Η αρρώστια του marek προκαλείται από άλφαερποιό και αποτελεί κυριολεκτική μάστιγα για τα πουλερικά της βιομηχανίας. (Αν και βέβαια, το κατά πόσο για πλάσματα που έρχονται στη ζωή σε ένα αφύσικο, εφιαλτικό περιβάλλον, πακτωμένα το ένα πάνω στο άλλο και ζουν μια σύντομη και ακατανόητη φρικωδία πριν σφαγιαστούν, ένας θανατηφόρος ιός αποτελεί μάστιγα ή λύτρωση, είναι ένα σημαντικό ερώτημα). Αν και συνυπάρχει με τα πουλερικά εκτροφής εδώ και πάρα πολύ καιρό, δεν προκαλούσε σοβαρά προβλήματα μέχρι τις αρχές του ΄50, όπου, ειδικά στην Αμερική, υπήρξε μια τεράστια και απότομη στροφή στη βιομηχανική εκτροφή. Έκτοτε αποτελούσε μια απο τις κυριότερες – πέραν φυσικά της ίδιας της βιομηχανικής μονάδας εξόντωσής τους -απειλές για τη ζωή των πουλερικών.
Τα πράγματα όμως έγιναν χειρότερα, πολύ πολύ χειρότερα, με το μαζικό εμβολιασμό των πουλερικών. Πολύ σύντομα ο ιός πολλαπλασίασε τη φονικοτητά του – είχε πλέον ποσοστό θνησιμότητας κοντά στο 100% για τα μη-εμβολιασμένα πουλερικά. Κάτι τέτοιο είναι πρωτόγνωρο για έναν ιό. Γενικά μιλώντας η κύρια εξελικτική πίεση στους ιούς είναι η ικανότητα μεταδοσής τους. Ιοί που σκοτώνουν ή αρρωσταίνουν βαριά τον ξενιστή τους (και άρα τον οδηγούν σε απομόνωση σε ένα δωμάτιο ή θάλαμο νοσοκομείου), τείνουν να αντικαθίστανται από μεταλλάξεις πιθανώς περισσότερο μολυσματικές μεν, αλλά στα σίγουρα λιγότερο βλαβερές για τον ξενιστή τους. Οι ιοί του κρυολογήματος επιβιώνουν για χιλιάδες χρόνια στους ανθρώπινους πληθυσμούς ακριβώς λόγω αυτής της εξελικτικής πίεσης: οι άνθρωποι με κρυολόγημα κινούνται κατά ένα μεγάλο ποσοστό όπως και οι υγιείς, εν αντιθέσει πχ με όσους έχουν ebola, το πολύ υψηλό ποσοστό θνησιμοτητάς του οποίου (άγγιξε ακόμα και το 40%) περιόρισε την εξαπλωσή του. Μια μετάλλαξη που θα έριχνε τους ανθρώπους στο κρεβάτι, δε θα μπορούσε να μεταδοθεί το ίδιο εύκολα και άρα δεν ευνοείται από τη φυσική επιλογή.
Τι έκανε λοιπόν τον ιό του μάρεκ τόσο θανατηφόρο; Μια έρευνα που δημοσιεύτηκε το 2015 στο plos biology (https://journals.plos.org/plosbiology/article/info:doi/10.1371/journal.pbio.1002198) εξέφρασε και επιστημονικά κάτι που αποτελούσε ήδη κοινή γνώση για τους εκτροφείς πουλερικών: τα εμβόλια. Τα εμβόλια ενάντια στην αρρώστια του μάρεκ, ήταν (όπως και πολλά εμβόλια για γρίπη ή όπως τα τρέχοντα crisp-r dna και mrna εμβόλια για τον κόβιντ) ατελή, μη-αποστειρωτικά. Εν αντιθέσει δηλαδή με αποστειρωτικά εμβόλια όπως πχ της πολυομελίτιδας, ανεμοβλογιάς ή ιλαράς, δεν αποτρέπουν την αναπαραγωγή και τη μετάδοση του ιού. Απο την άλλη μειώνουν την ένταση των συμπτωμάτων στους φορείς του. Και αυτός είναι ακριβώς ο εξελικτικός παράγοντας που δύναται να μετατρέψει έναν σχετικά ακίνδυνο ιό σε σούπερ-φονικό.
