«Ξέρουμε πως ποτέ δεν αρπάζει κανείς την εξουσία, με την πρόθεση να την αφήσει μετά. Η εξουσία δεν είναι μέσον, είναι σκοπός. Δεν εγκαθιδρύει κανείς δικτατορία για να προστατεύσει μία επανάσταση – κάνει επανάσταση για να εγκαθιδρύσει τη δικτατορία. Η «διπλή σκέψη», ο δεύτερος κανόνας στον οποίο πιστεύει η οργάνωση (ο πρώτος είναι η συστηματική παραποίηση του παρελθόντος, αφού όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον), είναι η ικανότητα να έχεις ταυτόχρονα δύο πεποιθήσεις αντιφατικές μεταξύ τους και να παραδέχεσαι και τις δύο. Να λες ηθελημένα ψέματα, ενώ πιστεύεις ειλικρινά ότι είναι αλήθεια, να αρνιέσαι την ύπαρξη μίας αντικειμενικής πραγματικότητας, όταν την ίδια στιγμή ξέρεις πως η πραγματικότητα αυτή υπάρχει». G. Orwell.
«Αργά ή γρήγορα πίσω από αυτή την πόρτα που σκέπασαν τα χόρτα, μια νέα γενιά θα μεγαλώνει κούκλες». Marsua Basho.
Μόνο τα όνειρά μου συνεχίζουν (59 Χαϊκού)
Ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μανουέλ Μπαρόζο σε ομιλία του, το 2014, είχε δηλώσει μεταξύ άλλων ότι: «Η Ε.Ε. είναι ένα εργαστήρι της παγκοσμιοποίησης».
Σε Έγγραφο Προβληματισμού Για Την Τιθάσευση της Παγκοσμιοποίησης (Μάιος 2017) της Ε.Ε. μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι
«Βρισκόμαστε ακόμη στο αρχικό στάδιο του μετασχηματισμού, κατά το οποίο η ψηφιοποίηση, τα ρομπότ, η τεχνητή νοημοσύνη, το διαδίκτυο των πραγμάτων, η τρισδιάστατη εκτύπωση θα μεταβάλλουν ριζικά τον τρόπο με τον οποίο παράγουμε, εργαζόμαστε και καταναλώνουμε […] Το 2025, 61 % από τα 8 δισεκατομμύρια του παγκόσμιου πληθυσμού θα ζουν στην Ασία, κυρίως στην Κίνα και την Ινδία. Το σχετικό μερίδιο της Ευρώπης στον παγκόσμιο πληθυσμό θα μειωθεί, και η ΕΕ των 27 θα αντιπροσωπεύει 5,5 %. Μπορεί έτσι να προκύψει μια πολυπολική παγκόσμια τάξη με διάφορες πολιτικές, τεχνολογικές, οικονομικές και στρατιωτικές δυνάμεις. Αλλά θα συνεπάγεται επίσης μεγάλες νέες αγορές για τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις».
Όπως αναφέρεται μεταξύ άλλων στο περιοδικό Time (Ian Bremmer, 5-1-2015):
«Ο επενδυτικός οργανισμός «Δρόμος του Μεταξιού» με 40 δισ. δολάρια, επεκτείνει την κινεζική επιρροή από την Ασία ως την Ευρώπη. Η Ρωσία και η Κίνα σχεδιάζουν να δημιουργήσουν το δικό τους φορέα αξιολόγησης… Η Ουάσινγκτον προωθεί τη Συμφωνία του Ειρηνικού, με τη συμμετοχή μιας δωδεκάδας κρατών, χωρίς την Κίνα, αλλά η Κίνα δημιουργεί τη δική της συμφωνία, την «Ασιατική Περιοχή Ελεύθερου Εμπορίου», με τη συμμετοχή 20 κρατών. Πλέον, η Κίνα, και όχι η Αμερική, είναι η μεγαλύτερη χώρα του παγκόσμιου εμπορίου. Το 2012, οι ΗΠΑ ήταν ο κύριος εμπορικός εταίρος 76 κρατών, ενώ η Κίνα ήταν ο κύριος εταίρος 124 κρατών».
