Ο νέος Περικλής, οι κομμουνιστές οικοδεσπότες, οι συνοριακές αλλαγές και ο μύθος του χρέους

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2016


Το καθεστώς Τσίπρα παρουσίασε την προγραμματισμένη, εδώ και αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, επίσκεψη Ομπάμα ως ένα γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας. Η προπαγάνδα αυτή προσπάθησε και προσπαθεί ακόμη να στηριχθεί κατά το πλείστον σε «υψηλούς» συμβολισμούς διαφόρων ειδών και στοχεύσεων.

Ίσως δεν χρειάζεται να επιμείνουμε ιδιαίτερα στην επιλογή των ημερομηνιών,
που επιλέχθηκαν προφανώς από κοινού, δηλαδή, από το καθεστώς Τσίπρα και των αρμοδίων επιτελαρχών και συμβούλων του Ομπάμα, καθώς πρόκειται για την 15η και 16η Νοέμβρη, δηλαδή τις δύο πρώτες ημέρες της τριήμερης ετήσιας εκδήλωσης μνήμης για την εξέγερση του Νοεμβρίου 1973. Αυτό μόνο αυτή η κυβέρνηση θα το τολμούσε!

Μ’ άλλα λόγια η κομμουνιστική κυβέρνηση Τσίπρα με την προσθήκη του «συντρόφου και αδελφού» Καμμένου προσφέρει στις ΗΠΑ ό,τι δεν διανοήθηκε κανένας προηγούμενος διαχειριστής των κρατικών υποθέσεων μεταπολιτευτικά. Η Αριστερά αποδεικνύεται για μιαν ακόμη φορά πρωτοπόρος και επάξια, πλέον, διεκδικεί τα πρωτεία:αμερικανόδουλη όσο εκεί, που δεν πάει περισσότερο.

Έτσι, πρώτα απ’ όλα ξεπλένει οριστικά και αμετάκλητα τις ευθύνες και την «ανάμειξη» των ΗΠΑ στην επιβολή της δικτατορίας και βέβαια στην καταστολή της εξέγερσης του Νοέμβρη, αφού ένα κομμουνιστικό κόμμα, που έρχεται στην εξουσία συμφωνεί, επιδιώκει και οργανώνει την επίσκεψη του αμερικανού προέδρου μέσα στον καθιερωμένο τριήμερο εορτασμό. Ένα κομμουνιστικό κόμμα, που οργανώνει, επίσης, από κοινού με τους αμερικανούς φίλους τα επιχειρησιακά κατασταλτικά πλάνα, ώστε η Αθήνα να μπει κυριολεκτικά στον γύψο αυτές τις ημέρες. Εκατοντάδες Αμερικανοί πράκτορες, όλων των ειδών, εισαγόμενοι για την περίσταση και επί πλέον όσοι ήδη κατοικοεδρεύουν στα μέρη μας, επίσης χιλιάδες αστυνομικοί, ήδη κινητοποιούνται για να ελέγξουν κάθε πιθανό ή απίθανο «πρόβλημα», που θα μπορούσε να αμαυρώσει την «ιστορική» επίσκεψη Ομπάμα.

Ήδη ο ίδιος ο υπουργός δημόσιας τάξης Ν. Τόσκας (πρώην διοικητής των τεθωρακισμένων) ανήγγειλε την απαγόρευση συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων «στα σημεία που θα κινείται ο πρόεδρος Ομπάμα». Και καθώς τα «σημεία», που θα κινείται περιλαμβάνουν εκτάσεις από το αεροδρόμιο ως τον Αστέρα της Βουλιαγμένης και από εκεί ως την Ακρόπολη, τη Βουλή και το Σύνταγμα, η απαγορευμένη ζώνη είναι ολόκληρη η Αθήνα.

