Μέσα από την πανδημία, αναδύθηκε και συγκροτήθηκε ένα αστυνομικό κράτος (ιδιαίτερα στην Ελλάδα,) με πλήθος απαγορεύσεων και κατάλυση ατομικών και κοινωνικών, συνταγματικών κάποτε, «κατοχυρωμένων» δικαιωμάτων.
Δυστυχώς σε πολιτικό επίπεδο (σε όλο σχεδόν τον «δυτικό» κόσμο) αυτή η κατάσταση, δεν βρήκε την ουσιαστική αντίθεση κομμάτων και πολιτικών σχηματισμών, που κινούνται στα «πέριξ» της σοσιαλδημοκρατίας, της αριστεράς και της οικολογίας. Έτσι, ένας ολόκληρος κόσμος, η αστική δυτική φιλελεύθερη «Δημοκρατία», η ολιγαρχία (κατά άλλους), γκρεμίστηκε σε μια στιγμή, χωρίς ουσιαστικά να ανοίξει «πολιτική» μύτη.
Σήμερα στην Ελλάδα, και αλλού φυσικά, ανοίγεται και η συζήτηση του υποχρεωτικού εμβολιασμού, όπως και των διακρίσεων του πληθυσμού, ανάμεσα σε εμβολιασμένους και «μη συμμορφωθέντες». Η τραγική πλευρά είναι, ότι ενώ η επιχειρηματολογία της εξουσίας, είναι τελείως ά-λογη – παράλογη, δεν βρίσκει όμως ισχυρό πολιτικό αντί-λογο τουλάχιστον στην πατρίδα μας. Για αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να επαναλάβουμε, κάποιες, (ίσως και τετριμμένες) παρατηρήσεις.
Πρώτον: Η Ελλάδα βρίσκεται στο πάτο της Νότιας Ευρώπης, με μια υπερδεκαετή βαθιά κρίση να συνεχίζεται. Η κοινωνική πόλωση θα αυξάνεται διαρκώς, καθώς και το πέμπτο-έκτο-έβδομο μνημόνιο είναι αναπόφευκτα στην (εντός ευρώ) ελληνική οικονομία. Η ταξική σύγκρουση λοιπόν, μπορεί να αποσυμπιεστεί μόνο με βαθιά κρατική καταστολή. Εδώ στήνεται το νέο-παλιό αστυνομικό κράτος, με καινούργιο σπουδαστικό της ασφάλειας στα πανεπιστήμια, απαγόρευση των διαδηλώσεων, ενοχοποίηση της νεολαίας και άλλα πολλά….
Δεύτερον: Η Ν.Δ. έχει στρατηγική επιλογή, την ιδιωτικοποίηση της παιδείας και δη της ανώτατης, την ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος, και την παραπέρα διάλυση των εργασιακών σχέσεων. Μία ανάγνωση της έκθεσης Πισσαρίδη και των πεπραγμένων της κυβέρνησης με άλλοθι την επιδημία, πείθει για τα παραπάνω και τον τελευταίο πολίτη που «σκέφτεται» στοιχειωδώς.
Τρίτον: Πέρα από τα «εμβόλια»… Καπιταλισμός και κυβερνήσεις, θέλουν να σφραγίσουν όλους τους ανθρώπους με μια ηλεκτρονική ταυτότητα. Υπάρχει η πρόθεση, ο πολίτης να παρακολουθείται μέσα από το πιστοποιητικό εμβολιασμού μια που λαμβάνει μια ηλεκτρονική σφραγίδα. Ένα πλήθος δεομένων dada, που ήδη αλιεύουν από πολλές πλευρές πολλές εταιρίες, για την κίνηση και τις προτιμήσεις των ατόμων είναι σήμερα το πιο σπουδαίο υλικό για την κερδοφορία και τον καπιταλισμό. Σε άλλο επίπεδο, η επιθυμία όλων των κυβερνήσεων είναι ο ολοκληρωτικός-ηλεκτρονικός έλεγχος του πληθυσμού. Το αν αυτό θα καταστεί εφικτό, είναι υπόθεση της συνείδησης και των αγώνων των Λαών. Η νίκη του Δανέζικου Λαού, απέναντι στο νόμο για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό είναι δείγμα και παράδειγμα ελπίδας. Το παράδειγμα του Ισραήλ, όπου οι εμβολιασμένοι εισέρχονται με ηλεκτρονική ταυτότητα στα καταστήματα είναι δείγμα της πιθανής Δυστοπίας, που ίσως έρχεται και που συσχετίζεται ρητά, με την πορεία αλλαγής του καπιταλισμού και με την 4η βιομηχανική επανάσταση.
