Με την επιμονή και το πείσμα που συνοδεύονται με φανατισμό, από την περίπτωση του πλοίου "Sea Watch 3" μέχρι τις "ανοιχτές αγκαλιές" (Open Arms ΜΚΟ) αυτών των ημερών, οι υποστηρικτές της «ιδεολογίας της μετανάστευσης» δεν υποχωρούν.
Επιμένουν να θέλουν να επιβάλουν την ατζέντα τους στην Ιταλία, παρά τις πολιτικές που έθεσε σε εφαρμογή ο υπουργός Εσωτερικών Matteo Salvini, με στόχο τον περιορισμό της εισροής μεταναστών, έχοντας μια ευρεία λαϊκή συγκατάθεση.
Ένα σαφές σημείο αμφισβήτησης της δράσης αυτών των ανθρώπων, που ευγενικά επιβεβαιώνουν ότι θέλουν να βοηθήσουν τους φτωχότερους, τους πιο αδύναμους, που αγωνίζονται και υποστηρίζονται από τις δυνάμεις της αριστεράς, είναι ότι ποτέ δεν αφιερώνουν χρόνο για την φτώχεια στον τόπο τους, στη δικιά τους χώρα. Προσποιούνται ότι δεν είναι ακριβώς οι φτωχοί εργαζόμενοι που θα υποστούν θυσίες, υποχρεωμένοι να επιβιώσουν μαζί, σε ανταγωνισμό, με τους μετανάστες: υποβάθμιση, φτώχεια, κατάρρευση της ευημερίας, ανεργία, ολοένα πιο επισφαλής και κακή εργασία. Ακόμα ένας πόλεμος μεταξύ των φτωχών.
Πώς είναι δυνατόν η Αριστερά, ιστορικά το προπύργιο της εργατικής τάξης, του προλεταριάτου, να έχει στραφεί ενάντια στους εργαζόμενους, να έχει μεταλλαχθεί και να αγκαλιάζει αξίες διαμετρικά αντίθετες προς τις παραδοσιακές αξίες της αριστεράς; Τι συνέβη με το κόμμα του Τολιάτι;
Για την κατανόηση αυτής τη νέας ιδεολογίας, το Sputnik Italia συναντήθηκε με τον φιλόσοφο Diego Fusaro, σπουδαίο μελετητή της Μαρξιστικής θεωρίας, συγγραφέα πολυάριθμων βιβλίων και δοκιμίων.
- Η ιδεολογία τους είναι να μετατρέψουν κάθε υλική ή άυλη πραγματικότητα σε εμπόρευμα που κυκλοφορεί σε μια ενιαία αγορά όπου τα πάντα ρέουν, αλλά στη μορφή των εμπορευμάτων, είτε είναι αγαθά, είτε άνθρωποι που υποβαθμίζονται σε αγαθά. Η ιδέα είναι ένας ανοιχτός κόσμος, μια «ανοιχτή κοινωνία» με απεριόριστη ροή κεφαλαίων, ανθρώπων, καταναλωτικών επιθυμιών, όπου οποιοσδήποτε εμποδίζει αυτή την απεριόριστη ροή αγαθών, αντιμετωπίζεται ως ένα επικίνδυνο εμπόδιο: φασίστας, σταλινικός, εθνικιστής, οπισθοδρομικός, συντηρητικός... Αυτή είναι συνοπτικά η ιδεολογία της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που κέρδισε μετά τις 1989.
