τις θυμάται καν. Αλλά θα μου επιτρέψετε να υπενθυμίσω στο ακροατήριο τι ειπώθηκε. Θα ήθελα να παραθέσω την ομιλία του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ κ. Woerner στις Βρυξέλλες στις 17 Μαΐου 1990. Είχε πει τότε ότι: «το γεγονός ότι είμαστε έτοιμοι να μην τοποθετήσουμε στρατό του ΝΑΤΟ έξω από το γερμανικό έδαφος δίνει στη Σοβιετική Ένωση μια σταθερή εγγύηση ασφαλείας. Πού είναι αυτές οι εγγυήσεις;»
Επίσης, το 2007, με την είσοδο στο ΝΑΤΟ δύο χωρών της Μαύρης Θάλασσας, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, οι ΗΠΑ δημιούργησαν την Ομάδα Δράσης για την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας (αρχικά Task Force East). Στη συνέχεια, το 2008, οι ΗΠΑ αύξησαν ακόμη περισσότερο τις εντάσεις μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, δηλώνοντας ότι το ΝΑΤΟ θα επεκταθεί στην καρδιά της Μαύρης Θάλασσας, με την ενσωμάτωση της Ουκρανίας και της Γεωργίας, απειλώντας τη ναυτική πρόσβαση της Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα, τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Με την είσοδο της Ουκρανίας και της Γεωργίας, η Ρωσία θα περιβαλλόταν από πέντε χώρες του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα: Βουλγαρία, Γεωργία, Ρουμανία, Τουρκία και Ουκρανία.
Η Ρωσία προστατεύθηκε αρχικά από τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία από τον φιλο-Ρώσο πρόεδρο της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς, ο οποίος οδήγησε το ουκρανικό κοινοβούλιο να κηρύξει την ουδετερότητα της Ουκρανίας το 2010. Ωστόσο, το 2014, οι ΗΠΑ βοήθησαν στην ανατροπή του Γιανουκόβιτς και έφεραν στην εξουσία μια σταθερά αντιρωσική κυβέρνηση. Τότε ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία, με τη Ρωσία να διεκδικεί γρήγορα την Κριμαία και να υποστηρίζει φιλο-Ρώσους αυτονομιστές στο Ντονμπάς, την περιοχή της ανατολικής Ουκρανίας με σχετικά υψηλό ποσοστό ρωσικού πληθυσμού. Το κοινοβούλιο της Ουκρανίας εγκατέλειψε επίσημα την ουδετερότητα αργότερα, το 2014.
Η Ουκρανία και οι υποστηριζόμενοι από τη Ρωσία αυτονομιστές στο Ντονμπάς διεξάγουν έναν σκληρό πόλεμο εδώ και 8 χρόνια. Οι προσπάθειες να τερματιστεί ο πόλεμος στο Ντονμπάς μέσω των συμφωνιών του Μινσκ απέτυχαν όταν οι ηγέτες της Ουκρανίας αποφάσισαν να μην τηρήσουν τις συμφωνίες, οι οποίες ζητούσαν αυτονομία για το Ντονμπάς. Μετά το 2014, οι ΗΠΑ διοχέτευσαν μαζικούς εξοπλισμούς στην Ουκρανία και βοήθησαν στην αναδιάρθρωση του στρατού της Ουκρανίας ώστε να είναι διαλειτουργικός με το ΝΑΤΟ, όπως αποδεικνύεται στις φετινές μάχες.
Η ρωσική εισβολή το 2022 θα είχε πιθανότατα αποτραπεί αν ο Μπάιντεν είχε συμφωνήσει με το αίτημα του Πούτιν στα τέλη του 2021 να τερματιστεί η διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς. Ο πόλεμος θα είχε πιθανότατα τερματιστεί τον Μάρτιο του 2022, όταν οι κυβερνήσεις της Ουκρανίας και της Ρωσίας αντάλλαξαν σχέδιο ειρηνευτικής συμφωνίας που βασιζόταν στην ουκρανική ουδετερότητα. Στο παρασκήνιο, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο πίεσαν τον Ζελένσκι να απορρίψει οποιαδήποτε συμφωνία με τον Πούτιν και να συνεχίσει να πολεμά. Σε εκείνο το σημείο, η Ουκρανία αποχώρησε από τις διαπραγματεύσεις.
