Αντιπροσωπεία ΛΔ Ντόνετσκ- Representative Office DNR
Τι πραγματικά συμβαίνει στην Ουκρανία (και δυο σημεία για την εσωτερική πολιτική κατάσταση στη Ρωσια).
ΒΑΡΥΣΗΜΑΝΤΟ ΑΡΘΡΟ, απάντησης στην ευρωπαϊκή αριστερά και στα μέσα ενημέρωσης, του Βιάτσετσλαβ Τετεκιν, της ΚΕ του ΚΚΡΟ, πρώην βουλευτή, ιστορικού.
Τα γεγονότα στην Ουκρανία είναι ένας ακόμη αμερικανικός πόλεμος για τον έλεγχο του κόσμου. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της Αριστεράς, έχουν πάρει θέση για αυτά τα γεγονότα. Το εύρος των αξιολογήσεων: από ανθρωπιστικές-συναισθηματικές («οι άνθρωποι πεθαίνουν, σταματήστε τον πόλεμο») έως καθαρά «ταξικές» («Δύο ολιγαρχικά καθεστώτα»).
Στην πραγματικότητα, αυτή η σύγκρουση έχει βαθιές ρίζες. Όταν αναλύουμε την κατάσταση, πρέπει να λάβουμε υπόψη τόσο το εθνικό περιεχόμενο της ταξικής πάλης όσο και το ταξικό περιεχόμενο της εθνικής πάλης.
Τι είναι η Ουκρανία; Το έδαφος της σημερινής Ουκρανίας μέχρι τα μέσα του XVII αιώνα ήταν ένας αραιοκατοικημένος χώρος, τον οποίο διεκδικούσαν οι γειτονικές χώρες. Στις αρχές του 20ου αιώνα τα εδάφη της σημερινής Ουκρανίας μοιράστηκαν μεταξύ της Πολωνίας, της Αυστροουγγαρίας και της Ρωσίας. Μετά την επανάσταση του 1917 ορισμένες από αυτές τις χώρες κήρυξαν προσωρινά την ανεξαρτησία τους. Ωστόσο το 1922 εντάχθηκαν στην ΕΣΣΔ ως Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας. Έτσι η Ουκρανία απέκτησε κρατική υπόσταση.
Η Ουκρανία ήταν μια αγροτική χώρα. Για να διασφαλιστεί η ανάπτυξή της το 1918, με πρόταση του Βλαντιμίρ Λένιν, έξι ρωσικές βιομηχανικές περιοχές, συμπεριλαμβανομένων του Ντόνετσκ και του Λούγκανσκ, που δεν ήταν ποτέ μέρος της Ουκρανίας μεταφέρθηκαν στην Ουκρανία. Το 1939 η Γαλικία (Δυτική Ουκρανία) προσαρτήθηκε στην Ουκρανία, προηγουμένως μέρος της Πολωνίας. Το σημερινό έδαφος της Ουκρανίας είναι το αποτέλεσμα της ένταξής της στην ΕΣΣΔ. Αποτελείται από ανόμοια κομμάτια: από τη Γαλικία (Λβιβ) με ισχυρή επιρροή του καθολικισμού μέχρι την Ανατολική Ουκρανία, η οποία είναι πιο κοντα στη Ρωσία.
Η σοσιαλιστική Ουκρανία αναπτύχθηκε δυναμικά. Η κατασκευή αεροσκαφών και πυραύλων, η πετροχημεία, η βιομηχανία ηλεκτρικής ενέργειας (4 πυρηνικοί σταθμοί) και η αμυντική βιομηχανία προστέθηκαν στην εξόρυξη μετάλλου και άνθρακα. Ως μέρος της ΕΣΣΔ η Ουκρανία έλαβε όχι μόνο το μεγαλύτερο μέρος της τρέχουσας επικράτειάς της, αλλά και το οικονομικό δυναμικό που την καθιστά τη 10η μεγαλύτερη οικονομία στην Ευρώπη. Οι Ουκρανοί πολιτικοί ήταν κυρίαρχοι στη σοβιετική ηγεσία. N.Khrushev, L.Brezhnev, K.Tchernenko διοικούν την ΕΣΣΔ από το 1953 έως το 1983.
