Έγιναν οι εκλογές στην Ισπανία και αναλύσεις έρχονται, η μία μετά την άλλη, και μας εξηγούν για το πώς και γιατί εκφράστηκε έτσι η θέληση του Ισπανικού Λάου, όπως καταγράφτηκε στα αποτελέσματα των εκλογών.
Επί της ουσίας τώρα, και χωρίς πολλά λόγια. Τι έγινε στην Ισπανία λοιπόν; Έγινε αυτό που έχει καταγραφεί σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης.
Οι κυβερνήσεις που ασκούν φιλελεύθερη πολιτική, χάνουν τις εκλογές, και μια άλλη νέα Κυβέρνηση έρχεται, με το δικό της αφήγημα, για να ασκήσει την ιδία πολιτική, που άσκησε η προηγούμενη κυβέρνηση, για να χάσει και αυτή μετά. Μα γιατί; Γιατί εκ κατασκευής το ευρώ επιτρέπει την άσκηση μιας και μόνης πολιτικής. Την λιτότητα.
Το έργο είναι πολυπαιγμένο όλο το 19ο αιώνα και στα 50 πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα. Το ίδιο γινόταν και τότε, αφού η πολιτική ήταν μια και καθοριζόταν από τον κανόνα του χρυσού. Καθοριζόταν από απρόσωπες δυνάμεις.
Η προτεραιότητα τότε ήταν η διατήρηση της αξίας του νομίσματος και των χρεών, όπως και τώρα, και τον πρώτο λόγο στην διοίκηση μιας χώρας είχαν οι τραπεζίτες και οι κεφαλαιούχοι.
Και δώστου κινήματα, δικτατορίες, εμφύλιοι πόλεμοι και παγκόσμιοι πόλεμοι να επιλυθούν τα προβλήματα της ανάπτυξης και της ανεργίας. Αλλά τα αποτελέσματα ήσαν πενιχρά, γιατί χρησιμοποιούσαν την ίδια πολιτική που υπαγόρευε ο κανόνας του χρυσού.
Έτσι επιδιώκονταν λύσεις, εκείνη την εποχή του μεσοπόλεμου, μέσω του φασισμού ή του σταλινικού υποδείγματος. Η Δημοκρατία είχε φύγει ήδη από το παράθυρο. Άλλωστε επί της ουσίας ελάχιστοι ήσαν δημοκράτες τότε, απλά ο καθένας ονόμαζε την ιδεολογία του δημοκρατική. Και οι νεοφιλελεύθεροι δημοκρατικό ονόμαζαν το υπόδειγμα τους.
Η ευρωζώνη έχει οικοδομηθεί πάνω στην ιδία ιδεολογία κατά την οποία η επιστήμη έχει συλλάβει τους νόμους που διέπουν την ευρύτερη λειτουργία της οικονομίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις επιπτώσεις που έχει σε όλες τις πολιτικές, και κοινωνικές εκδηλώσεις μετά.
Έτσι με βάση την επιστήμη δημιουργούν πολιτική και την χαρακτηρίζουν ορθή επειδή είναι προϊόν της επιστήμης. Άρα κάθε αντίρρηση προς αυτή, μόνο ένας παρανοϊκός μπορεί να φέρει ή χυδαίος λαϊκιστής, φασίστας, εθνικιστής κα, αφού πάει κόντρα σε νόμους που είναι αναλλοίωτοι και αιώνιοι.
Με τον τρόπο αυτό το καθεστώς εγκαθιδρύεται και τον κόσμο τον μετατρέπει σε ένα νευτώνειο κόσμο που έχει την φυσική του τάξη. Με άλλα λόγια ο άνθρωπος γίνεται ένας απλός μηχανισμός του καθεστώτος, και κάνει αυτό που η φυσική τάξη των πραγμάτων του επιβάλλει. Αν κάνει κάτι διαφορετικό θα φάει τα μούτρα του αφού οι νόμοι που διέπουν την ζωή του είναι αμετάβλητοι. Θα επιβληθούν ούτως ή άλλως.