Σύμφωνα με το αμερικανικό πρακτορείο Bloomberg oι επενδύσεις τoυ κινεζικού κράτους στην Ε.Ε. δεν είναι λιγότερο επικίνδυνες από εκείνες του Ρωσικού κράτους, με το σχετικό άρθρο να τιτλοφορείται «Η Κίνα αγοράζει την Ευρώπη». Αφορμή για το δημοσίευμα αποτέλεσε το ενδιαφέρον της Κίνας για την εξαγορά ενός οικοδομικού συμπλέγματος στο Βερολίνο και της γνωστής βιομηχανίας ελαστικών Pirelli στην Ιταλία. Στις 21 Ιανουαρίου 2016 ανακοινώνεται η εξαγορά του 67% του ΟΛΠ από την κινεζική Cosco.
Ενδεικτικά είναι επίσης τα στοιχεία που έχουν δημοσιευθεί και σύμφωνα με τα οποία το 2013, η Παγκόσμια Τράπεζα διέθεσε 52,6 δισ. δολάρια, ενώ η βραζιλιάνικη BNDES επένδυσε 85 δισ. δολάρια και η αντίστοιχη κινέζικη 240 δισ. δολάρια.
Σ’ αυτό το σημείο θα θυμίσουμε συμφωνίες που έχουν προηγηθεί πραγματοποιηθεί όπως Η Συμφωνία Διεθνούς Εμπορίου (NAFTA) μεταξύ ΗΠΑ, Καναδά και Μεξικού. Και ακόμη Η Συμφωνία Συνεργασίας των δύο Πλευρών του Ειρηνικού (TTP) μεταξύ των ΗΠΑ, άλλων έντεκα χωρών της Αμερικής και της Ασίας, της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας. Η Συνολική Οικονομική και Εμπορική Συμφωνία (CETA) μεταξύ της Ε.Ε. και του Καναδά. Η Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Σχέση (TTIP) μεταξύ της Ε.Ε. και ΗΠΑ.
Η «Τιθάσευση», όμως, όπως φαίνεται, της Παγκοσμιοποίησης έχει πολλούς μνηστήρες…
Στις 23 Ιουνίου 2016 πραγματοποιείται στην Μ. Βρετανία δημοψήφισμα σχετικά με την αποχώρηση ή μη από την ΕΕ. Το αποτέλεσμα τείνει υπέρ της αποχώρησης με 51,9%. Την εκλογή του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ στις 20 Γενάρη του 2017 ακολουθεί η τήρηση των προεκλογικών του υποσχέσεων. Ο Τραμπ είχε υποσχεθεί ότι η κυβέρνησή του θα αρνηθεί να επικυρώσει την TTIP που είχε προετοιμάσει η προεδρία του Μπαράκ Ομπάμα, ότι θα αποσύρει τις ΗΠΑ από την TTP, ότι θα ζητήσει την αναθεώρηση της NAFTA, ενώ δεν άργησε να επιβάλλει την επιβολή δασμών σε ορισμένες κατηγορίες προϊόντων. Τα αντίποινα φυσικά δεν αργούν ούτε εκείνα να εκδηλωθούν.
Οι εξελίξεις αυτές θα πει κάποιος με σιγουριά έπονται της λεγόμενης χρηματοπιστωτική κρίσης της περιόδου 2007-2008, καθώς και της λεγόμενης Αραβικής Άνοιξης, της διάλυσης της Λιβύης, του αφανισμού της Συρίας, της εμφάνισης του Ισλαμικού Κράτους, της συγκρότησης του άξονα Ρωσίας-Τουρκίας, Ιράν κοκ.
Εμείς θα ισχυριστούμε ότι ούτε έπονται ούτε προηγούνται.
Ας δούμε, όμως, ορισμένα ζητήματα σε σχέση μ’ αυτές τις διαδοχικές «κρίσεις».
Με αφορμή το ξέσπασμα αυτών των «κρίσεων» το αμερικανικό Συμβούλιο Federal Reserve καταφεύγει στην λεγόμενη ποσοτική χαλάρωση και μάλιστα σε τρεις γύρους (QE), με περιουσιακά στοιχεία, που αγοράζονται ύψους περίπου 3,9 τρισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ. Στην ίδια κατεύθυνση η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πραγματοποιεί μια σειρά μακροπρόθεσμων πράξεων αναχρηματοδότησης, εισάγοντας ένα σχέδιο άμεσης νομισματικής συναλλαγής επεκτείνοντας την πολιτική της σχετικά με την αγορά QE τον Μάρτιο του 2015, ενώ ταυτόχρονα η Τράπεζα της Αγγλίας και η Τράπεζα της Ιαπωνίας αυξάνουν από την πλευρά τους σημαντικά τα σχέδια αγοράς περιουσιακών στοιχείων.
