Ὅταν ἡ «Δύση» ἀναθεματίζει μὲ στεντόρεια φωνὴ τὸν «Χίτλερ-Πούτιν» καὶ ὅταν κάνει λόγο γιὰ «δημοκρατία καὶ ἐλευθερία» στὴν Ρωσσία ἀνακαλεῖ μὲ περισσὴ νοσταλγία στὴν μνήμη της καὶ ἔχει ὡς ἀπώτερο στόχο στὸν νοῦ της τὴν «χρυσὴ ἐποχὴ» Γέλτσιν: τὴν ἐποχὴ τοῦ θριάμβου τοῦ ἄγριου νεοφιλελευθερισμοῦ, τῆς ἀποικιοποίησης τῆς χώρας, τὸ μεγάλο πανηγύρι τῶν ὀλιγαρχῶν, τὴν καταστροφὴ τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου καὶ τὴν ταπείνωση τοῦ ρωσσικοῦ λαοῦ, ποὺ διαδέχθηκε τὴν κατάρρευση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης.
Κι αὐτὸ ἔχουν στὸ μυαλό τους, ὅταν κάνουν λόγο γιὰ τὴν «δημοκρατικὴ ἀντιπολίτευση» καὶ τοὺς «ἀντιπολεμικοὺς διαδηλωτὲς» καὶ ὅταν δηλώνουν θρασέως τὴν πρόθεσή τους γιὰ τὴν πτώση τοῦ Πούτιν καὶ τὴν ἀλλαγὴ καθεστῶτος στὴν Ρωσσία. Ἄλλωστε τὸ «δημοκρατικὸ πρότυπο» ποὺ ἡ «Δύση» προβάλει ἀπέναντι στὴν Ρωσσία τοῦ Πούτιν εἶναι τὸ κράτος-μαριονέτα τῆς Οὐκρανίας τοῦ Ζελένσκυ καὶ τῶν νεοναζιστῶν πραιτωριανῶν του.
Ἐκεῖνον τὸν «παλιὸ καλὸ καιρὸ» ὁ Γέλτσιν, μὲ τὴν ἀμέριστη βοήθεια τῆς ἐλεήμονας Δύσης καὶ τὶς πολύτιμες συμβουλὲς τῶν Δυτικῶν ἐμπειρογνωμόνων ἐφαρμόζοντας τὴν μέθοδο τῆς «θεραπείας σὸκ» ὑλοποίησε ἕνα σκληρὸ νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα, ποὺ ἔστειλε τὸν ρωσσικὸ λαὸ στὰ τάρταρα.
Μαζικὲς ἰδιωτικοποιήσεις ἀντὶ πινακίου φακῆς, ἀπὸ τὶς ὁποῖες ξεπήδησε ἡ παρασιτικὴ πλουτοκρατία τῶν μαφιόζων ὀλιγαρχῶν, ἀπελευθέρωση τῶν τιμῶν, αὐστηρὴ λιτότητα, δραστικὸς περιορισμὸς τῶν κοινωνικῶν δαπανῶν ἦταν τὰ συστατικὰ τῆς «συνταγῆς σωτηρίας», μὲ τὴν ὁποία οἱ Ρώσσοι θὰ περνοῦσαν «ἀναγεννημένοι» ἀπὸ τὴν Ἁψῖδα τοῦ Θριάμβου τῆς φιλελεύθερης δημοκρατίας καὶ τῆς «ἐλεύθερης ἀγορᾶς».
Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν ὁ ἀσύστολος πλουτισμὸς τῆς οἰκονομικῆς ὀλιγαρχίας, μὲ τὴν κρατικὴ στήριξη μιᾶς ὑπερδιεφθαρμένης πολιτικῆς τάξης, καὶ ἡ καταβύθιση τοῦ ρωσσικοῦ λαοῦ μέσα στὴν χοάνη τῆς φτώχειας καὶ τῆς ἐξαθλίωσης.
