Από Απόστολος Αποστολόπουλος
δρόμος της Αριστεράς
Ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται για Συνέδριο. Υπάρχουν μερικοί που θέλουν ένα «μικρό» ΣΥΡΙΖΑ για να διασωθεί, λένε, η καθαρότητα της αριστεροσύνης του κόμματος. Στην πραγματικότητα θέλουν να διατηρήσουν τον έλεγχό του. Ο πρόεδρος του κόμματος, θέλει, λέει, ένα μεγάλο ΣΥΡΙΖΑ, διευρυμένο, ανοιχτό στην κοινωνία, δημοκρατικό, προφανώς για να τον ελέγχει εκείνος. Αλλιώς δεν θα τον ήθελε ούτε ανοιχτό ούτε διευρυμένο. Και οι δυο πλευρές ενδιαφέρονται αποκλειστικά για την εξουσία, στο κόμμα και στη χώρα. Επικαλούνται στα λόγια την Αριστερά αλλά απουσιάζουν εντελώς οι πράξεις. Ο αρχηγός θέλει να εξασφαλίσει την αριθμητική πλειοψηφία στο κόμμα. Την πολιτική τη διαμορφώνει ο ίδιος (και ελάχιστοι άλλοι) ως απόσταγμα των επαφών με κατάλληλα πρόσωπα, κατά κανόνα εξωθεσμικά.
Σχηματικά, «οι αρμοί της εξουσίας» είναι οι μηχανισμοί που υποδεικνύουν ποιοι θα προωθηθούν και σε ποιες θέσεις στο κράτος. Σε μια εξαρτημένη χώρα, σε ένα προτεκτοράτο, οι «αρμοί της εξουσίας» είναι εξωθεσμικοί παράγοντες, γραφεία, υπηρεσίες ακόμα και στελέχη εταιριών ελληνικών ή ξένων χωρών. Κοντολογίς οι επικυρίαρχοι. Θα τους ελέγξει ο Τσίπρας με τον ΣΥΡΙΖΑ;
Ο Τσίπρας έχει στο βάθος ένα δίκιο. Παραδόθηκε ψυχή τε και σώματι στους επικυρίαρχους του εξωτερικού και κατάφερε με τη βοήθειά τους να κερδίσει μια τετραετία, όλη κι όλη. Αλλά για να βγάλει την υποχρέωση ξεπούλησε, με τις Πρέσπες, τη Μακεδονία και έχασε τις εκλογέςΤΟ ΑΛΛΟ ΟΝΟΜΑ των «αρμών της εξουσίας» είναι «βαθύ κράτος». Ο ΣΥΡΙΖΑ απόκτησε επαφή με το βαθύ κράτος, όση του επέτρεπε η σχετικά σύντομη παραμονή στην κυβέρνηση. Ο Τσίπρας έχει στο βάθος ένα δίκιο. Παραδόθηκε ψυχή τε και σώματι στους επικυρίαρχους του εξωτερικού και κατάφερε με τη βοήθειά τους να κερδίσει μια τετραετία, όλη κι όλη. Αλλά για να βγάλει την υποχρέωση ξεπούλησε, με τις Πρέσπες, τη Μακεδονία και έχασε τις εκλογές. Θέλει τώρα να κερδίσει την ανεπιφύλακτη στήριξη, και όχι απλώς τη συγκατάβαση/ανοχή, των γηγενών επικυρίαρχων. Άλλωστε, αυτό είναι βασική προϋπόθεση για να σταθεροποιηθεί ο δικομματισμός. Οι κατηγορίες περί φασισμού του Τσίπρα είναι απλώς δημαγωγικές σαχλαμάρες. Είναι τόσο φασίστας όσο είναι και οι πατριώτες, οι αντίθετοι στις Πρέσπες, που ο Τσίπρας τους κατηγορεί για φασίστες. Στην Ελλάδα έχουμε εύκολες τις κατηγορίες (όπως και τις κολακείες) και γι’ αυτό δεν τις παίρνει κανείς στα σοβαρά.
