Le jeux sont fait NewPage

Ας το πάρουμε από την αρχή. Γιατί μια στρατηγική εταιρεία για τους Ιταλούς, με ετήσιο τζίρο άνω των 6 δισεκατομμυρίων ευρώ και εξασφαλισμένα σίγουρα έσοδα - τα οποία και ιλιγγιωδώς αυξάνονται κατά τη διάρκεια των ετών όπως ήταν αναμενόμενο – να πρέπει να παραχωρηθεί σε ιδιώτες επιχειρηματίες;

Ας κάνουμε ένα βήμα πίσω: πάμε στο 1992, τότε το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Καρτέλ σηκώνει τα μάτια και τα χέρια του στην Ιταλία με τη συνενοχή και την υποταγή μιας νέας πολιτικής τάξης που επέβαλε το ίδιο το Καρτέλ. Το “καθήκον” τους είναι να πωλούν ιταλικές κρατικές τράπεζες και τα ασημικά του κράτους στις διεθνείς οικονομικές δυνάμεις μέσω του φιλτραρίσματος των τοπικών επιχειρηματιών.

Είναι η χρονιά της συνάντησης στο βασιλικό γιωτ Britannia: στις 2 Ιουνίου-μόλις λίγες μέρες μετά την δολοφονία του δικαστή Φαλκόνε- η αφρόκρεμα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής σπέκουλας φθάνει στις αποβάθρες στην Civitavecchia με το αγγλικό πλοίο, παρούσης της βασίλισσας Ελιζαμπεθ ΙΙ ως οικοδέσποινας, που συνοδεύεται από τους αντιπροσώπους της ΒZW, τους μπροκερς της Barclay's, της Baring & Co,και της S.G. Warurg. Και όλοι αυτοί είχαν έρθει για να συναντηθούν με μερικούς από τους πιο σημαντικούς αντιπροσώπους του επιχειρηματικού και τραπεζικού κόσμου: εκπρόπωποι της ENI [Ente Nazionale Idrocarburi= Εθνικός Οργανισμός Υδρογονανθράκων], της AGIP [Azienda Generale Italiana Petroli= Ιταλική Γενική Εταιρεία Πετρελαιοειδών, θυγατρική της ΕΝΙ ] τον Μάριο Ντράγκι του Υπουργείου Οικονομικών, Τον Ρικκάρντο Γκάλλο της IRI [Istituto per la Ricostruzione Industriale= Ινστιτούτο για την Βιομηχανική Ανοικοδόμηση ] τον Τζιοβάννι Μπατζόλι της Τράπεζας Ambroveneto, τον Αντόνιο Πεντόνε της Τράπεζας Crediop, ανώτερους υπαλλήλους της Banca Commerciale, της εταιρείας Generali και άλλους της Società Autostrade.

Όλοι αυτοί συναντήθηκαν στο βασιλικό γιωτ για να τον επανασχεδιασμό του καπιταλισμού στην Ιταλία σε βάρος των ιταλών πολιτών, για να αρπάξουν τις καλύτερες εταιρείες με σκοπό να φτιάξουν μονοπώλια και να στρατολογήσουν πιστους τους υπηρέτες από τους κυβερνήτες της χώρας που θα τους προωθήσουν και θα τους εξασφαλίσουν εξέχουσα θέση: ο μεγαλύτερος δικαιούχος θα είναι ο Mario Draghi , αλλά μεταξύ των πιο υποτακτικών οι Prodi, Andreatta, Ciampi , Amato, D'alema. Οι 3 πρώτοι είχαν ήδη ενσωματωθεί πλήρως στις Αγγλο-Αμερικάνικές κερδοσκοπικές καπιταλιστικές οργανώσεις που είχαν αποφασίσει να επιτεθούν και να κατακτήσουν την Ιταλία, με την υποστήριξη αδίστακτων επενδυτικών τραπεζών όπως η Goldman Sachs, η οποία θα ευνοήσει τις απίστευτα γρήγορη εκτίναξη της καριέρας των πρώην υπάλληλων της: ο Πρόντι και ο Ντράγκι αρχικά και ο Μάριο Μόντι μετά.

Είναι η ιδια χρονιά όπου το ιταλικό νομισματικό σύστημα αλλάζει μέσα σε μόλις 7 ημέρες, το οποίο αφαιρείται από τον κυβερνητικό έλεγχο και τίθεται στα χέρια κερδοσκοπικών χρηματοδοτήσεων. Για να γίνει αυτό, θα ιδιωτικοποιηθούν οι τράπεζες και οι δημόσιοι οργανισμοί συμπεριλαμβανομένων των μετόχων της Τράπεζας της Ιταλίας, είναι το έτος κατά το οποίο απαγορεύτηκε στο Υπουργείο Οικονομικών να επεμβεί και να ορίσει μαζί με την Τράπεζα της Ιταλίας το επίσημο προεξοφλητικό επιτόκιο (κόστος χρήματος στην έκδοση του), δικαίωμα που επομένως εκχωρείται σε ιδιώτες. Είναι το έτος της υπογραφής της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της προσχώρησης στα ευρωπαϊκά προαπαιτούμενα. Στην πράξη, αυτό είναι το έτος κατά το οποίο μια χούφτα ανθρώπων πρόδηλα στην υπηρεσία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού καρτέλ έχει καταλύσει κάθε είδος και έκφανση της εθνικής κυριαρχίας μας.

