Μια «Αριστερά» που – πιστή στις επιταγές του Ανιέλλι της FIAT– υποκαθιστά επάξια την Κλασσική Δεξιά και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία.
Το ταξίδι στην Αμερική ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα για ένα τσίρκο από Yappies, θαμπωμένους από το American Dream και άρτι αφιχθέντες στην Μητρόπολη του Καπιταλισμού, λιγουρωμένοι Νεανίες – στην ηλικία και κυρίως στο μυαλό– που κοιτάζουν με θαυμασμό τους ουρανοξύστες και τα Αρχιτεκτονικά Τερατουργήματα του Αμερικανισμού, με ανοιχτό το στόμα από θαυμασμό για τον – υποτιθέμενο – πρώην αντίπαλο τους…
Δεν θαμπώνονται μόνο από την εικόνα αλλά θαμπωμένοι προβάλουν και την δική τους εικόνα στον ελληνικό λαό. Έχουν τον μηχανισμό, έχουν το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ που είναι η ΕΡΤ, έχουν και τα περισσότερα των Ιδιωτικών καναλιών είτε φιλικά είτε ευμενώς ουδέτερα απέναντι τους. Καιρός να προβάλουν την εικόνα τους – άλλωστε, γι’ αυτήν ζουν, με αυτήν ελπίζουν να κερδίσουν ή τουλάχιστον να μην χάσουν με μεγάλη διαφορά – και να προπαγανδίσουν τις ανύπαρκτες επιτυχίες τους…
Σκηνή δεύτερη. Ο Πρωθυπουργός μιλάει με επενδυτές και ξένα, αμερικανικά κυρίως Funds, προς άγρα – υποτίθεται – επενδυτών. Ύφος περισπούδαστο, αγγλικά σερβιτόρου με αμερικανική προφορά και «αέρας» σοβαρού – δεν του βγαίνει εύκολα…– και περισπούδαστου πολιτικού. Μικρές διακοπές σοβαροφάνειας στο λόγο, αποφασιστικό βλέμμα στους επενδυτές, προτροπές άνετου Broker για να αγοράσουν, δολώματα για να τσιμπήσουν οι δύσπιστοι. Φιλότιμες προσπάθειες ενός γυρολόγου που ήλθε να ανοίξει Γαλακτοπωλείο στη Νέα Υόρκη με απαιτήσεις.
Όμως οι επενδυτές, τα Fund; Oπως φάνηκε, δεν πολυτσίμπησαν γυρνώντας την συζήτηση στις πολιτικές εξελίξεις και στον πιθανό χρόνο των εκλογών. Αλλά δεν πειράζει, η εικόνα του σοβαρού Πρωθυπουργού που αναζητά Επενδυτές για την χώρα του θα κυκλοφορήσει σε όλα τα Δελτία Ειδήσεων.
Σκηνή τρίτη. Δεξίωση το βράδυ, σε απόσταση ασφαλείας από τις μαινόμενες Ελληνοαμερικάνικες Οργανώσεις. Αποστειρωμένο περιβάλλον, φιλικές διαχύσεις με την Ομογένεια του δικού του κλίματος, μοδάτη και στυλιζαρισμένη Μπαζιάνα κοντά του, άλλη μια εικόνα ενός υπερ-πετυχημένου ταξιδιού στις ΗΠΑ. Θα παιχθεί – εννοείται – στα Δελτία Ειδήσεων με όλη την προσπάθεια τηλεοπτικής συσκευασίας Success Story…
Είναι γεγονός πως ο Αστικός Πολιτισμός εγκαθιδρύει την Δικτατορία του ματιού σαν Πολιτισμό Εικόνας σε βάρος όλων των υπολοίπων αισθήσεων.
Το «είναι» ανατράπηκε, εξοβελίστηκε και εξαϋλώθηκε. Η Ουσία εξαφανίστηκε και απέμεινε το Φαίνεσθαι που είναι ταυτισμένο με την Εικόνα ή μάλλον με την Εικόνα στην Παρακμή της.
Γιατί εάν – έστω μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 20ου Αιώνα– το «Είναι» είχε σχέση με το «Φαίνεσθαι» σαν στρεβλή ή ωχρή αντανάκλαση του, σήμερα η Εικόνα δεν αποτελεί ούτε καν Φαίνεσθαι αλλά μια Αναπαραγωγή της Πραγματικότητας κατά το δοκούν. Αναπαραγωγή εκ του μηδενός, ex nihilo.. Όχι Fake Πραγματικότητα αλλά Μη–Πραγματικότητα, ούτε καν «Κοινωνία του Θεάματος» (Για να θυμηθούμε και τον Guy DeBord) αλλά αντίθετα, «Θέαμα που υποκαθιστά την Κοινωνία». Εκεί άλλωστε βασίζεται και η Πανίσχυρη Τέχνη της Εικόνας που στηρίζει την Τηλεοπτική Προπαγάνδα. Η αρχή της; Δεν «Αντανακλώ» την Πραγματικότητα αλλά την «Φτιάχνω από την αρχή, εκ του μη όντος».
Τέχνη που οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ την παίζουν στα δάχτυλα, παλιοί αριστοτέχνες της «Αριστερής Μπαρουφολογίας» – ή «Πομφόλυγες» αρχαιοελληνιστί…– και ακάματοι εραστές της Εικόνας, του στυλ και του «Πνευματικού Αρώματος», για όσους ΣΥΡΙΖΑΙΟΥΣ βέβαια είναι επιπέδου και εμβαθύνουν ανελλιπώς στις εσχατιές της Ανθρώπινης Σκέψης.
Αυτός ο περιφερόμενος θίασος που αυτοαποκαλείται Αριστερά, ζει από την Εικόνα και πουλάει Εικόνα, για τον εαυτό του – Ναρκισσευόμενοι Νεόπλουτοι γαρ...– και κυρίως για τις μάζες, τις ανεπεξέργαστες ή τις επεξεργασμένες (διορισμένες στο Δημόσιο), τον λαό δηλαδή την πλέμπα. Μερικοί μάλιστα – οι πιο επεξεργασμένοι...– το παίζουν και «Πόλεμο Θέσεων» a la Gramsci. Πως δηλαδή κουμαντάρουν τους Αμερικάνους, το Ευρωιερατείο και τους ξένους σύμφωνα με τα γούστα τους, κομπορρημονώντας και γελώντας για τα κατορθώματα τους... Γελά δ’ ο μωρός καν τι μη γελοίον εί
Μαζί τους γελά ένα ολοένα και αυξανόμενο ποσοστό του ελληνικού λαού, μαζί τους γελά και ο αείμνηστος Gramsci με τα καμώματα των γελωτοποιών απογόνων του.
Τέλος, μαζί τους γελά και η Ιστορία που ήδη προετοιμάζει το τέλος των Εικονοπλαστών της (δήθεν) Αριστεράς, οριστικά, αμετάκλητα και τελεσίδικα όπως λένε και οι νομικοί.
Ηλίας Παπαναστασίου
