Για τον Ησίοδο η ιστορία του ανθρώπου είναι ο αγώνας του εναντίον της λιμοκτονίας.
Τωόντι, όταν οι γεωργοί και οι ποιμένες έμειναν ακάλυπτοι, συν τω
χρόνω, από τις αναδιανεμητικές δυνατότητες της φυλής, κατέφυγαν
υποτακτικοί στις αναδιανεμητικές ικανότητες των αρχόντων – των
αναδυόμενων γαιοκτημόνων και ούτω πως των αριστοκρατών.
Στο ασταθές τοπίο των γαιοκτημόνων, όπου άλλοτε μπορούσαν να συνεπικουρούν τους γεωργοποιμένες κι άλλοτε όχι, ενώ πολύ συχνά τους κατασπάραζαν, οι γεωργοί και οι ποιμένες συνέχισαν τον αγώνα τους εναντίον της λιμοκτονίας συνοικιζόμενοι (και έτσι δημιουργώντας) σε επικράτειες πόλεων - κρατών, όπου μπορούσαν να πραγματώσουν την αναδιανομή μέσα από συναινετικούς θεσμούς. Συνασπιζόμενοι μάλιστα οι γεωργοποιμένες στην ίδια πολεμική παράταξη με τους Δυνατούς, εναντίον των κινδύνων που διέτρεχε η πόλη - κράτος από τις αρπακτικές (το ίδιο με την ίδια) άλλες πόλεις - κράτη, βάθυναν τις πολιτικές τους απαιτήσεις και γέννησαν τη δημοκρατία. Ολιγαρχική ή λαϊκή η δημοκρατία, πρώτο καθήκον είχε την αναδιανομή και την προστασία των πολιτών από τη λιμοκτονία.
Αυτή η αγωνία εναντίον της λιμοκτονίας διαπέρασε την Αθήνα μέσω της διευθυνόμενης (απ’ τον Δήμο) αγοράς, διεθνοποιήθηκε (θεσμικώς) απ’ τον Αλέξανδρο (με την Αλεξάνδρεια να ελέγχει τους δρόμους του σίτου) κι έφθασε στη Ρώμη (και ύστερα στο Βυζάντιο) ως δικαίωμα του λαού στον άρτο (και τα θεάματα).
«Χοντρικά» όλα αυτά, αλλά το ίδιο σύστημα διαπέρασε τους αιώνες ώς τις μέρες μας, με τον πολίτη - πελάτη στο επίκεντρό του, καθώς μέσα στον χρόνο άλλαζαν τα οικονομικά συστήματα και οι πολιτικές τους εκφάνσεις, από τη φεουδαρχία έως την αστική εποχή, με τους εργάτες πλέον να πρωταγωνιστούν, μετά τη βιομηχανική επανάσταση, στον αγώνα εναντίον της λιμοκτονίας.
Αυτός ο αρχετυπικός (σχεδόν αταβιστικός) φόβος του ενδεχόμενου της λιμοκτονίας οδηγεί ακόμα και σήμερα τους γεωργούς, τους ποιμένες, τους εργάτες και τα κατεχόμενα έθνη να προστρέχουν στον ρόλο του πελάτη, εγκαταλείποντας τον ρόλο του πολίτη (πλην σε επαναστατικές περιόδους), προκειμένου να μετέχουν στην αναδιανομή ακόμα κι αν αυτή είναι ένα ξεροκόμματο.
Ο νεοφιλελευθερισμός πατώντας πάνω στον φόβο για το χειρότερο, σχεδόν σύμφυτο, τόσους αιώνες, στην ανθρώπινη φύση, έχει οδηγήσει την αναδιανομή σε εξτρεμιστικές εκδοχές πλούτου και φτώχειας με συνακόλουθες εξτρεμιστικές πολιτικές εκφάνσεις, αυταρχικές, ακροδεξιές, φασιστικές. Το εκκρεμές μεταξύ πολίτη και πελάτη που μετεωριζόταν στις αστικές δημοκρατίες (με ροπή πάντα προς τον τελευταίο), τώρα είναι κολλημένο στην άκρα δεξιά του φάσματος και καθ-ιερώνει την αναδιανομή ως μια υπόθεση μεταξύ αφέντη και δούλου.