- Γιατί η κοσμοθεωρία τους πρέπει να γίνει καθολική; Από πού τεκμηριώνεται η ανάγκη αναδιαμόρφωσης της ανθρωπότητας στις αξίες της ιδεολογίας τους;
- Εδώ έχουμε να κάνουμε με αυτό που ο Μαρξ θα ονόμαζε "η απαραίτητη ψευδής συνείδηση". Πραγματικά πείθουν τους εαυτούς τους ότι το ταξικό τους συμφέρον, το οποίο είναι στην πραγματικότητα το συμφέρον ενός Σόρος, ενός Ροκφέλερ ... είναι ότι ολόκληρος ο κόσμος γίνεται μια αγορά αγαθών. Είναι πεπεισμένοι ότι το δικό τους όραμα είναι καλό για όλη την ανθρωπότητα. Είναι η "απαραίτητη ψευδής συνείδηση" στην καθαρή της κατάσταση. Είναι "ιδεολογία" όπως θα έλεγε ο Μαρξ. Η ιδεολογία είναι αυτή που επιδιώκει να παρουσιάσει μια άποψη, που αντικατοπτρίζει το συμφέρον μιας συγκεκριμένης ομάδας, σαν να είναι για το συμφέρον όλης της ανθρωπότητας, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι, επειδή η καπιταλιστική ιδεολογία, η οποία είναι σίγουρα καλή για τους καπιταλιστές του Σόρος, είναι κακή για το υπόλοιπο 99% της ανθρωπότητας. Αυτό είναι το δράμα στο οποίο βρισκόμαστε.
Από τον κλασικό μαρξισμό, στους αριστερούς παγκοσμιοποιητές.
- Ντιέγκο είσαι καλός γνώστης της θεωρίας του Μαρξ. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον κλασσικό μαρξισμό που στη βάση της κοινωνικής του ανάλυσης έθεσε το έργο, τα δικαιώματα του προλεταριάτου, τον ταξικό αγώνα ... και τον μαρξισμό που παρουσιάζεται από τους προοδευτικούς, τους σύγχρονους παγκοσμιοποιητές, τους αυτοπροσδιοριζόμενους μαρξιστές;
- Από τον κλασικό μαρξισμό του Μαρξ, του Gramsci, του Λένιν, δεν έχει μείνει τίποτα, τόσο πολύ ώστε σήμερα αυτοί που αυτοαποκαλούνται «μαρξιστές» ή «αριστεριστές» ή «κομμουνιστές» στην πραγματικότητα λέω πάντα από κόκκινο σε ροζ, από σφυρί και δρεπάνι στο ουράνιο τόξο των ατομικών δικαιωμάτων των καταναλωτών. Αναφέρθηκα επίσης στο βιβλίο μου "Ιστορία και συνείδηση της επισφάλειας. Υπηρέτες και Αφέντες της παγκοσμιοποίησης" που εκδόθηκε από τον Bompiani. Θεωρούν τον κομμουνισμό όχι ως μια κοινωνία χωρίς τάξεις, αλλά ως μια μόνιμη "ομοφυλοφιλική υπερηφάνεια" όπου πρέπει να πραγματοποιείται κάθε επιθυμία για κατανάλωση, αν υπάρχουν τα απαιτούμενα χρήματα. Αυτό είναι το θεμελιώδες σημείο.
Οι αριστεροί σήμερα έχουν προδώσει τον Μαρξ και τον Gramsci και έχουν περάσει από την υπεράσπιση της εργασίας στην υπεράσπιση του κεφαλαίου της κοσμοπολίτικης παγκοσμιοποίησης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο σήμερα η αριστερά δεν είναι η λύση, αλλά είναι το πρόβλημα: έχει περάσει από τον αγώνα ενάντια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, στον αγώνα υπέρ του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, έχουν περάσει από τον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό στον αγώνα υπέρ του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς. Η Αριστερά, σήμερα, είναι ακριβώς όλα αυτά τα οποία πολέμησε ο Μαρξ σε όλη του τη ζωή.