Ήταν ανάγκη να μετατοπιστεί στις κρατικές εταιρείες, η κερδοσκοπική επίθεση του Soros που είχε υποτιμήσει τη λίρα σχεδόν 30% και επέτρεψε την αγορά των ασημκών του κράτους σε τιμές ξεπουλήματος και έτσι έφθασαν οι γύπες.
Οι περισσότερες από τις στρατηγικές κρατικές εταιρείες πέρασαν σε ξένα χέρια ή εν τέλει ιδιωτικοποιήθηκαν. Αλλά το πιο εντυπωσιακό ήταν ότι το IRI (ινστιτούτο βιομηχανικής ανασυγκρότησης) που στην κοιλιά του στα τέλη της δεκαετίας του '80 είχε περίπου 1000 εταιρείες, το καμάρι της χώρας, διαμελίσθηκε και πουλήθηκε με τη συνενοχή του Προέδρου του Romano Prodi (1982-1989 και κατά τη διάρκεια της περιόδου μεταξύ 1993 και 1994), ο οποίος Prodi επιβραβεύτηκε από το καρτέλ που με τη σειρά του ευνόησε την άνοδο του στον Πρωθυπουργικό θώκο της Ιταλίας και στη συνέχεια στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Για να τον αντικαταστήσει ως πρωθυπουργός στην Ιταλία και να συνεχίσει το έργο του διαμελισμού των κρατικών επιχειρήσεων θα επιληφθεί ο Μάσιμο Ντ 'Αλέμα , που το 1999, θα διευκολύνει την παραχώρηση, μεταξύ άλλων,της Autostrade per l'Italia και των Autogrill (σταθμοί ανεφοδιασμού με καταστήματα εστίασης, μοτέλ, συνεργεία κλπ) στην οικογένεια Benetton, η οποία έτσι ανέλαβε το απόλυτο μονοπώλιο στον τομέα των διοδίων και την τροφοδοσία των αυτοκινητοδρόμων. Μια ενέργεια που είχε ως αποτέλεσμα το ιταλικό κράτος να χάσει δισεκατομμύρια από κύκλους εργασιών πολύ υψηλών και εξασφαλισμένων εσόδων κάθε χρόνο.

Τα έγγραφα της εποχής μας λένε ότι εκείνα τα χρόνια ήταν ο Πρόεδρος της IRI ο Gian Maria Gros-Pietro. Προφανώς εκείνα τα χρόνια, εκτός από την μάνα του αμφιβάλλω αν τον ήξερε κανείς στην Ιταλία. Όμως, αντίθετα ήταν γνώριμος του οικονομικού κερδοσκοπικού Καρτέλ: τον ήξεραν καλά, και το 2001, αφού μάλιστα επίσημα τον κάλεσε στη συνάντηση της Bilderberg στη Σουηδία, μαντεύετε την παρέα του; Φυσικά μαζί με τον Mario Draghi και με κάποιον Mario Monti, που αμφότεροι θα ανταμειφθούν πλουσιοπάροχα από το ίδιο το Καρτέλ το οποίο στο εγγύς μέλλον θα τοποθετήσει τον Ντράγκι στην Τράπεζα της Ιταλίας και, στη συνέχεια, την ΕΚΤ, ενώ ο Mario Monti από την Goldman Sachs θα περάσει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή (κομισιόν) και στη συνέχεια θα τοποθετηθεί επικεφαλής της μη εκλεγμένης κυβέρνησης τεχνοκρατών στην Ιταλία (Παπαδήμος ένα πράγμα και συγχρόνως).

Και τι απέγινε με τον Gian Maria Gros Pietro; Ομορφιές. Ο Gian Maria Gros-Pietro, ο οποίος το μοιραίο 1992 ήταν Πρόεδρος της Επιτροπής βιομηχανικών Στρατηγικών των ιδιωτικοποιήσεων του Υπουργείου Βιομηχανίας, το 1994 έγινε μέλος της Επιτροπής Αποκρατικοποιήσεων που ιδρύθηκε -μάντεψε από ποιον; - μα από τον Mario Draghi!.