Το καθεστώς Τσίπρα έχει αναλάβει, λοιπόν, ένα σημαντικό έργο.
Ένα μοναδικό έργο, που κανένας προκάτοχος δεν θα μπορούσε να φέρει εις πέρας. Ο μεταπολιτευτικός αντιαμερικανισμός της αριστεράς μπολιασμένος με τις γνωστές αντιιμπεριαλιστικές κορώνες έχει κηδευτεί οριστικά και το μόνο, που απομένει είναι ένα καθώς πρέπει μνημόσυνο. Αυτό, ακριβώς, το μνημόσυνο έχει υποσχεθεί η κομμουνιστική κυβέρνηση Τσίπρα. Αυτό ακριβώς ευελπιστεί να προσφέρει. Η επίδειξη της κατασταλτικής ετοιμότητας ως εκ τούτου θα είναι χολυγουντιανών διαστάσεων. Οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις θα βρίσκονται σε ασφυκτικό κλοιό, ώστε να περιοριστούν τα «παρατράγουδα».

Γνωστοί και μη εξαιρετέοι δημοσιογράφοι ανέλαβαν και προετοίμασαν κατάλληλα το έδαφος πληροφορώντας μέρες πριν τους ιθαγενείς για την «φυσική» ταλαιπωρία, που θα υποστούν. Συμβουλεύουν μάλιστα ότι για το καλό τους οι κάτοικοι των Αθηνών θα είναι καλύτερα να περιορίσουν στο ελάχιστο τις μετακινήσεις τους αυτές τις ημέρες, σχεδόν προτρέποντάς τους να κλεισθούν στα σπίτια τους και να παρακολουθήσουν τις ιστορικές στιγμές της επίσκεψης από την τηλεόρασή τους.

Οι προύχοντες της δημοσιογραφίας ανεξαρτήτου πολιτικής τοποθέτησης, και οι υφιστάμενοί τους δεν έχουν σταματήσει να διαλαλούν και να διαβεβαιώνουν με κάθε τρόπο περί της σπουδαιότητας και της κρισιμότητας της επίσκεψης Ομπάμα για τα εθνικά «μας» συμφέροντα, γεγονός, που κατά την γνώμη τους κατά βάθος δεν μετριάζεται από την εκλογή Τραμπ.

Η μεγαλειώδης φιέστα, που ετοιμάζεται, έρχεται να δικαιολογηθεί εκ των προτέρων σαν άκρως αντίστοιχη με τα υποτιθέμενα οφέλη, που με το ζόρι δεν χαρακτηρίζονται ανάλογα με εκείνα του περιβόητου μεταπολεμικού σχεδίου Μάρσαλ, ώστε να πεισθεί ο πολύπαθος πληθυσμός ότι μαζί με τον Ομπάμα θα πέσει από τον ουρανό και το «μάνα εξ ουρανού» και που συναρτάται με τον μύθο της ελάφρυνσης του χρέους…

Τα πράγματα, βέβαια, είναι πολύ διαφορετικά.

Ο Ομπάμα δεν ενδιαφέρεται μόνο για την υστεροφημία του, και πως αυτή θα ενισχυθεί με μια ομιλία στην Πνύκα ή στο Μουσείο της Ακρόπολης, όπου θα παριστάνει τον νέο Περικλή ή τέλος πάντων τον Παγκόσμιο Ηγέτη και Προστάτη της Δημοκρατίας και των αξιών της.

Η επίσκεψή του, εκτός των άλλων, έρχεται να κλειδώσει και τις εξελίξεις στο Κυπριακό το οποίο οι αμερικανοί «φίλοι» θέλουν να τελειώνει εκβιάζοντας με όλες τους τις δυνάμεις δείχνοντας παραδειγματικά με το δάκτυλο την φλεγόμενη Μέση Ανατολή.

Αλλά ας δούμε πιο συγκεκριμένα.
Η «κουτσή πάπια» και τα παγκόσμια «κουτσά» ιδανικά της Δημοκρατίας…

Αρχικά προαναγγέλθηκε με «πάσα επιφύλαξη» η περίπτωση να πραγματοποιηθεί η «βαρυσήμαντη» ομιλία του «ηγέτη του ελεύθερου κόσμου» στην Πνύκα με φόντο την Ακρόπολη. Το σημείο αυτό κρίθηκε τότε το καταλληλότερο, ώστε όχι μόνο να δοξαστεί ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ και κάτοχος του Νόμπελ Ειρήνης (όντας αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ), αλλά μέσω αυτού και τα παγκόσμια ιδανικά και οι αξίες της Δημοκρατίας. Η επίθεση με χειροβομβίδα στην Γαλλική Πρεσβεία φαίνεται στην συνέχεια να άλλαξε τα σχέδια για την φιέστα στην Πνύκα και την ομιλία του νέου Περικλή. Έτσι ανακοινώθηκε ότι αναθεωρούνται οι σχεδιασμοί και μάλλον αποκλείσθηκε το ενδεχόμενο ομιλίας σε ανοικτό χώρο.

