Συνταγματική Αναθεώρηση...

1. Θρησκευτική Ουδετερότητα του Κράτους κι Άλλα Ηχηρά Παρόμοια...

Ο κ. Τσίπρας μιλώντας στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος του έθεσε τα βασικά σημεία της συνταγματικής αναθεώρησης τα οποία εν συντομία ήταν τα εξής:

1. 1)Την καθιέρωση παγίως, αναλογικού εκλογικού συστήματος η οποία θα προβλέπεται στο Σύνταγμά μας,
2. 2)Την ταυτόχρονη καθιέρωση της λεγόμενης εποικοδομητικής ψήφου δυσπιστίας,
3. 3)Αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών, παραγραφή όπως για όλους τους πολίτες,
4. 4)Κατοχύρωση της θρησκευτικής ουδετερότητας του κράτους,
5. 5)Υποχρεωτικά αιρετός ο πρωθυπουργός,
6. 6)Μέχρι τρεις θητείες για τους βουλευτές, ο περιορισμός δεν ισχύει για αρχηγούς κομμάτων και πρώην Πρωθυπουργούς
7. 7)Θεσμοθέτηση της λαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας,
8. 8)Αποσαφήνιση διατάξεων που απαγορεύουν την ιδιωτικοποίηση νερού κα της ηλεκτρικής ενέργειας,
9. 9)Κατοχύρωση της προστασίας της εργασίας και των εργαζομένων, που θα αναγνωρίζει την αποκλειστική αρμοδιότητα των κοινωνικών εταίρων να ορίζουν τον κατώτατο μισθό,
10. 10)Ενίσχυση των κρατικών εγγυήσεων για την παροχή υπηρεσιών υγείας και καθολική πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας σε όλους τους πολίτες.

Τα σημεία (1), (2), (3), αναντίρρητα είναι θετικά. Το μεν πρώτο λύνει ένα βασικό πρόβλημα δημοκρατίας και ισονομίας (εάν βέβαια συνοδεύεται και με άλλα μέτρα π.χ. προβολή των θέσεων των κομμάτων απο τα ΜΜΕ κλπ), σκοτεινό σημείο παραμένει το όριο εισόδου των κομμάτων στην βουλή.
Τα επόμενα δύο (2) & (3) αποκαθιστούν ένα αμελητέο μέρος των αυθαιρεσιών της ανώμαλης περιόδου των μνημονίων με τις επαναλαμβανόμενες και ατιμώρητες αντισυνταγματικές εκτροπές λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας στην Ελλάδα, η οποία ανώμαλη περίοδος βρίσκεται ακόμη εν ισχύ. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι βρίσκεται ακόμη και σήμερα εν ισχύ η μνημονιακή επιτήρηση ή η επιτροπεία (η πιο «light» ορολογία του όρου μνημόνιο). Κατά τα άλλα ουδέν δημοσιονομικό μέτρο δεν μπορεί να πάρει η μνημονιακή κυβέρνηση χωρίς την έγκριση των «θεσμών».
Στη 4^η θέση «περί κατοχύρωσης της θρησκευτικής ουδετερότητας του κράτους», αναλύεται η πρόταση του προέδρου και των βουλευτών της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ για την αναθεώρηση διατάξεων του Συντάγματος, μαζί με την αιτιολογική έκθεση:

Κατ΄αρχήν η προτεινόμενη αλλαγή (17. Αρθρο 3), αναιρεί εν τη γενέσει της, την θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους. Το σύνταγμα της χώρας με την προτεινόμενη τροποποίηση επεμβαίνει απροκάλυπτα σε μια θρησκεία, εκφράζοντας άποψη για τον τρόπο λειτουργίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδας όταν αναφέρεται «είναι αυτοκέφαλη και διοικείται σύμφωνα με όσα ορίζουν ο Καταστατικός Χάρτης της...

Πριν απο την κάθε έκφραση οποιασδήποτε γνώμης και άποψης θα ήταν πολιτικά ορθόν, να λάβουμε υπ’ όψιν ορισμένα ιστορικά στοιχεία «ταύτισης» και «σύμπλευσης» κράτους-εκκλησίας.
Η Εκκλησία έχει Εξουσία και μετέχει σε όλα τα πολιτειακά θεσμικά όργανα ως κοινωνικός εταίρος, με συμφέροντα όμως ανεξάρτητα από αυτά της κοινωνίας των οποίων η έκφραση διαπερνά κάθετα το πολιτικό σύστημα. Οι άνθρωποι εντός της (κυρίως οι αξιωματούχοι) και οι γύρω της (βλ. βουλευτές, πολιτευτές, δημόσια πρόσωπα) δρουν ως παράκεντρο εξουσίας, που άλλοτε απομακρύνεται από το κεντρικό σύστημα εξουσίας (δηλ. τις κυβερνήσεις), άλλες φορές συμπορεύεται, ενώ ιστορικά υπήρξαν και περιπτώσεις που μάλλον ταυτίστηκε με το κατ’ εξοχήν κέντρο εξουσίας (π.χ. Βυζάντιο). Απόδειξη αποτελεί η τοποθέτηση του εξέχοντος «θεσμικού» στελέχους της Νέας Δημοκρατίας Κ. Πυλαρινού, που ξεκίνησε την σταδιοδρομία του το 1957 ως μέλος του πολιτικού γραφείου του «εθνάρχη» Κ. Καραμανλή, μέχρι το 1963. Επίσης διετέλεσε Σύμβουλος Οικονομικών και Οργανώσεως της Εκκλησίας της Ελλάδος και Γενικός Διευθυντής των Οικονομικών και Τεχνικών Υπηρεσιών της (1998-2008).

Ωρισμένες πτυχές της οικονομικής αλληλοεξάρτησης κράτους-εκκλησίας:

1) Πότε και Πώς συγκεντρώθηκε τόσος εκκλησιαστικός πλούτος;