Αυτό ονομάζεται ντετερμινισμός όπου όλα είναι προκαθορισμένα από φυσικούς νόμους. Ο νεοφιλελευθερισμός συνιστά ένα τέτοιο υπόδειγμα όπου οι δυνάμεις της αγοράς χωρίς καμία παρέμβαση, ελεύθερα, δημιουργούν ισορροπία στην οικονομία και κατά συνέπεια σε όλη την ζωή των ανθρώπων, ασχέτως εθνών, λαών, πολιτισμών, ανθρωπίνων επιθυμιών. Για κάθε πρόβλημα που μπορεί να δημιουργηθεί η λύση θα έλθει μέσα από την απρόσκοπτη λειτουργία των αγορών.
Η ευρωζώνη μπορεί να συνοψιστεί στις 4 παρακάτω προτάσεις.
1. Το χρήμα έγινε ιδιωτικό αφού ένας οργανισμός, η ΕΚΤ, πέραν και υπεράνω των Λαών και των Κυβερνήσεων θα το διοικεί και θα το διαχειρίζεται. Με άλλα λόγια θα καθορίζει την νομισματική πολιτική.
2. Αφού το χρήμα είναι ιδιωτικό, και τα κράτη καθίστανται ιδιώτες αφού για να δανειστούν, σαν απλοί πολίτες, θα καθίσουν στη σειρά για να χρηματοδοτηθούν από τις Τράπεζες. Τι σημαίνει αυτό; Απώλεια της Εθνικής Κυριαρχίας.
3. Οποιοσδήποτε και αν είναι η φάση της οικονομίας των καθ’ έκαστα κρατών ή της ευρωζώνης, ύφεση ή άνοδος της οικονομίας, εκείνο που μένει σταθερό πάντα, μα πάντα, είναι η αξία των απαιτήσεων των τραπεζών και των κατόχων κεφαλαίων.
4. Τα κράτη-μέλη κατά συνέπεια έχουν ως προτεραιότητα όχι την ανάπτυξη της εσωτερικής οικονομίας, αύξησης ΑΕΠ, πλήρους απασχόλησης, άλλα πως θα αυξήσουν τις εξαγωγές τους, έτσι ώστε να μπορούν να αποκτούν ευρώ για να αποπληρώνουν τα δάνεια τους στις τράπεζες, με άλλες πήγες την αύξηση της φορολογίας και την μείωση των κρατικών δαπανών.
Με άλλα λόγια οποιοδήποτε οικονομικό πρόβλημα παρουσιαστεί η επίλυση του γίνεται μέσω του αποπληθωρισμού των τιμών και της εργασίας. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Η κάθε χώρα είναι μόνη της σε αυτή την διαδικασία. Η Ευρωζώνη δεν έχει κάποιο όργανο που να διευθύνει και να ισορροπεί τις οικονομίες μεταξύ των κρατών μελών. Η πολιτική είναι μια!
Αυτό που συμβαίνει λέγεται πολιτική παράνοια η οποία ως ασθένεια έχει προσβάλει τους ευρωπαϊκούς Λαούς. Με άλλα λόγια ελπίζεις σε κάτι καλύτερο και κανείς ακριβώς το ίδιο που σε έχει οδηγήσει στο χειρότερο. Αυτός είναι ο ορισμός της παράνοιας. Να κανείς το ίδιο και να ελπίζεις σε άλλο αποτέλεσμα. Δεν γίνεται!
Ο Καρλ Πόπερ
Ο Καρλ Πόπερ (γερμανικά: Karl Raimund Popper, 28 Ιουλίου 1902 - 17 Σεπτεμβρίου 1994) ήταν Αυστριακός φιλόσοφος και καθηγητής, που, μεταξύ των άλλων, άσκησε κριτική στον ιστορικισμό και στις νεομαρξιστικές τοποθετήσεις. Ήταν ένας από τους σημαντικότερους φιλοσόφους της επιστήμης του 20ού αιώνα, ενώ άσκησε μεγάλη επιρροή στην πολιτική και κοινωνική φιλοσοφία. Γεννήθηκε και σπούδασε στη Βιέννη, αλλά εγκαταστάθηκε στην Αγγλία το 1946 όπου πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του. Η οικογένεια του Πόπερ ήταν εβραϊκής καταγωγής που είχε ασπασθεί τον Λουθηρανισμό. Διαβάστε περισσότερα στο βιβλίο του «Όλοι οι άνθρωποι είναι φιλόσοφοι» -αισιόδοξος για την φύση του ανθρώπου- ορίζει ως δημοκρατία το πολίτευμα εκείνο που οι πολίτες ειρηνικά μπορούν να αλλάξουν μια πολιτική. Προσοχή! Όχι να αλλάξουν πολιτικούς για να εφαρμόσουν την ιδία πολιτική, άλλα να αλλάξουν πολιτική, να εφαρμοστεί μια νέα πολιτική. Αν αυτό οι πολίτες δεν μπορούν να το κάνουν σημαίνει ότι η χώρα βρίσκεται υπό καθεστώς μη ανοχής, με άλλα λόγια υπό αντιδημοκρατικό καθεστώς, αφού μια πολιτική ασκείται.