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ τον Δεκέμβριο του 1991, η Ουκρανία έγινε ανεξάρτητο κράτος για πρώτη φορά στην ιστορία της. Αλλά αυτό κατέστρεψε την οικονομική σχέση αιώνων με τη Ρωσία. Το μοντέλο της «αγοράς» οδήγησε στην αποβιομηχάνιση της Ουκρανίας, σε απότομη πτώση του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού. Στη βάση της ληστρικής ιδιωτικοποίησης, δημιουργήθηκε μια ολιγαρχική τάξη.
Τώρα είναι η πιο φτωχή χώρα της Ευρώπης. Το επίπεδο διαφθοράς και κοινωνικής διαφοροποίησης είναι το υψηλότερο παγκοσμίως. Η μεταποιητική βιομηχανία εκτός από τη μεταλλουργία, πρακτικά έχει καταστραφεί. Η οικονομία βασίζεται σε δάνεια από τη Δύση και σε μεταφορές χρημάτων από μετανάστες που έφυγαν στην Ευρώπη και τη Ρωσία αναζητώντας δουλειά. (περίπου 10 εκατομμύρια από τα 45 εκατομμύρια άτομα), βασικά καταρτισμένοι ειδικοί. Η υποβάθμιση του ανθρώπινου κεφαλαίου έχει φτάσει στα όριά της. Η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα εθνικής καταστροφής.
Ο πληθυσμός της Ουκρανίας είναι έντονα δυσαρεστημένος. Ωστόσο, αυτή η δυσαρέσκεια προς τις φιλοδυτικές αρχές χειραγωγείται με τέτοιο τρόπο ώστε κάθε φορά ακόμη περισσότερες φιλοδυτικές δυνάμεις κερδίζουν τις εκλογές.
Τον Φεβρουάριο του 2014, ένα κρατικό πραξικόπημα υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ πραγματοποιήθηκε στην Ουκρανία. Το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ έχει δηλώσει δημόσια ότι έχει επενδύσει 5 δισεκατομμύρια δολάρια για την προετοιμασία του.
Οι νεοναζί ήρθαν στην εξουσία. Αυτοί είναι, πρώτα απ' όλα, άνθρωποι από τη Δυτική Ουκρανία (Γαλικία), η οποία για αιώνες βρισκόταν υπό την κυριαρχία της Πολωνίας και της Αυστροουγγαρίας. Τα εξαιρετικά εθνικιστικά, αντισημιτικά, αντιπολωνικά, ρωσοφοβικά και αντικομμουνιστικά αισθήματα είναι ιστορικά έντονα εκεί. Μετά την εισβολή του Χίτλερ στην ΕΣΣΔ, κάποιοι τα γερμανικά στρατεύματα τα υποδέχτηκαν στη Δυτική Ουκρανία με λουλούδια. Εκεί σχηματίστηκαν τμήματα SS που πολέμησαν ενάντια στον Κόκκινο Στρατό. Οι ντόπιοι εθνικιστές, με επικεφαλής τον θαυμαστή του Χίτλερ, Στέφαν Μπαντέρα, ξεκίνησαν την εξόντωση του εβραϊκού πληθυσμού. Στην Ουκρανία σκοτώθηκαν περίπου 1,5 εκατομμύριο Εβραίοι – το ένα τέταρτο όλων των θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Κατά τη διάρκεια της «σφαγής του Βολίν» το 1944 περίπου 100.000 Πολωνοί δολοφονήθηκαν βάναυσα στη Δυτική Ουκρανία. Ο Μπαντέρας πολέμησε τους Σοβιετικούς αντάρτες και έκαψε ζωντανούς άνδρες, γυναίκες και παιδιά σε εκατοντάδες χωριά στη Λευκορωσία. Ουκρανοί εθνικιστές που υπηρέτησαν ως φρουροί στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης έγιναν διαβόητοι για την τερατώδη τους σκληρότητα.