Τώρα καταλαβαίνετε πώς λειτουργεί το οικονομικό κερδοσκοπικό αυτό Καρτέλ για να θέσει πλοκάμια παντού και να διασφαλίσει ότι υπάρχει πάντα ένα από τα μέλη του σε βασικούς ρόλους.

Αλλά δεν τελειώνει εδώ. Όπως είδαμε το 1997, ο Gross Pietro είναι πρόεδρος της Iri, ενώ οργανώνεται η πώληση της Autostrade per l'Italia σε τιμές ξεπουλήματος, η οποία πώληση θα ολοκληρωθεί το 1999 με τη μεταφορά του δικτύου των αυτοκινητοδρόμων στον όμιλο Atlantia spa, εταιρεία υπό τον έλεγχο της Edizione srl, που είναι οικογενειακή εταιρεία του χαρτοφυλακίου Benetton. Ο Gros-Pietro υπογράφει την παραχώρηση. Τώρα φανταστείτε το αδιανόητο.Τι συμβαίνει το 2002; Ο Gian Maria Gros-Pietro, που χειρίστηκε η ιδιωτικοποίηση της Eni θα προεδρεύσει για σχεδόν 10 χρόνια μάντεψε τι; .../Ακριβώς, την Atlantia SpA,την εταιρεία στην οποία μόνο τρία χρόνια νωρίτερα, ως δημόσιος υπάλληλος, είχε ξεπουλήσει την διαχείριση των Ιταλικών αυτοκινητοδρόμων

Le jeux sont fait. Που λέει κι ο κάθε γκρουπιέρης

Σε αυτό το σημείο ας προσπαθήσουμε να διαβάσουμε τους όρους της σύμβασης παραχώρησης του δικτύου αυτοκινητοδρόμων. Λυπάμαι, αγαπητοί φίλοι. Δεν μπορείτε. Αυτά καλύπτονταν από κρατικό απόρρητο, ούτε κι αν επρόκειτο για μια πολύ εμπιστευτική στρατιωτική επιχείρηση τέτοια μυστικοπάθεια. Αλλά πώς γινόταν αυτά τα χρόνια η συνήθης συντήρηση από τους διαχειριστές της Autostrade per l'Italia; Η μακάβρια απάντηση περιγράφεται στα τραγικά γεγονότα της Γένοβας και όχι μόνο.

Διαβάζοντας τα στοιχεία της ετήσιας εκθεσης (2017) που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Υποδομών, προκύπτει μια εκτίναξη του κύκλου εργασιών (σχεδόν 7 δισεκατομμύρια) από τα διόδια που καταβλήθηκαν. Μόνο οι επενδύσεις μειώθηκαν (μειωμένες κατά 20%) και οι δαπάνες συντήρησης αντισταθμίστηκαν μειούμενες αντίθετα από την λογική που θα έπρεπε να προβλέψει αύξηση του κόστους συντήρησης σε συνδυασμό με την αύξηση της κυκλοφορίας. Αλλά η ασφάλεια των οδηγών έχει επισκιαστεί από τη μεγιστοποίηση των ήδη μη φυσιολογικών υπέρμετρων κερδών.

Και τι εγινε με τυχόν έκτακτες παρεμβάσεις των αρμόδιων Υπουργείων;
Δεν υπήρχαν χρήματα που να διατίθενται για έκτακτες παρεμβάσεις, ακόμη και αν το ζητήσουν εμπειρογνώμονες λόγω των δημοσιονομικών περιορισμών που πρέπει να τηρούνται και να επιβάλλονται από έναν ισορροπημένο προϋπολογισμό. Τι περιορισμούς; Αυτούς τους γνωστούς, τους Ευρωπαϊκούς. Και από ποιον επιβλήθηκαν αυτοί οι περιορισμοί; Μα από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ του 1992, από τη Συνθήκη της Λισαβόνας του 2007 και από την ισορροπία του προϋπολογισμού στο σύνταγμα του 2011, το γνωστό μας Σύμφωνο Σταθερότητας.

Και ποιος τους ήθελε; Μαντέψτε; Στη σειρά Romano Prodi, Massimo D'alema, Mario Monti, με την εξωτερική υποστήριξη του Mario Draghi. Κι έτσι κάθε γρανάζι μπήκε στη θέση του.

Καλά θα μου πείτε, δεν ήταν αυτοί που συμμετείχαν μαζί στις κερδοσκοπικές οικονομικές οργανώσεις καρτέλ που ήθελαν και επεξεργάζονταν την κατάρρευση της χώρας; Ακριβώς, ΑΥΤΟΙ. Ο κύκλος κλείνει.

Μέρος του κειμένου προέρχεται
από το βιβλίο / έρευνα La Matrix Europea του Francesco Amodeo
la crociera del britannia tra affari e sospetti (https://www.corriere.it/romano/09-06-16/01.spm )