Τέταρτον: Μετά το Άουσβιτς, και την δίκη της Νυρεμβέργης, καθιερώθηκε στον πολιτισμό μας, κάθε ιατρική πράξη, να μην γίνεται χωρίς την προσωπική συναίνεση. Είναι αυτό που καταργείται σήμερα, μέσω της υποχρέωσης αρχικά των σελφ-τεστ, και αργότερα μέσω του υποχρεωτικού εμβολιασμού, αν φυσικά το επιτρέψουμε.
Πέμπτον: Προσωπικά Δεδομένα. Ακόμη και αν κανείς θέλει να εμβολιαστεί, αυτό είναι προσωπικό δεδομένο. Δεν δικαιούται καμία δημόσια υπηρεσία (που υπηρετεί ο υπάλληλος) να έχει πρόσβαση σε αυτό, και πολύ περισσότερο, κάτι τέτοιο να επιδεικνύεται στα πλοία, και στα αεροδρόμια και να είναι γνωστό όχι μόνο σε μεταφορικές, αλλά και σε ασφαλιστικές εταιρίες και άλλες πολυεθνικές.
Έκτον: Το «εμβόλιο», στο βαθμό που αυτές οι γενετικές πατέντες των πολυεθνικών, μπορούν να χαρακτηριστούν εμβόλια, είναι πράξη προσωπικής προστασίας, και τίποτε παραπάνω. Ο Καθένας έχει δικαίωμα να σταθμίσει τα υπέρ και τα κατά κινδύνους (βραχυχρόνιους-μακροχρόνιους) από τα «εμβόλια», και κινδύνους λόγω ηλικίας και νοσημάτων από την επιδημία. Είναι γνωστό και προκύπτει από την απλή λογική, ότι τα εμβόλια δεν μπορούν να τιθασεύουν την επιδημία, γιατί αυτοί που τα κάνουν, και νοσούν και μεταδίδουν την οποιαδήποτε ίωση. Συνεπώς, δεν μπορούν όχι μόνο από συνταγματική και ηθική, αλλά και από απλή ιατρική πλευρά, να είναι λόγος διάκρισης των πολιτών. Είναι δηλαδή σαφές ότι η ελεύθερη κυκλοφορία των σφραγισμένων-ηλεκτρονικά πολιτών, εντός της Ε.Ε. και όλα τα σχετικά θέματα, υπηρετούν άλλους σκοπούς του καπιταλισμού και της εξουσίας, παρά την δημόσια υγεία. Επίσης το ίδιο ισχύει και σε σχέση με την αντίληψη, ότι τα «εμβόλια» προσφέρουν ανοσία της αγέλης και μπορούν να ανασχέσουν την επιδημία. Καμία επιδημία δεν μπορεί να αναχαιτισθεί με εμβόλια, άσχετα αν μπορούν, κάποιες φορές να βοηθήσουν. Η επιδημία χρειάζεται κυρίως φάρμακα για αυτούς που θα αρρωστήσουν. Εδώ έχουμε να κάνουμε πραγματικά με ανοσία ή ανοησία της σκέψης για όσους υποστηρίζουν τέτοιες θέσεις.
Έβδομον: Όσο πιο νέος είναι κανείς, τόσο περισσότερο κινδυνεύει από τα «εμβόλια» και λιγότερο από την επιδημία.