Μετά τον πόλεμο από το 1945 έως το 1953, οι υποστηριζόμενοι από τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο αντικομμουνιστές και αντισοβιετικοί αντάρτες στη Δυτική Ουκρανία εξαπέλυσαν τον τρόμο εναντίον του άμαχου πληθυσμού. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών ο Μπαντέρας σκότωσε περίπου 50 χιλιάδες πολίτες. Αυτή είναι η φύση των δυνάμεων –απόγονων και οπαδών φασιστών– που ήρθαν στην εξουσία μετά το πραξικόπημα του 2014. Οι παραδόσεις του αντιπολωνικού, αντισημιτικού και αντιρωσικού τρόμου είναι πολύ ισχυρές μεταξύ των νεοναζί που κυβερνούν τώρα πραγματικά την Ουκρανία. 42 αντίπαλοι των Ναζί κάηκαν ζωντανοί στο κτίριο των Συνδικάτων στην Οδησσό στις 2 Μαΐου 2014.
Η φύση του σημερινού ουκρανικού κράτους είναι μια συμμαχία του μεγάλου κεφαλαίου και της κρατικής γραφειοκρατίας, που στηρίζεται σε εγκληματικά και φασιστικά στοιχεία υπό τον πλήρη πολιτικό και οικονομικό έλεγχο των Ηνωμένων Πολιτειών.
Είναι μια συμμαχία νεοναζί με το ολιγαρχικό κεφάλαιο. Οι οπαδοί του Μπαντέρας (όπως οι στρατιώτες των SS στη Γερμανία) χρησιμεύουν ως απόσπασμα-προκλησησς τρομου των μεγάλων επιχειρήσεων. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι οπαδοί του Μπαντέρας απέχουν πλεον από τον καθαρό αντισημιτισμό, και έχουν δημιουργήσει μια ταξική ενότητα με την τοπική ολιγαρχία. Οι νοσταλγοί του Μπαντέρας ελέγχουν αυστηρά κάθε κίνηση της κρατικής εξουσίας, εκβιάζοντάς την συνεχώς με την απειλή πραξικοπήματος. Από την άλλη πλευρά, η πολιτική της Ουκρανίας καθορίζεται από την Πρεσβεία των ΗΠΑ στο Κίεβο.
Μετά το 2014 η ναζιστική ιδεολογία εξαπλώνεται στην Ουκρανία. Η Ημέρα της Νίκης επί του φασισμού στις 9 Μαΐου ακυρώθηκε. Οι Ουκρανοί φασίστες – διοργανωτές και συμμετέχοντες στις θηριωδίες του πολέμου – αναγνωρίζονται επίσημα ως εθνικοί ήρωες. Κάθε χρόνο γίνονται λαμπαδηδρομίες προς τιμήν των φασιστών εγκληματιών. Δρόμοι και πλατείες έχουν πάρει το όνομά τους. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας λειτουργεί παράνομα. Οι εκφοβισμοί και οι πολιτικές δολοφονίες πολιτικών και δημοσιογράφων έγιναν ρουτίνα. Τα μνημεία του Λένιν και ό,τι σχετίζεται με τη μνήμη της ζωής στην ΕΣΣΔ καταστρέφονται.
Ταυτόχρονα άρχισε μια προσπάθεια βίαιης αφομοίωσης του ρωσικού πληθυσμού της Ουκρανίας με την καταστολή της ρωσικής γλώσσας. Μια προσπάθεια εισαγωγής Αφρικάανς αντί για Αγγλικά στη Νότια Αφρική οδήγησε στην εξέγερση του Σοβέτο το 1976. Το ίδιο συνέβη και στην Ουκρανία. Μια προσπάθεια μεταφοράς της σχολικής εκπαίδευσης από τη ρωσική στην ουκρανική γλώσσα προκάλεσε ισχυρή αντίσταση στις περιοχές του Ντόνετσκ και του Λούγκανσκ. Ο κόσμος πήρε τα όπλα. Τον Μάιο του 2014 διεξήχθη εκεί δημοψήφισμα, στο οποίο το 87% των πολιτών ψήφισε υπέρ της ανεξαρτησίας. Έτσι προέκυψαν οι λαϊκές δημοκρατίες του Ντόνετσκ (DPR) και του Λουγκάνσκ (LPR). Μετά από αρκετές ανεπιτυχείς προσπάθειες εισβολής στο LPR-DPR, οι Ναζί από το Κίεβο πέρασαν στον τρόμο. Κατά τη διάρκεια 8 ετών βομβαρδισμού από όπλα μεγάλου διαμετρήματος, περισσότεροι από 13 χιλιάδες πολίτες, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, γυναικών και ηλικιωμένων σκοτώθηκαν στο LPR-DPR. Με την απόλυτη σιωπή της παγκόσμιας κοινότητας.
