Σε πείσμα όσων ισχυρίζονται πως κατά τη διάρκεια μιας προεκλογικής περιόδου τα πολιτικά κόμματα πουλάνε αποκλειστικά «αέρα κοπανιστό» στο εκλογικό σώμα, πιστεύω πως αρκετά πράγματα παραμένουν ευδιάκριτα στη ρητορική των κομμάτων. Έτσι και στην τρέχουσα προεκλογική περίοδο, είναι αλήθεια πως προκύπτουν πολλές απαντήσεις σχετικά με το «που το πάει ο ΣΥΡΙΖΑ». Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναρωτιούνται άλλωστε «τι μύγα τσίμπησε τον Τσίπρα», αν εκβιάστηκε στην κυριολεξία, αν ξέμεινε πραγματικά από εναλλακτικές επιλογές ή αν τελικά λειτούργησε βάσει σχεδίου. Κατά τη διάρκεια των πρόσφατων δημόσιων τοποθετήσεών του πάντως η αλήθεια είναι πως ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός μας έκανε κάπως σοφότερους.
Ο Αλέξης Τσίπρας, λοιπόν, δύο φορές τουλάχιστον δήλωσε απογοητευμένος από τη στάση της Φώφης Γεννηματά, η οποία σύμφωνα με τον πρώην πρωθυπουργό δε στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, την ώρα που οι Ολάντ, Ρέντσι κι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές του πρόσφεραν πολύτιμη βοήθεια για τη σύναψη της συμφωνίας (του τρίτου μνημονίου για να μην ξεχνιόμαστε). Παράλληλα όμως δήλωσε ανοιχτός στο ενδεχόμενο μετεκλογικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, αρκεί αυτό να απαλλαγεί από τα «βαρίδια» του (Βενιζέλος, Λοβέρδος).
Το πολιτικό σκεπτικό του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ «φωτίζεται» ακόμη περισσότερο αν ανατρέξει κανείς στο ευρύτερο ευρωπαϊκό τοπίο. Οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης είχαν συνηθίσει στο γνωστό πολιτικό δίπολο: από τη μια κόμματα συντηρητικά Χριστιανοδημοκρατικά, κι απ’ την άλλη τα Σοσιαλδημοκρατικά, τα οποία μοιράζονταν τη διακυβέρνηση τις τελευταίες δεκαετίες. Μετά το ξέσπασμα της κρίσης όμως, ξεπετάχτηκαν μέσα από τις ευρύτερες κοινωνικές διεργασίες διάφορα ριζοσπαστικά σχήματα, κυρίως στις χώρες του Νότου, τα οποία άρχισαν να «χαλάνε τη σούπα». Η εμφάνιση των Podemos στην Ισπανία, η άνοδος του Sinn Fein στην Ιρλανδία, ακόμη κι η περίπτωση του αμφιλεγόμενου Κινήματος των 5 Αστέρων στην Ιταλία προκάλεσαν εύλογη ανησυχία στα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων. Κακά τα ψέματα όμως, το μεγαλύτερο πρόβλημα για τις ευρωπαϊκές κατεστημενες δυνάμεις ήταν η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη στην Ελλάδα, καθώς κάτι τέτοιο ανέτρεπε πλήρως τις «καταστημένες ευρωπαϊκές ισορροπίες».
Με δεδομένο λοιπόν ότι το ΠΑΣΟΚ αποτελεί γι’ αυτούς «τελειωμένη υπόθεση», ενώ το Plan B που επεξεργάστηκαν οι εγχώριες δυνάμεις της διαπλοκής μέσω της δημιουργίας του Ποταμιού δεν περπάτησε, προχώρησαν στο επόμενο βήμα, που περιελάμβανε «την προσάρτηση του ΣΥΡΙΖΑ», αφότου αυτός βέβαια θα έκανε έξωση τα δικά του «ακραία βαρίδια». Η εν λόγω υπόθεση, παρότι «πέρασε από χιλιάδες κύματα», τελεσφόρησε τελικά μέσα στο κατακαλόκαιρο με την αναγκαία συνθηκολόγηση εκ μέρους του Αλέξη Τσίπρα στο τρίτο Μνημόνιο, ακόμη κι αν αυτή προϋπέθετε την «παράβλεψη» της ετυμηγορίας του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου.
