- Μήπως είναι αυτό που διακατέχει τον "εξ αριστερών" επαναστάτη με τη φλογερή συχνά ρητορική, αυτόν που εξαπολύει μύδρους κατά της κοινωνικής καταπίεσης και της αστικής τάξης πραγμάτων; Κι όταν καταλάβει την εξουσία περιχαρακώνεται είτε στην αδιαλλαξία, τη φονική εχθρικότητα, την εκτόπιση και εξόντωση διαφωνούντων και παρεκκλίνοντων από την "ιερή" κεντρική γραμμή; Είτε ξεπέφτει, συντόμως, στην υπεράσπιση τελικά των συμφερόντων της μεγαλο-αστικής τάξης, λόγω της "ρεαλιστικής στροφής" της "επανάστασης".
- Μήπως είναι ο ηγέτης μιας μικρής μα με καθόλου ασήμαντους πλουτοπαραγωγικούς πόρους χώρας και οι γύρω από αυτόν που επιμένουν όλοι τους να αυτοαποκαλούνται "αριστερά"; Και παραχωρούνε τη διαχείριση του δημόσιου πλούτου για έναν αιώνα σε αλλότρια κερδοσκοπικά συμφέροντα, κι επιβάλλουν "κόφτη" στις ζωτικές για έναν κοινωνικό ιστό παροχές "αν δεν επιτυγχάνεται το πρωτογενές πλεόνασμα"; Τη στιγμή που και φοιτητές των οικονομικών επιστημών γνωρίζουν ότι αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο μέχρι και αδύνατο σε περιόδους μεγάλης ύφεσης.
- Μήπως είναι αυτό που χαρακτηρίζει τον επαγγελματία αρχι-συνδικαλιστή που κόβεται για τα εργατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες; Για να καταλήξει, στον "σωστό χρόνο", σ'ένα ακριβό γραφείο, με μια κατά προτίμηση εμφανίσιμη γραμματέα, ώστε να υπηρετεί τις πολιτικές εκείνες τις οποίες κάποτε κατήγγειλε.
- Mήπως είναι ο κομματικός νοητικός προγραμματισμός χιλιάδων εργαζόμενων και εργατών ή απλά κομματικών στρατών -που δουλεύουν έστω και άθελά τους υπέρ των κέντρων εξουσίας και μαζικής καταπίεσης και κατακερματισμού των καταπιεζόμενων- και οι οποίοι για να διαδηλώσουν περικυκλώνουν κοινοβουλευτικά μέγαρα; Αλλά, την ίδια στιγμή, σε αγαστή συνεργασία με τις δυνάμεις καταστολής μπλοκάρουν προκλητικά το δικαίωμα πολλών περισσότερων χιλιάδων ομοιοπαθών να διαμαρτυρηθούν ενάντια σε αντιλαϊκές πολιτικές επιλογές, διότι το δικαίωμα στις original αγωνιστικές κινητοποιήσεις έχει κατοχυρωθεί με μονοπωλιακή σφραγίδα μόνο σε αυτούς και στην "ιδεολογική καθαρότητά τους".
- Μήπως υπάρχει στο "τιμημένο" σύνθημα "εργατιά ενωμένη σα γροθιά" που βροντοφωνάζουν οι εργαζόμενοι σε ιδιωτικών σεσημασμένων συμφερόντων μεταλλεία εξόρυξης πολύτιμων μετάλλων; Κι επιτίθενται παρέα με τις δυνάμεις καταστολής στους εξεγερμένους κατοίκους μιας ολόκληρης περιοχής που βλέπουν τις Αρχές να τους μεταχειρίζονται σαν κοινούς εγκληματίες και το περιβάλλον όπου ζούνε να υποβαθμίζεται δραματικά και να μολύνεται επικίνδυνα.
- Μήπως είναι η τυφλή οργή κάποιων κατά φαντασίαν αντιεξουσιαστών που πρώτα ορμάνε και σπάνε κεφάλια και μετά ψάχνονται και ρωτάνε σε ποιους ανήκανε αυτά; Και "πέφτουν από τα σύννεφα του αγώνα" όταν διαπιστώνουν ότι ήταν τα όχι ενδεδειγμένα ή ακόμη και συντροφικά κρανία, και μετά ησυχάζουν τη συνείδησή τους με μια "συγγνώμη, κάναμε λάθος!"
Είναι ή δεν είναι τελικά οτιδήποτε κυοφορεί τη σπίθα της εξέγερσης ενάντια στην καταπίεση του ασθενέστερου, του εργαζόμενου, της αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας του ανθρώπου; Και εργάζεται υπέρ της χειραφέτησης και της απελευθέρωσης των λαών από το ζυγό της αστικής τάξης πραγμάτων.
