Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές με ένα πρόγραμμα που υποσχόταν στους Έλληνες τερματισμό της λιτότητας και των μνημονίων.
Μετά τις εκλογές έγιναν οι επαφές με τους δανειστές και εταίρους μας στην Ευρωζώνη.
Από τις επαφές αυτές προέκυψε ότι οι δανειστές δεν συζητούν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και δεν τους ενδιαφέρει τι ψήφισαν οι Έλληνες.
Υπάρχουν κανόνες στην Ευρωζώνη οι οποίοι θα πρέπει να γίνονται σεβαστοί από όλα τα κράτη μέλη.
Εξήγησαν με τρόπο κατηγορηματικό στον κ.Τσίπρα ότι θα πρέπει να αποδεχθεί αυτούς τους κανόνες ή να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη και να πάει σε εθνικό νόμισμα.
Σε αυτό το σημείο ήταν πλέον σαφές ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και οι προεκλογικές του δεσμεύσεις είχαν καταρρεύσει. Οι επιλογές της κυβέρνησης ήταν δύο. Ή να παραιτηθεί και να προκηρύξει νέες εκλογές ή να έρθει σε ρήξη με τους δανειστές και να οδηγήσει τη χώρα εκτός Ευρωζώνης.
Και εδώ αρχίζει το σχέδιο κουτοπονηριάς του Τσίπρα. Επιδίωξη του ήταν να δεχτεί μνημόνιο αλλά να το παρουσιάσει με ένα τέτοιο τρόπο στον λαό που να φαίνεται ότι αγωνίστηκε σκληρά μέχρι τέλους αλλά οι δανειστές ήταν αδιάλλακτοι και άρα το μνημόνιο ήταν μονόδρομος. Είναι αστείο βέβαια να ισχυρίζεται κάποιος ότι έδωσε αγώνα μέχρις εσχάτων και να μην έχει παράλληλα επεξεργασμένο και βιώσιμο planB αλλά όταν απευθύνεσαι σε Έλληνες ψηφοφόρους, η εμπειρία του παρελθόντος δείχνει ότι μπορείς να πεις τα πιο απίθανα πράγματα και να γίνουν πιστευτά.
Η χώρα μέχρι τον Μάρτιο είχε την οικονομική δυνατότητα για να αντέξει έστω και οριακά την έξοδο από το ευρώ. Δεν θα μπορούσε όμως η "αριστερά" του ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίξει τη ρήξη. Δεν βρίσκονται τίποτα προλετάριοι επαναστάτες στις τάξεις του. Μικροαστοί βολεμένοι καλομαθημένοι και καλοπερασάκηδες στην πλειοψηφία τους. Θέλοντας λοιπόν να κάψει εντελώς αυτό το σενάριο ο Τσίπρας αποφάσισε να αδειάσει τα δημόσια ταμεία προσποιούμενος ότι κάνει διαπραγμάτευση με τους δανειστές για τέσσερις μήνες μέχρι να στερέψουν τα αποθεματικά των ταμείων.
Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε καμία διαπραγμάτευση γιατί οι δανειστές ξεκαθάρισαν απο την αρχή ότι δεν μετακινούνται από τις γενικές αρχές και την φιλοσοφία του προγράμματος τους που είναι λιτότητα, εισπρακτικά μέτρα, ύφεση.
Μετά από τέσσερις λοιπόν χαμένους μήνες δήθεν διαπραγμάτευσης ο πρωθυπουργός απευθυνόμενος στον λαό λέει ότι εμείς κάναμε υποχωρήσεις από το πρόγραμμα μας αλλά οι δανειστές δεν μετακινήθηκαν από τις θέσεις τους. Και απαντά ο πρόεδρος του Eurogroup Γ. Ντάισελμπλουμ ότι εμείς δεν είπαμε ποτέ πως θα κάνουμε καμία υποχώρηση αδειάζοντας τον κ.Τσίπρα και αποκαθιστώντας την αλήθεια.
Αφού λοιπόν ο πρωθυπουργός έκαψε το planB, ήρθε η ώρα να αποδεχθεί και το μνημόνιο. Θέλησε όμως πριν υπογράψει να μοιραστεί την ευθύνη της προσωπικής του αποτυχίας με τον λαό και να τον κάνει συνένοχο ώστε να μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά εφαρμόζοντας μνημονιακές πολιτικές.