Πως αντιμετωπίζεις ένα τέτοιο καθεστώς; Ας το δούμε λίγο βαθύτερα το θέμα.
Ο Καρλ Πόπερ στην «Ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της» (τόμος 1, σημείωση 4, κεφάλαιο 7) τονίζει ότι
«λιγότερο γνωστό είναι το παράδοξο της ανοχής: Η απεριόριστη ανοχή πρέπει να οδηγήσει στην εξαφάνιση της ανοχής. Εάν είμαστε απεριόριστα ανεκτικοί ακόμη και σε εκείνους που είναι μη ανεκτικοί στις απόψεις, πιστεύω, πεποιθήσεις και στις συμπεριφορές που είναι αντίθετα με ότι αυτοί θεωρούν αληθινό, τότε αν δεν είμαστε διατεθειμένοι να υπερασπιστούμε την ανεκτική κοινωνία, από την επίθεση αυτή της μη ανεκτικότητας, οι ανεκτικοί θα καταστραφούν και η ανοχή μαζί τους.
Με τα παραπάνω, δεν υπονοώ, για παράδειγμα, ότι πρέπει να μην επιτρέπουμε την έκφραση μη ανεκτικών φιλοσοφιών, όσο θα μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε με λογικά επιχειρήματα και να διαφωτίζουμε την κοινωνία. Η απαγόρευση θα ήταν κάτι μη συνετό.
Αλλά θα πρέπει να διεκδικήσουμε το δικαίωμα να τους καταπνίξουμε, αν χρειαστεί, ακόμη και με την βία, αν δεν είναι διατεθειμένοι να μας συναντήσουν σε επίπεδο ανταλλαγής λογικών επιχειρημάτων, και ξεκινούν με την καταγγελία όλων μας των επιχειρημάτων. Μπορούν να απαγορεύσουν στους οπαδούς τους να ακούν τους ορθολογικούς μας ισχυρισμούς, επειδή είναι (δήθεν) παραπλανητικοί, και να τους διδάξουν να απαντούν σε επιχειρήματα με τη χρήση βίας. (γροθιές ή πιστόλια).
Επομένως, στο όνομα της ανοχής, πρέπει να διακηρύξουμε το δικαίωμα να μην είμαστε ανεκτικοί στη μη ανεκτικότητα».
Αυτή είναι η ουσία του θέματος. Επιτρέψαμε ως Έλληνες και ως Ευρωπαίοι να επιβληθεί ένα καθεστώς το όποιο ψευδώς ισχυρίστηκε ότι ο κόσμος είναι αιώνιος και αμετάβλητος και ότι η επιβολή του θα μας οδηγούσε σε μια δημοκρατική σύγκληση όλους τους Ευρωπαίους. Αντίθετα η Ευρώπη βρέθηκε υποδουλωμένη στην Γερμάνια και στους Τραπεζίτες και η Δημοκρατία, που ως αντίληψη σημαίνει επέκταση των πολιτικών κατακτήσεων στην οικονομία συρρικνώθηκε. Οι εκλογές δεν έχουν έννοια και οι πολιτικοί έχουν ξεπουληθεί.
Μας οδηγούν στη βία με σταθερά βήματα!
spyridonstalias@hotmail.com
Νέα Υόρκη 30-4-2019
*Ο Σπύρος Στάλιας είναι οικονομολόγος Ph. D.
hereticalideas.gr