Στην Κυριακάτικη Καθημερινή, δύο ημέρες πριν από την άφιξη Ομπάμα, δημοσιεύεται συνέντευξη του απερχόμενου αμερικανού προέδρου στον διαχρονικά έμπιστο «φίλο» των ΗΠΑ, στον γνωστό και μη εξαιρετέο σε τέτοιες «λεπτές δημοσιογραφικές» αποστολές Αλέξη Παπαχελά.

Ο Ομπάμα στην «συνέντευξή» του ξεκινά με την παραδοχή ότι

«η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή πιεστικών προκλήσεων που αφορούν τη συλλογική μας ασφάλεια και ευημερία. Η τρομοκρατική απειλή από ομάδες σαν το ISISαποτελεί κίνδυνο για όλους μας. Η βαρβαρότητα του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία και το ISIS έχουν προκαλέσει κύματα μεταναστών και προσφύγων, που έχουν αναζητήσει καταφύγιο στην Ελλάδα. Και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού έχουμε μπροστά μας το καθήκον να διασφαλίσουμε ότι οι πολιτικοί μας θεσμοί και η οικονομική μας πολιτική ανταποκρίνεται στις ανάγκες των πολιτών, πολλοί εκ των οποίων νιώθουν ότι έχουν τραυματιστεί από την παγκοσμιοποίηση και το εμπόριο».

Συνεχίζοντας τονίζει ότι οι «αμερικάνοι συνεχίζουν να δίνουν τεράστια σημασία στην συμμαχία μας με την Ελλάδα», ενώ δεν αμελεί να ευχαριστήσει «για την στενή συνεργασία στην Σούδα».

Στην συνέχεια εκθειάζει τις προσπάθειες της Ελλάδας «να διασφαλίσει ότι οι μετανάστες αντιμετωπίζονται με τάξη και ανθρώπινο τρόπο» προτού προχωρήσει στις συνήθεις κοινότυπες διδαχές περί δημοκρατικών αξιών:

«Εν τω μεταξύ με την άνοδο των λαϊκιστικών κινημάτων και των αμφιβολιών για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης, η επίσκεψή μου στην Ελλάδα –την γενέτειρα της Δημοκρατίας και πηγή έμπνευσης για τους ιδρυτές της Αμερικής– θα είναι μια ευκαιρία να επαναβεβαιώσουμε τις διαρκείς αξίες της δημοκρατικότητας και της ανεκτικότητας που μας κάνουν δυνατούς».

Ο Ομπάμα τελικά εμφανίζεται ήπιος και άκρως διαλλακτικός με τους «ακραίους», καθώς γνωρίζει ότι οι διαφορές είναι στο περιτύλιγμα.

Επιλογές, όπως αυτή του Τραμπ, της Λεπέν, του Φάρατζ, ή των ομολόγων τους σε Αυστρία, Ολλανδία και Ουγγαρία δεν είναι επιλογές «ακραίες» αλλά, όπως ιστορικά έχει αποδειχθεί, έκφραση των συνολικότερων κυριαρχικών συμφερόντων και επιδιώξεων.

Δεν έρχονται, απλά, να αναλάβουν σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και τα ηνία, για να εκτονώσουν ή να εκμεταλλευτούν με τον «λαϊκισμό» και τις «εθνικιστικές» κορώνες τους την κοινωνική δυσαρέσκεια και τις «όποιες» παρενέργειες της παγκοσμιοποίησης.

Αποτελούν κινητήριο δύναμη για τις υποθέσεις της παγκόσμιας κυριαρχίας και όχι «οπισθοδρόμηση». Αποτελούν την συνέχεια, που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τουλάχιστον από μόνες τους οι αριστερές, σοσιαλδημοκρατικές ή φιλελεύθερες ελίτ, και τα αντίστοιχα κόμματα, που έχουν χάσει προ πολλού την «περπατησιά» τους.

