Η αδυναμία των ιδιωτικών σιδηροδρομικών εταιρειών στην Αγγλία να ανταποκριθούν στη ζήτηση αξιοπρεπών σιδηροδρομικών υπηρεσιών, 30 χρόνια σχεδόν μετά την ιδιωτικοποίησή τους, δείχνει την εγγενή ανικανότητα του ιδιωτικού τομέα να διαχειριστεί κοινωνικές υπηρεσίες όπως είναι οι δημόσιες μεταφορές.
Παραθεριστές χάνουν πτήσεις, εργαζόμενοι απολύονται και γονείς εγκαταλείπουν τις δουλειές τους επειδή δεν μπορούν αξιόπιστα να πάρουν τα παιδιά τους στο σπίτι.
Η διάψευση των επιβατών που πληρώνουν αδρά για να βασανίζονται από υπερ-πλήρη βαγόνια, ακυρώσεις και καθυστερήσεις μετατρέπεται σε οργή…
Η παραπάνω περιγραφή που δημοσιεύεται στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς δεν προέρχεται από κάποιο οδοιπορικό καλομαθημένου ευρωπαίου ταξιδιώτη στην Ινδία ή το Πακιστάν.
Αφορά στην πρωτεύουσα του Ηνωμένου Βασιλείου!
«Το Λονδίνο είναι ένα από τα κορυφαία χρηματοπιστωτικά κέντρα του κόσμου. Του αναλογεί περισσότερο από το ένα πέμπτο του οικονομικού προϊόντος του Ηνωμένου Βασιλείου. Ωστόσο, κρίνοντας από τις επιδόσεις της σιδηροδρομικής σύνδεσης της πόλης με τα προάστιά της και τη νότια προαστιακή ζώνη, θα μπορούσε να είναι η πρωτεύουσα ενός καταρρέοντος κράτους – κι όχι το εμπορικό επίκεντρο μιας χώρας όπου ανακαλύφθηκαν οι σιδηρόδρομοι», συνεχίζει η βρετανική εφημερίδα!
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
Η αθλιότητα των βρετανικών σιδηροδρόμων οδήγησε την προηγούμενη εβδομάδα σε παραίτηση τον αρμόδιο υπουργό των Συντηρητικών ενώ ο νεοεκλεγείς δήμαρχος του Λονδίνου Σάντιχ Χαν πρότεινε να σώσει την κατάσταση μια κρατική εταιρεία μεταφορών κι ο υποψήφιος για την ηγεσία των Εργατικών Όουεν Σμιθ υποσχέθηκε την επανεθνικοποίηση των σιδηροδρόμων.
Όσο ήταν στην εξουσία ωστόσο, με τον Τόνι Μπλερ πρωθυπουργό, οι Εργατικοί δεν έκαναν το παραμικρό για να ακυρώσουν τις προηγούμενες ιδιωτικοποιήσεις της Θάτσερ και του Μέιτζορ… Ούτε φυσικά και τώρα πρόκειται να κάνουν…
Η αδυναμία των ιδιωτικών σιδηροδρομικών εταιρειών στην Αγγλία να ανταποκριθούν στη ζήτηση αξιοπρεπών σιδηροδρομικών υπηρεσιών, 30 χρόνια σχεδόν μετά την ιδιωτικοποίησή τους, δείχνει την εγγενή ανικανότητα του ιδιωτικού τομέα να διαχειριστεί κοινωνικές υπηρεσίες όπως είναι οι δημόσιες μεταφορές.
Ταυτόχρονα δείχνει ότι οι ρυθμιστικές αρχές που έχουν επιφορτιστεί με το έργο της επίβλεψης των ιδιωτών και της συμμόρφωσής τους με τα καθήκοντα που έχουν αναλάβει στο πλαίσιο διαγωνισμών είναι στάχτη στα μάτια της κοινωνίας.
Η εμπειρία της Αγγλίας διδάσκει ότι αν κάπου οδηγεί ο γενικευμένος ανταγωνισμός είναι …προς τα κάτω.
Εξευτελισμός μισθών και εργασιακών σχέσεων και αδιάκοπη υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών, έτσι ώστε να αυξάνονται τα κέρδη των ιδιωτικών εταιρειών.
Τα ακλόνητα αυτά συμπεράσματα αφορούν και την Ελλάδα. Δείχνουν τι θα γίνει όταν θα εγκατασταθούν οι Ιταλοί στον ΟΣΕ κι όταν οι αστικές συγκοινωνίες περάσουν στα χέρια των ιδιωτών. Η επιδείνωση που θα επέλθει θα έχει δε φαρδιά –πλατιά την υπογραφή των πολιτικών απατεώνων του ΣΥΡΙΖΑ που για να παραμείνουν στην εξουσία ξεπούλησαν σε λιγότερο από ένα χρόνο στους ιδιώτες ό,τι δεν μπόρεσαν να ξεπουλήσουν από το 2010 μέχρι το 2015 οι ΠΑΣΟΚοι κι οι Δεξιοί: Λιμάνια, τρένα, αεροδρόμια κι ό,τι άλλο τους ζητηθεί…