Η όποια ξεφτιλισμένη εκδοχή της Αριστεράς μπαίνει σε αυτό το παιγνίδι όχι για να το ανατρέψει αλλά για να το αναπαραγάγει, απευθύνεται πλέον και αυτή σε πελάτες για να τους κάνει δούλους. Αυτό το παιχνίδι έπαιξε και παίζει η Αριστερά του Τσίπρα εκτελώντας όλες τις εντολές που οδήγησαν την εργασία, την ασφάλιση και την καθημερινότητα των ανθρώπων στις όχθες της Αχερουσίας, ενώ καθαίρεσαν το (σχετικό) αυτεξούσιο της χώρας και την έθεσαν αιχμάλωτη υπό Εποπτεία, εκθέτοντας ταυτοχρόνως το σώμα της σε κινδύνους ως προς την αρτιμέλειά του.
Από τη στιγμή που ο Τσίπρας μπήκε στον μονόδρομο των προκατόχων του η κυρία Παπακώστα (μια υπουργός του «σατανικού Σαμαρά») ήταν αδύνατον να μη γίνει το στίγμα του Κάιν στο πολυθρύλητο «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς.
Όλα μπορεί να τα ισχυρίζεται πλέον ο Τσίπρας εκτός από την αριστεροσύνη του. Όμως ακριβώς αυτό πρόκειται να κάνει. Με την «αριστερή» φρασεολογία του όφεως θα προσπαθήσει να κρατήσει τους πελάτες του δούλους.
Αφού χρησιμοποίησαν την Αριστερά οι Τσίπρας - Παππάς, αφού παραπλάνησαν τον λαό, αφού έγιναν δούλοι των Ρότσιλδ και της Μπούντεσμπανκ, τώρα δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις καρέκλες τους.
Και, ως γνωστόν, κάτι τέτοιοι τύποι για τις καρέκλες τους δίνουν κι αυτό που κάθεται πάνω τους…
Στάθης Σταυρόπουλος
topontiki.gr
Στο ασταθές τοπίο των γαιοκτημόνων, όπου άλλοτε μπορούσαν να συνεπικουρούν τους γεωργοποιμένες κι άλλοτε όχι, ενώ πολύ συχνά τους κατασπάραζαν, οι γεωργοί και οι ποιμένες συνέχισαν τον αγώνα τους εναντίον της λιμοκτονίας συνοικιζόμενοι (και έτσι δημιουργώντας) σε επικράτειες πόλεων - κρατών, όπου μπορούσαν να πραγματώσουν την αναδιανομή μέσα από συναινετικούς θεσμούς. Συνασπιζόμενοι μάλιστα οι γεωργοποιμένες στην ίδια πολεμική παράταξη με τους Δυνατούς, εναντίον των κινδύνων που διέτρεχε η πόλη - κράτος από τις αρπακτικές (το ίδιο με την ίδια) άλλες πόλεις - κράτη, βάθυναν τις πολιτικές τους απαιτήσεις και γέννησαν τη δημοκρατία. Ολιγαρχική ή λαϊκή η δημοκρατία, πρώτο καθήκον είχε την αναδιανομή και την προστασία των πολιτών από τη λιμοκτονία.
Αυτή η αγωνία εναντίον της λιμοκτονίας διαπέρασε την Αθήνα μέσω της διευθυνόμενης (απ’ τον Δήμο) αγοράς, διεθνοποιήθηκε (θεσμικώς) απ’ τον Αλέξανδρο (με την Αλεξάνδρεια να ελέγχει τους δρόμους του σίτου) κι έφθασε στη Ρώμη (και ύστερα στο Βυζάντιο) ως δικαίωμα του λαού στον άρτο (και τα θεάματα).
