Στα περισσότερα σημεία του κόσμου, εξαιτίας της καραντίνας, η πλειονότητα των περιπτώσεων μετάδοσης (σημείωση: εννοεί του κορωναϊού) που συμβαίνει σε πολλές χώρες πλέον, συμβαίνει μέσα στις οικίες στο επίπεδο της οικογένειας. Κατά κάποιον τρόπο η μετάδοση έχει εξοριστεί από τους δρόμους και έχει απωθηθεί εντός των οικογενειακών μονάδων. Πλέον χρειάζεται να πάμε και να ερευνήσουμε στις οικογένειες για να βρούμε αυτούς τους ανθρώπους που πιθανόν να είναι άρρωστοι, να τους απομακρύνουμε και να τους απομονώσουμε με έναν ασφαλή και αξιοπρεπή τρόπο.
Michael J. Ryan, εκτελεστικός διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας
Το ερώτημα είναι εύλογο: πως θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο χωρίς τη βία και τη συνδρομή των δυνάμεων ασφαλείας;
Γνωρίζουμε πως ένας από τους τελικούς στόχους της ατζέντας της παγκόσμιας κυριαρχίας είναι η φθορά και η διάλυση της οικογένειας ως βασικού κοινωνικού -αλλά και κοινοτικού- κυττάρου. Προσέξτε τη γλώσσα που χρησιμοποιείται: «οικογενειακές μονάδες», παραπέμποντας σε μια απογυμνωμένη από συναισθήματα δομή, με τον τρόπο που θα μιλούσαμε για μια στρατιωτική ή εν γένει κρατική δομή. Όντως στα μάτια τους είναι έτσι: η οικογένεια είναι μια αντίπαλη «δομή» και οι αντίπαλοι μπορούν να αντιμετωπίζονται και με στρατιωτικούς όρους.
Γιατί όμως την θεωρούν αντίπαλη; Για τον ίδιο λόγο που μπορούν να θεωρηθούν αντίπαλοί τους οποιεσδήποτε συνεκτικές ομαδοποιήσεις ανθρώπων, οποιουδήποτε σκεπτικού ή κατεύθυνσης, που ως πρωταρχικό μέλημά τους θέτουν τους στόχους και τα συμφέροντα της ομάδας τους και όχι τα συμφέροντα του κράτους ως «βασικού κυττάρου» της παγκόσμιας κυριαρχίας.
Εάν ο τελικός στόχος είναι η εγκαθίδρυση ενός ενιαίου πλέγματος εξουσίας στον πλανήτη – και πράγματι έτσι είναι, τουλάχιστον από την κυρίαρχη τάση αυτή τη στιγμή της διεθνούς εξουσίας – τότε αυτή θα πρέπει να μπορεί να «βλέπει» και να αντιμετωπίζει εξατομικευμένα τον καθένα ξεχωριστά από τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων. Ο καθένας της «βάσης» απόλυτα μόνος του απέναντι σε μία συμπαγή και οργανωμένη ελίτ στο ανώτατο δυνατό επίπεδο. Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, τί πιθανότητες θα είχε απέναντί της, όταν θα είναι εντελώς απογυμνωμένος από οποιαδήποτε ηθική, πνευματική ή υλική στήριξη που θα του παρείχε μια ομάδα που θα ενδιαφερόταν ουσιαστικά γι’ αυτόν; Δεν ισχυριζόμαστε ότι η οικογένεια είναι η μοναδική τέτοια ομάδα, όμως, οπωσδήποτε είναι απολύτως θεμελιώδης – κατά φύσιν. Αυτή η διάθεση εξατομίκευσης και διάρρηξης κάθε ανθρώπινου συνεκτικού δεσμού είναι και ο λόγος για τον οποίο πάντοτε ομιλούν για «ατομικά δικαιώματα». Δεν υπάρχουν πλέον τα πάλαι ποτέ «συλλογικά δικαιώματα» εφόσον δεν πρέπει να υφίστανται οργανωμένες συλλογικότητες οιασδήποτε φύσεως, εκτός από τις ψευδο-συλλογικότητες και ψευδο-ενοποιήσεις που συγκροτεί η ίδια η κυριαρχία («μένουμε σπίτι»…).
