Το έγκλημα της σκέψης δεν επιφέρει το θάνατο… το έγκλημα της σκέψης είναι ο θάνατος(Όργουελ, 1984)
Τα τελευταία 24ωρα, μετά το περιστατικό Παπαδήμου, το αστικό σύστημα ανεβάζει για πολλοστή φορά το «καταδικάζεις τη βία;» με υποβολείς τα συστημικά παπαγαλάκια στις αίθουσες της μιντιακής τρομοκρατίας τους. Εδώ και καιρό, η δομική καπιταλιστική κρίση και το συνεχές βάθεμά της αναδεικνύει δύο διαφορετικές χώρες, που ζουν στην Ελλάδα. Η μία παρασιτική, αιμοσταγής, ανελέητη, βαστάζος των μαύρων μετώπων της ΕΕ-ΔΝΤ και των εκάστοτε αστικοδημοκρατικών κυβερνήσεων υπό καθεστώς εξαίρεσης, διαβιεί από τον ιδρώτα και το μόχθο της άλλης. Η άλλη, αυτή των υποτελών τους, αφανής εν πολλοίς, βυθισμένη και κατακερματισμένη μέσα στην ανεργία, την επισφάλεια, θύμα της εκάστοτε εργοδοτικής αυθαιρεσίας, υποβάλλεται στο μαρτύριο της λήθης ότι παραμένουν άνθρωποι, μιας και η μετονομασία τους σε κωδικούς παραγωγής στα ταμπλό των εταιρικών κερδών αντηχεί καλύτερα στα αυτιά των αγορών.
Ωστόσο, η «ειρηνική» συνύπαρξη μέσω κοινωνικών συμβολαίων των δύο τάξεων, που έχουν παρέλθει ανεντιστρεπτί, απαιτούσε τα υφαντά της ιδεολογικής ηγεμονίας της άρχουσας να βρίσκουν συμμάχους και υποστηρικτές και στους υποτελείς, θέτοντάς τους υπό τη σκέπη «μεγάλων οραμάτων» για την «πατρίδα των κερδών του κεφαλαίου» (π.χ. Ολυμπιακοί Αγώνες, σώσιμο της χώρας από «Μικρασιατικές καταστροφές» με θυσίες, για να μη χρεοκοπήσουμε). Παρά ταύτα, μετά από 8 χρόνια θυσιών, το αίμα στο βωμό του εθνικού αφηγήματος ήθελε μόνο ανακεφαλαιοποιήσεις για το τραπεζικό κεφάλαιο, εθελοντικές «φιλανθρωπίες» και φοροαπαλλαγές για το εφοπλιστικό, ρήτρες εισπραξιμότητας και λεόντειες συμβάσεις ανολοκλήρωτων έργων πάντοτε εναντίον του δημοσίου για το κατασκευαστικό κεφάλαιο, την ανασύστασης μιας εκ νέου ιδιότυπης φεουδαρχίας, μέσω μετατροπής πόλεων σε τσιφλίκια ολιγαρχών με καταπατήσεις ελεύθερων χώρων και δικαιωμάτων των πολιτών, παράλληλα με την ταυτόχρονη 14η εν σειρά μείωση μισθών και συντάξεων και φορολαίλαπα. Οι πλερέζες της λύπης τους για το περιστατικό Παπαδήμου προσπαθούν να συγκαλύψουν την ιδιωτικοποίηση (και την εκτόξευση των τιμολογίων) της ΔΕΗ, τη μετατροπή του νερού σε εμπόρευμα, την καταπάτηση κάθε εργασιακού δικαιώματος και τα συμφωνηθέντα πλεονάσματα που στάζουν εργασιακό αίμα στο διηνεκές, για μια χώρα που έχει μετατραπεί σε εταιρεία στόχευσης στην κερδοφορία αδιαφορώντας για τους εργαζόμενους-πολίτες της.