Την προηγούμενη διαπίστωση μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε για να αναλύσουμε ιστορικά το πότε απέκτησε η Εκκλησία την περιουσία της και πότε άρχισε να την χάνει. Να σημειωθεί ότι με τον όρο Εκκλησία εννοούμε τα χιλιάδες νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου (εκτιμώνται στις 6.500-10.000 τέτοια Νομικά Πρόσωπα), που αφορούν μοναστήρια, ενορίες, μητροπόλεις, αλλά και την κεντρική Εκκλησία της Ελλάδος (Ιερά Σύνοδος, Αρχιεπισκοπή).
Ας θυμηθούμε λίγες γραμμές που έγραψε ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος: «Εδώ θα πρέπει να γίνει σαφές ότι η Εκκλησία είχε πάντοτε περιουσία και η μακρά προέλευσή της ανάγεται, κυρίως σε δωρεές και κληρονομιές βυζαντινών αυτοκρατόρων, αξιωματούχων του Βυζαντίου, όπως επίσης σε δωρεές και κληρονομιές, μοναχών και λαϊκών ως και τις ημέρες μας».
Η Εκκλησία, λοιπόν, απέκτησε μεγάλη περιουσία όταν… ήταν η ίδια στην εξουσία, τα χρόνια τα Βυζαντινά. Ύστερα, στα χρόνια της τουρκοκρατίας άρχισαν οι “δωρεές” στα μοναστήρια και τα ‘ξωκκλησια. Έχει γραφτεί πολλάκις ότι επειδή ο Σουλτάνος τα είχε καλά με την Εκκλησία, της επέτρεπαν να “κατέχει” περιουσία και δεν επενέβαιναν (πολύ) στο πως η Εκκλησία τη διαχειριζόταν. Αντίθετα, οι Ελληνες που κατοικούσαν στον σημερινό ελλαδικό χώρο δε μπορούσαν να έχουν περιουσίες αφού αυτές πέρναγαν στα χέρια του κάθε κοτζαμπάση ή άλλων τοποτηρητών-διοικητών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλοί να μεταβιβάζουν τις περιουσίες τους στους μητροπολίτες, στις ενορίες και τα μοναστήρια της περιοχής τους υπό το φόβο ότι θα τις έπαιρναν οι κατακτητές Τούρκοι.
Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε τα πρώτα χρόνια της τουρκοκρατίας όπου δεν γνώριζε κανένας πότε θα δημιουργιόταν μία νέα ελεύθερη κρατική οντότητα, και ενδεχομένως θεωρούσαν ότι αυτό θα γινόταν σύντομα. Κάποιοι έχοντας την θρησκεία τους ως μόνο αποκούμπι, μπροστά στον Θεό συμφωνούσαν με τους επίγειους αντιπροσώπους του, ότι σε περίπτωση επαναφοράς της ομαλότητας οι περιουσίες τους θα επιστρέφονταν άμεσα, ενώ στο μεταξύ οι εκκλησιαστικοί άρχοντες θα τους παραχωρούσαν τη χρήση των μεταβιβασμένων περιουσιών τους (οι Τούρκοι επέτρεπαν και αυτό).

2) Η περιουσία της εκκλησίας σήμερα

Οι εκτάσεις: Σύμφωνα με εκτιμήσεις, αλλά και στοιχεία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, η συνολική έκταση της εκκλησιαστικής περιουσίας φτάνει τα 1.300.000 στρέμματα. Από αυτά:
732.000 είναι βοσκότοποι, 367.000 δασικές εκτάσεις και 189.000 γεωργικές.

Περίπου 400.000 στρέμματα χαρακτηρίζονται ως «διακατεχόμενα», αφού για αυτές τις εκτάσεις δεν υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας. Έχει, επίσης, σημειωθεί ότι η Εκκλησία της Ελλάδος διαθέτει και ολόκληρα νησιά και βραχονησίδες (!) σε νησιωτικά συμπλέγματα, όπως στις Σποράδες και στις Κυκλάδες. Η Ελλαδική Εκκλησία φέρεται, μεταξύ άλλων, να έχει στην κατοχή της περίπου οκτακόσια κτήρια με γραφεία, καταστήματα, εμπορικά κέντρα, ξενοδοχεία, ακόμα και μισθωμένα βενζινάδικα. Οσον αφορά, δε, τη ρευστότητα της Εκκλησίας, υπολογίζεται σε αρκετές δεκάδες (ίσως και εκατοντάδες) εκατομμύρια ευρώ (για περισσότερα εδώ Εκκλησιαστική περιουσία: Αλήθειες και μύθοι - Paraskhnio.gr).

3) Αυτοκρατορικά χρυσόβουλα στο σύγχρονο Δίκαιο-Μιά «συνταγματική» εκκρεμότητα 229 ετών:

α) Το «Αδιέξοδο» ενός έντιμου αστού νομικού: Πώς όμως, εξηγείται το γεγονός ότι τα πρώτα Συντάγματα που ψήφισε ο επαναστατημένος ελληνικός λαός τα πλέον δημοκρατικά της εποχής τους μαζί με το Σύνταγμα των ΗΠΑ αναγόρευσαν ως ισχύον Δίκαιο στην Ελλάδα «τους νόμους των αειμνήστων ημών αυτοκρατόρων» κανόνα που επανέλαβαν εν συνεχεία τόσο ο Καποδίστριας όσο και η βαυαρική αντιβασιλεία; Και πώς εξηγείται το γεγονός ότι μέχρι να τεθεί σε ισχύ ο Αστικός μας Κώδικας δηλαδή το έτος 1946, οι αυτοκρατορικοί νόμοι αποτελούσαν το εφαρμοζόμενο στον τόπο μας αστικό δίκαιο; Και, τέλος, γιατί ο Αστικός μας Κώδικας περιέλαβε σε νέα διατύπωση, διατάξεις του αυτοκρατορικού δικαίου, αντί να ιδρύσει εκ του μηδενός μια νέα έννομη τάξη; Αυτά, ως μια μικρή νύξη για ένα από τα «παράδοξα» της ιστορίας των θεσμών μας που όμως δεν είναι τόσο παράδοξα, αν αναλογισθούμε σε ποια ιδεολογική βάση θέλησαν να θεμελιώσουν το αρτισύστατο ελληνικό κράτος οι επαναστατικές συνελεύσεις. Και που φαίνονται παράδοξα μόνο σε όσους επιθυμούν σώνει και καλά να προσδώσουν στους θεσμούς μας μια άπεφθη ρεπουμπλικανική καθαρότητα, εμπνευσμένη από το πρότυπο που δημιούργησε η Γαλλική Επανάσταση του 1789. Η επανάσταση όμως αυτή, παρά το περί του αντιθέτου θρυλούμενα, δεν έμοιαζε τόσο πολύ με τη δική μας. Και αυτό που πρέπει να συγκρατήσουμε είναι ότι η Ελληνική Επανάσταση, σε αντίθεση με τη γαλλική η οποία επεδίωξε την καθολική ρήξη (με το παλαιό καθεστώς, την Εκκλησία, τους θεσμούς, ακόμη και με την ιστορία), υπήρξε μια εξέγερση που προέταξε την ενότητα και τη συνέχεια. Ενοποίησε ιδεολογικά το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, φιλοδόξησε να αποκαταστήσει το παλαιό κλέος, ανήγαγε την Ορθοδοξία σε περιωπή «επικρατούσης θρησκείας» και μέσα σε αυτήν την προοπτική ήταν απόλυτα φυσικό να αναγνωρίσει ως ισχύον δίκαιο τους νόμους των «αειμνήστων ημών αυτοκρατόρων». Και όλα αυτά, πράγμα αξιοθαύμαστο, χωρίς καμιά έκπτωση ως προς τα κεκτημένα του γαλλικού διαφωτισμού: την καθιέρωση της δημοκρατικής αρχής και τον σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Αν λοιπόν, μας ενοχλούν τα χρυσόβουλα και τα σιγίλια, αυτό δεν πρέπει να το καταλογίσουμε στους καλόγερους και τους συνεργούς τους, αλλά σε μια καταστατική επιλογή που έκανε ο «ελληνικός λαός»;;;πριν από 180 χρόνια.

