Όπως ο διάβολος, έτσι και ο φασισμός έχει πολλά ποδάρια. Ανάλογα την ιστορική συγκυρία, διαλέγει κάθε φορά με ποιο θα περπατήσει καλύτερα ανάμεσα στους πολιτικά αποπροσανατολισμένους και κοινωνιοοικονομικά εξαθλιωμένους μικροαστούς, έτσι ώστε να φαίνεται κοινωνικά δίκαιος, ιστορικά αναγκαίος, πολιτικά αναμενόμενος και λογικά ορθός.
Το σημερινό “αυγό του φιδιού” έχει σπάσει προ πολλού και πολλά “φιδάκια” έχουν ήδη εκκολαφθεί. Κυκλοφορούν παντού γύρω μας, χωρίς καν να έχουν πάντα σαφή συνείδηση του ιστορικού και πολιτικού τους ρόλου. Σέρνονται κάτω από τα μάτια του δημοκρατικού πληθυσμού της χώρας και ασταμάτητα τον προκαλούν. Ίσως όμως σφάλλουν, υποτιμώντας, λόγω της μεγάλης σιγουριάς τους, την εσωτερική δομή του αντιστασιακού και αντικαθεστωτικού φρονήματος ενός πραγματικά αντικομφορμιστικού τμήματος του ελληνικού λαού. Είναι οι πολίτες, το νευρικό σύστημα των οποίων δεν έχει ακόμα παραλύσει από τις δηλητηριώδεις, νεοφασίζουσες, σοσιαλκοσμοπολίτικες επιθέσεις της τελευταίας εικοσαετίας.
Μαζί με τα παιδιά των πρώην αριστερών και των απογοητευμένων οπαδών του πράσινου ήλιου που σαν “λαός στην εξουσία” έγιναν κάποια στιγμή καθεστώς, κόλλησαν “αριστεροφροσύνη” και τα εγγόνια ή τα δισέγγονα των υπερπατριωτών αμερικανόφιλων της δεκαετίας του ’50. Εκείνων που μετά τον εμφύλιο απαιτούσαν τον έλεγχο των πολιτικών φρονημάτων του προδομένου και ηττημένου ελληνικού δημοκρατικού λαού.
Κάποιοι απόγονοι των στρατολογημένων σε διάφορες παρακρατικές οργανώσεις ακροδεξιών Γκοτζαμάνηδων, που αναλάμβαναν τρομοκρατικές ενέργειες σε βάρος της δημοκρατικής και πατριωτικής Aριστεράς, τώρα πια δηλώνουν αριστεροί και ιδίως αντιπατριώτες, ή υποπατριώτες, Ευρωπαίοι, πολίτες του κόσμου και οπωσδήποτε αντιεθνικιστές. Πάντα, όμως, πολιτισμικά αμερικανόπνευστοι και ενίοτε αμερικανόφιλοι.
Το σημερινό “αυγό του φιδιού” έχει σπάσει προ πολλού και πολλά “φιδάκια” έχουν ήδη εκκολαφθεί. Κυκλοφορούν παντού γύρω μας, χωρίς καν να έχουν πάντα σαφή συνείδηση του ιστορικού και πολιτικού τους ρόλου. Σέρνονται κάτω από τα μάτια του δημοκρατικού πληθυσμού της χώρας και ασταμάτητα τον προκαλούν. Ίσως όμως σφάλλουν, υποτιμώντας, λόγω της μεγάλης σιγουριάς τους, την εσωτερική δομή του αντιστασιακού και αντικαθεστωτικού φρονήματος ενός πραγματικά αντικομφορμιστικού τμήματος του ελληνικού λαού. Είναι οι πολίτες, το νευρικό σύστημα των οποίων δεν έχει ακόμα παραλύσει από τις δηλητηριώδεις, νεοφασίζουσες, σοσιαλκοσμοπολίτικες επιθέσεις της τελευταίας εικοσαετίας.
Μαζί με τα παιδιά των πρώην αριστερών και των απογοητευμένων οπαδών του πράσινου ήλιου που σαν “λαός στην εξουσία” έγιναν κάποια στιγμή καθεστώς, κόλλησαν “αριστεροφροσύνη” και τα εγγόνια ή τα δισέγγονα των υπερπατριωτών αμερικανόφιλων της δεκαετίας του ’50. Εκείνων που μετά τον εμφύλιο απαιτούσαν τον έλεγχο των πολιτικών φρονημάτων του προδομένου και ηττημένου ελληνικού δημοκρατικού λαού.