Δε χωράνε, λοιπόν, ούτε κλαυθμοί κι οδυρμοί, ούτε κατάρες περί «προδοσίας» εκ μέρους του Αλέξη Τσίπρα, αφού αυτός κι ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν μια συνειδητή πολιτική επιλογή. Να μετατραπούν σε έναν πυλώνα του εγχώριου πολιτικού συστήματος, ο οποίος δε θα αποτελεί «κίνδυνο» για το ευρωπαϊκό κατεστημένο. Κι η μετακόμιση του ΣΥΡΙΖΑ προς την κεντροαριστερά (κι ό,τι μπορεί να εκφράζει αυτή ταξικά) θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Με αυτό το σκεπτικό, ακόμη κι ακύρωση του προγραμματισμένου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ με τη μεθοδευμένη επίσπευση των εκλογών εξυπηρετεί αυτόν το σκοπό. Άλλωστε μια ευρύτερη θεσμική αμφισβήτηση των συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών κάθε άλλο παρά θα βοηθούσε την ηγεσία του κόμματος. Την ίδια στιγμή, η άρον-άρον προσφυγή σε πρόωρες εκλογές βολεύει, καθώς επιτρέπει μέσω της λίστας τηνεπιλογή εκείνων των υποψηφίων (βλέπε Μάρδας, Σπίρτζης, Μπόλαρης κ.α.), οι οποίοι θα εξυπηρετούν το εν λόγω πολιτικό σχέδιο.
Υπό το ίδιο πρίσμα μπορεί να εξεταστεί και το θέμα των μετεκλογικών συνεργασιών, το οποίο δείχνει να έχει τεχνηέντως εξελιχτεί σε κεντρικό σημείο της προεκλογικής αντιπαράθεσης. Προφανώς. λοιπόν, κι ο Αλέξης Τσίπρας απεύχεται τη συνεργασία με τη ΝΔ, εφόσον άλλωστε δε θα ήθελε επ’ουδενί μια δεύτερη πολιτική αυτοκτονία μετά την αποδοχή του τρίτου Μνημονίου. Είναι επίσης λογικό να απεύχεται και τη συγκυβέρνηση με το Ποτάμι του Γρηγόρη Ψαριανού και της Αντιγόνης Λυμπεράκη.
Έλα όμως ντε που ο κυρίαρχος λαός μπορεί να δώσει ένα τέτοιο αποτέλεσμα που δε θα παρέχει άλλη εναλλακτική, από το να βρεθεί τρόπος να «κυβερνηθεί η χώρα, προκειμένου να εφαρμοστεί απαρέγκλιτα το νέο Μνημόνιο». Άλλωστε, το βασικό στοιχείο που συνδέει στην πράξη «παλιές» και «νέες» πολιτικές δυνάμεις σηματοδοτείται αποφασιστικά από τη συνέχιση των ακραίων πολιτικών λιτότητας. Ακόμη, το γεγονός και μόνο ότι άνοιξε η συζήτηση περί συνεργασίας ενός μέχρι πρότινος ριζοσπαστικού εγχειρήματος με τις πλέον συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις, καταδεικνύει το μέγεθος της μετάλλαξής του..
Οφείλουμε όμως να επισημάνουμε, ότι για πολλούς η όποια απόπειρα τέτοιου είδους «πολιτικής τερατογένεσης» με το επιχείρημα της επωφελούς διαχείρισης του νέου Μνημονίου, πιθανότατα θα καταρρεύσει υπό το βάρος της ζοφερής κοινωνικής πραγματικότητας. Ίσως μάλιστα να είναι αυτή η συνειδητοποίηση που θα «στοιχειώνει» τον Αλέξη Τσίπρα και τους συνεργάτες του τις προσεχείς εβδομάδες...
