Πέντε χρόνια, μετά την άνετη νίκη του ΟΧΙ, στο δημοψήφισμα της 5/7/2015 και την, εν συνεχεία, καθολική επικράτηση του ΝΑΙ, στην μνημονιακή χρεωδουλεία της χώρας μας, αφού οι εντόπιες οικονομικές ελίτ και το πολιτικό προσωπικό επέβαλαν, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, τις θελήσεις τους, για την παραμονή της ελληνικής οικονομίας, στην ευρωζώνη, παρά το γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία μετατρέπεται, ολοένα και πιο πολύ, σε τριτοκοσμική κοινωνία, αυτό που βλέπουμε να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας, είναι ο εγκλωβισμός της ελληνικής οικονομίας και της κοινωνίας μας, σε μια μεγάλη εστία κινούμενης άμμου, η οποία τις καταπίνει ολοένα και περισσότερο.
Δεν είναι περίεργη αυτή η εξέλιξη, αφού η ελληνική κοινωνία έχει αφεθεί στην τύχη της και στην κακή της την μοίρα, πιστεύοντας, μετά την ενσυνείδητη και ηθελημένη "προδοσία" (και προδοσία χωρίς εισαγωγικά) της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και την παταγώδη διάψευση των ελπίδων, που είχαν δημιουργηθεί, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, από αυτόν, που προέκυψε, ύστερα, από το δραματικό καλοκαίρι του 2015 και την υπογραφή και την εφαρμογή του 3ου και του 4ου - του "ντροπαλού" - Μνημονίου, από τις κυβερνήσεις του Αλέξη Τσίπρα και του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η παρατεταμένη κοινωνική στασιμότητα και η κοινωνικοοικονομική συνθλιβή, στα όρια της σήψης, που επικρατεί, από εκείνη την εποχή της διάλυσης των ελπίδων, είναι αποτέλεσμα της εκτροπής της ελληνικής κοινωνίας, προς τον τριτοκοσμισμό και της εντεινόμενης προσαρμογής της, στο κλασικό τριτοκοσμικό μοντέλο ανάπτυξης, το οποίο, στην παρούσα φάση, που ξεκίνησε ενεργά, το 2010, με τα Μνημόνια (αλλά, ουσιαστικά, από την ένταξη της Ελλάδας, στο ευρώ και την ζώνη του, το 2002), εξακολουθεί να απαιτεί την συνέχεια της διαδικασίας αποανάπτυξης - και για την ακρίβεια : υπανάπτυξης - της ελληνικής οικονομίας, η οποία επέρχεται ως αποτέλεσμα των ακολουθούμενων πολιτικών, που υποτίθεται ότι επιδιώκουν τον "εξευρωπαϊσμό" της.
Το γιατί ο υποτιθέμενος "εξευρωπαϊσμός" της ελληνικής οικονομίας την οδηγεί, στο τριτοκοσμικό μοντέλο ανάπτυξης και δι' αυτού, στην υπανάπτυξη, δεν είναι δύσκολο να το καταλάβουμε.
Όταν απαιτείται, από μια, λειτουργικά, ελλειμματική οικονομία, σαν την ελληνική, της οποίας η ραχοκοκαλιά αποτελείται, από αυτοαπασχολούμενους και μικρομεσαίες επιχειρήσεις να μειώσει, δραματικά, τα δημόσια ελλείμματά της, που λειτουργούν, με εργαλείο την χρηματοοικονομική επέκταση, ως εξισορροπιστής, στα μακροοικονομικά μεγέθη της επένδυσης και της κατανάλωσης, τότε, αυτό που συμβαίνει, δεν είναι άλλο από το ταχύτατο ξεφούσκωμα της οικονομίας αυτής και στην υπανάπτυξή της, δεδομένου και του τεράστιου δημοσίου χρέους της, με την εμφάνιση του φαινομένου της δραστικής, της δραματικής διαδικασίας αποεπένδυσης.
Δύο αριθμοί δείχνουν, χωρίς αμφισβήτηση, την πορεία της ελληνικής οικονομίας, προς τον τριτοκοσμισμό, ιδίως όσον αφορά τις επενδύσεις:
- Το 2008, οι, κατά κεφαλήν, επενδύσεις, στην ελληνική οικονομία, υπερέβαιναν τον μέσο όρο της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" των 28 και αντιστοιχούσαν στο 101,7%.
- Το 2019, ένδεκα χρόνια αργότερα, οι, κατά κεφαλήν, επενδύσεις έχουν υποχωρήσει, στον απίστευτο αριθμό του 37,3% του "ευρωενωσιακού" μέσου όρου, οδηγώντας την ελληνική οικονομία, στην προτελευταία θέση.
Η Ελλάδα, με λίγα λόγια, δεν μπορεί να είναι πλεονασματική χώρα, χωρίς βαρύτατο κόστος, το οποίο μεταφράζεται σε, εξαιρετικά, χαμηλά επίπεδα παραγωγής.
Αυτό είναι, που έχει συμβεί, στην ελληνική οικονομία.
Αυτό, που, επίσης, είναι σαφές, είναι ότι η, περαιτέρω, κατάπτωση της ελληνικής οικονομίας, λόγω των παιδαριωδών ανοησιών, όσον αφορά τον COVID-2019, εντάσσεται και αυτή, στην ίδια πορεία, προς την υπανάπτυξη και του εκτριτοκοσμισμού της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
Αυτή η εξέλιξη θα είχε αποτραπεί, εάν η άνετη εκλογική νίκη του ΟΧΙ, στο δημοψήφισμα της 5/7/2015, δεν είχε ηττηθεί, στην πραγματική ζωή.
Αλλά η ζωή δεν γράφεται με το αν.
tassosanastassopoulos.blogspot.com