β) Η Νομική Αποψη: Η παραχώρηση ιδιοκτησίας με αυτοκρατορικό χρυσόβουλο δεν ήταν νόμος αλλά ατομική πράξη, όπως τα σημερινά συμβόλαια. Αρα, οι επανεισαχθέντες με διάταγμα του 1835 (όχι με Συντάγματα) «νόμοι των αειμνήστων ημών αυτοκρατόρων» (δηλαδή γενικοί κανόνες και όχι ατομικές πράξεις) δεν περιλάμβαναν τα χρυσόβουλα. Αν αυτά είχαν ισχύ, τούτο ήταν ανεξάρτητο από το Διάταγμα του 1835. Ακόμη όμως και οι νόμοι των βυζαντινών αυτοκρατόρων κάθε άλλο παρά αναλλοίωτοι έμεναν στο νέο ελληνικό κράτος. Συντάγματα, νόμοι του κράτους έθιμα κ.λπ. έθεσαν στο περιθώριο μεγάλο μέρος (ιδίως το αναχρονιστικό) του βυζαντινορωμαϊκού Δικαίου, που διατηρεί απλώς ιστορική αξία. Πρόκειται για έναν θεσμό που ίσχυε και στο βυζαντινορωμαϊκό Δίκαιο («αμνημονεύτου χρόνου παραγραφή»), αλλά ισχύει και υπό τον Αστικό μας Κώδικα. Και μόνο αυτό το τελευταίο πλην των άλλων έχει αποδυναμώσει από κάθε νομική αξία τα χρυσόβουλα. Πάνω απ' όλα είναι όμως οι σημερινές αρχές Δικαίου που δεν ανέχονται την «αυτοκρατορικώ δικαίω» εξουσία του αρχηγού του κράτους να παραχωρεί τμήματα της ελληνικής γης σε όποιους κατά βούληση επιλέγει.
Τα σημερινά δημοκρατικά Συντάγματα έχουν άλλη ιεράρχηση αξιών. Αλλά οι θεοκρατικές και μοναρχικές αντιλήψεις του Βυζαντίου είναι ασυμβίβαστες με τις σύγχρονες δικαιικές αντιλήψεις. Εκεί δεν μπορεί να υπάρχει συνέχεια.
Συμπέρασμα: Δεν πρέπει να συγχέουμε την όποια ιστορική σημασία των χρυσόβουλων με την καταρχήν ανύπαρκτη σημερινή νομική τους αξία (Μ. Σταθόπουλος, Ομότιμος καθηγητής της Νομικής Σχολής και πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών 1983-1991).

4) Η Ναοδομία της εκκλησίας ή όταν η εκκλησία αποκτά κρατική εξουσία

Κρατική εξουσία «με το έτσι θέλω» αποκτά η Eκκλησία και… ελέω Θεού όχι μόνον θα εκδίδει οικοδομικές άδειες αλλά θα νομιμοποιεί αυθαίρετα, θα ελέγχει, θα επιβάλλει και θα εισπράττει τα πρόστιμα! Όλα αυτά μέσω κανονισμού της Διαρκούς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας, η οποία δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 135/Α/ 9.8.2010 με τον τίτλο «Κωδικοποίησις και συμπλήρωσις διατάξεων περί λειτουργίας της Εκκλησιαστικής Κεντρικής Υπηρεσίας Οικονομικών». Ετσι «το γραφείο ναοδομίας και εκτελέσεως εκκλησιαστικών τεχνικών έργων» , «λειτουργούντος παρά τη Ιερά Συνόδω», σύμφωνα με άλλον κανονισμό (66/93) αναβαθμίζεται σε διεύθυνση με πλήθος αρμοδιοτήτων οι οποίες ανήκουν στις πολεοδομίες (η εφαρμογή του νόμου Τρίτση 1337/83 άρθρο 17 για τα αυθαίρετα κτίσματα, του Προεδρικού Διατάγματος 276 ΦΕΚ Α/98...κλπ).
Ολες οι αρμοδιότητες περιγράφονται στο άρθρο 19 του φρέσκου κανονισμού, ο οποίος και αυτός θεωρητικά στηρίζεται στον νόμο 590/1977 «καταστατικός χάρτης της Εκκλησίας της Ελλάδας».

5) Η μισθοδοσία των 9.298 ιερέων και 336 κληρικών 
υπαλλήλων

επιβαρύνοντας τον κρατικό προυπολογισμό με 180 εκατ. ευρώ ετησίως, αποτελεί επίσης αλλη μια οικονομική σχέση μεταξύ κράτους-εκκλησίας.
Οποιος πιστεύει ότι με τον πολιτικό όρκο και μόνο διασφαλίζεται η θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους χωρίς την λύση του Γόρδιου Δεσμού όλων των διαπλεκόμενων οικονομικών σχέσεων μεταξύ του κράτους-εκκλησίας σίγουρα θα αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία στην συγγραφή και την εφαρμογή των συνταγμάτων.
Αλλωστε ιστορικά παραδείγματα θρησκευτικής ουδετερότητας αποτελούν:

1. 1. Γαλλία: Στο άρθρο 1 του ισχύοντος γαλλικού Συντάγματος ρητώς ορίζεται: «Η Γαλλία είναι αβασίλευτη πολιτεία αδιαίρετη, χωρισμένη από την Εκκλησία δημοκρατική και κοινωνική». Η διατύπωση αυτή: πηγάζει απο την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη (LadéclarationdesDroitsdel' HommeetduCitoyen),που ψηφίστηκε το 1789κατά την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασηςαπό τη Συντακτική Συνέλευση.
2. 2. Τ. Τζέφερσον και η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων: Ο Τ. Τζέφερσον, ο 3^ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, με την επιστολή του οποίου εστάλη προς τους Βαπτιστές του Συνδέσμου Danbury το έτος 1802. Με την επιστολή αυτή όπου γίνεται αναφορά στην Πρώτη Τροποποίηση του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Τζέφερσον γράφει: Πιστεύοντας μαζί σας ότι η θρησκεία είναι ένα θέμα το οποίο αφορά αποκλειστικά τον άνθρωπο και το Θεό του, ότι κανείς δεν είναι υπόλογος σε κανέναν άλλο για την πίστη του ή τη λατρεία του ότι οι νόμιμες εξουσίες της κυβέρνησης αφορούν ενέργειες μόνο και όχι απόψεις, με ευλάβεια θεωρώ ότι η πρόθεση το συνόλου του Αμερικανικού λαού όπως αποτυπώνεται στη νομοθεσία του είναι ότι δεν θα πρέπει να «θεσμοθετηθεί κανένας κανόνας δικαίου για την καθιέρωση της θρησκείας ή την απαγόρευση της ελεύθερης άσκησής της», δημιουργώντας έτσι ένα τείχος διαχωρισμού μεταξύ εκκλησίας και κράτους.

Η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων ήταν ένα από τα πρώτα παραδείγματα στον κόσμο της πλήρους θρησκευτικής ελευθερίας που εγκρίθηκε το 1791.
Λόγω του ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, θυμίζει περισσότερο την κολυμβήθρα του Σιλωάμ, αφού συνυπάρχουν αρμονικότατα πρώην «ανανεωτικοί», «δογματικοί» και «πασόκοι», το δε κόμμα έχει μετεξελιχθεί σε μια «μεταδημοκρατική αριστερά» με έντονα θεοκρατικά στοιχεία, στην πολιτική του πρακτική. Το πολιτικά εφικτό (το σήμερα), καλλιεργεί στον πολίτη το στοιχείο της αυριανής, όταν θα αλλάξουν και το επιτρέψουν οι συσχετισμοί (της μεταθανάτιας ανταμοιβής που προβάλλεται από όλα τα θρησκευτικά δόγματα) και γίνεται πολύ χρήσιμη και αξιοποιήσιμη δύναμη για την αποτροπή της αντίδρασης εναντίον των εξουσιαστών σε τούτον τον ...μάταιο κόσμο. Η θρησκεία της παρηγοριάς, της επουράνιας ανταμοιβής, με ενέχυρο την καρτερικότητα για όσα υφίσταται σήμερα.

Ελλείψει πολιτικού συμπεράσματος στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, θα ειπωθούν:
Τα λόγια του Αριστοφάνη απο τους Ιππής:
Τον δήμον αεί προσποιού υπογλυκαίνων ρηματίοις μαγειρικοίς, μτφρ:
Να έχεις πάντα τον δήμο με το μέρος σου καλοπιάνοντάς τον
με μαγειρεμένα λόγια (η ευγενική έκφραση).

Δεδομένου οτι πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προέρχονται απο τον φοιτητικό χώρο, θα τους θυμίσω το σλόγκαν του «74-75» των γενικών συνελεύσεων στα φοιτητικά αμφιθέατρα:
Οποιος πατά το ένα του πόδι σε μιά βάρκα και το άλλο σε άλλη
βάρκα, τελικά σκίζεται το σώβρακό του (μή ευγενική έκφραση).

2. Ιδιωτικοποίηση του Νερού, Ενέργειας κλπ και o Τυχοδιωκτισμός του ΣΥΡΙΖΑ

Συνεχίζοντας απο το πρώτο μέρος που είχαν αναλυθεί τα πρώτα 4 σημεία ((1), (2), (3), (4)) απο την ομιλία του κ. Τσίπρα στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος, θα αναλυθούν τα επόμενα (5) εως (10).

1. 1)Την καθιέρωση παγίως, αναλογικού εκλογικού συστήματος η οποία θα προβλέπεται στο Σύνταγμά μας,
2. 2)Την ταυτόχρονη καθιέρωση της λεγόμενης εποικοδομητικής ψήφου δυσπιστίας,
3. 3)Αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών, παραγραφή όπως για όλους τους πολίτες,
4. 4)Κατοχύρωση της θρησκευτικής ουδετερότητας του κράτους,
5. 5)Υποχρεωτικά αιρετός ο πρωθυπουργός,
6. 6)Μέχρι τρεις θητείες για τους βουλευτές, ο περιορισμός δεν ισχύει για αρχηγούς κομμάτων και πρώην Πρωθυπουργούς
7. 7)Θεσμοθέτηση της λαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας,
8. 8)Αποσαφήνιση διατάξεων που απαγορεύουν την ιδιωτικοποίηση νερού & της ηλεκτρικής ενέργειας,
9. 9)Κατοχύρωση της προστασίας της εργασίας και των εργαζομένων, που θα αναγνωρίζει την αποκλειστική αρμοδιότητα των κοινωνικών εταίρων να ορίζουν τον κατώτατο μισθό
10. 10)Ενίσχυση των κρατικών εγγυήσεων για την παροχή υπηρεσιών υγείας και καθολική πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας σε όλους τους πολίτες.

Τα (5), (6), αποτελούν στην ουσία «εκσυγχρονισμό» του πολιτικού συστήματος παρά τα όποια θετικά σημεία. χωρίς επι της ουσίας να λύνουν το πρόβλημα της εξάρτησης και της λεηλασίας του κράτους απο τα κόμματα εξουσίας, εξάρτηση η οποία με τα μνημόνια και τις επιτηρήσεις έχει θεριέψει, με τις αποφάσεις της κυβέρνησης στην πραγματικότητα να λαμβάνονται απο την «ΕΕ και τους θεσμούς». Η «σχετική» αυτονομία που υπήρχε μέχρι το 1981 με την είσοδο μας στην τότε ΕΟΚ και κυρίως λόγω της εισαγωγής του ευρώ, «c'est fini».

Η ρήση «Δώσε σε εμένα το δικαίωμα να εκδίδω χρήμα και άσε τους άλλους να φτιάχνουν νόμους», του Άρτ. Ρότσιλντ ενός από τους γεννήτορες των αρπακτικών τραπεζιτών της οικογένειας Ρότσιλντ, είναι αποκαλυπτική.