Την 1η Μαΐου 2008 ο Thomas Mayer διευθύνων σύμβουλος της Deutche Bank (και μετέπειτα συνεργάτης του Γ. Βαρουφάκη) δηλώνει στους New York Times ότι η Ελλάδα είναι «ένα ατύχημα έτοιμο να συμβεί».
«Ατύχημα», λοιπόν, που όλοι εγνώριζαν ότι θα συμβεί…
Βρισκόμαστε ακόμη σε μια περίοδο κατά την οποία η λεγόμενη δημοσιονομική εποπτεία, που εξακολουθεί να προβλέπεται στις ευρωπαϊκές συνθήκες είναι (υπόπτως) ιδιαίτερα χαλαρή· κράτη μέλη της Ευρωζώνη, όπως η Ιταλία, η Μ. Βρετανία, ακόμη και η Γερμανία επιδίδονται με μεγάλη μαεστρία σε «δημιουργική λογιστική», ώστε να καλύψουν το πραγματικό ύψος του λεγόμενου δημόσιου χρέους τους και των ελλειμμάτων, ενώ ακριβώς το ίδιο γίνεται και από τις ΗΠΑ.
Ας θυμηθούμε, όμως, κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον, που ίσως οι περισσότεροι αγνοούν.
Το ελλαδικό κράτος, ήδη από το 2004 βρισκόταν σε καθεστώς δημοσιονομικής επιτήρησης και «ξαφνικά» εξέρχεται απ’ αυτό στις 5 Ιουλίου 2007 με την απόφαση 2007/465/ΕΚ του Συμβουλίου με την αιτιολογία ότι «από τη συνολική αξιολόγηση συνάγεται ότι η κατάσταση υπερβολικού ελλείμματος στην Ελλάδα έχει διορθωθεί». Η απόφαση αυτή συνοδευόταν μάλιστα με την πρόβλεψη ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα αναμενόταν να διαμορφωθεί σε 2,7 του ΑΕΠ το 2008, ενώ το δημόσιο χρέος να μειωθεί σε 97,5% του ΑΕΠ το ίδιο έτος.
Το «ατύχημα» προετοιμάζεται με πυρετώδεις ρυθμούς…
Ας δούμε τώρα πως περιγράφει ο πρώην υπουργός οικονομικών του Συριζα Γ. Βαρουφάκης την έκθεση των γαλλογερμανικών τραπεζών στην «κρίση»:
«Γιατί χρειάζονταν επιπλέον χρήματα η Deutshe Bank,η Finanzbank και οι άλλοι Γολιάθ της οικονομικής ανικανότητας με έδρα την Φρανκφούρτη; Διότι η επιταγή των 406 δισεκατομμυρίων, που είχαν λάβει από την κυρία Μέρκελ το 2009 μόλις και μετά βίας επαρκούσε για να καλύψει τις συναλλαγές τους σε αμερικανικά τοξικά παράγωγα. Σίγουρα δεν επαρκούσε για να καλύψει τα δάνεια, που είχαν χορηγήσει στις κυβερνήσεις της Ιταλίας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Ελλάδας, τα οποία έφταναν συνολικά τα 477 δισεκατομμύρια, με τα 102 διόλου ευκαταφρόνητα από αυτά να έχουν δοθεί στην Αθήνα. Αν η Ελλάδα έχανε την ικανότητά της να μετακυλίει τα χρέη της, οι γερμανικές τράπεζες θα έρχονταν αντιμέτωπες με επιπλέον ζημίες, που θα εξανάγκαζαν την κ. Μέρκελ να εξασφαλίσει άλλη μια επιταγή μεταξύ 340 και 406 δισεκατομμυρίων για τους Γερμανούς τραπεζίτες».
Έτσι η διάσωση των γαλλογερμανικών τραπεζών εμφανίζεται ως διάσωση του χρεοκοπημένου ελλαδικού κράτους. Έπρεπε, όμως, να λυθούν και ορισμένα «μικροπροβληματάκια», αφού η ιδρυτική συνθήκη της Ευρωζώνης απαγόρευε την χρηματοδότηση κυβερνητικού χρέους από την ΕΕ. Εδώ έρχεται και η επιστράτευση του ΔΝΤ, το οποίο με επικεφαλής τον Γάλλο Ντομινίκ Στρος Καν παρακάμπτει το καταστατικό του, που δεν επιτρέπει την συμμετοχή σε πρόγραμμα χωρίς την ύπαρξη αναδιάρθρωσης ή κουρέματος χρέους χρεοκοπημένης χώρας.
