Το πολιτικό κενό καλύπτει με μια εκκωφαντική σιωπή τη σκέψη μας κάθε στιγμή που δεν υπάρχει κίνημα να απαντήσει στις αλλεπάλληλες αντιλαϊκές επιθέσεις. Δεν υπάρχει περιθώριο για αδράνεια και ατολμία!
Πρέπει να γίνουν οι απαραίτητες ρήξεις με κατεστημένες αντιλήψεις και πρακτικές που αποδείχθηκαν από τη ζωή αναποτελεσματικές. Δυστυχώς, πολλά κόμματα, οργανώσεις και μετωπικά σχήματα της Αριστεράς και άλλων δημοκρατικών δυνάμεων –μετά από όσα ζήσαμε από την πρώτη αυθόρμητη άνοδο του κινήματος έως και την ήττα του δια της εκλογικής απάτης του ΣΥΡΙΖΑ– επιμένουν σε αδιέξοδες στάσεις και τακτικές, όπως οι ακόλουθες:
- · να θεωρούν ως βασική επιδίωξη την κινητοποίηση του λαού πρωτίστως στη βάση της συνειδητοποίησης ότι ο καπιταλισμός είναι η αιτία του προβλήματος και ότι ο σοσιαλισμός είναι η λύση, δηλαδή, επί της ουσίας, να καλούν τον κόσμο να γίνει άμεσα κομμουνιστής
- · να μη θέτουν ζήτημα άμεσης απελευθέρωσης από την ΕΕ, διότι η εθνική ανεξαρτησία, δήθεν, δεν έχει νόημα εάν δεν συνοδεύεται και από σοσιαλιστική επανάσταση
- · να μιλούν με μισόλογα για την ΕΕ, υπονοώντας ότι επιδέχεται φιλολαϊκή μεταρρύθμιση, και να απαντούν με ασάφεια για το αν πρέπει να απελευθερωθούμε από αυτήν ή όχι
- · να μιλούν για εθνική ανεξαρτησία χωρίς καμία αναφορά στην ανάγκη ανασυγκρότησης της παραγωγικής βάσης και σχεδιασμού της οικονομίας της χώρας με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες
Όποιος βλέπει το αδιέξοδο στην επανάληψη δοκιμασμένων συνταγών, πρέπει να μη διστάζει να το καταδεικνύει. Δεν προέχει η «οικιακή» ειρήνη στο εσωτερικό κάθε συλλογικότητας ή μετωπικού σχήματος. Προέχει να γίνουν γενναίες αλλαγές και αυτοκριτική. Αυτά δίνουν οξυγόνο και ζωή όπου τα πράγματα βαλτώνουν. Όπου η γραφειοκρατία ή αρτηριοσκλήρυνση δεν το επιτρέπει, χρειάζεται άμεσα να κοπεί ο ομφάλιος λώρος. Όπου παραμένουν δέσμιοι αγωνιστές που η συνείδησή τους έχει υπερβεί τα αδιέξοδα της συλλογικότητάς τους, δεν υπάρχει το περιθώριο να τραβάει επ’ άπειρον μια διαφωνία που λύνεται πάντα εις βάρος τους. Κανείς δεν πρέπει να μένει στον πάγο! Προέχει η σύμπραξη ανθρώπων και συλλογικοτήτων από κάθε προοδευτική και επαναστατική παράδοση, οι οποίοι διακρίνουν σήμερα την επιτακτική ανάγκη συγκρότησης μιας ευρείας μετωπικής πολιτικής συμμαχίας που θα απευθύνεται σε όλον τον Λαό.
Μπορεί οι ηγεσίες ορισμένων οργανώσεων να είναι «κλειδωμένες» η κάθε μία στη δική της μη προωθητική πολιτική για το λαϊκό κίνημα, μπορεί οι πολιτικές ισορροπίες σε κάποια μετωπικά σχήματα να φαίνονται παγιωμένες (όλα αυτά προς το παρόν), όμως υπάρχει εντός τους πληθώρα αγωνιστών που συνειδητοποιούν αυτά τα προβλήματα. Ωστόσο παραμένουν δέσμιοι των συλλογικοτήτων τους λόγω αδράνειας, συνήθειας, άνωθεν καλλιέργειας αυταπατών περί επικείμενης πολιτικής στροφής και το κυριότερο: λόγω της μη ύπαρξης μιας διακριτής αναγνωρίσιμης δύναμης στην οποία θα μπορούσαν να ενταχθούν και να δουλέψουν. Αυτό ακριβώς πρέπει να αλλάξει.
Εάν δεν κάνουμε εμείς την αρχή να συναντηθούμε, όσοι έχουμε κοινή αντίληψη για τη στρατηγική του κεφαλαίου σήμερα και συμφωνούμε στην ανάγκη ενός Μετώπου του Λαού, αυτή η διακριτή αναγνωρίσιμη δύναμη θα παραμένει μια δυνατότητα, μια απουσία. Η συνάντησή μας θα την κάνει πραγματικότητα. Όταν η ζωή και η πείρα μας οδηγούν σε κοινά συμπεράσματα, οι διαφορετικές αφετηρίες και διαδρομές δεν δικαιολογούν τη μη συνεργασία.