Η εξάρτηση του κράτους απο τα κόμματα εξουσίας

α) Από την εποχή του Όθωνα ήδη το κράτος που επιβλήθηκε λειτούργησε ως θεσμός κατοχής επί της ελληνικής κοινωνίας. Η προτεκτοροποίηση της χώρας συμβαδίζει με το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα της νεωτερικότητας είναι αναντίστοιχο προς την ελληνική κοινωνία. Αυτό ακριβώς αποδίδει η έννοια της πολιτικής κυριαρχίας η οποία οδηγεί την κοινωνία στην ιδιώτευση.
Το κεντρικό πρόβλημα οφείλεται στο γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία δεν διήλθε από τη φεουδαρχία, ζούσε πριν από τη συγκρότηση του ελληνικού κράτους σε ένα καθεστώς «ελεύθερης» σε ατομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, κατάστασης. Όταν ένας πολίτης, ακόμη και στην περίοδο της τουρκοκρατίας, είχε ένα πρόβλημα οικονομικό, προσωπικό, ή οτιδήποτε άλλο (λ.χ. οι χήρες, τα ορφανά, οι φτωχοί κλπ.), το έθετε στο δήμο. Δηλαδή, η κοινωνία συγκροτούσε το πολιτικό σύστημα. Όταν δημιουργήθηκε το εθνικό κράτος, αφού αυτό επήρε στα χέρια του (δηλαδή ο πολιτικός) το πολιτικό σύστημα, το πρόβλημά του ο πολίτης το έθετε όχι στο συλλογικό αλλά σε προσωπικό επίπεδο, στον πολιτικό. Μια σχέση που ήταν άνιση, και που γενικότερα οδηγούσε σε μια πλήρη αναντιστοιχία συσχετισμών μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής. Το πολιτικό βάρος ενός συντεχνιάρχη, ενός παραταξιάρχη, ενός οποιουδήποτε πολίτη ή μη πολίτη αυτής της χώρας, που κατέχει ειδικό θέση στους μηχανισμούς, είναι πολύ μεγαλύτερο εκείνου συνόλου της κοινωνίας. Γιατί; Γιατί η κοινωνία των πολιτών δεν είναι οργανωμένη πολιτικά και, συνεπώς, δεν μπορεί πουθενά να συναντήσει, σε συλλογικό επίπεδο, την πολιτική. Αυτό είναι το πρόβλημα.
Οι «πελατειακές σχέσεις» από επιστημονικό εργαλείο ερμηνείας των σχέσεων κράτους- κοινωνίας σε ορισμένες κοινωνίες της περιφέρειας και ημιπεριφέρειας του σύγχρονου καπιταλισμού έχει μετατραπεί σε όρο του καθημερινού λεξιλογίου. Ωστόσο, η διάδοση του όρου και η ευκολία χρήσης του, ιδίως κατά τη δεκαετία του ’80 ή με αναφορά σε αυτήν, υποκρύπτουν τη δυσκολία χαρτογράφησης και ερμηνείας ενός πολυσύνθετου φαινομένου το οποίο αφορά προσωπικές και οικογενειακές στρατηγικές επιβίωσης, πρακτικές πολιτευτών και κομμάτων καθώς και δημόσιες πολιτικές πρόσληψης και διοίκησης ανθρώπινου δυναμικού, δηλαδή «μάνταζμεντ» του δημοσιοϋπαλληλικού και όχι μόνο προσωπικού.
Με τον όρο πελατειακές σχέσεις εννοούμε «έναν συγκεκριμένο τρόπο κοινωνικής και ιδιαίτερα πολιτικής οργάνωσης της οποίας βασικό δομικό στοιχείο και χαρακτηριστικό θεμέλιο είναι το ζεύγος πάτρωνας-πελάτης.Οι πολιτικές πελατειακές σχέσεις μπορούν επίσης να θεωρηθούν ως τρόπος πολιτικής συμμετοχής των μαζών στην πολιτική. Η σχέση πάτρωνα-πελάτη είναι δυαδική και προσωπική, συμβολαιακή και ολοκληρωμένη, ανεπίσημη και θεμελιωδώς εργαλειακή και για τις δύο πλευρές της σχέσης, αμοιβαία αλλά και ασυμμετρική και κάθετη, με την έννοια ότι ο πελάτης εξαρτάται από τον πάτρωνα. Ο ορισμός αυτός αναφέρεται στο ατομικό επίπεδο της ανάλυσης.
Για το συλλογικό/κοινωνιακό επίπεδο, oι πελατειακές σχέσεις μπορούν να πάρουν δύο μορφές: Την «ιδιωτικοποίηση» της πολιτικής ή την «αποίκηση» της κοινωνίας πολιτών. Η πολιτική «ιδιωτικοποιείται» όταν ομάδες έχουν άμεση μη διαμεσολαβούμενη πρόσβαση στην πολιτική εξουσία την οποία χειρίζονται ως εργαλείο για ιδιωτικούς σκοπούς. Η «αποίκηση της κοινωνίας» είναι η αντίστροφη διαδικασία. Σημειώνεται όταν προηγουμένως αυτόνομοι κοινωνικοί θεσμοί καταλήγουν να ρυθμίζονται από τα κόμματα που βρίσκονται στην εξουσία.
Στις τελευταίες δεκαετίες του 20^ου αιώνα και ιδίως στη δεκαετία του ’80, οι πελατειακές σχέσεις υπέστησαν μεταβολές κλίμακας, δηλαδή μετασχηματίστηκαν σε συστηματική σχέση μιας οργάνωσης με ένα άτομο ή με πλήθος ατόμων, ενώ αρχικά δεν ήσαν παρά μια προσωπική σχέση ενός πολιτευόμενου ατόμου προς τους ψηφοφόρους του και τις οικογένειές τους. Δηλαδή, από διαπροσωπικές πελατειακές σχέσεις μετατράπηκαν σε «γραφειοκρατικές» πελατειακές σχέσεις. Τούτο σήμαινε ότι αντί για τον βουλευτή ή τον κομματάρχη τον ρόλο του. Την περίοδο 1981-1990, πολλές προσλήψεις, ιδίως συμβασιούχων υπαλλήλων του δημοσίου, έγιναν με τέτοιο τρόπο. Το ίδιο, από ό,τι φαίνεται συνέβη και στη δεκαετία του 1990 και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Στο ενδοδιοικητικό επίπεδο (π.χ., μέσα σε κάθε υπουργείο), όπως και παλιότερα, αρμόδιο για τα θέματα προσωπικού ήταν το υπηρεσιακό συμβούλιο. Αποφασιστικό όργανο μέσα σε κάθε δημόσια υπηρεσία και επιχείρηση, το εν λόγω συμβούλιο αποτελείτο από πέντε μέλη. Η διαφορά με το παρελθόν συνίστατο στη σύνθεση του συμβουλίου. Τα τρία από τα πέντε μέλη ήταν προϊστάμενοι διευθύνσεων, διορισμένοι από τον εκάστοτε πολιτικό προϊστάμενο (π.χ., υπουργό). Τα υπόλοιπα δύο ήταν εκλεγμένα από το υπαλληλικό προσωπικό, σε εκλογές οι οποίες διεξάγονταν για το σκοπό αυτό και κατά κανόνα κατέληγαν στην κατανομή των δύο θέσεων μεταξύ των δύο ισχυρότερων συνδικαλιστικών παρατάξεων (ΠΑΣΚΕ που πρόσκειτο στο ΠΑΣΟΚ και ΔΑΚΕ που πρόσκειτο στη ΝΔ). Το συμβούλιο αποφάσιζε εξισορροπώντας τις υπουργικές επιθυμίες για εξυπηρέτηση των ψηφοφόρων του εκάστοτε υπουργού με τις συνδικαλιστικές πιέσεις υπέρ της ευνοϊκής μεταχείρισης του ενός ή του άλλου κομματικά ενταγμένου υπαλλήλου.
Σε αυτό το πρόβλημα οφείλεται ακριβώς η ολοκληρωτική ιδιοποίηση του κράτους, το οποίο λεηλατείται ιστορικά και, μέσω αυτής της λεηλασίας, λεηλατείται η ίδια η κοινωνία και οδηγεί σε αδιέξοδα. Δεν είναι το πρώτο αδιέξοδο. Είναι το αδιέξοδο το οποίο κραυγάζει τον χαρακτήρα του κράτους. Και αν θέλετε να ορίσουμε υπό το πρίσμα αυτό το πολιτικό σύστημα  της μεταπολίτευσης και τις εφαρμογές του θα λέγαμε ότι δεν είναι, όπως διατείνονται ορισμένοι το πιο καθαρό δημοκρατικά πολιτικό σύστημα που γνώρισε το νεοελληνικό κράτος, αλλά αυτό που σηματοδότησε την ολοκληρωτική επαναφορά του καθεστώτος της φαυλοκρατίας του 19ου αιώνα.
Αυτή είναι η ιστορική εξήγηση της νοοτροπίας και της «καθεστηκυίας» τάξης της Ελλάδας του 2018.
Αυτά δεν αντιμετωπίζονται απο τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Ο λόγος δεν υπάρχει διαφάνεια στις προσλήψεις του δημοσίου και η κάθε κυβέρνηση και ο κάθε υπουργός ακόμη και σήμερα θεωρεί «φυσικό» να προσλαμβάνει «δικούς» του λόγω του ότι είναι απών ο ενδελεχής κοινοβουλευτικός έλεγχος στην διαχείριση των κονδυλίων των υπουργείων. Ας λάβουμε υπ’ όψιν μας επίσης ότι σήμερα είναι ιδιαίτερα «in» η διαχείριση των κονδυλίων των Μ.Κ.Ο. Η ΕΕ επιχορηγεί τα υπουργεία και τις ΜΚΟ με 1,69 δισ. ευρώ για το προσφυγικό. Από τα 1,69 δισ. ευρώ, οι ελληνικές Αρχές έχουν να λαμβάνουν 794 εκατ. ευρώ, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) 506,67 εκατ. ευρώ ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης (IOM) 119,7 εκατ. ευρώ, η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Ασύλου (EASO) 26 εκατ. ευρώ. Η διαχείριση των κονδυλίων αυτών αποτελεί μιάς πρώτης τάξεως ευκαιρία επηρεασμού απο το εκάστοτε κυβερνών κόμμα άν λάβουμε υπ’ όψιν μας την ανεργία που υπάρχει, την απουσία οικονομικού ελέγχου και την τήρηση της νομιμότητας (εργατική νομοθεσία κλπ).

