Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που αποτελούσε προεκλογική δέσμευση της σημερινής κυβέρνησης και που με βάση αυτό κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές, βασίστηκε στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταφέρει να πείσει τους δανειστές να διαγράψουν μεγάλο μέρος του χρέους, να μπει ρήτρα ανάπτυξης για την αποπληρωμή του υπόλοιπου και να δώσουν μία περίοδο χάριτος. Αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα να αποδεσμευτούν οι απαιτούμενοι πόροι για την εφαρμογή του κυβερνητικού προγράμματος.
Φυσικά θα ήταν αφελής κάποιος αν πίστευε ότι οι δανειστές θα προσχωρούσαν στη λογική του ΣΥΡΙΖΑ, θα μας διέγραφαν το μισό χρέος και θα περίμεναν να πάρουν τα υπόλοιπα όταν θα ερχόταν η ανάπτυξη.
Και επειδή όσοι στηρίξαμε τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ήμασταν αφελείς, αυτό που περιμέναμε ήταν ότι θα εκβιάζαμε τους δανειστές. Ότι θα δίναμε μάχη μέχρις εσχάτων. Ότι δεν θα μπαίναμε σε καμία διαπραγμάτευση αν εκ των προτέρων δεν γινόταν αποδεκτή η θέση μας για διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους. Ότι θα φτάναμε σε ρήξη με ότι αυτό συνεπάγεται και για τις δυο πλευρές. Ο λαός στην πλειοψηφία του ήταν αποφασισμένος για όλα γνωρίζοντας ότι κανένας αγώνας για την ελευθερία δεν ήταν ποτέ εύκολος. Αντ'αυτού η κυβέρνηση όχι μόνο δεν τόλμησε να βάλει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης την ελάφρυνση του χρέους αλλά αποδέχτηκε τη λογική της δανειακής που υπέγραψαν οι προηγούμενοι και δεσμεύτηκε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του χρέους.
Εδώ αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς τελειώνει και η όποια προσπάθεια ουσιαστικής διαπραγμάτευσης που θα μπορούσε να ελαφρύνει την κοινωνία, κυρίως των φτωχών ανθρώπων, από τα βάρη των μνημονίων.
θα πρέπει να ξεχάσουμε τις προεκλογικές δεσμεύσεις για αύξηση του αφορολόγητου στις 12.000 ευρώ, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και θέσπιση φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας με αφορολόγητο όρο τις 500.000 ευρώ, επιστροφή του δώρου Χριστουγέννων στους συνταξιούχους κάτω των 700 ευρώ μικτών αποδοχών, αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, αύξηση του επιδόματος ανεργίας, τερματισμό του ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας, πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και πολλά άλλα.
Πλέον η μόνη διαπραγμάτευση που μπορεί να γίνει είναι η επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος, να βαπτίζεται το κρέας ψάρι όπως πολύ σοφά είπε ο Μανώλης Γλέζος. Έχει φύγει από το τραπέζι το σύνολο σχεδόν του προγράμματος της Θεσσαλονίκης και η διαπραγμάτευση περιορίζεται στο αν θα δεχθούμε ή όχι να εφαρμόσουμε μέτρα που η προηγούμενη κυβέρνηση προτίμησε να πάει σε εκλογές παρά να αναλάβει το πολιτικό κόστος της υλοποίησης τους. Και συγκεκριμένα νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις και πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών.
Όλοι αυτοί που μιλάνε για έντιμο συμβιβασμό και ισχυρίζονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υποσχέθηκε ρήξη αλλά συμβιβασμό μέσα στο ευρώ είναι πολιτικοί απατεώνες. Υπήρχε ποτέ περίπτωση οι δανειστές να δεχθούν να διαγράψουν ένα μέρος του χρέους αν δεν υπολόγιζαν ότι ότι με ενδεχόμενο Grexit θα είχαν μεγαλύτερες (πάσης φύσεως) απώλειες; Η όλη φιλοσοφία της διαπραγμάτευσης σε αυτό το σημείο βασιζόταν. Στον υπολογισμό του κόστους ενός Grexit και όχι στις
καλές διαθέσεις των καλών δανειστών που θα συμφωνούσαν μαζί μας ότι αρκετά υπέφερε ο Ελληνικός λαός ας χαλαρώσουμε τα δεσμά. Δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα οι δανειστές. Το αντίθετο. Όσο πιο πολύ μας στριμώχνουν τόσο μεγαλύτερα κέρδη αποκομίζουν. Αν κάνουμε λόγω αδυναμίας ένα βήμα πίσω δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι θα κάνουν και αυτοί το ίδιο για να υπάρξει συμβιβασμός. Αντιθέτως θα κάνουν ένα βήμα μπροστά για να ισχυροποιήσουν τη θέση τους και να αξιώσουν περισσότερα.