Ο λαός αρχίζει να ξεκαθαρίζει χωρίς ταλάντευση ότι:
- · η ουσία της πολιτικής των ΔΝΤ-ΕΕ είναι ότι μας ληστεύουν και μας καταδυναστεύουν
- · τα διαδοχικά δάνεια, τα αέναα χρέη και τα συνοδευτικά μνημόνια αποτελούν άλλη μια μορφή βίαιης καθυπόταξης των λαών
- · οι ελληνικές κυβερνήσεις απλώς εκτελούν τις εντολές των ΔΝΤ και ΕΕ
- · η απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας συνεπάγεται και την καταστρατήγηση κάθε δημοκρατικής δυνατότητας στη διακυβέρνηση της χώρας
- · τα λαϊκά συμφέροντα δεν εκπροσωπούνται σε ένα κοινοβούλιο που κατά παραγγελία και με συντριπτική πλειοψηφία ψηφίζει και νομοθετεί τις επαναλαμβανόμενες ανακεφαλαιώσεις των τραπεζών, τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, το ξεπούλημα κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής και παραγωγικής υποδομής και το ξεζούμισμα του λαού δια της μείωσης των μισθών και της αύξησης των φόρων σε βαθμό ασφυξίας
- · οι λαϊκές ανάγκες δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν όσο ΗΠΑ (ΔΝΤ) και ΕΕ ορίζουν την πολιτική και την οικονομία της χώρας μας, όσο κυβερνούν οι υποτακτικοί των μονοπωλιακών ομίλων
Δεν πρέπει να αφήσουμε την πολιτική αδράνεια και τις εμμονές –δηλαδή την πρακτική που έως σήμερα δεν κέρδισε την προσοχή και την υποστήριξη του λαού– να συνεχίσει να λειτουργεί απωθητικά και τελικά να επιτρέψει στην ακροδεξιά και τον φασισμό να παραπλανήσουν και να προσεταιριστούν το λαό.
Εκεί που το «αντικαπιταλιστικό ξόρκι» δεν πιάνει… εκεί που η επωδός «το ιστορικό Κόμμα έχει πάντα δίκιο» δεν πείθει… εκεί που υπόσχονται άλλη μία «αριστερή αντιπολίτευση»…
…εκεί πρέπει να παρέμβουμε με τα βασικά συμπεράσματα που έχει ήδη αντλήσει ο λαός από την έως σήμερα πικρή του πείρα και να βοηθήσουμε να γίνει ένα βήμα παραπάνω:
- · Η αγανάκτηση προς την ΕΕ και το ΔΝΤ να γίνει συνείδηση του αντιλαϊκού χαρακτήρα τους και να τελειώσουν οι αυταπάτες περί της δήθεν δυνατότητας φιλολαϊκής μεταρρύθμισής τους
- · Η επιφανειακή απόρριψη των ελληνικών κομμάτων της ευρωατλαντικής πολιτικής να γίνει ουσιαστική απόρριψη στη βάση της συνειδητοποίησης ότι τα λαϊκά συμφέροντα είναι ανταγωνιστικά προς τα συμφέροντα των διεθνών μονοπωλίων που αυτά τα κόμματα υπηρετούν
- · Οι προοδευτικές δημοκρατικές και αριστερές δυνάμεις να συμπράξουν ενάντια στον κύριο εχθρό στη βάση μιας ελάχιστης συμφωνίας των πιο αναγκαίων στόχων για την άμεση και ουσιαστική ανακούφιση του λαού
- · Ο πολιτικός λόγος να είναι τέτοιος που να αντιστοιχεί στην πραγματική συνείδηση του λαού και όχι σε μια επιθυμητή, αλλά δυστυχώς μη υπαρκτή σήμερα, επαναστατική συνείδηση.
*
Ο λαός κινητοποιείται όταν βλέπει σε ένα πρόγραμμα και τα συνθήματά του τον τρόπο ικανοποίησης των αναγκών του. Η κινητοποίηση στη βάση κοινωνικών οραμάτων αφορά, για την ώρα, πολύ λίγους. Θα έρθει και πάλι η ώρα που τα οράματα θα εμπνέουν. Όμως, τώρα πρέπει να μιλήσει η ανάγκη!
Η ανάγκη δίνει την ώθηση, η συνείδηση δείχνει το δρόμο.
Πρέπει η ανάγκη να γίνει συνείδηση… και η συνείδηση οργανωμένη πράξη!
1. Εθνική ανεξαρτησία
2. Λαϊκή κυριαρχία, εκδημοκρατισμός του κράτους και του συντάγματος
3. Σχεδιασμός της Οικονομίας με γνώμονα τις ανάγκες του Λαού
Τα αυθόρμητα ξεσπάσματα του λαού να γίνουν οργανωμένο κίνημα
με ενιαία έκφραση και αναγνωρίσιμη πολιτική δύναμη
