Με τον πιο ένθερμο υποστηρικτή της συνταγματικής δικτατορίας και έναν από τους εκπρόσωπους της ρευστοποίησης των εθνών στο όνομα του νέου φασισμού των αγορών, τον Ιταλό πρόεδρο Σέρτζιο Ματαρέλα, επέλεξε να απευθύνει αντιφασιστικό μήνυμα στον ελληνικό λαό ο πρόεδρος Πάκης. Τον Ιταλό πρόεδρο που κατ’ εντολή του ευρωιερατείου των Βρυξελλών, επέβαλε πραξικοπηματικά την αντικατάσταση του εκλεκτού της συγκυβέρνησης στην Ιταλία, υπουργού Οικονομικών Σαβόνα.
Αντιφασιστικό μήνυμα, που καταδείχνει τον φασιστικό κίνδυνο να αναβιώνει ως εφιάλτης μέσα από τον «λαϊκισμό» κι εθνικισμό στα όρια του ναζισμού, υπονοώντας όσους σήμερα αμφισβητούν και σηκώνουν κεφάλι στο Νταχάου της ΕΕ.
Τραγικό να αναζητά ο Ματαρέλα την λήθη και να επικαλείται την συγνώμη, όχι στο όνομα της Ευρώπης των λαών αλλά στο όνομα του αργού ολοκαυτώματος που διαμορφώνει η ΕΕ για τους λαούς και τα έθνη σήμερα. Χωρίς πολεμικά μέσα. Με τον ρατσισμό της γραβάτας, της πολιτικής ορθότητας της θεολογίας του χρέους και τον ολοκληρωτισμό των τραπεζών.
Άλλο τόσο εξοργιστικός ο δικός μας «δεξιός» Πάκης, συντασσόμενος πλήρως με τα συμφέροντα που εξυπηρετεί το υπερκαθεστώς του ευρωιερατείου, δαιμονοποιεί ως εφιάλτη του φασισμού κάθε αντισυστημική φωνή που δεν ταυτίζεται με αυτά. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο «αριστερός» Αλέξης, που μας ξορκίζει «78 χρόνια μετά το μεγάλο Όχι, να αναλάβουμε τον ιστορικό ρόλο που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας. Να αγωνιστούμε και σήμερα για να μην δούμε ποτέ ξανά στην Ελλάδα και την Ευρώπη να ζωντανεύει το φάντασμα του φασισμού και του ολοκληρωτισμού».
Τι να κάνουν οι «άμοιροι»! Τρέμουν μπροστά στο νόημα της 28ης Οκτωβρίου. Μιας επετείου που δεν χρειάστηκε να νομοθετηθεί από καμμιά πολιτική εξουσία για να γιορτάζεται από τον ελληνικό λαό. Μιας επετείου, ανάλογης της 25ης Μαρτίου, που νομιμοποιήθηκε ήδη από τον επόμενο χρόνο, στις 28 Οκτωβρίου του 1941 με τον ελληνικό λαό να ξεχύνεται στους δρόμους, παρά και ενάντια στην γερμανική κατοχή, παρά και ενάντια στην δοσιλογική κυβέρνηση.
Τρέμουν περισσότερο, γιατί γνωρίζουν καλά, ότι η επέτειος του ΟΧΙ σηματοδοτεί την αρχή της αντίστασης στον κατακτητή, μοχλεύοντας τις παρακαταθήκες της ομοψυχίας του έθνους. Όπως ακριβώς έγραφε ο Γιώργος Θεοτοκάς για εκείνη την ημέρα: «Είχα πολλά, πάρα πολλά χρόνια να δω τέτοιον ενθουσιασμό στην Αθήνα. Αισθάνεται κανείς ένα πάθος μες στον αέρα, ένα φανατισμό, μια λεβεντιά. Ξύπνησε το ελληνικό φιλότιμο, είναι κάτι ωραίο. Και μια τέλεια εθνική ενότητα. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που αισθάνουμαι τέτοιαν ομόνοια να βασιλεύει στον τόπο.»
Τρέμουν, γιατί τα ΟΧΙ των λαών, δεν υπερασπίζονται φασίστες αλλά την ελευθερία των λαών.
Τρέμουν γιατί όπως και τότε το τεταρτοαυγουστιανό καθεστώς, δεν υπολόγισε το ελληνικό φιλότιμο. Δεν υπολόγισε πως το ΟΧΙ θα το έκανε ολόδικό του ο λαός μας και θα σμίλευε σ’ ελληνικό μάρμαρο την πρώτη νίκη ενάντια στο άξονα του φασισμού. Και πως αυτό το ΟΧΙ, ήταν ο μεγάλος προπομπός για την εθνική αντίσταση και τα πρώτα καταλυτικά χτυπήματα στο ναζισμό.
