Κλείσαμε 9 χρόνια σε καθεστώς εκχώρησης των ζωτικών συμφερόντων της χώρας σε αλλότριες δυνάμεις. Το λες και Κατοχή. Στην αρχή με οικονομικούς και κοινωνικούς όρους ενώ πλέον όλοι συμφωνούμε ότι παρακολουθούμε να εξελίσσεται και σε απώλεια εδαφικής επικράτειας. Και μάλιστα οικειοθελώς. Γεωπολιτικό μνημόνιο.
Σωστά λοιπόν φρονούμε, πως η βασική αντίθεση που επανέρχεται επίμονα ως τομή στην αναμέτρηση και στον καθορισμό των διεκδικήσεων, είναι το ζήτημα του ποιός κάνει κουμάντο σε αυτή την χώρα. Αλλιώς το τι χώρα θέλουμε.
Πολιτικά η διεκδίκηση αυτή ορίζεται ως η πάλη για μια Ελλάδα ανεξάρτητη, χωρίς δεσμεύσεις, απαραίτητη προϋπόθεση για να μπουν με θεμελιώδη τρόπο οι βάσεις για την λαϊκή κυριαρχία και την κοινωνική χειραφέτηση.
Η αντίθεση αυτή επίσης, καθορίζεται στην σημερινή πολιτική συγκυρία, ανάμεσα σε μια απλή έστω καταγραφή στον καμβά των εκλογών, δηλαδή στην θεσμική κατοχύρωση, ή τουλάχιστον το έστω και μικρό δυνάμωμα λαϊκής νομιμοποίησης της διεκδίκησης της εθνικής ανεξαρτησίας, απέναντι στην χωρίς αντίπαλο ανεμπόδιστη συνέχεια των πολιτικών υποτέλειας, φυσικού όσο και ηθικού εξανδραποδισμού του λαού μας.
Πρόσωπα εδώ δεν χωράνε. Στεναχώριες, πικρίες δίκαιες ή άδικες επικλήσεις στην δημοκρατία και υποκειμενικός ή αντικειμενικός διάλογος για επιμέρους ζητήματα παραμερίζεται, ως φυσική και επιτακτική ανάγκη στο πρωταρχικό και βεβαίως αυτονόητο: την παρουσία και υποστήριξη με οριζόντιο τρόπο του πάγιου και διαχρονικού αιτήματος του ελληνικού λαού για την διεκδίκηση της πατρίδας του.
Αλλιώς λέγεται καθήκον. Και βαθιά ταξική και εθνική συνείδηση που δεν παλινωδεί και προσδιορίζει την ποιότητα του ήθους. Δεν αναζητά πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων, πολύ περισσότερο δεν απαιτεί όρους και προϋποθέσεις για να μπει στην μάχη. Ειδικά όταν 9 χρόνια τώρα και μετά τις εκατοντάδες διαπιστώσεις που συμφωνούν στο πολιτικό διακύβευμα, προσφέρεται ακόμα μια μικρή χαραμάδα για τον πολυπόθητο διεμβολισμό και το σπάσιμο της απομόνωσης του χώρου αυτού στο σύνολό του.
Είναι ότι καλύτερο μπορούσαμε να έχουμε; ΟΧΙ.
Είναι όλοι όσοι θα μπορούσαν να συμμετέχουν, μεγιστοποιώντας τα ποσοστά επιτυχίας ενός τέτοιου εγχειρήματος, την στιγμή μάλιστα που ομνύουν στην ανάγκη συγκρότησής του; ΟΧΙ.
Μπαίνει με τους καλύτερους όρους στη μάχη αυτή; ΟΧΙ.
Μπορούσαμε κι άλλοι επί του παρόντος να συγκροτήσουμε κάτι ανάλογο; Εκ του αποτελέσματος, ΟΧΙ.
Έχουν γίνει λάθη, αστοχίες, αντιδημοκρατικές συμπεριφορές στο παρελθόν απ’ όλους; ΝΑΙ. Όποιος αναμάρτητος τον λίθο βαλέτω.
Ο καταμερισμός ευθυνών και κατηγοριών υπάρχει, θα υπάρχει, θα γεννηθούν κι άλλα λάθη, κι άλλες κατηγορίες, αλλά έχουμε μέρες και χρόνια να τα συζητάμε και να τα εξαντλήσουμε. Σήμερα δεν υπάρχει αυτό.
Γι’ αυτό με πλήρη επίγνωση, και ως ο τελευταίος που θα δικαιούμουν να υποστηρίξω ότι οι πρωτεργάτες της συνεργασίας αυτής είναι οι αψεγάδιαστοι, οι άγιοι και αλάνθαστοι, δηλώνω την πλήρη στήριξη μου στην πρωτοβουλία του Ακκελ, Επαμ ΔΗΚΚΙ, Συλλόγου Δανειοληπτών Ελλάδας, που θέτουν το ελάχιστο ποσοτικά ως προγραμματική συμφωνία, μα τόσο
τεράστιο ποιοτικά, πολιτικά και συμβολικά τρίπτυχο για την ανατροπή του μνημονικού καθεστώτος στην Ελλάδα:
Εθνική ανεξαρτησία αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος, κοινωνική δικαιοσύνη.
Εδώ μετριόμαστε όλοι αδέλφια.
Θεμιστοκλής Συμβουλόπουλος
hereticalideas.gr