Τὴν «ἔνδοξη δεκαετία» κατὰ τὴν ὁποία οἱ ἡμέτεροι τῶν διαπρύσιων κηρύκων τῆς φιλελεύθερης δημοκρατίας, τοῦ νεοφιλελεύθερου καπιταλισμοῦ, τοῦ «ἐκσυγχρονισμοῦ» καὶ τοῦ ἐκδυτικισμοῦ σώρευαν ἀμύθητα ποσά, μὲ τὶς ἀφειδεῖς χορηγίες τοῦ κράτους, ποὺ εἶχε χρήσει τὶς μαφίες τηρητὲς τοῦ «νόμου καὶ τῆς τάξης», ὁ ρωσσικὸς λαὸς εἶδε τὸ βιοτικό του ἐπίπεδο νὰ κατακρημνίζεται.
Ἡ Ρωσσία ἔχασε τὸ 40% τοῦ ΑΕΠ της, τὸ 80% τῶν γεωργῶν εἶχε πτωχεύσει, 70.000 κρατικὲς ἐπιχειρήσεις εἶχαν κλείσει, οἱ φτωχοὶ ἀριθμοῦσαν περὶ τὰ 74 ἑκατομμύρια, ἐκ τῶν ὁποίων τὰ 37 ἑκατομμύρια βρίσκονταν σὲ ἀπελπιστικὴ κατάσταση, ἡ ἀνεργία κάλπαζε, ἡ δημόσια ὑγεία ἐξαθλιώθηκε, πολλοὶ δὲν μποροῦσαν κἄν νὰ ἀγοράσουν τὰ φάρμακά τους, ἡ ἐγκληματικότητα, ἡ χρήση ναρκωτικῶν, οἱ αὐτοκτονίες, οἱ βίαιοι θάνατοι καὶ τὸ AIDS αὐξάνονταν μὲ γεωμετρικὴ πρόοδο καὶ ἡ δημογραφικὴ κάμψη ποὺ σημειώθηκε ἐκτιμᾶται σὲ 700.000 ἄτομα ἐτησίως, μὲ τὸ προσδόκιμο ζωῆς νὰ πέφτει ἀπὸ τὰ 64 στὰ 57 χρόνια γιὰ τους ἄνδρες καὶ ἀπὸ τὰ 74 στὰ 71 γιὰ τὶς γυναῖκες.
Ἑκατομμύρια Ρώσσοι ἀνήκοντες στὰ μεσαία στρώματα εἶδαν τὶς ἀποταμιεύσεις τους νὰ ἐξανεμίζονται φθάνοντας ἀρκετοὶ ἀπὸ αὐτοὺς στὸ σημεῖο νὰ πωλοῦν τὰ προσωπικά τους εἴδη, ἡ λαϊκὴ κατανάλωση ἔπεσε κατακόρυφα (μόνο τὴν πρώτη χρονιὰ εἶχε πέσει κατὰ 40%), ἐνῶ οἱ περικοπὲς τῶν κρατικῶν ἐπιδοτήσεων εἶχαν καταδικάσει ἑκατομμύρια ἐργάτες σὲ πάγια στάση πληρωμῶν.
Μαζὶ μὲ τὴν μαζικὴ ἐκπτώχευση τοῦ πληθυσμοῦ καὶ τὴν κατάρρευση τοῦ παραγωγικοῦ ἱστοῦ τῆς χώρας, ἡ ἀπώλεια τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης (τῆς ρωσσικῆς αὐτοκρατορίας μὲ κομμουνιστικὸ μανδύα), ἡ δυτικὴ ἐξάρτηση καὶ ἡ γεωπολιτικὴ ὑποβάθμιση ἔπληξε καίρια τὴν ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια τῶν Ρώσσων.