Μη να'ναι ενίοτε κάνα λάστιχο που το τεντώνεις ή το σμικρύνεις κατά βούληση ή μάλλον ανάλογα με το βαθμό ικανοποίησης της ιδεοληψίας σου, της εμμονής, της προπαγανδιστικής εργασίας, του "σταυροφορικού σκοπού" σου, των ανομολόγητων συμφερόντων σου;
Κι επειδή δεν είναι καλό να μένουν χωρίς σοβαρή προσπάθεια απάντησης τα σοβαρά ερωτήματα, αυτά που κάνουν την ειδοποιό διαφορά στην ποιότητα των διαλεκτικών σχέσεων και στη σημασία κι αναγκαιότητα των συγκρούσεων μέσα στις ανθρώπινες κοινότητες, ας ανατρέξουμε στο παρελθόν για να ακούσουμε τι έχει να επισημάνει ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος, τεράστιας αξίας στοχαστής κι από το είδος του επιστήμονα που σπάνια έχει την τύχη να γνωρίζει η ανθρωπότητα:
Η ταξική συνείδηση των μαζών δεν συνίσταται στη γνώση των ιστορικών και οικονομικών νόμων που καθορίζουν την ύπαρξη του ανθρώπου, αλλά:
1) Στη γνώση των ατομικών αναγκών σε όλους τους τομείς.
2) Στη γνώση των μέσων και των δυνατοτήτων ικανοποίησής τους.
3) Στη γνώση των εμποδίων που η κοινωνική τάξη η βασισμένη στην ιδιωτική επιχείρηση θέτει στο δρόμο της ικανοπoίησης των αναγκών.
4) Στη γνώση των φραγμών και των προκαταλήψεων που παρεμποδίζουν τη σαφή αναγνώριση των ατομικών ζωτικών αναγκών και των παραγόντων που εμποδίζουν την εκπλήρωσή τους. (Το ρητό "ο εχθρός βρίσκεται μέσα μας" ισχύει ιδιαίτερα για τους ψυχικούς φραγμούς στο καταπιεσμένο άτομο)
5) Στη γνώση ότι η δύναμη των μαζών θα ήταν αήττητη σε σχέση με την εξουσία των καταπιεστών, αν μονάχα ήταν συντονισμένη.
Κάθε τι που βρίσκεται σε αντίθεση με την αστική τάξη πραγμάτων, που εμπεριέχει τα σπέρματα της εξέγερσης, μπορεί να θεωρηθεί σαν στοιχείο της ταξικής συνείδησης. Κάθε τι που στηρίζει και ενισχύει την αστική τάξη πραγμάτων και προσδένει το λαό σε αυτήν, μπορεί να θεωρηθεί σαν εμπόδιο της ταξικής συνείδησης.
ΒΙΛΧΕΛΜ ΡΑΪΧ (Wilhelm Reich)
Γεννήθηκε το 1897 στη Γαλικία, (κομμάτι της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας). Οι γονείς, εβραίοι στο θρήσκευμα, ήταν αφανάτιστοι και αφομοιωμένοι με τον ντόπιο πληθυσμό. Στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο ο Ράιχ υπηρέτησε σαν αξιωματικός του αυστριακού στρατού. Κατόπιν σπούδαξε ιατρική, έγινε μαθητής του Φρόυντ και από το 1923 άρχισε να εργάζεται σαν παθολόγος και ψυχαναλυτής.
Πιο αισιόδοξος από το Δάσκαλό αλλά το ίδιο ορμητικός και ριζοσπαστικός ανέπτυξε τις δικές του ιδέες για την "νεύρωση" στα βιβλία του "Η λειτουργία του οργασμού" (1927) και "Ανάλυση του χαρακτήρα" (1933). Επεξέτεινε τις ιδέες του αυτές και στην πολιτική όπου προσχώρησε στο κομμουνιστικό κόμμα, και το 1933 έγραψε την "Μαζική ψυχολογία του φασισμού".
Ο θρίαμβος του ναζισμού στην Γερμανία τον ανάγκασε να ξεκινήσει την περιπλάνησή του σε Βιέννη, Δανία, Σουηδία και Νορβηγία. Αλλά και οι κομμουνιστές τον είχαν ήδη κυνηγήσει σαν "σεξοκεντρικό" ενώ ταυτόχρονα οι ψυχαναλυτές τον κατηγορούσαν σαν υπερβολικά ασχολούμενο με τα πολιτικά. Τελικά εγκαταστάθηκε στην Ν. Υόρκη, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Έχοντας ανακαλύψει την βιοενέργεια ή όπως αυτός την έλεγε "οργόνη" και τον "οργονοσυσωρευτή", ασχολήθηκε με την θεραπεία του καρκίνου και με την προέλευση της ζωής.