Ενώ λοιπόν ένας ιός πιέζεται εξελικτικά απο το περιβάλλον του ώστε να έχει όλο και λιγότερο έντονα συμπτώματα, ώστε να μπορεί να μεταδίδεται πιο εύκολα, σε ένα περιβάλλον μαζικά εμβολιασμένων υποκειμένων, αυτή η εξελικτική πίεση παύει να υφίσταται: αφού τα εμβολιασμένα πουλερικά δεν αρρωσταίνουν εύκολα, οι μεταλλάξεις του ιού με αυξημένη θνησιμότητα, δεν βρίσκουν κανένα εξελικτικό φράγμα στην αναπαραγωγή τους. Όσο το μολυσμένα πτηνά συνεχίζουν να ζουν (αν μπορούμε να αποκαλέσουμε ζωή αυτή τη διαδικασία την οποία υπόκεινται), μεταδίδουν και τον ιό. Ο οποίος μπορεί να μη σκοτώνει παρά σε πολύ μικρά ποσοστά τα εμβολιασμένα πτηνά, αλλά στα λίγα ανεμβολίαστα έχει ποσοστά σχεδόν 100%.
Η επίδραση του μάρεκ (marek effect) είναι πλέον μάλλον μια κατεστημένη επιστημονική ορολογία και καθόλου (μέχρι τουλάχιστον να αποκτήσουν δημοσιότητα οι προφανείς συσχετισμοί του με το σήμερα και την περιλάβουν οι διάφοροι διαδικτυακοί θεματοφύλακες της Κατεστημένης Αλήθειας) θεωρία συνωμοσίας. Και πέρα απο μια σειρά ανησυχιών και επιστημονικών διαξιφισμών πάνω στο τι πιθανώς σημαίνει αυτό για τα διάφορα μη-αποστειρωτικά εμβόλια για ανθρώπινους πληθυσμούς (όπως αυτό της ελονοσίας, α ναι, και αυτά του κόβιντ) έχει και ένα ιδιαίτερα θετικό αποτέλεσμα – αν βέβαια ανήκετε σ΄αυτό το Μέγα Εξελικτικό Σφάλμα που είναι κοινώς γνωστό ως μάνατζερ μεγάλων φαρμακευτικών. Τα πουλερικά της βιομηχανίας πρέπει πλέον να εμβολιάζονται καθολικά και κάθε χρόνο για την αρρώστια του μάρεκ. Αν στις αρχές του ΄70, μπορούσε κάποιος να διατηρήσει (με απώλειες έστω) μια μικρή μονάδα πουλερικών χωρίς ανανεούμενους εμβολιασμούς, πλέον αυτό είναι αδύνατο. Ή τα εμβολιάζεις κάθε χρόνο ή σου πεθαίνουν όλα.
Βέβαια, οι συνθήκες “ζωής” των πουλερικών απέχουν -ακόμη- πολύ από τις ανθρώπινες. Στα πουλερικά εκτροφής δεν επιτρέπεται καν η επιβίωση για πάνω από μερικούς μήνες, κάτι που από μόνο του ευνοεί τις πιο θανατηφόρες μεταλλάξεις μιας λοίμωξης – ενώ οι αδιανόητα φρικτές συνθήκες “διαβίωσης” εξοντώνουν κάθε πιθανότητα φυσικής ανοσοπροστασίας. Τα βασικά δεδομένα είναι ωστόσο εξαιρετικά ανάλογα.
Μια πιο θανάσιμη μετάλλαξη του sars-cov-2 (γενικά οι rna ιοί μεταλλάσσονται πολύ περισσότερο από πιο “πολύπλοκους” ιούς, όπως πχ αυτόν της πολυομελίτιδας), δε θα κρεβατώσει ή απομονώσει σε νοσοκομείο, έναν εμβολιασμένο, άρα δεν έχει κάποιο εξελικτικό μειονέκτημα έναντι μιας λιγότερο βλαπτικής μετάλλαξης. Στον μη-εμβολιασμένο πληθυσμό όμως αυτή η μετάλλαξη θα προκαλέσει βαρύτερη νόσηση απο τις αρχικές παραλλαγές του ιού. Ανάλογα με τα ποσοστά εμβολιασμού η εξελικτική πίεση στο ανεμβολίαστο τμήμα του πληθυσμού για πιο “ήπιες” μεταλλάξεις θα υπερβεί την εξελικτική ουδετερότητα του εμβολιασμένου ή θα συμβεί το αντίστροφο: οι πιο θανατηφόρες εκδοχές του -αλλά σχετικά ακίνδυνες για τους τακτικά εμβολιαζόμενους- θα τείνουν να κυριαρχήσουν.
Δεν είναι ξεκάθαρο ποια είναι τα ποσοστά αυτά. Τα εμβόλια της γρίπης είναι στην πλειοψηφία τους μη-αποστειρωτικά. Δεν έχουν προκαλέσει αξιοσημείωτα πιο νοσογόνα στελέχη του ιού της γρίπης. Βέβαια ο μαζικός αντιγριπικός εμβολιασμός είναι σχετικά καινούργια υπόθεση και δεν εμβολιάζεται πάνω απο το 40% του πληθυσμού – πιο συχνά ακόμα λιγότερο. Ο ιός δηλαδή κυκλοφορεί “ελεύθερα” στον υπόλοιπο πληθυσμό που ούτως ή άλλως όντας γενικά πιο υγιής απο το εμβολιασμένο κομμάτι (για τη γρίππη εμβολιάζονται κυρίως άνθρωποι με διαβήτη, προχωρημένης ηλικίας ή σε ανοσοκαταστολή) πιέζει εξελικτικά τον ιό σε λιγότερο νοσογόνες εκδοχές του.
Το σημαντικό εδώ δεν είναι τα διάφορα θανατο-σενάρια, αν δηλαδή το κρίσιμο κατώφλι για την επίδραση μάρεκ, είναι στο 70, στο 80% ή στο 90% του εμβολιασμένου πληθυσμού. Αλλά το ότι η επίδραση μάρεκ είναι, ως ενδεχόμενο, κοινός τόπος στην φαρμακοβιομηχανία εδώ και τουλάχιστον 6 χρόνια – και μάλλον αρκετά περισσότερα. Και παρόλα αυτά δοκιμάζουν τη φάση iii των μη-αποστειρωτικών εμβολίων τους σε μια πρωτόγνωρη ιστορικά κλίμακα – στο μεγαλύτερο τμήμα του παγκόσμιου πληθυσμού.
Για την ώρα οι εξελίξεις δείχνουν να τους δικαιώνουν: όπως και τα πουλερικά, ο εμβολιασμένος ανθρώπινος πληθυσμός θα χρειάζεται απ’ ό,τι φαίνεται τακτικά ανανεούμενους εμβολιασμούς, μάλλον σε ετήσια βάση. Η τρίτη δόση ήδη εφαρμόζεται μαζικά και ετοιμάζεται και η τέταρτη. Η πειρατεία του ανθρώπινου ανοσοποιητικού από τις φαρμακευτικές προχωράει ακάθεκτη.
Η γενική τάση του Νέου Παραδείγματος είναι η ενοικίαση, έναντι της αγοράς. Πλέον δεν αγοράζει κανείς ένα πρόγραμμα, αλλά νοικιάζει τη χρήση του μέσω cloud με εξαμηνιαία ή ετήσια συμβόλαια. Το ίδιο ισχύει για τη μουσική και εσχάτως και για τα βιβλία. Μια σειρά φορολογικών και νομοθετικών ρυθμίσεων έχουν κάνει όλο και πιο δύσκολο να έχει κανείς το δικό του σπίτι και το ίδιο επιχειρείται και με τη μικρή ιδιοκτησία γης. Ακόμα και στη ναυαρχίδα του καταναλωτικού πολιτισμού, στο ι.χ. αυτοκίνητο, το μέλλον δείχνει να είναι το λήζινγκ ή η ενοικίαση μέσω διαμοιρασμού. Στον άνθρωπο του λαμπερού Νέου Παραδείγματος, δεν ανήκει τίποτε, ούτε καν το ίδιο του το σώμα. Η επιβιωσή του είναι όλο και περισσότερο εξαρτημένη απο τη συμμόρφωσή του με τις κρατικές και εταιρικές εντολές και η ανθρώπινη ανοσία γίνεται μια υπόθεση έγκαιρης καταβολής των μηνιαίων δόσεων.
Ό,τι κάνουμε στα ζώα, αργά ή γρήγορα θα κάνουμε και στους ανθρώπους. Αυτός ο ισχυρισμός έχει αποδειχτεί αληθινός πάρα πολλές φορές στην ανθρώπινη ιστορία. Αρκετές για να προσδώσει στις προοπτικές της τρέχουσας εκστρατείας μαζικού εμβολιασμού, μια έξτρα δόση ζοφερότητας.
diariesofinfection.wordpress.com