Ἡ κατάσταση αὐτὴ ἄρχισε νὰ ἀντιστρέφεται μὲ τὴν ἀπόσυρση τοῦ Γέλτσιν, ὕστερα ἀπὸ τὴν γενικὴ λαϊκὴ κατακραυγὴ γιὰ τὴν ἄθλια πολιτική του, καὶ τὴν ἀνάδυση μέσα ἀπὸ τοὺς μηχανισμοὺς τοῦ «βαθέως κράτους» τοῦ Πούτιν, ὁ ὁποῖος ἀντέστρεψε ραγδαῖα τὴν κατάσταση πρὸς ὄφελος τῆς ἀξιοπρέπειας τοῦ ρωσσικοῦ λαοῦ καὶ τῆς ἀναπτέρωσης τοῦ ἐθνικοῦ του φρονήματος. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς μακρόβιας καὶ ὑψηλότατης δημοφιλίας του. Ὅπως ἐπίσης καὶ ὁ λόγος τοῦ μένους ποὺ ἔχει προκαλέσει στοὺς ἡγετικοὺς κύκλους τῆς «Δύσης».
«Ὅμως, τί σχέση ἔχουν ὅλα αὐτὰ μὲ ἐμᾶς;» μπορεῖ νὰ ρωτήσει κανείς;
Ἔχει σχέση μὲ τὴν κακὴ πλευρὰ τῆς παραπάνω ρωσσικῆς ἱστορίας.
Τὰ πρῶτα της («βελούδινα») δείγματα τὰ εἴδαμε καὶ τὰ ζήσαμε κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ὑπερδεκαετοῦς κρίσης χωρὶς τέλος ποὺ μαστίζει τὴν χώρα.
Τὰ ἑπόμενα ἔχουμε ἀρχίσει ἤδη νὰ τὰ βιώνουμε.
Ἀφοῦ τὸ πολιτικὸ σύστημα τῆς δικῆς μας χώρας εὐθυγραμμίστηκε μὲ τὴν νεοφιλελεύθερη πολιτικὴ τῶν μνημονίων, ἐφαρμόζοντας μὲ λογικὴ σκυταλοδρομίας μία πολιτικὴ διαρκοῦς λιτότητας, μὲ τὴν χώρα στὴν μέγγενη τῶν διεθνῶν τοκογλύφων γιὰ ἕναν αἰῶνα, τώρα ἀρχίζουμε νὰ μπαίνουμε στὸ κυρίως θέμα.
Ὁ πόλεμος στὴν Οὐκρανία, μέσα στὸ πλαίσιο τοῦ διακηρυγμένου σχέδιο τῆς Μεγάλης Ἐπανεκκίνησης (βλέπε μαζικῆς ἐκπτώχευσης) μὲ βασικὸ ὅπλο τὴν ἐνέργεια (καὶ τὰ ἰδεολογικὰ λοῦστρα τοῦ φιλελεύθερου ἀντιρωσσισμοῦ, τῆς οἰκολογίας καὶ τῆς πράσινης ἀνάπτυξης) προοιωνίζουν βάσιμα τὴν μετατροπὴ τῆς ρωσσικῆς ἐμπειρίας ἐκείνου τοῦ «παλιοῦ καλοῦ καιροῦ» σὲ ἑλληνικὴ ἐμπειρία.
Ὅ,τι ἔζησαν οἱ Ρώσσοι ἐκείνη τὴν ἐποχή, ποὺ ἀναπολεῖ ἡ «Δύση», θὰ τὸ ζήσουμε ἐμεῖς (μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς τροφίμους τῆς Εὐρωπαϊκῆς Φυλακῆς τῶν Λαῶν).
Μόνο ποὺ ἐμεῖς θὰ τὰ ζήσουμε χειρότερα ἀπὸ τοὺς μέσους Εὐρωπαίους, ὕστερα ἀπὸ τὰ καίρια πλήγματα ποὺ ἔχουμε δεχθεῖ τὴν τελευταῖα δωδεκαετία, μὲ ἤδη κατεστραμμένο τὸν παραγωγικὸ ἱστὸ τῆς χώρας, τὴν ἀπώλεια τοῦ ΑΕΠ ποὺ μόνο σὲ παρατεταμένο πόλεμο θὰ μπορούσαμε νὰ εἴχαμε ὑποστεῖ, τὸ δυσθεόρατο δημόσιο καὶ ἰδιωτικὸ χρέος (ποὺ μὲ τὰ «σωστικὰ μέτρα» αὐξήθηκε κατακόρυφα) καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ὅλες οἱ οἰκονομικὲς θυσίες ὄχι μόνο ἔχουν πάει στράφι, ἀλλὰ ἀπαιτοῦν καὶ περαιτέρω μέτρα λιτότητας.