Δεν αμφιβάλλω για τις καλές προθέσεις του κ. Τσίπρα. Δεν αμφιβάλλω ότι θα υπάρξει μια πιο έντιμη διαχείριση από τους προηγούμενους. Δεν είναι και τόσο δύσκολο άλλωστε αφού τόσα χρόνια κυβερνούσαν κλέφτες, απατεώνες, λαμόγια, διαπλεκόμενοι, μιζαρισμένοι. Όμως το κέρδος για τον λαό θα είναι ανύπαρκτο. Δεν πρόκειται να χαλαρώσει η θηλιά που έχει στο λαιμό του. Όσο αποδεχόμαστε το χρέος και εγγυόμαστε την αποπληρωμή του δεν θα μας αφήσουν να αναπνεύσουμε. Το χρέος είναι ένα βαρέλι δίχως πάτο. Όσους πόρους και να εξοικονομήσουμε από τη μείωση των κρατικών δαπανών ή την πάταξη της φοροδιαφυγής κλπ δεν θα δοθούν για την ανακούφιση της κοινωνίας ούτε στην ανάπτυξη. Μέσα στο βαρέλι θα πεταχτούν.
Φοβάμαι ότι ο Τσίπρας εξελίσσεται σε αριστερό Σαμαρά. Η διαφορά είναι ότι ο ένας πίστευε στη λογική των μνημονίων ενώ ο άλλος τα εφαρμόζει γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Σε κάθε περίπτωση όμως αυτό που μένει για τον λαό είναι ότι θα πρέπει να πάρει τη θανατηφόρα συνταγή. Και επειδή έρχονται δύσκολες καταστάσεις (ελπίζω να διαψευσθώ) δεν μπορώ να φανταστώ μια αριστερή κυβέρνηση να μένει απαθής στις καρέκλες της εξουσίας όταν θα πετιούνται οικογένειες στο δρόμο. Οικογένειες που λόγω της κρίσης δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους είτε στις τράπεζες είτε στην εφορία.
Γιαυτό θεωρώ τη ρήξη με τους θεσμούς μονόδρομο. Δημοψήφισμα και ας αποφασίσει ο λαός. Η πλειοψηφία. Αυτό είναι δημοκρατία και όχι οι πληρωμένες δημοσκοπήσεις που επικαλούνται οι πολιτικοί απατεώνες. Και θεωρώ πολύ θετικό που ο Τσίπρας αναφέρεται σε δημοψήφισμα και όχι σε εκλογές. Οι εκλογές θα οδηγούσαν σε διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και της βάσης του. Θα οδηγούσαν κατά πάσα πιθανότητα σε οικουμενική κυβέρνηση η οποία θα σφαγίασε τον λαό χωρίς έλεος αφού δεν θα υπήρχε το άγχος του πολιτικού κόστους. Εκεί θα έβρισκαν την ευκαιρία να βγάλουν τα απωθημένα τους όλα τα κομπλεξικά ποτάμια και παραποτάμια φασιστοειδή της πολιτικής ζωής, τα τσιράκια της διαπλοκής.
"Δημοψήφισμα αν μία συμφωνία ξεφεύγει από το πλαίσιο της λαϊκής εντολής" είπε ο πρωθυπουργός. Ίσως μέσα στο άγχος της διαπραγμάτευσης να μην έχει καταλάβει ότι τα μέτρα που προτείνουμε εμείς (πριν καν τεθούν σε διαπραγμάτευση) ακόμη και αν γίνουν αποδεκτά από τους θεσμούς, που δεν πρόκειται (γιατί τρώγοντας έχει ανοίξει η όρεξη τους), έχουν ήδη ξεφύγει από το πλαίσιο της λαϊκής εντολής.