Η «παρακμή», βέβαια, δεν είναι μόνο οικονομική, άλλα όπως με κάθε ευκαιρία διακηρύττουν κοινωνική, πολιτική, πολιτισμική, ενώ περιλαμβάνει την «κρίση» αξιών, και την «ανάγκη» επαναπροσδιορισμού των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων των πολιτών του «ελεύθερου κόσμου».

Μ’ άλλα λόγια τι είναι αυτό που παραδέχονται οι θεματοφυλάκες των παγκόσμιων δημοκρατικών αξιών; Ότι η φτώχεια, ο ρατσισμός, η κοινωνική απαξίωση απέναντι στους δημοκρατικούς θεσμούς και ιδεώδη είναι έργο που δικαιωματικά τους αξίζει. Ομολογούν ότι αυτοί οι ίδιοι προετοίμασαν το έδαφος, ώστε να βγουν στο προσκήνιο οι «ακραίοι», που σαγηνεύουν τους απελπισμένους, με τον «αντισυστημικό» τους λόγο. Ομολογούν ότι η «εκτίναξη» των ακραίων και η προνομιακή θέση τους όσον αφορά πλέον την παγκόσμια διακυβέρνηση, είναι αποκλειστικά έργο δικό τους. Ομολογούν ότι αυτοί οι «ακραίοι» αποτελούν ότι επαναστατικότερο διαθέτει αυτή τη στιγμή η κυριαρχία για να προχωρήσει και με τους οποίους βέβαια δηλώνουν κατά τα άλλα πανέτοιμοι να συνεργαστούν.

Το σχόλιο της γερμανίδας καγκελαρίου Α. Μέρκελ για την εκλογή Τραμπ είναι χαρακτηριστικό: «Η Γερμανία και οι ΗΠΑ συνδέονται με τις αξίες της δημοκρατίας, της ελευθερίας, και του σεβασμού των νόμων και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ανεξάρτητα από την καταγωγή, το χρώμα του δέρματος, τη θρησκεία, το φύλλο, τη σεξουαλική ταυτότητα ή τις πολιτικές απόψεις. Προσφέρω στον εν αναμονή πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, τη στενή συνεργασία μου, επί τη βάσει αυτών των αξιών».

Οι προβολείς, λοιπόν, θα συνεχίσουν να φωτίζουν τους «αντισυστημικούς εισβολείς», οι οποίοι θα παραμείνουν στο προσκήνιο, όσο τα παραδοσιακά κόμματα και οι εκπρόσωποί τους εμφανίζονται «κουρασμένοι» από τα δημοκρατικά «επιτεύγματα» του λεγόμενου μεταπολεμικού κόσμου. Και τα «επιτεύγματα» αυτά δεν είναι μικρά ούτε αμελητέα. Η Δύση, λοιπόν, νίκησε παρακμάζοντας;

Αλλά ας επιστρέψουμε στην «συνέντευξη» Ομπάμα και σε δύο ακόμη ενδιαφέροντα σημεία.

Ερ. –Ο Τούρκος πρόεδρος έχει αμφισβητήσει ορισμένες από τις διεθνείς συνθήκες που έχουν διασφαλίσει την ειρήνη στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο εδώ και πολλές δεκαετίες. Ποια είναι η άποψή σας για το θέμα και μπορούν να διαδραματίσουν οι ΗΠΑ έναν ρόλο ώστε να διατηρηθεί η σταθερότητα στην περιοχή;

– «Παρά τις τρέχουσες προκλήσεις στη Μέση Ανατολή, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ αποτελούν εξαιρετικά σημαντικές δυνάμεις για την διασφάλιση της ειρήνης και της σταθερότητας […] Η Ευρώπη δείχνει ότι αγκαλιάζοντας αυτές τις αξίες και πρακτικές πρώην αντίπαλοι, μπορούν να γίνουν καλοί γείτονες και ισχυροί εμπορικοί εταίροι, και ότι μια ήπειρος που κάποτε καταστρεφόταν από τις συγκρούσεις, μπορεί να κινηθεί προς τα εμπρός μέσω της εμπιστοσύνης και της συνεργασίας».