Η Ρωσία θα κλιμακώσει όσο χρειάζεται, ενδεχομένως μέχρι τα πυρηνικά όπλα, για να αποφύγει τη στρατιωτική ήττα και την περαιτέρω διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς. Η πυρηνική απειλή δεν είναι κενή περιεχομένου, αλλά μέτρο της αντίληψης της ρωσικής ηγεσίας για τα συμφέροντα ασφαλείας που διακυβεύονται. Είναι τρομακτικό ότι οι ΗΠΑ ήταν επίσης έτοιμες να χρησιμοποιήσουν πυρηνικά όπλα κατά την κρίση των πυραύλων της Κούβας, και ένας ανώτερος Ουκρανός αξιωματούχος προέτρεψε πρόσφατα τις ΗΠΑ να εξαπολύσουν πυρηνικά πλήγματα «μόλις η Ρωσία έστω σκεφτεί να πραγματοποιήσει πυρηνικά πλήγματα», σίγουρα μια συνταγή για τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Βρισκόμαστε και πάλι στο χείλος της πυρηνικής καταστροφής.
Ο πρόεδρος Τζον Φ. Κένεντι έμαθε για την πυρηνική αντιπαράθεση κατά τη διάρκεια της κρίσης των πυραύλων της Κούβας. Εκτόνωσε εκείνη την κρίση όχι με τη δύναμη της θέλησης ή τη στρατιωτική ισχύ των ΗΠΑ, αλλά με τη διπλωματία και τον συμβιβασμό, απομακρύνοντας τους πυρηνικούς πυραύλους των ΗΠΑ στην Τουρκία με αντάλλαγμα την απομάκρυνση των πυρηνικών πυραύλων της Σοβιετικής Ένωσης στην Κούβα. Τον επόμενο χρόνο, επιδίωξε την ειρήνη με τη Σοβιετική Ένωση, υπογράφοντας τη Συνθήκη Μερικής Απαγόρευσης Πυρηνικών Δοκιμών.
Τον Ιούνιο του 1963, ο Κένεντι εξέφρασε την ουσιαστική αλήθεια που μπορεί να μας κρατήσει ζωντανούς σήμερα: «Πάνω απ’ όλα, υπερασπιζόμενοι τα δικά μας ζωτικά συμφέροντα, οι πυρηνικές δυνάμεις πρέπει να αποφεύγουν εκείνες τις αντιπαραθέσεις που φέρνουν τον αντίπαλο ενώπιον της επιλογής είτε μιας ταπεινωτικής υποχώρησης είτε ενός πυρηνικού πολέμου. Η υιοθέτηση αυτού του είδους της πορείας στην πυρηνική εποχή θα αποτελούσε απόδειξη μόνο της χρεοκοπίας της πολιτικής μας — ή μιας συλλογικής επιθυμίας θανάτου για την υφήλιο».
Είναι επείγον να επιστρέψουμε στο σχέδιο ειρηνευτικής συμφωνίας μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας στα τέλη Μαρτίου, το οποίο βασίζεται στη μη διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Η σημερινή τεταμένη κατάσταση μπορεί εύκολα να ξεφύγει από τον έλεγχο, όπως έχει κάνει ο κόσμος σε τόσες πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν — αυτή τη φορά όμως με την πιθανότητα πυρηνικής καταστροφής. Η ίδια η επιβίωση του κόσμου εξαρτάται από τη σύνεση, τη διπλωματία και τον συμβιβασμό όλων των πλευρών.
Συνέντευξη του Jeffrey Sachs στο Grayzone, 9 Οκτ ’22:
