Μετά τις αποκαλύψεις του Ρώσου Αντιστράτηγου Ίγκορ Κίριλοφ στη σχετική ενημέρωση του ρωσικού Υπουργείου Άμυνας, όπου κατονόμασε συγκεκριμένους Αμερικανούς αξιωματούχους σχετικά με την εμπλοκή τους στα διαβόητα και άκρως επικίνδυνα στρατιωτικο - βιολογικά προγράμματα των ΗΠΑ όχι μόνον στην Ουκρανία αλλά απανταχού εντός και εκτός της αμερικανικής επικράτειας, η υπόθεση της προέλευσης του ιού SARS COV-2 και η εξ αυτού πανδημία που προκάλεσε τη COVID-19, ξεφεύγει από το επίπεδο της συνομωσιολογίας στο οποίο τόσο επιμελημένα κρατούνταν προκειμένου να χειραγωγείται και να παραμένει ως πειθήνιο όργανο η κοινή γνώμη και αποκτά νέες και προφανώς μεγαλύτερες διαστάσεις.
Η ρωσική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία συνέβαλλε στο να αποκαλυφθεί ολόκληρη η αλυσίδα των βιολογικών εργαστηρίων που λειτουργούσαν για λογαριασμό του αμερικανικού πενταγώνου, με αθρόα χρηματοδότηση από δημόσιες και ιδιωτικές αμερικανικές πηγές. Τα στοιχεία που προέκυψαν από έγγραφα που δεν κατάφεραν και δεν πρόλαβαν οι υπεύθυνοι να εξαφανίσουν, αποδεικνύουν με σαφήνεια το αντικείμενο των λεγόμενων «ερευνών» που κάθε άλλο παρά αμιγώς επιστημονικό με κοινωνικό προστατευτικό περιεχόμενο και σκοπιμότητα, θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς.
Η έρευνα για την παραγωγή βιολογικών όπλων είναι κάτι που θα προέκυπτε έτσι κι αλλιώς παρά τη πληθώρα των αποδείξεων που κυοφορούσαν τα εν λόγω έγγραφα. Προς τι άλλωστε η χρηματοδότηση από τις προαναφερθείσες πηγές, με προεξέχουσα το ίδιο το Πεντάγωνο; Ούτε πάλι οι τεχνολογικές δυνατότητες που παρέχουν σήμερα τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τα γνωστά ντρόουν, όσον αφορά τη εναέρια μεταφορά και διασπορά παθογόνων μικροοργανισμών σε κατάλληλη συσκευασία για χρήση τύπου αεροζόλ, αφήνουν κάποια αμφιβολία για τα σχέδια των σύγχρονων απογόνων του Μένγκελε, του Γκαίμπελς και του Χίτλερ.
Αρρωστημένα μυαλά ανέκαθεν υπήρχαν και σήμερα δυστυχώς κυκλοφορούν σε πολλαπλάσιες εκδόσεις.
Ο θανατηφόρος – στην κυριολεξία – συνδυασμός: ΗΠΑ – Ουκρανίας, ο οποίος έχει απεριόριστες θέσεις για να χωρέσει κι άλλες χώρες της Συλλογικής Δύσης, βρίσκεται σήμερα εν δράσει δίνοντας στο τρίδυμο Χίτλερ – Μένγκελε - Γκαίμπελς την αξιοζήλευτη για τους ίδιους και αδιανόητη για την εποχή τους ενσάρκωση, χωρίς να λείπει τίποτε από την εφαρμογή ασύλληπτων για τον κοινό νου σατανικών σχεδίων: δηλαδή υπάρχει το Χιτλερικό πολιτικό σκέλος με την στυγνή μορφή του σύγχρονου φασισμού – το επιστημονικό σκέλος που βάζει σε εφαρμογή αρρωστημένα βιολογικά προγράμματα προϊόντα του πολιτικού σχεδιασμού που ο ίδιος ο Μένγκελε δεν είχε καν φανταστεί – και υπάρχει το μιντιακό σκέλος της εξελιγμένης Γκαιμπελικής σκέψης και μεθοδολογίας για την αδρανοποίηση και τη χειραγώγηση της κοινωνίας, που είναι έτοιμη να δεχτεί αγόγγυστα και αδιαμαρτύρητα τα πάντα εις βάρος της, αναδεικνυόμενη – κατά τη σύγχρονη ορολογία – σε «resilience society». Όπερ εστί μεθερμηνευόμενον κοινωνία που αντέχει σε κραδασμούς και σε πιέσεις , με απλά λόγια «όποιος βέβαια αντέχει» και γενικά μια κοινωνία σε σχέση με τις προηγούμενες που είναι σκέτο «ρεζίλι» !
Η προσφορά της ΕιΣτΕπ όσον αφορά την ανάδειξη και την έμπρακτη εφαρμογή των σατανικών σχεδίων είναι αναμφισβήτητα ανεκτίμητη γιατί χωρίς αυτή, όλα όσα ο κάθε λογικά σκεπτόμενος σύγχρονος ενεργός πολίτης και μη ανήκων σε ψυχοπνευματικά διαταραγμένους «συνωμοσιολόγους» ή πολιτικούς που έκαναν καριέρα καταγγέλλοντας ανυπόστατους «ψεκασμούς» και γενικά κάθε λογής οπαδών μεταφυσικών προσεγγίσεων, δεν θα μπορούσαν να τεκμηριωθούν με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνουν κατανοητά και σε άτομα με ειδικές ανάγκες. Αξίζει δε να επισημανθεί ότι η συμβολή της γίνεται ακόμη πιο σημαντική εάν λάβουμε υπόψη μας ότι η ρωσική πλευρά δεν αρκέσθηκε στις δημοσιεύσεις μέσω του τύπου και των κοινωνικών δικτύων. Η υπέρβαση είναι ότι ανέδειξε το θέμα σε διεθνή φόρα.
Αν και οι δυνατότητες της Συλλογικής Δύσης είναι ικανές να πνίξουν το θέμα για το ευρύ κοινό, η συζήτηση σε διεθνείς οργανισμούς αποτελεί την ύψιστη κατηγορία σε βάρος των υπευθύνων, ιδιαίτερα όταν αυτοί αρνούνται να την αντιμετωπίσουν ή να δικαιολογηθούν – να απολογηθούν και ως εκ τούτου το όλο ζήτημα δεν περιορίζεται σε μια απλή δημοσιογραφικού τύπου καταγγελία. Ωστόσο στη προκειμένη περίπτωση υπάρχουν επιπλέον αδιάσειστα αμιγώς επιστημονικά στοιχεία, που κατάφεραν να διαφύγουν από το μικροσκόπιο της σύγχρονης εξελιγμένης και σε ψηφιακό ακόμη επίπεδο λογοκρισίας από το κονκλάβιο των εγκάθετων της επιστημονικής – ακαδημαϊκής κοινότητας.
Η Σεισάχθεια έχει αναφερθεί με σχετική αρθρογραφία κατ’ επανάληψη σε αυτά. Αν και οι αναγνώστες μπορούν να ανατρέξουν σε προηγούμενες δημοσιεύσεις, ενδεικτικά θα αναφέρουμε αυτά που αφορούν:
1ον το πόρισμα της μελέτης – αναφοράς της επιτροπής που είχε συγκροτήσει το πασίγνωστο διεθνούς κύρους Βρετανικό περιοδικό αναφοράς το Lancet, για την έρευνα του SARS COV-2. Εκεί αναφέρεται σαφώς ότι μια πιθανή προέλευση θα μπορούσε να είναι η διασπορά μετά από μόλυνση (πχ τραυματισμό από τρύπημα) κάποιου ερευνητή σε εργαστήριο όπου διενεργούνταν έρευνες με «ανθρωπογενώς» δηλαδή «εργαστηριακά τροποποιημένο ιό». Η πιθανότητα αυτή ήταν
η τρίτη πιθανότητα της κατηγορίας Β. Το σύνολο των πιθανοτήτων περιελάμβανε την κατηγορία Α με μια και μοναδική υποκατηγορία και την Β με τρεις υποκατηγορίες.
2ον το «τερατάκι» που κατασκευάστηκε εργαστηριακά στη Βοστώνη, συνθέτοντας μια εργαστηριακή δηλαδή τροποποιημένη παραλλαγή του ιού, με τις θανατηφόρες ιδιότητες της αρχικής τύπου «Άλφα» και τις ιδιότητες της «Όμικρον» που διέθετε την πλέον αυξημένη μεταδοτική ικανότητα. Αυτό επιτεύχθηκε παρεμβάλλοντας την περιοχή της «ακίδας» της «Όμικρον» στο γενετικό κώδικα της «Άλφα», αντικαθιστώντας την δική της «ακίδα» στο σημείο της γενετικής αλληλουχίας που βρίσκονταν στον πρωτότυπο ιό. Για να δικαιολογήσουν την αντιδεοντολογική και αντιεπιστημονική αυτή έρευνα, προφασίστηκαν τις πλέον γελοίες δικαιολογίες. Ότι δηλαδή σκοπός της μελέτης ήταν να μελετήσουν τη διαφυγή μιας τέτοιας παραλλαγής από την δράση του εμβολίου, λες και δεν το γνωρίζαμε εκ των προτέρων ή λες και ο ιός διαθέτει ανθρώπινο εγκέφαλο και μάλιστα με διεστραμμένη σκέψη, ώστε να δημιουργήσει μια τέτοια παραλλαγή που αν μη τι άλλο θα επιτάχυνε την εξαφάνισή του (!).
Η άλλη δικαιολογία ήταν να διαπιστώσουν δήθεν κατά πόσον οι παραλλαγές του ιού εξαρτώνται μόνο από τις μεταβολές στη θέση της ακίδας, εκεί δηλαδή που είναι προσανατολισμένη η δράση των εμβολίων, πράγμα επίσης εκ των προτέρων γνωστό και μη αναγκαίο να διερευνηθεί, κατασκευάζοντας ένα τέτοιο «βιολογικό όπλο».
Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι τόσο η έρευνα όσο και η δημοσίευση κάθε άλλο παρά τις προαναφερθείσες επιστημονικές ανησυχίες εξυπηρετούσε. Η μόνη λογική σκοπιμότητα είναι να υπάρχει η «εμφανής κάλυψη» της ύπαρξης ενός εργαστηριακά τροποποιημένου ιού, προκειμένου να αποδοθεί σε διαρροή, και να δικαιολογηθεί με τον τρόπο αυτό η ενδεχόμενη χρήση του ως βιολογικό όπλο που έπεσε στα χέρια κάποιων κακόβουλων τρομοκρατικών κύκλων, που ουδέποτε θα αποκαλυφθούν ή θα συλληφθούν. Και φυσικά ό,τι άλλο μπορεί να συλλάβει μια καλπάζουσα αρρωστημένη φαντασία.
Χρειάστηκε να περάσουν δυο και πλέον χρόνια τραγικής διαχείρισης της πανδημίας και πρωτόγνωρου εμβολιαστικού αυταρχισμού, πέρα από κάθε καθιερωμένη δημοκρατική αντίληψη στο χώρο της δημόσιας υγείας, για να κοινοποιηθούν αυτές οι επιστημονικές δημοσιεύσεις, ρίχνοντας με εντυπωσιακή καθυστέρηση, στον αντίποδα της ταχύτατης παρασκευής των εμβολίων, ένα ελάχιστο φως στις απόκρυφες πτυχές αυτής της - μέχρι και σήμερα ακόμη - σκοτεινής υπόθεσης.
