Ο πλούτος αυξάνεται σε όλο τον πλανήτη την ίδια ώρα που συγκεντρώνεται στα χέρια όλο και πιο λίγων ανθρώπων. Η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού έχει ως αποτέλεσμα στοιχειώδεις ευθύνες και υποχρεώσεις να μεταφέρονται από το κράτος στην κοινωνία και στους πολίτες. Το κράτος πρόνοιας, τα ανθρώπινα δικαιώματα, καταρρέουν.
Μεγάλο μέρος του πληθυσμού οδηγείται στην εξαθλίωση και στον κοινωνικό αποκλεισμό. Κι όμως η γη έχει τη δυνατότητα να θρέψει όλο τον πληθυσμό της και άλλον τόσο. Αυτό όμως με την προυπόθεση ότι οι πόροι θα μοιράζονται και δεν θα συγκεντρώνονται στο καλάθι λίγων και εκλεκτών.
Ο μεγάλος πλούτος, οι κεφαλαιοκράτες αντιμετωπίζουν αυτή την κατάσταση προσπαθώντας να θολώσουν τα νερά και να μεταφέρουν τις ευθύνες τους στο λαό. Προσπαθούν να πείσουν ότι η φτώχεια είναι ένα φυσικό φαινόμενο και όχι πολιτική επιλογή. Η λογική της φιλανθρωπίας, της ελεημοσύνης και της αλληλεγγύης(όταν δεν αφορά πολιτικό αγώνα) είναι ένα ισχυρό όπλο στα χέρια τους για να κάνουν συμμέτοχο και συνένοχο τον λαό στα δεινά που οι ίδιοι προκαλούν.
Είναι αστείο να ισχυριστεί κανείς ότι η πρωτεύουσα το καπιταλισμού(ΗΠΑ) δεν έχει τη δυνατότητα να εξαλείψει το φαινόμενο της ακραίας φτώχειας. Ότι δεν μπορεί να διαθέσει μερικά δισεκατομμύρια για να δώσει στέγη και τροφή στους ευάλωτους.
Είναι πολιτική επιλογή να υπάρχουν αυτοί οι εξαθλιωμένοι άνθρωποι. Γιατί πρέπει ο κάθε πολίτης να συνειδητοποιήσει την ύπαρξη τους. Να την αποδεχθεί.
Είναι ο μπαμπούλας του συστήματος απέναντι σε αυτούς που θα τολμήσουν να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες, που σημαίνει ανακατανομή πλούτου και στοχοποίηση της οικονομικής ολιγαρχίας.
Δεν πρέπει λοιπόν εσύ φτωχέ εργαζόμενε να διεκδικείς. Να λες δόξα τω Θεώ για την κατάσταση σου γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Τα βλέπεις δίπλα σου. Πρόσεχε! Πρόσεχε τι διεκδικείς και τι ψηφίζεις για να μη χάσεις και αυτά τα λίγα που έχεις και γίνεις σαν τους άλλους.
Βέβαια ο απλός άνθρωπος λειτουργεί με το συναίσθημα. Και μπροστά στη δυστυχία του συνανθρώπου του θα προσπαθήσει να βοηθήσει όπως μπορεί. Βλέπει τον πεινασμένο μπροστά του και νοιώθει ενοχή για την κοινωνία που έφτιαξε. Θα του πετάξει γρήγορα ένα κέρμα ή μια τυρόπιτα "για να τον σώσει" και θα φύγει ανακουφισμένος. Ο πεινασμένος θα χορτάσει την πείνα του και το βράδυ μπορεί στο παγκάκι να αφήσει την τελευταία του πνοή από την παγωνιά ή από έλλειψη ιατρικής περίθαλψης. Δεν έχει σημασία όμως. Εμείς το χρέος μας το κάναμε. Τον ξεφορτωθήκαμε αξιοπρεπώς όταν τον βρήκαμε στον δρόμο μας και απαλλαχθήκαμε από τις ενοχές που κουβαλάμε. Αλλά ακόμη και αν το πάρουμε πατριωτικά και πούμε όχι ρε γαμότο εγω αυτόν θα τον σώσω. Θα του δώσω δουλειά και σπίτι να ζήσει σαν άνθρωπος. Τίποτα δεν θα αλλάξει. Την άλλη μέρα στη θέση του θα είναι κάποιος άλλος δυστυχής. Όπως είπα το ζήτημα είναι πολιτικό. Οι εξαθλιωμένοι άνθρωποι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής για την επιβίωση του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου. Πρέπει να σε πείσουν ότι η φτώχεια είναι φυσικό φαινόμενο. Μια φυσική καταστροφή και άρα πρέπει να συμβάλλεις και εσύ στην βοήθεια προς τους πληγέντες της θεομηνίας. Να γίνεις συμμέτοχος και συνένοχος.
Για τον σκοπό αυτό εξαπολύουν συνεχή προπαγάνδα από τα συστημικά μέσα που ελέγχουν.