Κάποιοι απόγονοι των στρατολογημένων σε διάφορες παρακρατικές οργανώσεις ακροδεξιών Γκοτζαμάνηδων, που αναλάμβαναν τρομοκρατικές ενέργειες σε βάρος της δημοκρατικής και πατριωτικής Aριστεράς, τώρα πια δηλώνουν αριστεροί και ιδίως αντιπατριώτες, ή υποπατριώτες, Ευρωπαίοι, πολίτες του κόσμου και οπωσδήποτε αντιεθνικιστές. Πάντα, όμως, πολιτισμικά αμερικανόπνευστοι και ενίοτε αμερικανόφιλοι.
Οι υβριστές των πατριωτικών αντανακλαστικών
Κι αυτό είναι φυσικό, γιατί τα ιδεολογικοπολιτικά πρόσημα έχουν από τότε αντιστραφεί ακόμα και στις ίδιες τις ΗΠΑ, ακολουθώντας κατά βήμα τις εξελίξεις και την καπιταλιστική διεθνοποίηση. Ως αφελείς ανεθνιστές νομίζουν ότι γίνονται διεθνιστές όταν αερολογούν ανιστόρητα υπέρ της «κατάργησης όλων των συνόρων», υιοθετώντας έτσι σχήματα γεωπολιτικής σκέψης της αποικιοκρατίας, του ιμπεριαλισμού, του σωβινισμού και των Μεγάλων Δυνάμεων.
Ως ριζοσπαστικοποιημένοι μικροαστοί βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι επαναλαμβάνοντας την εντελώς ακατανόητη γι’ αυτούς μαρξιστική ρήση «των προλεταρίων που δεν έχουν πατρίδα», αποκτούν αυτομάτως κάτι σαν «προλεταριακή ταξική συνείδηση». Όλοι μαζί καθυβρίζουν τα δημοκρατικά πατριωτικά αντανακλαστικά των Ελλήνων πολιτών. Όπως ακριβώς έκαναν οι πολιτικοί πρόγονοί τους ως σιωπηλή κοινωνική βάση όλων των καθεστώτων, ιδίως μετά τον εμφύλιο: της «επάρατης Δεξιάς», της Χούντας, αργότερα του «πράσινου σοσιαλιστικού ήλιου», τελικά, της σημερινής φιλοευρωπαϊκής και γερμανόδουλης Αριστεράς.
Καθυβρίζουν πλέον τους δημοκράτες πατριώτες όχι βέβαια ως «συνοδοιπόρους των κομμουνιστών», αλλά ως συνοδοιπόρους των «ακροδεξιών κύκλων». Τους αποκαλούν λαϊκιστές και ξεφτίλες. Και ίσως να έχουν κάποιο δίκιο, αφού, όπως και να το κάνουμε, ένας λαός πρέπει να είναι κάπως ξεφτίλας για να ανέχεται τόσο ειρηνικά όλη αυτή την πολιτική λουμπεναρία να του δίνει αφ’ υψηλού μαθήματα αριστεροφροσύνης και πολιτικού ήθους!
Οι πολιτικά ορθές «γοργόνες»
Σε τέτοιες όμως ανεκδιήγητες ιδεολογικοπολιτικές συνθήκες, σκέφτεται κανείς ότι ίσως ο Μεγαλέξανδρος θα ζει καλύτερα στις πλατείες των Σκοπίων. Εδώ, κουτσά-στραβά, βολευόμαστε με την παρεούλα του μικρού Αλέξη και με τον κυρ-Αλέκο, τον εργολάβο του αριστερού εκσυγχρονισμού. Εκεί τουλάχιστον, οι Σλάβοι και οι Αλβανοί «απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου» μοιάζουν, έστω αλυτρωτικά, να τον εκτιμούν, ίσως ακριβώς επειδή «τον κόσμο κυριεύει».
Αντίθετα, η ημετέρα “αντιεθνικιστική” και προοδευτική κοινή γνώμη τον ταξινομεί εύκολα στην απεχθή κατηγορία των πολεμόχαρων ιμπεριαλιστών του εθνικιστικού μας παρελθόντος! Τι να τις κάνουμε, άλλωστε, τις εθνικίστριες γοργόνες του λαϊκού παραμυθιού, όταν δεν έχουμε πια στα καράβια τους πατριωτικώς ευαίσθητους Έλληνες ναύτες για να τους ρωτήσει αν «ο Μεγαλέξανδρος ζει;»! Εξάλλου, νέες πολιτικά ορθές “γοργόνες” συνωστίζονται πλέον στη βραχύχρονη μνήμη μας (λόγου χάρη οι κ.κ. Ρεπούση, Χριστοδουλοπούλου κλπ).