Η Σεισάχθεια στο διάστημα που η πανδημία εξελίσσονταν μέσα από τα θανατηφόρες εξάρσεις της, απέφυγε συστηματικά να επικεντρωθεί στο ζήτημα της προέλευσης του ιού και να προβάλλει ή να συμμετάσχει σε σχετικούς προβληματισμούς, ενισχύοντας με οποιονδήποτε τρόπο το μέτωπο των αρνητών της ύπαρξης του ιού, αρνητών της εφαρμογής των μέτρων δημόσιας υγείας, της χρήσης της μάσκας ή τη μορφή που πήρε το αντιεμβολιαστικό ρεύμα, που τροφοδοτούνταν εμφανώς από τις άστοχες, αναποτελεσματικές, αντιεπιστημονικές και αντικοινωνικές μεθόδους που επέβαλαν τα διαχειριστικά επιτελεία. Έκρινε σκόπιμο να κρατήσει τις αποστάσεις από οτιδήποτε έβαζε σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, που τη στιγμή εκείνη αποτελούσε τη μοναδική και άμεση προτεραιότητα. Έχοντας χαρακτηρίσει τον ιό, ως «ιό με προδιαγραφές» αφήνοντας να εννοηθεί ότι τίποτε δεν απέκλειε την ανθρωπογενή του προέλευση, παρέμεινε αυστηρά στο επίπεδο της δημιουργικής κριτικής και των πρακτικών υποδείξεων.
Σαν να μην έφταναν λοιπόν αυτές καθυστερημένες «επιστημονικές ομολογίες» (1ον και 2ον που προαναφέραμε), δημοσιεύθηκε πρόσφατα μια μελέτη στο περιοδικό Frontiers of Immunology, η οποία καταλήγει στο εξής εντυπωσιακό και επίσης τρομακτικό συμπέρασμα:
«Η λοίμωξη από τον SARS-CoV-2, ακόμη και στην ήπια/ ασυμπτωματική της μορφή, αποτελεί ισχυρό έναυσμα για την επανενεργοποίηση λανθανόντων ερπητοϊών (EBV, HHV6) και ενδογενών ρετροϊών (HERV-K), όπως ανιχνεύεται με αποτυπώματα αντισωμάτων τοπικά στον στοματικό βλεννογόνο (δείγματα σάλιου).»
Με απλά λόγια: ο ιός δεν προκαλεί απλώς την COVID, αλλά μπορεί να επανενεργοποιεί ιούς που βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση στον ανθρώπινο οργανισμό για πολλά χρόνια.
Βέβαια δυο χρόνια και πλέον ήταν αρκετά για να δώσουν έστω και εμπειρικά την εικόνα ότι το κατασκεύασμα αυτό δεν αποβάλλονταν έτσι απλά, όπως άλλοι ιοί που κάνοντας τον κύκλο τους για μερικές ημέρες μέχρι εβδομάδες, μας αφήνουν στην ησυχία μας μέχρι να υπάρξει κάποιος άλλος ή κάποια παραλλαγή του ίδιου για να μας ξαναενοχλήσει. Το σύνδρομα post COVID και long COVID είχαν ήδη κάνει την εμφάνισή τους σε βαθμό που να χρειάζονται σήμερα ειδικά πολυδύναμα κέντρα και ειδικές συνδυαστικές θεραπείες για την αντιμετώπισή τους. Το ίδιο και οι επανειλημμένες λοιμώξεις με COVID που αποδίδονταν σε διαφορετικές
παραλλαγές του ίδιου ιού. Όλα αυτά φαίνεται ότι δεν είναι απλά τα κατάλοιπα, αλλά ότι πρόκειται για έναν ιό που παραμένει ενεργός για – άγνωστο μέχρι στιγμής πόσο – στον οργανισμό και μετατρέπεται σε εκλυτικό αίτιο για άλλες λοιμώξεις και γενικότερα παθήσεις !!!!
Με άλλα λόγια πρόκειται για ένα πολυεργαλείο, πραγματικά όπως είχαμε εξ αρχής προβλέψει «με προδιαγραφές», που είναι προς χρήση και λειτουργεί σε πολλά επίπεδα ιατρο-βιολογικό, κοινωνικο-οικονομικό κλπ.
Το μέλλον θα δείξει πόσες άλλες πτυχές της δράσης του, μας είναι προς στιγμή άγνωστες ή μάλλον για πόσες άλλες ακόμη χρήσεις έχει σχεδιαστεί.