Αλήθεια από που εκπορεύεται σήμερα ο φασισμός; Ποιοι είναι αυτοί που καταδικάζουν τον λαό μας σε ανέχεια, επαιτεία, μείωση του πληθυσμού και αποβίωση; Ποιοι αλήθεια συνεργάζονται τάχα μου εκβιαζόμενοι μαζί τους; Ποιοι παίρνουν τα σπίτια; Ποιοι παραδίδουν δημόσια περιουσία, ιστορική κληρονομιά και γκριζάρουν εδαφική επικράτεια ανά την Ελλάδα; Ποιοι εργάζονται για τα συμφέροντα των νέων κατακτητών; Ποιοι θεμελιώνουν τη νέα ηγεμονία της Γερμανίας στην Ευρώπη;
Είναι αυτοί που μας υποδείχνουν οι σημερινοί ταγοί της εξαθλίωσής μας; Ο «ακροδεξιός» Σαλβίνι και τα 5 Αστέρια της Ιταλίας; Ο εθνικιστής Όρμπαν; Η πλειοψηφία του λαού του Ηνωμένου Βασιλείου που θέλει να απεμπλακεί από την ΕΕ; Είναι αυτοί το φάντασμα του φασισμού και του ολοκληρωτισμού που ζωντανεύει ξανά σε Ελλάδα και Ευρώπη;
Μα το φάντασμα του φασισμού, δυστυχώς γι’ αυτούς που το επικαλούνται ως κάλυμμα στον δικό τους εξευγενισμένο φάντασμα του ολοκληρωτισμού, δεν είναι ορατό. Ποτέ δεν ήταν! Μέχρι που η σκιά του να κυριεύσει κάθε σπιθαμή φωτός στερώντας την ανεξαρτησία και την ελευθερία στους λαούς. Αυτή είναι η επικινδυνότητά του. Είτε με τα όπλα του φασισμού, όπως τότε, είτε με τα κοστούμια του κοσμοπολιτισμού της παγκοσμιοποίησης σήμερα.
Εδώ δεν ζητιέται ούτε η προσυπογραφή ούτε η ταύτιση με την πολιτική ιδεολογία των σημερινών αντισυστημικών κυβερνήσεων στην ΕΕ. Ούτε πιθανά προωθημένα μοντέλα διακυβέρνησης που ακολουθούν μετά. Απαιτείται η ανατροπή και η εκρίζωση του ΝΑΙ σε ότι μας πεθαίνει σαν κοινωνία. Η παύση της υποτέλειας στη νέα δουλεία των «αγορών» και του χρέους, η κοινωνική και εθνική απελευθέρωση από τη σημερινή εκσυγχρονισμένη κατοχή του ολοκληρωτισμού της υπερεθνικής ελίτ. Να ποιος είναι ο φασισμός σήμερα. Και μ’ αυτόν όπως και τότε, συντάσσεται κρυφά και φανερά το καθεστώς σήμερα. Οι λαοί όμως όχι. Γιατί ο φασισμός δεν αρκεί να συκοφαντηθεί δαιμονοποιώντας το πρόσωπο όσων σήμερα αμφισβητούν κι αντιστέκονται στην επίθεση κατά των εθνών. Τον βιώνουν με τα δικά τους αντανακλαστικά τα ίδια τα έθνη. Κι αυτό οι λαοί το κατανοούν.
Οποία αντίθεση.
Ο Ματαρέλλα ζήτησε συγνώμη κι επικλήθηκε την λήθη κρύβοντας το φάντασμα που ο ίδιος υπηρετεί. Ο Σαλβίνι αντίθετα επικλήθηκε την μνήμη, θυμίζοντας ότι τρέχουμε να εντάξουμε την Τουρκία στην ΕΕ, ξεχνώντας πως είναι δύναμη κατοχής στην Κύπρο. Ο πρώτος θέλει να δώσουμε τόπο στην οργή, κι ο δεύτερος να μην ξεχνάμε.
Μα την καλύτερη απάντηση στους εθνικούς μειοδότες, αριστερούς και δεξιούς την δίνει ο Βάρναλης στον επίλογο του χρονογραφήματός του για την 28η Οκτωβρίου:
«Τ’ ΟΧΙ του λαού (όλων των λαών!) δεν είναι μια λέξη στο στόμα. Είναι σεισμός, που κατοικεί μέσα στα κόκκαλά του.. Εκεί δουλεύει και βράζει. Τις περισσότερες φορές δε φαίνεται, δεν ακούγεται. Αλλ’ όταν έρθει η ώρα από κει μέσα πετάγεται μ’ αστραπές και βροντές η θεά Ελευθερία. Κι ο σεισμός κι η Ελευθερία με κανέναν τρόπο δεν αλυσοδένονται.»28η Οκτωβρίου 1940: «Το ΟΧΙ του λαού» (χρονογράφημα του Κ. Βάρναλη)
Δεν έχει ανάγκη από κανόνια και σάλπιγγες και καμπάνες ο ελληνικός λαός, για να ξαναθυμηθεί μια φορά το χρόνο, σαν και σήμερα, το μεγάλο του τ’ ΟΧΙ. Γιατί του το θυμίζουν ολημερίς κι ολονυχτίς οι ίδιοι οι καιροί. Και σφίγγει τα δόντια, όπως και τότες.