Όλα αυτά είναι πολύ ωραία εφόσον οι συνθήκες είναι κανονικές. Αλλά δυστυχώς υπάρχει αστάθεια και ρευστότητα και όλα μπορεί να ανατραπούν. Τα ελληνοτουρκικά προκαλούν εντάσεις επειδή μερικοί αξιωματούχοι φοβούνται ότι μπορεί να στιγματιστούν ως αποδιοπομπαίοι τράγοι. Διόλου τυχαία εμφανίστηκαν αιφνιδίως δημοσιεύματα ότι οι κ.κ. Δένδιας και Παναγιωτόπουλος θα αντικατασταθούν. Ο κ. Δένδιας υποστήριξε στη Βουλή ότι μπορεί να ζήσουμε «μέρες του 74». Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας έχουν ήδη αποπειραθεί να υποδυθούν τους πατριώτες διακινδυνεύοντας, μετά τις Πρέσπες, να τους πάρει ο κόσμος στο ψιλό. Από τη στιγμή που τα κόμματα «ξεχνούν» να θέσουν θέμα ανεξαρτησίας και εθνικής κυριαρχίας τα προβλήματα αστάθειας θα κυριαρχούν και θα ανατρέπουν τα όποια σχέδια. Καμία Χάγη δεν θα μπορέσει να κρύψει την παράδοση στον Ερντογάν χωρίς μάχη. Παράδοση νόμιμων κυριαρχικών δικαιωμάτων που κανείς δεν μας ζητά δημοσίως να απεμπολήσουμε.
Το αρχικό, μικρό, μέγεθος δεν έπαιξε ρόλο στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Αν ξαναγίνει μικρότερος ή μικρός όπως ήταν, αυτό θα οφείλεται στη στάση του κυρίως στα εθνικά θέματα και στο μεταναστευτικό. Είναι άλλο θέμα, όχι της ώρας, αν τα κόμματα έχουν μερίδιο της πραγματικής εξουσίας, πόσο μερίδιο, υπό ποίες συνθήκες, κ.λπ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΓΙΝΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ επειδή πρώτον κάθε άλλη λύση ήταν απλώς ανεφάρμοστη, το δικομματικό σύστημα είχε καταρρεύσει, τα κόμματα εξουσίας είχαν απολύτως απαξιωθεί. Δεύτερον ο ΣΥΡΙΖΑ, για να γίνει κυβέρνηση, χρειάστηκε να εγκαταλείψει κάθε ίχνος της ιστορικής, εαμογενούς, αριστεράς. (Ο Λαφαζάνης νόμιζε ότι με τις υποκλίσεις στον Πούτιν θα ήταν ανεκτός ως ο άλλος πόλος εσωκομματικής ισορροπίας). Αλλά το σύστημα των (έσω-έξω) επικυρίαρχων απαιτούσε πλήρη, μονομερή και ολοκληρωτική υποταγή. Τρίτον, κάλυψαν αυτή τη στροφή τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, της χώρας αλλά και του εξωτερικού, δημιουργώντας ένα φιλικό περιβάλλον για την τότε υποψήφια νέα κυβέρνηση. Όχι όμως φιλικό και για τη χώρα, όπως θυμόμαστε π.χ. τα γερμανικά δημοσιεύματα για τους τεμπέληδες Έλληνες κ.λπ., επειδή η Ελλάδα προοριζόταν για την τελική σφαγή με όργανο ακριβώς την κυοφορούμενη νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Τέταρτον ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε τις απαραίτητες εγγυήσεις ότι δεν θα αμφισβητήσει στο ελάχιστο τις επιλογές των επικυρίαρχων και σ’ αυτό ήταν απολύτως συνεπής. Είναι φυσικό να έχει ζητήσει εκ των προτέρων κάλυψη για τις μεθοδεύσεις του π.χ. η τούμπα στο δημοψήφισμα δεν ήταν αντίδραση της τελευταίας στιγμής αλλά προμελετημένο σενάριο δεδομένου ότι είχαν προηγηθεί αρνητικές αντιδράσεις σε δημοψηφίσματα από άλλες χώρες (π.χ. Γαλλία). Ο Τσίπρας είχε στη διάθεση του πληθώρα κατάλληλων συμβούλων δεδομένου ότι η Ε.Ε. έχει έμπειρους τεχνοκράτες στη διαχείριση των προτεκτοράτων και των λαών τους.
Τελικά αυτή η εικόνα της παραπληγικής αριστεράς με την επωνυμία «ΣΥΡΙΖΑ» πάει την εκλεκτική συγγένεια των δυο κομμάτων πολύ μακρύτερα από τη σύγκλιση των πολιτικών τους. Τη Ν.Δ. βολεύει απολύτως το ότι μπορεί να παρουσιάζει στο ακροατήριό της τον ΣΥΡΙΖΑ ως επικίνδυνη μάσκα επιβίωσης του παρελθόντος συγκρατώντας έτσι το κοινό της και αυτός να το αποδέχεται για να χρωματίσει τον εαυτό του αν όχι κόκκινο τουλάχιστον ροζέ και να περιχαρακώσει ένα δικό του κοινό.
timesnews.gr