Ευτυχώς, η συγκεκριμένη επιδημία δεν κτυπάει τους νέους και καθόλου τα παιδιά, αντίθετα με την φονική γρίπη του 1918-1919. Οι νέοι και τα παιδιά δεν κινδυνεύουν ουσιαστικά. Π.Χ. : Οι συνολικοί θάνατοι που έχουν καταγραφεί στις ηλικίες 0-17 ως θάνατοι από την επιδημία στην Ελλάδα μέχρι τις 19-5-2021 είναι ένας για τα αγόρια και δύο για τα κορίτσια. Στις δε ηλικίες 18-39 είναι 18 γυναίκες και 66 άνδρες, όταν περίπου κάθε χρόνο σε αυτές τις ηλικίες (18-39) πεθαίνουν από διάφορες αιτίες, περίπου 450 γυναίκες και 1150 άνδρες. ΟΙ βραχυχρόνιοι σοβαροί κίνδυνοι από τον εμβολιασμό (θρομβώσεις, μυοκαρδίτηδες, κλπ) είναι πολύ μεγαλύτερες για τα παιδιά και τις νέες γυναίκες, πιθανά και για τους άνδρες κάτω των 40, από την οποιαδήποτε προστασία από τα «εμβόλια». Σίγουρα πάντως οι κίνδυνοι από την επιδημία για αυτές τις ηλικιακές ομάδες, είναι πολύ μικροί και πρέπει να σκεφτεί κανείς, γιατί αυτή η λύσσα του μαζικού εμβολιασμού; Γιατί αυτή η λύσσα για μαζική «υγειονομική» πειθάρχηση; Γιατί να αυτοχειριαστούν παιδιά και νεολαία; Όταν καθηγητές όπως ο κ. Ιωαννίδης του Στάνφορντ, δεν αποκλείει τα εμβόλια να κρύβουν μακροχρόνιες εκπλήξεις. Γιατί κάποιος παιδί ή νέος-νέα, που δεν κινδυνεύει, να αναλάβει και το δεύτερο ρίσκο μιας τέτοιας μακροχρόνιας έκπληξης;
Όγδοο: Η Εγκληματική απόκρυψη των κινδύνων των σελφ- τεστ και άλλων παρεπόμενων των εμβολίων:
Όπως αποκαλύφτηκε στην δημόσια συζήτηση τις τελευταίες μέρες, το υγρό που χρησιμοποιείται σε αυτά τα τεστ, είναι επικίνδυνο για το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου. Για αυτό αυτά- όπως φαίνεται και από τα ψιλά γράμματα των οδηγιών τους- πρέπει να εναποτίθενται ως απόβλητο βιολογικό υλικό. ¨Όμως το ελληνικό κράτος-εγκληματίας, που υποτίθεται ότι νοιάζεται για την δημόσια υγεία δεν ενημέρωσε κανέναν. Έτσι όχι μόνο πετιούνται όπου νάνε, με προφανείς επιπτώσεις στο περιβάλλον και τελικά στους ανθρώπους, αλλά θα μπορούσε και ένα παιδί να παίξει με αυτό το υγρό και ίσως πολλά το έχουν κάνει, αφού κανείς δεν έχει γνώση των κινδύνων για την υγεία τους.
Άλλο ένα θέμα είναι ότι ο εμβολιασμός είναι επικίνδυνος για κάποιον που νοσεί ή που θα νοσήσει πριν αναπτύξει αντισώματα από το εμβόλια. Έτσι κανείς δεν προειδοποιεί αυτούς που οδεύουν για εμβολιασμό, είτε να ελεγχθούν για το αν νοσούν είτε να προσέχουν ιδιαίτερα για 15 ημέρες τουλάχιστον μετά το «εμβόλιο». ¨Έχουμε όμως, το θλιβερό φαινόμενο, οι διάφοροι ιατροί της συμφοράς, που διενεργούν τους εμβολιασμούς, να προειδοποιούν τους ανθρώπους να μην τρώνε ψάρι ή αυγό. Εγώ θα πρόσθετα και ραπανάκια. Έτσι η ιατρική του 19ου αιώνα συναντάει με την ίδια άγνοια την μετα-ιατρική του 21ου αιώνα. Σαν ένας ολόκληρος αιώνας, ο 20ος, ο αιώνας των επαναστάσεων, της ελπίδας και της λογικής να διαγράφεται.
Με αυτήν την έννοια το εμβόλιο δεν σώνει (μόνο) αλλά και σκοτώνει. Ένα τέτοιο πρόσφατο θύμα της εγκληματικής αυτής «αμέλειας», ήταν πιθανά και ο εξαίρετος οικονομολόγος και φίλος μου Θόδωρος Κατσανέβας. Να τον κατατάξουμε στους νεκρούς της επιδημίας, ή στα θύματα-δολοφονηθέντες της κρατικής αμέλειας;
Ας απαντήσουν οι «ιατροί», ίσως ισχυριστούν για τέτοιες περιπτώσεις ότι αυτοί οι άνθρωποι, έφαγαν αυγό ή ψάρι μετά το εμβόλιο ή ήπιαν κανένα ουίσκι παραπάνω και δεν έφταιγε ότι νοσούσαν όταν έκαναν το εμβόλιο.
Ένατο: «Καταναγκαστικός» εμβολιασμός των νέων εργαζομένων, «εμβόλιο» ή ανεργία….
Δεν είναι μόνο οι εργαζόμενοι στην υγεία που θα κληθούν πρώτοι, για υποχρεωτικό εμβολιασμό, μετά οι εκπαιδευτικοί, κομμάτι του δημόσιου τομέα, ο στρατός κλπ
Η μαύρη εργασία, η ανεργία οδηγεί τους προσωρινούς εργαζόμενους ιδίως της γαλέρας του τουρισμού, σε καταναγκαστικό εμβολιασμό για να πιάσουν δουλειά, όχι κατ επιταγή του ίδιου του νόμου, αλλά κατ επιταγήν του «άγραφου νόμου» της ζούγκλας που επικρατεί στις εργασιακές σχέσεις. Δυστυχώς δεν ακούμε κάτι από την ΓΣΕΕ…. Και τα άλλα συνδικάτα… ούτε μια δήλωση….