Το 1940 γράφει το "Άκου ανθρωπάκο", όπου με φοβερό πάθος και μεγάλη σοφία απευθύνεται προς τους συνανθρώπους του αποκαλώντας τους θύματα και θύτες ταυτόχρονα, ενώ το 1951 έγραψε την "Δολοφονία του Χριστού". Το 1947 συγκρούστηκε με τις αμερικάνικες φαρμακοβιομηχανίες που του απαγόρεψαν να χρησιμοποιεί και να διακινεί τους οργονοσυσωρευτές του.
Το 1956 τον έκλεισαν φυλακή και το 1957 πέθανε σε ηλικία 60 χρόνων σε ομοσπονδιακό σωφρονιστήριο. Σήμερα οι ιδέες του για τον οργασμό και την ηδονή, το δικαίωμα στη σεξουλική ελευθερία και απαλλαγή από τις ενοχές, η αναγνώριση της ανάγκης για στοργή και θαλπωρή των νεογέννητων, τα πλεονεκτήματα του φυσικού τοκετού και του θηλασμού, ο ρόλος της καταπίεσης στη δημιουργία της ασθένειας και πολλά άλλα όπως η λειτουργία της οργόνης και του οργονοσυσωρευτή είναι φυσιολογικές αλήθειες και για καθημερινούς ανθρώπους και για σοβαρούς ερυνητές.
, "Ταξική συνείδηση και σεξουαλική χειραφέτηση", εκδόσεις Διεθνής Βιβλιοθήκη
Γεννήθηκε το 1897 στη Γαλικία, (κομμάτι της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας). Οι γονείς, εβραίοι στο θρήσκευμα, ήταν αφανάτιστοι και αφομοιωμένοι με τον ντόπιο πληθυσμό. Στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο ο Ράιχ υπηρέτησε σαν αξιωματικός του αυστριακού στρατού. Κατόπιν σπούδαξε ιατρική, έγινε μαθητής του Φρόυντ και από το 1923 άρχισε να εργάζεται σαν παθολόγος και ψυχαναλυτής.Πιο αισιόδοξος από το Δάσκαλό αλλά το ίδιο ορμητικός και ριζοσπαστικός ανέπτυξε τις δικές του ιδέες για την "νεύρωση" στα βιβλία του "Η λειτουργία του οργασμού" (1927) και "Ανάλυση του χαρακτήρα" (1933). Επεξέτεινε τις ιδέες του αυτές και στην πολιτική όπου προσχώρησε στο κομμουνιστικό κόμμα, και το 1933 έγραψε την "Μαζική ψυχολογία του φασισμού".
Ο θρίαμβος του ναζισμού στην Γερμανία τον ανάγκασε να ξεκινήσει την περιπλάνησή του σε Βιέννη, Δανία, Σουηδία και Νορβηγία. Αλλά και οι κομμουνιστές τον είχαν ήδη κυνηγήσει σαν "σεξοκεντρικό" ενώ ταυτόχρονα οι ψυχαναλυτές τον κατηγορούσαν σαν υπερβολικά ασχολούμενο με τα πολιτικά. Τελικά εγκαταστάθηκε στην Ν. Υόρκη, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Έχοντας ανακαλύψει την βιοενέργεια ή όπως αυτός την έλεγε "οργόνη" και τον "οργονοσυσωρευτή", ασχολήθηκε με την θεραπεία του καρκίνου και με την προέλευση της ζωής.
Το 1940 γράφει το "Άκου ανθρωπάκο", όπου με φοβερό πάθος και μεγάλη σοφία απευθύνεται προς τους συνανθρώπους του αποκαλώντας τους θύματα και θύτες ταυτόχρονα, ενώ το 1951 έγραψε την "Δολοφονία του Χριστού". Το 1947 συγκρούστηκε με τις αμερικάνικες φαρμακοβιομηχανίες που του απαγόρεψαν να χρησιμοποιεί και να διακινεί τους οργονοσυσωρευτές του.
Το 1956 τον έκλεισαν φυλακή και το 1957 πέθανε σε ηλικία 60 χρόνων σε ομοσπονδιακό σωφρονιστήριο. Σήμερα οι ιδέες του για τον οργασμό και την ηδονή, το δικαίωμα στη σεξουλική ελευθερία και απαλλαγή από τις ενοχές, η αναγνώριση της ανάγκης για στοργή και θαλπωρή των νεογέννητων, τα πλεονεκτήματα του φυσικού τοκετού και του θηλασμού, ο ρόλος της καταπίεσης στη δημιουργία της ασθένειας και πολλά άλλα όπως η λειτουργία της οργόνης και του οργονοσυσωρευτή είναι φυσιολογικές αλήθειες και για καθημερινούς ανθρώπους και για σοβαρούς ερυνητές.
antidras.blogspot.gr