Οι κομμουνιστές της Ρωσίας συμμετέχουν ενεργά στην υπεράσπιση του LPR-DPR. Εκατοντάδες κομμουνιστές πολεμούν τους Ναζί ως μέρος των στρατευμάτων των λαϊκών δημοκρατιών. Δεκάδες κομμουνιστές πέθαναν σε αυτόν τον αγώνα.
Τον Μάρτιο του 2015 με πρωτοβουλία της Ρωσίας (με τη συμμετοχή της Γερμανίας και της Γαλλίας) συνήφθησαν οι συμφωνίες του Μινσκ, οι οποίες προέβλεπαν το ειδικό καθεστώς του ΛΔΝ-ΛΔΛ εντός της Ουκρανίας. Ωστόσο, η Ουκρανία απέφυγε την εφαρμογή τους. Με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, το Κίεβο ετοιμαζόταν να συντρίψει το LPR-DPR με τη δύναμη των όπλων. Οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και άλλα μέλη του ΝΑΤΟ παρείχαν εκπαίδευση στον ουκρανικό στρατό. Κατασκεύασαν πάνω από 30 μεγάλες στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην Ουκρανία, συμπεριλαμβανομένων 15 εργαστηρίων του Πενταγώνου για την ανάπτυξη βακτηριολογικών όπλων (χολέρα, πανώλη και άλλες θανατηφόρες ασθένειες). Η Ουκρανία με τους τέσσερις πυρηνικούς σταθμούς της και το τεράστιο επιστημονικό-τεχνικό δυναμικό της είναι σε θέση να κατασκευάσει πυρηνική βόμβα . Αυτή η πρόθεση δηλώθηκε δημόσια. Υπήρχε κίνδυνος ανάπτυξης αμερικανικών πυραύλων Κρουζ. Η κατάσταση στην Ουκρανία απειλούσε ολοένα και περισσότερο την ασφάλεια της Ρωσίας.
Τον Δεκέμβριο του 2021 η Ρωσία πρότεινε στις Ηνωμένες Πολιτείες να μιλήσουν για μη επέκταση του ΝΑΤΟ. Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ αγνόησαν την πρόταση. Τον Ιανουάριο του 2022 η Ρωσία προειδοποίησε ότι θα αναγκαζόταν να λάβει πρόσθετα μέτρα για την προστασία της ασφάλειάς της. Την ίδια στιγμή έγινε γνωστό ότι η Ουκρανία είχε συγκεντρώσει 150.000 στρατιώτες και ναζιστικά τάγματα στο Donbass. Το Κίεβο, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, ετοιμαζόταν να ανακτήσει τον έλεγχο του Ντονμπάς μέσω πολέμου αυτόν τον Μάρτιο.
Στις 22 Φεβρουαρίου ο Πρόεδρος Πούτιν ανακοίνωσε την αναγνώριση της ανεξαρτησίας του LPR-DPR. Στις 25 Φεβρουαρίου ξεκίνησε η επιχείρηση των Ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Η Ρωσία δεν πρόκειται να καταλάβει την Ουκρανία. Σκοπός της επιχείρησης είναι η απελευθέρωση της Ουκρανίας από τους Ναζί και η ουδετερότητά της (άρνηση ένταξης στο ΝΑΤΟ). Η τακτική των ρωσικών στρατευμάτων είναι, ενώ επιτίθενται σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις, να ελαχιστοποιούν τις απώλειες μεταξύ του άμαχου πληθυσμού και του ουκρανικού στρατού, για να αποφύγουν την καταστροφή των πολιτικών υποδομών. Είναι αδερφοί μας. Θα συνεχίσουμε να ζούμε μαζί. Ωστόσο, οι Ναζί - Μπαντεριστές χρησιμοποιούν τις πιο αποκρουστικές τακτικές των Γερμανών φασιστών, χρησιμοποιώντας τους πολίτες και τα σπίτια τους ως ανθρώπινες ασπίδες. Εγκαθιστούν πυροβολικό και τανκς σε κατοικημένες περιοχές, απαγορεύουν στους πολίτες να φύγουν από εμπόλεμες ζώνες, μετατρέποντας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε ομήρους.