β) Η κρατική εξάρτηση του Ελληνικού πληθυσμού: 

1.130.000 χιλ. συμπολίτες μας έλαβαν κοινωνικό μέρισμα. Αν προσθέσουμε και τα άλλα προνοοικά επιδόματα ο αριθμός αυξάνεται με ρυθμούς γεωμετρικής πρόοδου.
Αυτές είναι οι πληγές της σημερινής Ελλάδας και αυτές εκμεταλλεύονται τα κόμματα εξουσίας. Ετσι η Ελλάδα γηράσκει και αργοπεθαίνει μέρα τη μέρα.
Το (7) και ειδικότερα τα (8), (9), (10) αποτελούν το κρεσέντο του τυχοδιωκτισμού της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ιδεολογικού κενού & αδιεξόδου (της σοσιαλδημοκρατίας) που ευαγγελίζεται.
Εάν πραγματικά ήθελε να να προσδώσει κύρος στην πρότασή του άς έβαζε σε δημοψήσισμα τα μεγάλα θέματα του νερού και της ενέργειας με το σαφές ερώτημα δημόσια ή ιδιωτικά;
Αποσαφήνιση διατάξεων που απαγορεύουν την ιδιωτικοποίηση νερού & της ηλεκτρικής ενέργειας
(Δεν αναφέρει για δημόσια αλλά αποσαφήνιση, η Πασοκική φρασεολογία σε όλο της το μεγαλείο τζάμπα νομίζετε ότι ο κ. Κοτσακάς διεκρίθη ο 1^οςσε ψήφους στην πολιτική επιτρ. του ΣΥΡΙΖΑ).

1) Το νερό και η συνταγματική αναθεώρηση, τo παράδειγμα της Ουρουγουάης:

Η ερχόμενη Συνταγματική Αναθεώρηση στην Ελλάδα έχει όλες τις δυνατότητες να συμπεριλάβει την κατοχύρωση του δικαιώματος στο νερό ως ανθρώπινου δικαιώματος, βασιζόμενη στο παράδειγμα της Ουρουγουάης και της Αναθεώρησης του 2004 που συντελέστηκε στη χώρα. Μέσω Δημοψηφίσματος με συνταγματική ισχύ, ο λαός της Ουρουγουάης πέτυχε όχι μόνον την κατοχύρωση σε άρθρο του Συντάγματος του δικαιώματος στο νερό, αλλά ταυτόχρονα και τη δέσμευση για παροχή υπηρεσιών ύδρευσης αποκλειστικά από δημόσιους φορείς και οι μέχρι τώρα ιδιωτικοποιήσεις που είχαν γίνει θα ακυρώνονταν αμέσως και οι υπηρεσίες θα επέστρεφαν σε δημόσιους φορείς. Το Δημοψήφισμα προωθήθηκε από ένα συνασπισμό κινήσεων και οργανισμών, με κύριες αιτίες τη χαμηλή και ακριβή παράλληλα λειτουργία των ιδιωτικών επιχειρήσεων ύδρευσης και την ανάλογη περιβαλλοντική επιβάρυνση που ως αποτέλεσμα είχαν την ανεπάρκεια πρόσβασης σε ασφαλές και πόσιμο νερό για όλους. Η σημασία της απόφασης που ελήφθη έγκειται και στο γεγονός της απομάκρυνσης των ιδιωτικών εταιριών από υφιστάμενες συμβάσεις παραχώρησης, με την κάλυψη μόνον του κόστους που είχε προηγηθεί μέχρι το Δημοψήφισμα και όχι για το χρονικό πλαίσιο που έπεται αυτό μέχρι την αρχικώς τιθέμενη ημερομηνία λήξης των συμβάσεων. Πολύ απλά, καμία αποζημίωση για μελλοντικές οικονομικές απώλειες των εταιριών δεν δόθηκε. Στις 31/10/2004, σε ποσοστό 62,75%, οι πολίτες της Ουρουγουάης αποφάσισαν υπερ της ένταξης στο Σύνταγμα της χώρας τους μιας νέας διάταξης: Η πρόσβαση σε πόσιμο νερό και σε αποχέτευση συνιστούν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Ακόμη, εντάχθηκε στην ίδια διάταξη ο ορισμός ότι το νερό αποτελεί ζήτημα γενικού ενδιαφέροντος-συμφέροντος, που εντάσσεται στο δημόσιο συμφέρον και για αυτό οι υπηρεσίες ύδρευσης θα παρέχονται αποκλειστικά από το δημόσιο από νομικά πρόσωπα του κράτους.
Με βάση το παράδειγμα της Ουρουγουάης καλείται η ελληνική συνταγματική τάξη να προχωρήσει μπροστά σε μια τομή, που θα σημάνει εξελίξεις σε όλη την ΕΕ, αφού ήδη πανευρωπαϊκά οι επαναδημοτικοποιήσεις των υπηρεσιών ύδρευσης αποτελούν τάση και επίσης το άρθρο 345 της Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν εμποδίζει τους ενδεχόμενους εφαρμοστικούς νόμους, που θα προκύψουν από τη Συνταγματική Αναθεώρηση.
Η εισαγωγή μιας διάταξης για το νερό στο Σύνταγμα επ' ουδενί δεν σημαίνει ότι δια μέσω των Δικαστηρίων και εμμέσως με βάση την τεκμηρίωση σε άλλα άρθρα και διατάξεις, δεν προστατεύεται το δικαίωμα στο νερό. Όμως, η ρητή κατοχύρωση προσδίδει κύρος και ισχύ σε κάθε νομικό επιχείρημα και επίσης αποτελεί καθαρό βήμα εξέλιξης και προόδου για την κοινωνία ως σύνολο, στη βάση της απόφασης του ΟΗΕ του 2010. Μια ενδεχόμενη εκδοχή της ένταξης της νέας διάταξης στο Σύνταγμα θα μπορούσε να είναι η εξής: Η διαρκής πρόσβαση σε ασφαλές και πόσιμο νερό αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα, θεμέλιο για την ανθρώπινη ζωή. Το κράτος εγγυάται την παροχή υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης σε όλους τους πολίτες μέσω δημόσιων φορέων διαχείρισης, για την κάλυψη των αναγκών τους. Η οικονομική και κάθε αδυναμία των πολιτών, με κανένα τρόπο δεν αποτελεί εμπόδιο για την παροχή των υπηρεσιών.
Εξάλλου, σε αυτή την κατεύθυνση κινήθηκε και το Συμβούλιο της Επικρατείας στην Απόφαση 1903/2014 της Ολομέλειας, όπου θεώρησε ότι κατάλληλος φορέας παροχής υπηρεσιών ύδρευσης, που εγγυάται τη λειτουργία τους και εξασφαλίζει την πρόσβαση των πολιτών σε αυτές, είναι ο δημόσιος φορέας. Eξασφαλίζεται ταυτόχρονα ότι το κράτος παρέχει μέσω δημόσιων φορέων τις υπηρεσίες προς τους πολίτες και ότι οι ιδιώτες μπορούν να ασκήσουν την ανάλογη δραστηριότητα στο πλαίσιο της αγοράς, όπως είναι και η θέση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σύμφωνα με την Ανακοίνωση του Μαρτίου 2014 προς την Πρωτοβουλία Ευρωπαίων Πολιτών για το νερό. Συγκεκριμένα η απάντηση (5) που δόθηκε τότε ήταν ότι: “...Η Επιτροπή θα εξακολουθήσει να τηρεί πλήρως τους κανόνες της Συνθήκης που απαιτούν την ουδετερότητα της ΕΕ σε σχέση με τις εθνικές αποφάσεις που διέπουν το καθεστώς ιδιοκτησίας των επιχειρήσεων ύδρευσης...”

2) Η ηλεκτρική ενέργεια και η συνταγματική αναθεώρηση: 

Με 151 «ναι» έναντι 124 «όχι» πέρασε από την Ολομέλεια το νομοσχέδιο για την πώληση της ΔΕΗ (25/04/2018). Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.
«Μετάνιωσε» φαίνεται τώρα και επιθυμεί «αποσαφήνιση» των όρων ιδιωτικοποίησης.

Οι βασικές ελλείψεις της συνταγματικής αναθεώρησης

Α) Ρητή αποσαφήνιση των διατάξεων του άρθρου 16 του Συντάγματος - Tι κατοχυρώνει το άρθρο 16:

Tην δωρεάν δημόσια ανώτατη εκπαίδευση σε όλους τους πολίτες, Tην ελευθερία στη διδασκαλία και την έρευνα, Η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση, Tη δημόσια χρηματοδότηση των Aνώτατων Eκπαιδευτικών Iδρυμάτων, Aπαγορεύει τη σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες.