Δεύτερον, εάν ένας επιπλέον στόχος είναι η απομείωση του παγκόσμιου πληθυσμού, όπως πράγματι είναι, τότε τα θεμελιώδη «κύτταρα» της ανθρώπινης αναπαραγωγής θα πρέπει να ελέγχονται απόλυτα. Κάποτε, κάποια στιγμή στο μέλλον, ακόμη και η αναπαραγωγή θα είναι προνόμιο – και ήδη στις μέρες μας η σεξουαλική επαφή γι’ αυτήν δεν είναι καν «αναγκαία». Δεν θα δικαιούται να κερδίζει ο καθένας την «αθανασία». «Για το καλό του κοινωνικού συνόλου» βεβαίως, εφόσον οι πολλοί άνθρωποι, σύμφωνα με την θεώρησή τους, καταστρέφουν τον πλανήτη. Οικογένειες θα έχουν μόνο τα μέλη της ελίτ όχι ο «πάσα ένας».
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, πως όταν μιλάμε για ενοποιημένη παγκόσμια κυριαρχία και υπερεθνική ελίτ, ουσιαστικά μιλάμε για επαναστάτες. Ας μην ξεχνάμε πως η καταστροφή της οικογένειας και ανάληψη του καθήκοντος του μεγαλώματος των παιδιών από το κράτος ήταν ένα από τα θεμελιώδη ζητούμενα πολλών επαναστατών του 19ου αιώνα, ιδιαίτερα δε των κομμουνιστών αλλά και σοσιαλιστών. Μηδέ του ίδιου του Μπακούνιν εξαιρουμένου, τουλάχιστον σε κάποια φάση της πορείας του, με μόνη διαφορά ότι αυτός δεν μιλούσε για κράτος.
Μήπως αυτές οι «περίεργες ταυτίσεις» (και ορισμένες άλλες ακόμα) είναι ο λόγος για τον οποίο το σύνολο σχεδόν (με λίγες εξαιρέσεις) των αριστερών αλλά και αναρχιστών «επαναστατών» του σήμερα ουσιαστικά ακολουθούν «παράλληλες πορείες» με την παγκόσμια κυριαρχία; Την ίδια ώρα που νομίζουν πως την πολεμούν;
Βρήκαν λοιπόν την ευκαιρία με όλη αυτή την δήθεν «κρίση υγείας» που υφιστάμεθα να στοχεύσουν -ανάμεσα σε τόσα άλλα- και κατά της οικογένειας με στρατιωτικούς πλέον όρους. Ας μη νομίζουμε πως όλα αυτά είναι υπερβολές και πως δεν γίνονται. Όποιος το νομίζει ας συνειδητοποιήσει πρώτα πως ήδη ζούμε σε μια «υπερβολή» – ή αλλιώς πως κάθε όριο υπερβολής έχει ήδη ξεπεραστεί. Δεν συμβιβάζονται με τίποτε λιγότερο από την απόλυτη υποταγή. Ας μην υπάρχει αμφιβολία, πως οι δηλώσεις που γίνονται είναι μελετημένες και δημιουργούν υποθήκες για το μέλλον. Ας μην υπάρχει αμφιβολία πως εάν δεν αντιμετωπίσουν σοβαρά και γενικευμένα κύματα αντίδρασης και απειθαρχίας, θα έρθει η στιγμή που θα τα δούμε όλα αυτά με τα μάτια μας.