Εδώ η ομολογία είναι κυνική. Πουθενά στην απάντηση δεν αναφέρεται ρητά και με άμεσο τρόπο το τουρκικό κράτος παρ’ ότι ευθέως η ερώτηση αφορούσε αυτήν ακριβώς την τουρκική εξωτερική πολιτική και την αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης. Δηλαδή ο Ομπάμα επικυρώνει την αλλαγή συνόρων για την οποία, όμως, εγγυητές παραμένουν στο Αιγαίο και στην ανατολική μεσόγειο οι στρατιωτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Όσο για την σταθερότητα που εγγυάται τα παραδείγματα της Λιβύης, της Συρίας, της Υεμένης, του Ιράκ ή του Αφγανιστάν είναι άκρως διδακτικά.

Μ’ άλλα λόγια ο αμερικανός «φίλος» παραδέχεται ευθέως ότι η κοινή παρουσία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στο Αιγαίο δεν αφορά, βέβαια, το «προσφυγικό», αλλά την «διασφάλιση της ειρήνης και της σταθερότητας» σε μια περιοχή από την οποία δεν σκοπεύουν να απομακρυνθούν πριν ολοκληρωθεί η κατοχύρωση της νέας κατάστασης.

Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα που λένε.

Στο τέλος της συνέντευξης υπάρχει όλο το ζουμί…

–Ελπίζετε ότι το κυπριακό πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί κατά την διάρκεια της θητείας σας και γιατί είναι τόσο σημαντικό για τις ΗΠΑ;

–«Σήμερα οι προοπτικές για μια διαρκή λύση του Κυπριακού είναι οι καλύτερες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Τα εμπλεκόμενα μέρη συνεχίζουν να εργάζονται σκληρά προκειμένου να επιτύχουν μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία που προάγει τα συμφέροντα όλων των Κυπρίων. Επικροτώ την προσπάθεια που έχουν καταβάλει οι Κύπριοι ηγέτες στις έως τώρα διαπραγματεύσεις και ελπίζω ότι μπορούν σύντομα να καταλήξουν σε μια βιώσιμη συμφωνία, που θα ωφελήσει όλους τους Κύπριους. Μια δίκαιη και συνολική λύση για την Κύπρο θα είχε ιστορικό και μακροπρόθεσμο αποτύπωμα. Θα βελτίωνε τις οικονομικές ευκαιρίες για όλους τους Κύπριους και θα αναβάθμιζε την ενεργειακή ασφάλεια στην περιοχή της Μεσογείου και πέρα απ’ αυτήν. Θα δημιουργούσε ευκαιρίες για τις αμερικάνικες και ευρωπαϊκές επιχειρήσεις –μια συμμαχία συμφερόντων, που θα μπορούσε να είναι μια μηχανή οικονομικής ανάπτυξης στην περιοχή. Θα ξεκλείδωνε νέες σχέσεις και λεωφόρους συνεργασίας για την Ευρώπη, που θα μπορούσαν να οικοδομήσουν περαιτέρω στο εγχείρημα δεκαετιών να γίνει η Ήπειρος περισσότερο ελεύθερη, ασφαλής και ευημερούσα. Και θα δείξει στον κόσμο, σήμερα, τι μπορούμε να επιτύχουμε μέσω διαλόγου, συμβιβασμών και διπλωματίας– ένα ισχυρό και θετικό μοντέλο για όλους».

Τα σχόλια πραγματικά περιττεύουν. Το «αηδόνι» κελάηδησε. Ήρθε για να πάρει και από κοντά συγκεκριμένες εγγυήσεις, από το καθεστώς Τσίπρα ότι το «θέμα» αυτή τη φορά θα κλειδώσει. Για το καλό των Κυπρίων και για να γίνει η ήπειρος περισσότερο ελεύθερη. Ο νέος Περικλής σε μεγάλα κέφια…

Όσο για την «υποδοχή» που επιφυλάσσεται, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε πως οι οικοδεσπότες είναι αυτοί που θα έπρεπε να «τιμηθούν» δεόντως από την πρώτη στιγμή που ανήγγειλαν την επίσκεψη. Επειδή, η απελευθερωτική δράση δεν είναι ούτε πολιτική υποχρέωση, αλλά ούτε και αντίδραση της «στιγμής»…


ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