Μὲ ἀφορμὴ τὸ Οὐκρανικό, ποὺ ἐπιταχύνει τὸ σχέδιο τῆς Μεγάλης Ἐπανεκκίνησης, ἡ ἐκτίναξη τῶν τιμῶν τῆς ἐνέργειας -ἐλέῳ ἐγχώριων κερδοσκόπων μὲ κρατικὴ αἰγίδα καὶ «πράσινης ἀνάπτυξης»- εἶναι τὸ μέσον τῆς μεγάλης (ἐπ)αναδιανομῆς εἰσοδήματος, ποὺ δὲν πλήττει μόνο τὰ φτωχότερα στρώματα, ἀλλὰ βάλλει εὐθέως κατὰ τῶν μεσαίων (καὶ τῶν πλέον ἰδεολογικὰ ἀποβλακωμένων).
Ὅλος αὐτὸς ὁ ἐκρηκτικὸς οἰκονομικὸς συνδυασμὸς προαναγγέλει τὸν «ἐκρωσσισμὸ» τῶν Ἑλλήνων. Εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἴδια νεοφιλελεύθερη καταστροφικὴ συνταγή, ἀλλὰ αὐτὴν τὴν φορὰ σὲ συνθῆκες βαθιᾶς καὶ παρατεταμένης κρίσης.
Μαζὶ μὲ τὸ οἰκονομικὸ καὶ τὸ μεταναστευτικὸ μνημόνιο ἔρχεται καὶ τὸ γεωπολιτικὸ μνημόνιο τῆς φιλανδοποίησης τῆς χώρας πρὸς ὄφελος τῆς Τουρκίας, γιὰ τὴν ἐνίσχυση τῆς νοτιοανατολικῆς πτέρυγας τοῦ ΝΑΤΟ κατὰ τῆς Ρωσσίας, ποὺ θὰ ὁδηγήσει στὴν οὐσιαστικὴ ἄρση τῆς (ὅποιας) ἀνεξάρτητης κρατικῆς ὑπόστασης -κι αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ δικιά μας «σοβιετικὴ κατάρρευση».
Ὁ ἐναγκαλισμὸς τῆς χώρας μὲ τὴν «Δύση» -στὴν Εὐρωενωσιακὴ ἤ στὴν Ἀμερικανική της ἐκδοχὴ- ὁδηγεῖ μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια στὴν ὁλοσχερῆ καταστροφὴ τῆς χώρας.
Θέλουμε νὰ ζήσουμε ὅ,τι ἔζησαν οἱ Ρώσσοι ἐκεῖνα τὰ «ἔνδοξα χρόνια» τῆς νεοφιλελεύθερης πανώλης;
Τὸ λοῦμπεν οἰκονομικό, πολιτικό, μιντιακὸ καὶ πνευματικὸ κατεστημένο τῆς χώρας, ἀφοῦ στήριξε ὅλες τὶς καταστροφικὲς ἐπιλογὲς τῆς «Δύσης», δὲν ἔχει τὸ παραμικρὸ πρόβλημα νὰ τὸ κάνει ὑπολογίζοντας στὶς δυτικὲς πλάτες. Τὸ ἔχει ἀποδείξει ἐπανειλημμένως καὶ τὸ ἀποδεικνύει καὶ τώρα.
Ὁ «ἐκρωσσισμός» μας θὰ εἶναι τὸ τίμημα τοῦ ὑστερικοῦ τους ἀντιρωσσισμοῦ.
Τὸ Ἔνζυμο