- Οι μετανάστες, οι οποίοι χωρίς προσχήματα αυτοί οι κύριοι θα ήθελαν να μας επιβάλουν, θα προστεθούν στη μάζα των ανέργων, αυτό που ο Μαρξ αποκαλεί "βιομηχανικό εφεδρικό στρατό". Η παρουσία τους είναι καθοριστική για την ίδια την ύπαρξη του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι δυνατόν οι «προοδευτικοί μαρξιστές» σήμερα να μην το συνειδητοποιούν;
- Ο καπιταλισμός επιβιώνει στο βαθμό που βρίσκει πάντα κάποιον που είναι πρόθυμος να παράγει με χαμηλότερο κόστος και το κάνει είτε με τη μετεγκατάσταση της παραγωγής είτε στην Ινδία ή στο Πακιστάν ή στο Μπαγκλαντές ... ή προσελκύοντας μάζες απελπισμένων ανθρώπων που μειώνουν την το κόστος του εργατικού δυναμικού. Έτσι, αν εργάζεστε στο Τορίνο, το Mirafiori και κερδίζετε δέκα ευρώ την ώρα, επειδή ο παππούς σας είχε κάνει ταξικούς αγώνες και είχε κερδίσει δικαιώματα, τώρα πρέπει να ανταγωνιστείτε με εκείνους που προέρχονται από την Αφρική και κάνουν την ίδια δουλειά με εσάς για δύο ευρώ την ώρα, λοιπόν, είναι σαφές ότι το κεφάλαιο κερδίζει. Ούτε οι μετανάστες ούτε οι ντόπιοι κερδίζουν, μόνο το κεφάλαιο κερδίζει. Έτσι αυτό που σήμερα ονομάζεται "μαζική μετανάστευση" είναι, κατά την άποψή μου, μια "μαζική απέλαση σκλάβων" Αφρικανών, οι οποίοι πρώτα αποσταθεροποιούνται από δυτικούς βομβαρδισμούς, βλέπουμε την περίπτωση της Λιβύης το 2011 και στη συνέχεια αναγκάζονται να ξεριζωθούν για να καταλήξουν στη δύση που τους εκμεταλλεύεται για να μειωθεί το κόστος του εργατικού δυναμικού.
Οι αριστεροί, αντί να αντιταχθούν σε αυτό τον αποτροπιασμό της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και της απέλασης των Αφρικανών, λένε: «ανοιχτά λιμάνια», που είναι η λέξη-κλειδί των κοσμοπολίτικων εργοδοτών που θέλουν την ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών και ανθρώπων.
- Ο Costanzo Preve, ο οποίος γνωρίζω ότι είναι το σημείο αναφοράς σας, με μια προφητική διαύγεια, περίπου τριάντα χρόνια πριν πρόβλεψε αυτή την μετατόπιση. Συμφωνείτε;
- Συμφωνώ απόλυτα με τον μακαρίτη κύριο Costanzo Preve, ο οποίος είχε ήδη καταλάβει, στο βιβλίο του του 1989 με τίτλο «Το διαρκές πάθος», ότι η αριστερά θα μεταλλασσόταν με αρχή το '68, στη Δύση. Το '68 είναι μια εποχή εκσυγχρονισμού του καπιταλισμού που μετατρέπεται από απολυταρχικός-αστικός σε μετα-απολυταρχικός και μετα-αστικός, γίνεται ένας ανεκτικός καπιταλισμός. Οι αριστεροί υποστηρίζουν αυτό το πέρασμα παρερμηνεύοντας το ως κομμουνιστική επανάσταση, ενώ ήταν μια επανάσταση του κεφαλαίου για το κεφάλαιο.
Το '68 είναι ο θρίαμβος ενός νέου πνεύματος ανεκτικού καπιταλισμού όπου κάθε επιθυμία για κατανάλωση συμπίπτει με το δικαίωμα του ατόμου. Οι αριστεροί μέσα σε αυτό το άθλιο πρότυπο έχουν ξεχάσει εντελώς τα θέματα της εργασίας, της κοινωνίας και ακόμη της εθνικής κυριαρχίας ως βάση κάθε πιθανής δημοκρατίας. Παρεμπιπτόντως, οι αριστεροί είναι κοσμοπολίτες σαν αστοί και ξεχνούν το γεγονός ότι στον εικοστό αιώνα δεν υπάρχει ούτε ένα κράτος, ούτε μία εμπειρία του κομμουνισμού ή του σοσιαλισμού χωρίς εθνική κυριαρχία: από την Κούβα "πατρίδα ή θάνατος", στη Χιλή του Allende, στις σκανδιναβικές δημοκρατίες, στην ίδια τη Σοβιετική Ένωση ως "κομμουνισμό σε μια χώρα".
it.sputniknews.com
