Βασικό στοιχείο της επιβολής του νεοφιλελευθερισμού στις χώρες της περιφέρειας, ή της περιφέρειας του κέντρου, όπως η Ελλάδα, είναι η νεοαποικιακού τύπου εξάρτηση από ξένα κράτη, απευθείας ή δια υπερεθνικών οργανισμών. Άρα αντι-νεοφιλελεύθερη σοσιαλιστική προσέγγιση, χωρίς εθνικοανεξαρτησιακά επίδικα δεν υφίσταται.
Ο νεοφιλελευθερισμός εδράζεται στην αφαίρεση του κοινωνικού από το πολιτικό. Το πολιτικό μετατρέπεται σε πεδίο δράσης μιας κάστας, ενός "ιερατείου" ειδικών και τεχνικών της εξουσίας, προφανώς στην υπηρεσία του πολύ μεγάλου κεφαλαίου. Ενός "ιερατείου" που αναπαράγεται ως τέτοιο, δίνοντας στο λαό τη δυνατότητα επιλογής διαχειριστή από το ίδιο αυτό ιερατείο.
Μέσα από την υπερπληροφόρηση και την απόκρυψη κρίσιμων πληροφοριών, το βομβαρδισμό με ανούσια γεγονότα, προκειμένου να αποκρύβεται και εν τέλει να καταργείται η έννοια του Συμβάντος, δηλαδή του πραγματικά ιστορικού γεγονότος, μέσα από τον περιορισμό της ιστορικότητας και άρα της ίδιας της "ανθρωπινότητας" του ανθρώπου, ο λαός εκπίπτει σε μάζα και ως εκ τούτου αποσύρεται από το πολιτικό στοιχείο. Αυτή η έκπτωση υπηρετείται και με τη διάσπαση και τον υποβιβασμό της ταξικής ταυτότητας, όπως και άλλων δομικών ταυτοτήτων. Δηλαδή οριζουσών που εξασφαλίζουν ιστορική συνέχεια και αντίληψη ακόμα και δια της υπέρβασής τους, όπως είναι η εθνική, προς όφελος αποκλειστικά επιμέρους ταυτίσεων με υποσύνολα.
Δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλιστική πολιτική με εξωτερική εξάρτηση της χώρας. Μια εξάρτηση, μάλιστα, πάνω στην οποία πατάει πάντα η πλέον στυγνή, εσωτερική, ταξική κυριαρχία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντιθέτως προς τα παραπάνω, πρόσδεσε την Ελλάδα απολύτως στα συμφέροντα των ΗΠΑ και της Γερμανίας. Ήδη και πριν τη στροφή που ακολούθησε το δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015, διέβλεπε "εθνικισμό" στην τάση που πρότεινε την απόρριψη του ευρώ. Δια αυτής της πρόσδεσης, η οποία "ιδεολογικοποιούνταν" μέσα από τη δήθεν αντί-εθνικιστική προσέγγιση της μη διάκρισης μεταξύ ξένων και Ελλήνων καπιταλιστών, η Ελλάδα παραδόθηκε πλήρως στα συμφέροντα του μεγάλου ξένου κεφαλαίου και των εγχώριων συνδεδεμένων μερίδων κεφαλαίου.
Θέμης Τζήμας