Η σημερινή Ρωμιοσύνη μοιάζει κάποτε να είναι πράγματι για κλάματα. Παρά τους μύθους, του Έλληνος ο τράχηλος εύκολα ή δύσκολα υποφέρει τον ζυγό των εκάστοτε επικυρίαρχων. Σε ορισμένες κρίσιμες ιστορικές συνθήκες, όμως, ένα είδος πολιτικού-πολιτισμικού λαϊκού “συντηρητισμού” μοιάζει, παρά τους συγκυριακούς ραγιαδισμούς, να οργανώνει τις υπόγειες διαδρομές των κοινωνικών και πολιτικών αντιστάσεων. Αντιστάσεων στις εξουσίες και στις άνωθεν ή έξωθεν επιβαλλόμενες πολιτικές ορθότητες.
Το αντιστασιακό πνεύμα των Ελλήνων
Από ιστορική άποψη, οι Έλληνες εκδηλώνουν μια συλλογική προδιάθεση αντίστασης των εκάστοτε τρόπων ζωής (πολιτισμικών συνηθειών, ηθών, εθίμων και παραδόσεων) στους προσηλυτισμούς, στους καθεστωτικά επιβαλλόμενους ριζοσπαστισμούς, στους κατά συνθήκη νεοτερισμούς, στις αυταρχικά εισαγόμενες καινοτομίες και στους εκ των άνω αποφασισμένους εκσυγχρονισμούς.
Αυτό ίσχυε λόγου χάρη κατά το διάστημα του χριστιανικού βυζαντινού πολιτικού καθεστώτος. Μέχρι τον 8ο-9ο αιώνα, η έννοια Έλληνας δεν προσδιόριζε τόσο την εθνική ταυτότητα των αυτοχθόνων πληθυσμών, όσο την πολιτισμική τους προσήλωση στις αρχαίες θεότητες. Ήταν δηλαδή μια θρησκευτικού τύπου βρισιά, ισοδύναμη με την ιδιότητα του ειδωλολάτρη.
Αποτελούσε έναν απαξιωτικό όρο που χρησιμοποιούσε το καθεστώς για να ισχυροποιήσει πολιτικά και ιδεολογικά τη θέση του και να υποτιμήσει πολιτισμικά τις αρχαίες κουλτούρες που θεωρούσε αντίπαλες του. Ίσχυε αργότερα, κατά το διάστημα της Τουρκοκρατίας, για τους εκχριστιανισμένους πλέον Ρωμιούς ραγιάδες, που με τη χριστιανική τους πίστη εκδήλωναν έμπρακτα τις αντιστάσεις στον εξισλαμισμό τους.
Με άλλους όρους, το ίδιο ισχύει, ίσως, και σήμερα. Το διαπιστώνουμε κάποτε και υπό τη μορφή μαζικών συλλαλητηρίων για τη διαφύλαξη έστω του ονόματος κάποιας “πατρίδας” που ο ελληνικός πληθυσμός δεν επιθυμεί να μοιραστεί με τους γείτονες. Πιο γενικά, το βλέπουμε στις πολύμορφες λαϊκές αντιστάσεις στο πνεύμα του εθνομηδενισμού που εκπορεύεται με προπαγανδιστικό ζήλο και θρησκευτικό φανατισμό από ένα αντισυνεκτικό ιδεώδες της υπό παγκοσμιοποίηση κοινωνίας.
Ο εθνομηδενισμός μετασχηματίζεται σε υπερολοκληρωτική πολιτική θρησκεία. Κατά προέκταση, σε μια φιλελεύθερη ιδεολογία του δικαίου, στο όνομα των νομικών «δικαιωμάτων του ανθρώπου» ως μεμονωμένου φυσικού ατόμου. Δικαιωμάτων συχνά εικονικών, που προφανώς τα άτομα δεν μπορούν στην πραγματικότητα να διεκδικήσουν παρά με τρόπο συλλογικό.
Γιάννης Παπαμιχαήλ
slpress.gr