Αυτή η πονηρή ναζιστική τακτική δεν καταδικάζεται στη Δύση. Είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, που διεξάγουν έναν πόλεμο πληροφοριών μέσω των μέσων που ελέγχονται από αυτές (μόνο το Russia Today αντιστέκεται). Οι Ηνωμένες Πολιτείες χτυπούν όχι μόνο τη Ρωσία αλλά και την Ευρώπη. Ο πόλεμος του ΝΑΤΟ εναντίον της Γιουγκοσλαβίας το 1999 ήταν ένα μέσο αποσταθεροποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σήμερα, ο κύριος στόχος των ΗΠΑ είναι να αποτρέψουν τις προμήθειες ρωσικού φυσικού αερίου μέσω του αγωγού Nord Stream-2 για να αναγκάσουν την Ευρώπη να αγοράσει πιο ακριβό υγροποιημένο αέριο από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αποδυναμώνοντας έτσι τη Γερμανία και άλλες χώρες της ΕΕ. Ο όγκος του εμπορίου μεταξύ Ρωσίας και ΕΕ είναι 260 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Με τις ΗΠΑ – 23 δισεκατομμύρια δολάρια . 10 φορές λιγότερο. Ως εκ τούτου, οι κυρώσεις που επιβλήθηκαν κατόπιν αιτήματος των Ηνωμένων Πολιτειών έπληξαν πρώτα απ' όλα την Ευρώπη. Τα γεγονότα στην Ουκρανία είναι ένας ακόμη αμερικανικός πόλεμος για τον έλεγχο του κόσμου.
Παρεμπιπτόντως, οι ισχυρισμοί για τον παγκόσμιο χαρακτήρα του μποϊκοτάζ της Ρωσίας είναι ψευδείς. Οι χώρες BRICS (Βραζιλία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική) που αποτελούν το 43% του παγκόσμιου πληθυσμού δεν υποστήριξαν κυρώσεις. Η Κίνα είναι η 1η και η Ινδία – η 3η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου. Οι κυρώσεις δεν υποστηρίχθηκαν από την Ασία (εξαιρουμένης της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας με τις στρατιωτικές τους βάσεις των ΗΠΑ), από τη Μέση Ανατολή, από τις μεγαλύτερες χώρες της Λατινικής Αμερικής και από την πλειοψηφία των
Για 30 χρόνια είμαι ένας από τους πιο ενεργούς επικριτές της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής της ρωσικής ελίτ. Στον ταξικό της χαρακτήρα, η ολιγαρχική-γραφειοκρατική εξουσία στη Ρωσία δεν διαφέρει πολύ από την εξουσία στην Ουκρανία (εκτός από τον φασισμό και τον πλήρη έλεγχο των ΗΠΑ). Ωστόσο, σε εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις όπου οι ηγέτες της Ρωσίας ακολουθούν μια γραμμή που ανταποκρίνεται στα ιστορικά συμφέροντα της χώρας και του λαού, η αρχή της «αυτόματης» κριτικής δεν είναι καθόλου κατάλληλη.
Έχω υποστηρίξει εδώ και καιρό ότι οι κυρώσεις θα έχουν ευεργετική επίδραση στην απαλλαγή από την επιβεβλημένη εξάρτηση της Ρωσίας από τη Δύση σε διάφορους τομείς της ζωής. Η ρωσική κυβέρνηση κάνει ήδη τα πρώτα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Καθήκον των αριστερών δυνάμεων είναι να ενθαρρύνουν σθεναρά τις αρχές να αλλάξουν όχι μόνο την εξωτερική πολιτική, αλλά και την κοινωνικοοικονομική πορεία, η οποία δεν ανταποκρίνεται στα συμφέροντα του λαού.