Τ’ ΟΧΙ του 40 είναι μόνον του λαού και καθόλου των δεσποτών του. Κι αν το πε τότες ο λαός. Όμως χρόνια τό χε μέσα του να βράζει. Και με την πρώτην ευκαιρία το βροντοφώνησε και προς τα κει και προς τα δω: και στους ξένους και στους ντόπιους επιδρομείς. Ο πόλεμος της Αλβανίας ήτανε πόλεμος αντιφασιστικός, διμέτωπος. Ήτανε πόλεμος της ελευθερίας και της δημοκρατίας εναντίον της ολοκληρωτικής πανούκλας. Έτσι μόνο εξηγιέται γιατί ο ο λαός πολέμησε με τόσο πάθος. Αν ήτανε να πολεμήσει για το ποιον φασίστα θα έχει κύριον του, δε θα θα πολεμούσεν έτσι.
Ο λαός δε το πε μονάχα τ’ ΟΧΙ με το στόμα κι από το σπίτι του «εκ του ασφαλούς». Τό πε με το ντουφέκι στο χέρι, στα βουνά και στα χιόνια. Και προχωρώντας. Και νικώντας. Μόνος αβοήθητος, απαράσκευος. Χρόνια το Μάτι του Διχτάτορα μας φώναζε από τα ντουβάρια της Αθήνας: «Να κοιμάσαι ήσυχος. Εγώ αγρυπνώ». Κι όμως εκείνος κοιμόταν, ενώ ο λαός αγρυπνούσε. Κι έτσι τόνε βρήκε το Νυχτοφύλακά μας στον ύπνο ο άλλος «συνάδελφος!».
Αλλά γιατί δε βρήκε στον ύπνο και το λαό; Ο λαός αγρυπνούσε, γιατί δεν τον άφηναν οι αλυσίδες του να κοιμηθεί. Δεν το παραδέχονται οι διχτάτορες, πως η μεγαλύτερη δύναμη της Ιστορίας είναι το πάθος της Ελευθερίας. Και ξαφνιαστήκανε τότες οι δυο «συνάδελφοι» με τον ηρωισμό του λαού μας. Και κυρίως με τη διάρκεια αυτού του αναπάντεχου ηρωισμού! Ο ένας πίστευε πως τα κοκόρια του θα κάμνανε μικρόν περίπατο ως την Αθήνα κι ο άλλος, ως θα τέλειωνε γρήγορα αυτό το αστείο «με λίγες ντουφεκιές για την τιμή των όπλων». Κι ο ελληνικός λαός τους διέψευσε και τους δύο.
Θυμούνται οι δημοκρατικοί δημοσιογράφοι κείνου του καιρού, που τους έγινε αυστηρή σύσταση να σταματήσουνε τις επιθέσεις τους εναντίον του φασισμού, γιατί δεν μας έφταιγε ο φασισμός παρά οι …Ιταλοί! Τόσο πολύ θέλαν οι τότες αρμόδιοι ν’ αλλάξουνε το νόημα του αντιφασιστικού αγώνα που έκαμνε ο λαός μπρος και πίσω.
* * *
Και δεν είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία, που ο λαός λέγει τ’ ΟΧΙ – το λέγει και το κάμνει. Μα δεν είναι κι η πρώτη φορά, που τ’ ΟΧΙ του λαού το σφετερίζονται οι κύριοί του. Το ίδιο έγινε με την εθνική μας επανάσταση του 21 και με την Εθνική μας Αντίσταση το 42. Άλλος πολεμά κι άλλος νικά.
Τ’ ΟΧΙ του λαού (όλων των λαών!) δεν είναι μια λέξη στο στόμα. Είναι σεισμός, που κατοικεί μέσα στα κόκκαλά του. Εκεί δουλεύει και βράζει. Τις περισσότερες φορές δε φαίνεται, δεν ακούγεται. Αλλ’ όταν έρθει η ώρα από κει μέσα πετάγεται μ’ αστραπές και βροντές η θεά Ελευθερία. Κι ο σεισμός κι η Ελευθερία με κανέναν τρόπο δεν αλυσοδένονται.
Θεμιστοκλής Συμβουλόπουλος
hereticalideas.gr