Πως θα το κατάφερνε αυτό; Παγιδεύοντας τον λαό σε ένα δημοψήφισμα όπου ουσιαστικά και οι δυο ερωτήσεις είχαν μια προοπτική. Την αποδοχή ενός μνημονίου. Απλά ο λαός θα έπρεπε να απαντήσει αν θέλει πολύ μνημόνιο ή λιγότερο μνημόνιο. Αν δέχεται το μνημόνιο που προτείνουν οι δανειστές ή αν θέλει ένα καλύτερο μνημόνιο. Δεν υπήρχε δηλαδή η επιλογή για κατάργηση των μνημονίων όπως αναφέρεται στο πρόγραμμα του κόμματος. Μόνο αποδοχή των μνημονίων και στα δυο ερωτήματα.
Και επειδή δεν υπήρχε ερώτημα για κατάργηση των μνημονίων, ο ψηφοφόρος αναγκαστικά ψήφισε ΟΧΙ στο μνημόνιο που πρότειναν οι δανειστές. Άθελα του όμως εκείνη την ώρα έδινε την έγκριση του στην κυβέρνηση να διαπραγματευτεί ένα άλλο μνημόνιο.
Έτσι ο Τσίπρας με αυτό το κουτοπόνηρο σχέδιο απέσπασε τη λαϊκή νομιμοποίηση για το νέο μνημόνιο που σχεδίαζε να φέρει.
Και ήταν ο μόνος τρόπος να παραμείνει στην κυβέρνηση αθετώντας τις προεκλογικές του δεσμεύσεις εκμεταλλευόμενος τη νωπή λαϊκή εντολή του δημοψηφίσματος της εξαπάτησης και του εμπαιγμού. Έτσι σχεδίαζε τουλάχιστον γιατί εκείνη την ώρα δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το νέο μνημόνιο που θα του επέβαλαν οι δανειστές μετά το δημοψήφισμα, θα ισοδυναμούσε με την πολιτική του αυτοκτονία λόγω της πρωτοφανούς βαρβαρότητας των όρων του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα μαξιλαράκι που χρησιμοποίησε το σύστημα για να εκτονωθεί η λαϊκή οργή και να κατευθυνθεί η ψήφος των εθνικών εκλογών σε ελεγχόμενες καταστάσεις. Στόχος του ήταν να επαναφέρει στο μαντρί το κοπάδι που είχε ξεστρατίσει και να ξεπλύνει όλες τις αμαρτίες του παρελθόντος.
Ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ τελειώνει εδώ. Καμία σημασία δεν έχει πλέον αν θα συνεχίσει να κυβερνά(πράγμα που θα απευχόταν πλέον με τέτοιο μνημόνιο) ή αν θα δώσει τη θέση του σε μια οικουμενική κυβέρνηση(που είναι το πιο πιθανό σενάριο για να καταφέρουν να σφάξουν τον λαό χωρίς το άγχος του πολιτικού κόστους)
Ο βασικός του στόχος επετεύχθη. Έκαψε το planB το οποίο θα ήταν καταστροφικό για την αστική τάξη, μιας και οι τραπεζικές τους καταθέσεις 300+δις βρίσκονται στο εξωτερικό και σε καθεστώς Αγγλικού δικαίου θα είχαν δεσμευτεί από τους δανειστές σε περίπτωση ρήξης.
Οι προηγούμενοι μας στέρησαν το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, τη δημοκρατία, την ελευθερία. Ο Τσίπρας όμως σκοτώνει την ελπίδα. Και είναι αυτό το χειρότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το προϊον μιας εύπορης, προνομιούχας και μορφωμένης μεσαίας τάξης, "εκπαιδευμένης στο μεταμοντερνισμό". Oι εγκέφαλοι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν καλούς τρόπους, δεν επιδιώκουν την αντίσταση που λαχταρά ο απλός άνθρωπος, όπως με τόση γενναιότητα έδειξαν οι Έλληνες ψηφοφόροι, αλλά επιδιώκουν τους “καλύτερους όρους" για ένα ξεπουλημένο καθεστώς που μαντρώνει και τιμωρεί τους φτωχούς.
Τζον Πίλτζερ
