H δολοφονία Φλόιντ ήταν απλά η αφορμή – Πώς το «Δεν μπορώ να αναπνεύσω» έγινε «Φάτε τους πλούσιους»
Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ απλά ξεγύμνωσε την άσχημη πραγματικότητα των φυλετικών και οικονομικών ανισοτήτων στις ΗΠΑ, την ίδια ώρα που η χώρα δεν έχει αναρρώσει καλά-καλά από την πανδημία του κοροναϊού που στοίχισε τη ζωή σε πάνω από 100.000 ανθρώπους και έφερε άλλους 40.000.000 στο ταμείο ανεργίας.
H δολοφονία του Αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ ήταν απλά το τελευταίο συστατικό στο εκρηκτικό μείγμα που είχε δημιουργηθεί στις ΗΠΑ εδώ και αρκετά χρόνια και το οποίο απελευθερώθηκε με την οργή του κόσμου στους δρόμους της «χώρας της ελευθερίας».
Οι χειρότερες κοινωνικές διαδηλώσεις των τελευταίων πενήντα ετών αναγκάζουν τους Αμερικάνους να αντιμετωπίσουν τα βαθιά ριζωμένα προβλήματα της φυλετικής ανισότητας και της αστυνομικής βίας – την ίδια ώρα που η χώρα δεν έχει αναρρώσει καλά-καλά από την πανδημία του κοροναϊού που στοίχισε τη ζωή σε πάνω από 100.000 ανθρώπους και έφερε άλλους 40.000.000 στο ταμείο ανεργίας.
«Τhis is America» («Αυτή είναι η Αμερική») τραγουδούσε πριν δύο χρόνια ο ράπερ Childish Gambino (κατά κόσμον Ντόναλντ Γκλόβερ) με αφορμή τους μαζικούς πυροβολισμούς στη χώρα, αλλά και τη βία και τον ρατσιμό που υφίσταται η κοινότητα των Αφροαμερικανών.
Αυτά τα δύο χρόνια, υπό την καθοδήγηση της ακραίας ρητορικής του Ντόναλντ Τραμπ, δεν φαίνεται να έχει αλλάξει τίποτα στις ΗΠΑ – μάλλον τα πράγματα είναι χειρότερα λόγω της πανδημίας.
Ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι απλά φυλετικό, είναι και ταξικό και σίγουρα δεν οφείλεται στην κυβέρνηση Τραμπ, αλλά εχει κληρονομηθεί σε αυτήν από πολύ παλιά. Ας μην ξεχνάμε ότι το θαύμα της Αμερικής χτίστηκε πάνω στο αίμα του γηγενούς της πληθυσμού, των Ινδιάνων.Δεν είναι τυχαίο ότι το σύνθημα «Εat The Rich», φάτε τους πλούσιους δηλαδή, ένα σύνθημα που είχε επανέλθει στην επικαιρότητα με την πανδημία του κοροναϊού, τραγουδήθηκε αυτές τις μέρες από τους χιλιάδες Αμερικανούς μαζί με το «I can’t breathe». Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ απλά ξεγύμνωσε την άσχημη πραγματικότητα.
Το αμερικάνικο όνειρο είναι θεμελιωμένο σε δεκαετίες ανισότητας και αδικίας, σε μία χώρα όπου το 1% των πιο πλούσιων έχουν τόσο εισόδημα όσο τα 100 φτωχότερα εκατομμύρια, όπου οι φτωχοί μένουν σε γκέτο και τροχόσπιτα, όπου οι Αφροαμερικανοί συγκαταλέγονται στο 60% των θυμάτων του κοροναϊού και στο 50% του ποσοστού των φυλακισμένων των ΗΠΑ.
Συνεπώς, τα άγρια επεισόδια, οι βανδαλισμοί και οι λεηλασίες – αν και καταδικαστέα γεγονότα – δεν είναι αδικαιολόγητα σε μία χώρα τόσο διχασμένη πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και φυλετικά.
συνέχεια του άρθρου ΕΔΩ