Οικογένεια έχουμε και οικογένειά μας δεν θα είναι ποτέ το κράτος. Ας κοπιάσουν…
Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται
Σημείωση NP
Ας μην ξεχνάμε πως η καταστροφή της οικογένειας και ανάληψη του καθήκοντος του μεγαλώματος των παιδιών από το κράτος ήταν ένα από τα θεμελιώδη ζητούμενα πολλών επαναστατών του 19ου αιώνα, ιδιαίτερα δε των κομμουνιστών αλλά και σοσιαλιστών.Αυτή η άποψη η οποία εκφράζεται συχνά στο διαδίκτυο είναι λάθος. Οι κλασικοί του μαρξισμού αναφέρονταν στο επαναστατικό κράτος και όχι στο καπιταλιστικό. Ο κοινωνικός μετασχηματισμός θα ερχόταν με τρόπο φυσικό από τη στιγμή που θα γκρεμιζόταν το ταξικό κράτος, όχι πριν. Από εκείνη τη στιγμή δεν θα υπήρχε πια η ανάγκη του ανθρώπου να αμυνθεί απέναντι σε κάθε καταπίεση και εκμετάλλευση με τη δημιουργία συλλογικοτήτων, κοινοτήτων κλπ, αφού δεν θα υπήρχε καταπίεση και εκμετάλλευση. Αυτό δεν σήμαινε απαραίτητα την κατάργηση της οικογένειας ή του έθνους κλπ αλλά ότι η όποια συνέχειά τους θα βασίζονταν σε άλλες αρχές και αξίες. Άλλωστε προϋπήρχαν του καπιταλισμού, δεν είναι κατασκευάσματά του.
Τώρα το πήρε αυτό η "αριστερά" της παγκοσμιοποίησης και θέλει να το εφαρμόσει εντός καπιταλισμού, απογυμνώνοντας και αποδυναμώνοντας τον άνθρωπο απέναντι στο ανθρωποφάγο τέρας του εταιρικού καπιταλισμού. Σε αυτό έχει δίκιο η συλλογικότητα Πυργῖται. Όμως δεν ήταν αυτό που εννοούσε ο Μαρξ αλλά η διαστρέβλωση του από την παγκοσμιοποιητική "αριστερά" επιδιώκοντας να δικαιολογήσει την στροφή της προς τις καπιταλιστικές "αξίες" μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης για να έχει πολιτικό ρόλο στη νέα εποχή υπηρετώντας τους νέους επικυρίαρχους.
Γιατί τα μόνα εμπόδια του εταιρικού καπιταλισμού σήμερα είναι οι κοινωνικοί σχηματισμοί που αποτελούν εμπόδιο στην παγκοσμιοποίηση, στα ανοιχτά σύνορα, στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Οι λαοί που προστατεύονται εθνικά, η οικογένεια -οίκος + γένος. Δεν θέλει ανθρώπους η παγκοσμιοποίηση που μπορούν να ταμπουρωθούν πίσω από εθνικά σύνορα ή τοίχους σπιτιών και να υπερασπιστούν τον πλούτο της γης τους. Θέλει νομαδικούς πληθυσμούς, χωρίς ιδιοκτησίες, να μετακινούνται σύμφωνα με τις ανάγκες του κεφαλαίου. Αυτό υπηρετεί η σημερινή "αριστερά" στο σύνολο της. Οι εξαιρέσεις ελάχιστες και μεμονωμένες. Κατά περίεργο τρόπο βολεύονται όλοι με αυτό το αφήγημα. Η "αριστερά" που λέει είμαι συνεπής στις αρχές μου ενώ εφαρμόζει βάρβαρο καπιταλισμό, η δεξιά που δεν ενοχλείται καθόλου με αυτό το αφήγημα αφού προωθείται η καπιταλιστική πολιτική αναίμακτα, οι ελίτ του πλούτου που εμφανίζονται πολιτικά παντοδύναμες και δημοκρατικά νομιμοποιημένες απέναντι στον "λαϊκισμό", η προοδευτική διανόηση που τρώει τον αγλέουρα χωρίς τύψεις, οι αναρχικοί εν προκειμένω που βγάζουν απωθημένα κλπ κλπ