Τα προβλήματα του άρθρου 16:
α) Το 1995 - '96 ο τότε υπουργός Παιδείας Γ. Παπανδρέου είχε καλέσει τον ΟΟΣΑ να αξιολογήσει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Πάνω σε εκείνη την αξιολόγηση-έκθεση στηρίχθηκαν μια σειρά αναδιαρθρώσεις που προωθήθηκαν τα αμέσως επόμενα χρόνια. Κι όταν λέμε αναδιαρθρώσεις (για να εξηγούμαστε) είναι το ίδιο με αυτό που λέει η σημερινή κυβέρνηση για αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις.
Ο ΟΟΣΑ παρήγγειλε και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τότε εφάρμοσε την κατάργηση της επετηρίδας για το διορισμό των εκπαιδευτικών στα σχολεία. Μέχρι τότε όλοι οι απόφοιτοι των παιδαγωγικών και των λεγόμενων καθηγητικών σχολών με το που έπαιρναν το πτυχίο τους αποκτούσαν δικαίωμα (κατοχυρωμένο δικαίωμα κι όχι απλώς μια πιθανότητα) διορισμού.
Στην ίδια έκθεση, ο ΟΟΣΑ πρότεινε την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, ενώ έκανε λόγο και για «μακροπρόθεσμη προσπάθεια για την αλλαγή του Συντάγματος, όπου αυτό εμποδίζει τις απαιτούμενες αλλαγές».
Με επιτακτικό τρόπο έβαζε τότε η έκθεση του ΟΟΣΑ το ζήτημα της «αποκέντρωσης της εκπαίδευσης», σημειώνοντας ότι πρέπει να διαμορφώνει ένα γενικό σχεδιασμό για την Παιδεία και από κει και πέρα την ευθύνη για τη λειτουργία των σχολικών μονάδων (από τα κτιριακά θέματα μέχρι τη διαμόρφωση των αναλυτικών προγραμμάτων και τις προσλήψεις εκπαιδευτικών κ.τ.λ.) να την έχει η Τοπική Διοίκηση και τα ίδια τα σχολεία. Μάλιστα, οι εμπειρογνώμονες του Οργανισμού έλεγαν ξεκάθαρα, αναφορικά με τα σχολεία, ότι «η χρήση πόρων που προέρχονται από συλλόγους γονέων και τοπικές επιχειρήσεις, πρέπει να ενθαρρύνεται».
Σε εκείνη την έκθεση του ΟΟΣΑ μπήκε για πρώτη φορά και η κατεύθυνση για γενικευμένες συγχωνεύσεις σχολείων στην επαρχία. Τις συνέπειες όμως από τις συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολείων που σε δυο μεγάλα κύματα τις προχώρησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, συνέπειες που τις ζουν σήμερα γονείς και μαθητές διανύοντας μεγάλες αποστάσεις με τα πόδια σε επικίνδυνους επαρχιακούς δρόμους, βιώνοντας αδιέξοδα για το καθημερινό πηγαινέλα των παιδιών στα σχολεία, αφού δεν είναι εξασφαλισμένο ένα δημόσιο, δωρεάν και αξιόπιστο σύστημα μεταφοράς μαθητών από και προς τα σχολεία τους. Το μακάβριο ανέκδοτο αποτελεί η επιβράβευση απο τον ΟΟΣΑ, ότι η μαθητική διαρροή στην Ελλάδα εντοπίζεται στο 6,2%, χαμηλότερη από τον μέσο όρο των 28 χωρών μελών που είναι 10,7%.
Παράλληλα, στην ίδια έκθεση του ΟΟΣΑ περιλαμβάνονταν προτάσεις για την αύξηση των πόρων της ανώτατης εκπαίδευσης μέσω σταδιακής επιβολής διδάκτρων στον προπτυχιακό κύκλο σπουδών.

Δίδακτρα στα προγράμματα μεταπτυχιακά σπουδών: Το Σύνταγμα απέναντι στην πραγματικότητα.
Σχόλιο με αφορμή την απόφαση 2411/2012 της Ολομέλειας του ΣτΕ. Το ΣτΕ εξέδωσε απόφαση σχετικά με την συνταγματικότητα της επιβολής διδάκτρων για τη συμμετοχή σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών ελληνικού πανεπιστημίου, η απόφαση 2411/2012, είχε γίνει δεκτό ότι η επιβολή διδάκτρων δεν αντίκειται στο άρθρο 16 παρ. 4 σύμφωνα με το οποίο «οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια».
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγει να τοποθετηθεί γι΄ αυτά τα προβλήματα της παιδείας.

Β) Ιδρυση Συνταγματικού δικαστηρίου

Για τον έλεγχο της εφαρμογής των άρθρων του ισχύοντος Συντάγματος είτε αυτοτελώς, είτε σε σχέση με συγκεκριμένα νομοθετήματα, ή πράξεις της εκτελεστικής εξουσίας. Η λειτουργία αυτού είναι ο έλεγχος της συνταγματικότητας των νόμων καθώς και ο έλεγχος της συνταγματικής συμμόρφωσης της κάθε διοικητικής πράξης των οργάνων της πολιτείας.
Σημαντικός είναι ο τρόπος επιλογής των δικαστών του Συνταγματικού δικαστηρίου. Πρόκειται για ένα όργανο που τα μέλη του θα αποτελείται απο ένα αριθμό έμπειρων δικαστών, καθηγητών Πανεπιστημίου ή και πολιτικών προσωπικοτήτων. Η εκλογή τους θα γίνεται απο την βουλή με αυξημένη πλειοψηφία 180 ψήφων.
Η μέχρι τώρα εμπειρία της λειτουργίας του Στε αλλά και του μισθοδικείου με πολλές αποφάσεις του δεν έχει διασφαλίσει το κύρος του θεσμού. Πρέπει να σταματήσει οι κρίνοντες να κρίνονται απο τους εαυτούς τους.
Ο πολίτης ουδενί των άλλων ορίζεται μάλλον ή τω μετέχειν κρίσεως και αρχής μτφρ: το κύριο γνώρισμα του πολίτη είναι η συμμετοχή στην απονομή δικαιοσύνης και στην άσκηση εξουσίας (Αριστοτέλης,384-322 π.χ).
Για το (9) & (10) τι να ειπωθεί; 

Για το (9) νομοθετήστε πρώτα τον κατώτατο μισθό και σύνταξη με την πλειοψηφία που διαθέτετε και μετά το προτείνετε το στη σύνταγματική αναθεώρηση. Για το (10) αυξήστε τα κονδύλια για τις κοινωνικές δαπάνες και μετά συζητάμε.

Το συμπέρασμα που εξάγεται είναι ότι το πολιτικό σύστημα «αισθάνεται» ότι πατά στα πόδια του σε στέρεες βάσεις, μετά την ιδεολογική «αλλαγή πλεύσης» του ΣΥΡΙΖΑ, απο την αριστερά στην ετοιμοθάνατη σοσιαλδημοκρατία. Είναι η ευκαιρία μας.
Η ανάταση της Ελλάδας περνά μέσα απο την ενότητα της πρωτοβουλίας του 114 και τους σκοπούς του.

Πηγές:

1. Γ. Κοντογιώργης:Πολιτικός Επιστήμονας, πρώην Πρύτανης Παντείου Παν/μιου
2. του Λ. Aπέκη προέδρου της ΠOΣΔEΠ.2. Γ. Γεραπετρίτη Επ. Καθηγητή Νομικής (αναδημοσίευση από το περιοδικό Συνήγορος, τεύχος 94/2012).                                  
3. Στ. ΤασιόπουλοςΝομικός-Υπ. Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου- Νομική Σχολή ΕΚΠΑ.




Γιάννης Περάκης
οικονομολόγος

sxedio-b.gr