Επιβάλλεται το πρώτο πρόγραμμα «διάσωσης» με εγγυημένη την αποτυχία του για να επιβληθεί δεύτερο το οποίο ήταν απολύτως εξασφαλισμένο επίσης ότι θα αποτύχει για να έρθει τρίτο και ούτω καθ’ εξής.
Το πολιτικό σύστημα μοιάζει να διαλύεται.
Η καραμανλική διαχείριση εσπευσμένα δίνει την θέση της στον τελευταίο πρωθυπουργό της οικογενείας Παπανδρέου που παραδίδει την χώρα ολοκληρωτικά στο ΔΝΤ και στους γύπες της ΕΚΤ και της ΕΕ. Στην συνέχεια ο πρώην αντιπρόεδρος την ΕΚΤ Λουκάς Παπαδήμος (μέλος της Τριμερούς, ιδρυτής και επίτιμος πρόεδρος της είναι ο Ν. Ροκφέλερ) αναλαμβάνει τα ηνία με τους New York Times να γράφουν ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έπεσε πραξικοπηματικά για να έρθει ο δοτός τραπεζίτης από το εξωτερικό και να αναλάβει τα ηνία της χώρας την πιο κρίσιμη στιγμή σαν το ιδανικό πρόσωπο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Παπαδήμος, ο οποίος «κουρεύει» υποδειγματικά για τα αφεντικά του το χρέος είχε υποστηρίξει πριν το 2010 πως η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους δεν θα είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Άξιος. Υποστήριζε τότε πως η ενδεικτική λύση βρίσκεται στο σκέλος της μείωσης των δαπανών, ενώ εκτιμούσε πως ένα βαθύ κούρεμα του χρέους κρύβει παγίδες. Μόλις τελείωσε την «δουλειά» (είχε προλάβει μάλιστα να καλέσει τον Σκοπιανό ομόλογό να συζητήσουν για το «Μακεδονικό» και να προσπαθήσουν να βρουν «αμοιβαία αποδεκτή λύση») παρέδωσε την σκυτάλη στον «αντιμνημονιακό» Σαμαρά και τα ρετάλια του Πασοκ (Βενιζέλοι και λοιποί εναπομείναντες).
Και μετά;
Η απάτη έπρεπε να είναι πειστική. Οι «απατημένοι», που ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα οδηγούνται στον εξευτελισμό, συμμετέχοντας και νομιμοποιώντας τον «συμβιβασμό».
Και κάτι ακόμα για την ιστορία.
Το 1936 το ελλαδικό κράτος αρνείται να συνεχίσει να εξυπηρετεί δάνειο που είχε συναφθεί με την βελγική τράπεζα «Societe Commerciale de Belgique» με αποτέλεσμα το βελγικό κράτος να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο, που είχε συγκροτήσει η Κοινωνία των Εθνών κατηγορώντας την τότε κυβέρνηση του ελλαδικού χώρου ότι αθέτησε τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Σε υπόμνημά της η τότε κυβέρνηση ανέφερε ότι:
«Η κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού Λαού και για την διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και την εξωτερική ασφάλειας της Χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση και αν ήταν στην θέση της θα έκανε το ίδιο». Χαρακτηριστικό, επίσης, είναι το υπόμνημα που κατέθεσε ο νομικός εκπρόσωπος του ελλαδικού κράτους το 1938 στο Διεθνές Δικαστήριο όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι: «ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον λαό τους. Οι πόροι της Χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δυο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια κυβέρνηση και τις δυο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια κυβέρνηση το χρέος και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στο λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και, φυσικά, το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών του. Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, εάν αυτό θέτει σε κίνδυνο την λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών του κι έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της Χώρας. Στην περίπτωση που αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και την διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να μειώσει ή και να διακόψει την εξυπηρέτηση του χρέους».Αυτή την στάση κράτησε το φασιστικό καθεστώς του Γ. Μεταξά…
Όσο για τις κομμουνιστικές προσπάθειες ολοκληρωτικής αποβλάκωσης του πληθυσμού σίγουρα δεν έχουν ακόμη ευοδωθεί.
Ο «πολυμήχανος Οδυσσέας» να είναι καλά και ο εκλογικός μπερντές που ήδη φτιάχνεται…
Συσπείρωση Αναρχικών
Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 185, Σεπτέμβριος 2018
anarchypress.wordpress.com
Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 185, Σεπτέμβριος 2018
anarchypress.wordpress.com