Κλασσικό παράδειγμα ο φοροαπαλλασσόμενος εφοπλιστής και συγχρόνως φοροαπαλλασσόμενος ιδιοκτήτης ΜΜΕ που προτρέπει τον κόσμο με την εκστρατεία του "όλοι μαζί μπορούμε", να πληρώσει ο λαός την ανυπαρξία κοινωνικού κράτους. Κοινωνικό κράτος που ο ίδιος ο εφοπλιστής-καναλάρχης απαξιώνει μη πληρώνοντας τους φόρους που του αναλογούν. Στην ουσία δηλαδή καλεί τους πολίτες να πληρώσουν τους δικούς του φόρους.
Βλέπουμε επίσης τους εφοπλιστές να αρνούνται την φορολόγηση αλλά να μοιράζουν σακούλες με τρόφιμα. Τι σημαίνει αυτό; Θέλουν να περάσουν και αυτοί το μήνυμα ότι δεν είναι πολιτικό το πρόβλημα. Η φτώχεια δεν είναι αποτέλεσμα φοροδιαφυγής ή φοροαπαλλαγής, συγκέντρωσης του πλούτου και υπερκέρδους του κεφαλαίου αλλά φυσικό φαινόμενο στο οποίο πρέπει όλοι να σταθούμε και να το αντιμετωπίσουμε με αλληλεγγύη, φιλανθρωπία και ελεημοσύνη. Είναι μάταιο να προσπαθεί κάποιος να πείσει ότι αυτές οι έννοιες δεν είναι ταυτόσημες. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Συναισθηματική προσέγγιση ενός πολιτικού προβλήματος. Ενδεχομένως με κάποια προσωρινά καλά αποτελέσματα που ξεθωριάζουν όμως μαζί με το συναίσθημα στην πάροδο του χρόνου.
Σε αυτή τη λογική και η εκκλησία και οι "εθελοντικές" οργανώσεις, τα σούπερμάρκετ αλλά και όσοι λιγοστοί προσφέρουν πραγματικά ανιδιοτελώς. Είναι όλα μάταια και αποπροσανατολιστικά σε σχέση με την αντιμετώπιση του πραγματικού προβλήματος στη ρίζα του κακού.
Το να δώσεις σε κάποιον φαγητό δεν είναι κακό. Δεν αντιμετωπίζεται όμως έτσι η φτώχεια.
Το να τον μάθεις να ψαρεύει(όπως ισχυρίζονται κάποιοι πιο προοδευτικοί) δεν έχει νόημα σε μια λίμνη όπου δημιουργείται τεχνητή έλλειψη ψαριών γιατί πάντα κάποιος θα πρέπει να πεινάει.
Το κοινωνικό ιατρείο δεν έχει τη δυνατότητα να αντικαταστήσει το νοσοκομείο και το συσσίτιο δεν μπορεί να καλύψει όλους τους πεινασμένους.
Η φιλανθρωπία καλλιεργεί κλίμα μοιρολατρείας και αναστέλλει κάθε διάθεση συλλογικής αντίστασης που θα μπορούσε να ξεριζώσει τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και των "φιλάνθρωπων" εκπροσώπων της στην εξουσία. Η φιλανθρωπία τονίζει την ανισότητα που υπάρχει ανάμεσα στην ανωτερότητα του φιλάνθρωπου και στην κατωτερότητα του ευάλωτου. Ένα προσωρινό καλό που προκύπτει μέσα από την φιλανθρωπία μόνο ως χρέος μπορεί να φορτωθεί στον αδύναμο αφού νομιμοποιεί και παρατείνει την προβληματική του κατάσταση.
Οι άνθρωποι χρειάζονται κρατική πολιτική καταπολέμησης των αιτίων της φτώχειας και όχι περιστασιακή ελεημοσύνη πρόθυμων φιλάνθρωπων που ξεπλένουν ενοχές ή μεταθέτουν ευθύνες.
Η πραγματική αλληλεγγύη στο συνάνθρωπο πρέπει να γίνεται μέσα στα πλαίσια του πολιτικού αγώνα. Για να μην παρεξηγηθώ πρέπει να πω ότι πολιτικός αγώνας δεν είναι οι οργανωμένες βόλτες στους δρόμους ούτε οι φωτιές στους σκουπιδοτενεκέδες. Αυτές είναι αντιδράσεις που νομιμοποιούν τις πολιτικές που εφαρμόζονται. Ο πολιτικός αγώνας δίνεται στην κάλπη. Εκεί ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις ευθύνες μας. Εκεί πρέπει να σκεφτούμε τον συνάνθρωπο που υποφέρει. Αν θέλουμε μια εξουσία που πηγάζει από τον λαό και που θα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα προβλήματα της φτώχειας και της πείνας ή αν θέλουμε με την ψήφο μας να διατηρήσουμε κάποια κεκτημένα που αποκτήσαμε γιατί είχαμε την εύνοια του συστήματος σε βάρος όμως όχι της πλουτοκρατίας αλλά κάποιων δύστυχων συνανθρώπων μας τους οποίους και υποκριτικά ελεούμε προσπαθώντας έτσι να διασκεδάσουμε τις ευθύνες και τις ενοχές μας για την κοινωνία που φτιάξαμε.
