Με πρόσχημα τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στη λήψη αποφάσεων, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επιχειρεί να καταργήσει την αρχή της ομοφωνίας. Να μην μπορούν τα κράτη-μέλη να ασκούν βέτο σε ζητήματα σημαντικά. Η αρχή της ομοφωνίας στις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου αποτελούσε το εχέγγυο της τήρησης της τυπικής ισοτιμίας ανάμεσα στα κράτη μέλη.
Πρόκειται για τη φυσική συνέχεια της πολιτικής των υποχρεωτήτων που εμφανίστηκε με πρόσχημα πανδημία, καθώς και της φίμωσης της διαφορετικής άποψης. Την προδιαγεγραμμένη συνέχεια της διολίσθησης ενός συστήματος προς τον ολοκληρωτισμό.
Ουσιαστικά καταργείται το δικαίωμα του κάθε κράτους να προστατέψει το εθνικό του συμφέρον. Αυτό μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις και να δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα. Μπορούμε για παράδειγμα να φανταστούμε ποιανού το μέρος θα έπαιρναν οι ευρωπαϊκές χώρες σε κάποιο ελληνοτουρκικό ζήτημα.
Σοβαρά ζητήματα θα προκύψουν και σε άλλους τομείς, όπως η οικονομία. Και αυτό γιατί η Ευρωπαϊκή ένωση δεν είναι κάτι το ενιαίο και ομοιογενές. Το κάθε κράτος έχει τις ιδιαιτερότητές του: διαφορετικό οικονομικό επίπεδο (ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη), διαφορετικές πλουτοπαραγωγικές πηγές στις οποίες μπορεί να στηριχθεί, διαφορετικό γεωπολιτικό περιβάλλον κλπ. Ένα σοβαρό πολιτικό θέμα, οι κυρώσεις στη Ρωσία για παράδειγμα, έχει διαφορετικό αντίκτυπο στην οικονομία της κάθε χώρας αλλά και ανατροπές στην ισορροπία δυνάμεων της γειτονιάς της.
Είναι σαφές ότι αυτό το θέμα ανοίγει τώρα, σε μια συγκυρία όπου διακυβεύονται πολλά για τους μεγάλους επανεκκινητές του ευρωατλαντικού άξονα και την συνέχιση του παρασιτισμού των ΗΠΑ στο παγκόσμιο σώμα. Υπάρχουν ανοιχτά ζητήματα που η έκβασή τους θα καθορίσει το μέλλον του κόσμου. Είναι η Ρωσία το ένα, και φοβάμαι ότι θα επιχειρήσουν να εμπλέξουν τα ευρωπαϊκά κράτη σε νέο αιματοκύλισμα. Είδαμε πρόσφατα στο ουκρανικό, πώς επηρεάζουν οι ΗΠΑ τις αποφάσεις των ευρωπαϊκών οργάνων. Είναι η "υγεία" το άλλο, το οποίο φαίνεται ότι έχει πρωταρχικό ρόλο στην εδραίωση της μεγάλης επανεκκίνησης και, λόγω διστακτικότητας των εθνικών κυβερνήσεων, δεν πήγε τόσο καλά όσο θα περίμεναν [Όπου υγεία, η μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου (Ελύτης)]. Αυτά τα ζητήματα απαιτούν αποφάσεις σε υπερεθνικό επίπεδο, απαλλαγμένες όσο το δυνατόν από πολιτικό κόστος, με τον λαό θεατή.
Και τι νόημα έχουν πια οι εθνικές εκλογές; Έχει σημασία ποιο κόμμα θα είναι στην εξουσία; Καμία απολύτως. Η πλειοψηφία των ευρωπαϊκών χωρών, η Γερμανία για να ακριβολογούμε, θα λαμβάνει αποφάσεις για την χώρα μας. Η πολιτική, η παραγωγή ιδεών και η λήψη αποφάσεων, μεταβιβάζονται σε υπερεθνικά κέντρα εξουσίας που δεν ελέγχονται άμεσα από τους λαούς και οι ευθύνες διαχέονται. Η δημοκρατία ενταφιάζεται.
Να θυμηθούμε λίγο τι έλεγε ο Λένιν για τα ζητήματα δημοκρατίας και ανεξαρτησίας, και ως προς την ταξική τους διάσταση φυσικά.
◯Το μονοπωλιακό κεφάλαιο έχει μεγαλύτερο όφελος από μορφές εκμετάλλευσης που συνδέονται με την απώλεια της πολιτικής ανεξαρτησίας των χωρών.
◯Πίσω από την τυπική ισοτιμία των κρατών υπάρχουν στην πραγματικότητα διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων που διαμορφώνουν σχέσεις πραγματικής ανισοτιμίας, εκμετάλλευσης και καταπίεσης ανάμεσα στα κράτη.
◯Η η εργατική τάξη δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τη σοσιαλιστική επανάσταση, αν δεν προετοιμάζεται γι’ αυτή με τον αγώνα για δημοκρατία ( …) Χωρίς αγώνα για δημοκρατικά δικαιώματα αμέσως, αυτή τη στιγμή, χωρίς διαπαιδαγώγηση των μαζών στο πνεύμα αυτού του αγώνα ο σοσιαλισμός είναι ανέφικτος.
◯Η δημοκρατία δεν εξαλείφει την ταξική καταπίεση, αλλά απλώς κάνει την ταξική πάλη πιο καθαρή, πιο πλατιά, πιο ανοιχτή, πιο οξεία. Όσο δημοκρατικότερο είναι το κρατικό καθεστώς, τόσο σαφέστερο γίνεται στους εργάτες ότι η ρίζα του κακού είναι ο καπιταλισμός και όχι η έλλειψη δικαιωμάτων.
◯Δεν μπορεί να υπάρξει ενοποίηση των ευρωπαϊκών κρατών υπό την ηγεσία των αστικών τάξεων. Αλλά κι αν ακόμα συνέβαινε, θα ήταν προς αντιδραστική κατεύθυνση, ενάντια στα συμφέροντα των εργατικών μαζών και των αποικιοκρατούμενων λαών. Και επί πλέον, θα πραγματοποιούνταν με την οικονομική και στρατιωτική κυριαρχία μιας ευρωπαϊκής δύναμης πάνω στις άλλες.