Δέκατο: Η εκκωφαντική σιωπή-συναίνεση της αριστεράς.. και το εκλογικό τίμημα… Όταν οι εισαγγελείς είναι πολύ πιο δημοκρατικοί από αυτήν…
Δυστυχώς η όποια αριστερά στην πατρίδα μας σφυρίζει αδιάφορα, από την αρχή της επιβολής όλων των περιορισμών. Καλύτερα να πούμε ότι συναινεί και είναι εξ ίσου ένοχη με την κυβέρνηση στην κατάλυση κάθε δικαιώματος. Δεν είναι και λίγοι αυτοί που διαφημίζουν άκριτα τα «εμβόλια» η ζητούν περισσότερες απαγορεύσεις, χωρίς να λένε τίποτε για την υποχρεωτικότητα κλπ . Φτάσαμε στο θλιβερό σημείο, η Ένωση Εισαγγελέων να λέει τα στοιχειώδη και η αριστερά να το βουλώνει. Για την ιστορία, η αντιεισαγγελέας του Άρειου Πάγου, Άννα Ζαΐρη και πρόεδρος της ένωσης εισαγγελέων δήλωσε: «Η υποχρεωτικότητα σε έναν τέτοιο τομέα είναι περίπου αδύνατη. δεν μπορεί να υποχρεωθεί στον εμβολιασμό κανένας άνθρωπος.»
«Δεν μπορείς να υποβάλλεις έναν άνθρωπο να υποστεί μια σωματική επέμβαση, ακόμα και αν αυτή είναι μια ένεση. Και μάλιστα, στον βαθμό που αυτό μπορεί να έχει επίδραση στον οργανισμό του. Η υποχρεωτικότητα σε έναν τέτοιο τομέα είναι περίπου αδύνατη. Δεν μπορείτε να υποχρεώσετε κανέναν να θέσει σε κίνδυνο τον εαυτό του. Είναι μια κίνηση απολυταρχική» .
Το κομμάτι της κοινωνίας, που σκέφτεται και ανησυχεί, θα βάλει ψηλά το ζήτημα των ελευθεριών και στις εκλογές. Παράδειγμα οι περιφερειακές εκλογές της Μανδρίτης, όπου η δεξιά κέρδισε με βάση ότι υπερασπίστηκε περισσότερο την ελευθερία. Άλλο ένα παράδοξο της εποχής μας. Και είναι βέβαιο ότι και εδώ η αριστερά θα τιμωρηθεί για την στάση της (και δικαίως). Μόνη εξαίρεση στο ζήτημα αποτελούν ομαδοποιήσεις πέριξ του αντιεξουσιαστικού χώρου (π.χ.: δέστε το σάιτ «κόκκινα μαντήλια») που κατανοούν καλά το διακύβευμα. Όμως δυστυχώς, ως γνωστόν, οι πολιτικά καταγόμενοι από τον αναρχισμό, δεν κατεβαίνουν στις εκλογές.
Συμπερασματικά: Η μάχη για όλες τις ελευθερίες και τα κοινωνικά δικαιώματα που καταποντίζονται, είναι πολιτική μάχη πρώτης γραμμής. Το ίδιο ισχύει και για την ελευθερία της οποιαδήποτε ιατρικής πράξης, είτε πρόκειται για ένα απλό «αθώο» τεστ, είτε τελικά είναι ο ολοκληρωτισμός του υποχρεωτικού εμβολιασμού. Συνδέονται με την αντίσταση στο αστυνομικό κράτος και στον καπιταλισμό, με την αντίσταση στην Δυστοπία. Όποιος αυτή την μάχη την περιφρονεί, η χειρότερα συναινεί στα μέτρα περιορισμού και καταναγκασμού, όχι μόνο είναι ανοικτά με την πλευρά της Δυστοπίας, αλλά θα δει και την αμφισβήτηση να την κερδίζουν νεοδεξιά ή άλλα σχήματα.
«Εκεί που ελλοχεύει ο κίνδυνος, εκεί αναφύεται και η σώζουσα ισχύς». Πιθανά εκεί να είναι και η τελική κατάληξη αυτής της ιστορίας, μέσα από ένα αναζωογονημένο κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα με κορμό τη νεολαία, που θα προσδοκεί μια συνολική απελευθέρωση από το πλήθος των δεσμών και των καταναγκασμών που συνεχώς πολλαπλασιάζονται στην σύγχρονη Ελλάδα….
Κώστας Παπουλής