«Χοντρικά» όλα αυτά, αλλά το ίδιο σύστημα διαπέρασε τους αιώνες ώς τις μέρες μας, με τον πολίτη - πελάτη στο επίκεντρό του, καθώς μέσα στον χρόνο άλλαζαν τα οικονομικά συστήματα και οι πολιτικές τους εκφάνσεις, από τη φεουδαρχία έως την αστική εποχή, με τους εργάτες πλέον να πρωταγωνιστούν, μετά τη βιομηχανική επανάσταση, στον αγώνα εναντίον της λιμοκτονίας.
Αυτός ο αρχετυπικός (σχεδόν αταβιστικός) φόβος του ενδεχόμενου της λιμοκτονίας οδηγεί ακόμα και σήμερα τους γεωργούς, τους ποιμένες, τους εργάτες και τα κατεχόμενα έθνη να προστρέχουν στον ρόλο του πελάτη, εγκαταλείποντας τον ρόλο του πολίτη (πλην σε επαναστατικές περιόδους), προκειμένου να μετέχουν στην αναδιανομή ακόμα κι αν αυτή είναι ένα ξεροκόμματο.
Ο νεοφιλελευθερισμός πατώντας πάνω στον φόβο για το χειρότερο, σχεδόν σύμφυτο, τόσους αιώνες, στην ανθρώπινη φύση, έχει οδηγήσει την αναδιανομή σε εξτρεμιστικές εκδοχές πλούτου και φτώχειας με συνακόλουθες εξτρεμιστικές πολιτικές εκφάνσεις, αυταρχικές, ακροδεξιές, φασιστικές. Το εκκρεμές μεταξύ πολίτη και πελάτη που μετεωριζόταν στις αστικές δημοκρατίες (με ροπή πάντα προς τον τελευταίο), τώρα είναι κολλημένο στην άκρα δεξιά του φάσματος και καθ-ιερώνει την αναδιανομή ως μια υπόθεση μεταξύ αφέντη και δούλου.
Η όποια ξεφτιλισμένη εκδοχή της Αριστεράς μπαίνει σε αυτό το παιγνίδι όχι για να το ανατρέψει αλλά για να το αναπαραγάγει, απευθύνεται πλέον και αυτή σε πελάτες για να τους κάνει δούλους. Αυτό το παιχνίδι έπαιξε και παίζει η Αριστερά του Τσίπρα εκτελώντας όλες τις εντολές που οδήγησαν την εργασία, την ασφάλιση και την καθημερινότητα των ανθρώπων στις όχθες της Αχερουσίας, ενώ καθαίρεσαν το (σχετικό) αυτεξούσιο της χώρας και την έθεσαν αιχμάλωτη υπό Εποπτεία, εκθέτοντας ταυτοχρόνως το σώμα της σε κινδύνους ως προς την αρτιμέλειά του.
Από τη στιγμή που ο Τσίπρας μπήκε στον μονόδρομο των προκατόχων του η κυρία Παπακώστα (μια υπουργός του «σατανικού Σαμαρά») ήταν αδύνατον να μη γίνει το στίγμα του Κάιν στο πολυθρύλητο «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς.
Όλα μπορεί να τα ισχυρίζεται πλέον ο Τσίπρας εκτός από την αριστεροσύνη του. Όμως ακριβώς αυτό πρόκειται να κάνει. Με την «αριστερή» φρασεολογία του όφεως θα προσπαθήσει να κρατήσει τους πελάτες του δούλους.
Αφού χρησιμοποίησαν την Αριστερά οι Τσίπρας - Παππάς, αφού παραπλάνησαν τον λαό, αφού έγιναν δούλοι των Ρότσιλδ και της Μπούντεσμπανκ, τώρα δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις καρέκλες τους.
Και, ως γνωστόν, κάτι τέτοιοι τύποι για τις καρέκλες τους δίνουν κι αυτό που κάθεται πάνω τους…
Στάθης Σταυρόπουλος
topontiki.gr