Ωστόσο, η «ειρηνική» συνύπαρξη μέσω κοινωνικών συμβολαίων των δύο τάξεων, που έχουν παρέλθει ανεντιστρεπτί, απαιτούσε τα υφαντά της ιδεολογικής ηγεμονίας της άρχουσας να βρίσκουν συμμάχους και υποστηρικτές και στους υποτελείς, θέτοντάς τους υπό τη σκέπη «μεγάλων οραμάτων» για την «πατρίδα των κερδών του κεφαλαίου» (π.χ. Ολυμπιακοί Αγώνες, σώσιμο της χώρας από «Μικρασιατικές καταστροφές» με θυσίες, για να μη χρεοκοπήσουμε). Παρά ταύτα, μετά από 8 χρόνια θυσιών, το αίμα στο βωμό του εθνικού αφηγήματος ήθελε μόνο ανακεφαλαιοποιήσεις για το τραπεζικό κεφάλαιο, εθελοντικές «φιλανθρωπίες» και φοροαπαλλαγές για το εφοπλιστικό, ρήτρες εισπραξιμότητας και λεόντειες συμβάσεις ανολοκλήρωτων έργων πάντοτε εναντίον του δημοσίου για το κατασκευαστικό κεφάλαιο, την ανασύστασης μιας εκ νέου ιδιότυπης φεουδαρχίας, μέσω μετατροπής πόλεων σε τσιφλίκια ολιγαρχών με καταπατήσεις ελεύθερων χώρων και δικαιωμάτων των πολιτών, παράλληλα με την ταυτόχρονη 14η εν σειρά μείωση μισθών και συντάξεων και φορολαίλαπα. Οι πλερέζες της λύπης τους για το περιστατικό Παπαδήμου προσπαθούν να συγκαλύψουν την ιδιωτικοποίηση (και την εκτόξευση των τιμολογίων) της ΔΕΗ, τη μετατροπή του νερού σε εμπόρευμα, την καταπάτηση κάθε εργασιακού δικαιώματος και τα συμφωνηθέντα πλεονάσματα που στάζουν εργασιακό αίμα στο διηνεκές, για μια χώρα που έχει μετατραπεί σε εταιρεία στόχευσης στην κερδοφορία αδιαφορώντας για τους εργαζόμενους-πολίτες της.
Όλα αυτά καθιστούν σαφές ότι μάλλον σώνεται η κλωστή του αργαλειού εξύφανσης αφηγημάτων που να μας περικλείουν «όλους». Όσο η ιδεολογική ηγεμονία των ελίτ μειώνεται, η διευθυντική γίνεται πιο εμφανής και η κατασταλτική αυξάνεται. Αυτό ξαναφάνηκε εντόνως το διήμερο 17-18 Μαΐου 2017, όπου η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είπε να θυμηθεί κάποιες από τις καλύτερες στιγμές του «ευεργέτη Παπαδήμου», όταν ψέκαζε εξ επαφής διαδηλωτές (μεταξύ των οποίων και ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μανώλης Γλέζος) στην τελευταία ίσως ουσιαστική παρέμβαση του λαϊκού κινήματος στις 12/2/2012
«και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε, μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε, τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες»Για την εμπέδωση αυτών των πολιτικών απαιτείται η ανάπτυξη ή η αφύπνιση σε μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου μηχανισμών εσωτερικευμένης ενοχικότητας. Το μίγμα μιας οικονομικά άοκνης αναδιανομής πλούτου προς τα πάνω, μιας πολιτικά μεταδημοκρατικής ολιγαρχίας, και κοινωνικά μιας σιωπηλής ακόμη, πλην τεράστιας, οργής που δεν επιδέχεται εύκολα περαιτέρω καταστολή είναι επικίνδυνο για τη διασφάλιση της διαιώνισης των συμφέροντων του κεφαλαίου και του αστικού κράτους που διεκπεραιώνει τη μετατροπή της βίας του σε νόμους. Στο τασάκι του έχουν παραμείνει μέχρι στιγμής τα αποτσίγαρα της καραμανλικής «επανίδρυσης του κράτους», της σοσιαλφιλελεύθερης μεταρρυθμιστικής παπανδρεϊκής «λεφτά υπάρχουν», της ακροδεξιάς νεοφιλελεύθερης σαμαρικής «επανακατάληψης των πόλεων από Έλληνες» και της άχρωμης αλλά άκρως νεοφιλελεύθερης επιζήμιας για τα αντανακλαστικά του κινήματος ΣΥΡΙΖΑϊκής «πρώτης φοράς»
Όσο αναδεικνύεται το ταξικά αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσά μας, το οποίο πρέπει οπωσδήποτε και επειγόντως να καλυφθεί, καθώς είναι επικίνδυνο για ριζοσπαστικοποίηση και ταξική συνειδητοποίηση, τόσο πανικόβλητοι θα προσπαθούν να σκαρφιστούν νέα αφηγήματα. Και αυτή τη φορά είπαν να ξαναγράψουν την ιστορία και να μας διηγηθούν τη «δημοκρατία τους». Από τα πρωτοσέλιδα των ελληνικών και ευρωπαϊκών εφημερίδων που βάφτηκαν μαύρα για έναν μεγάλο ευεργέτη και έναν εκλιπόντα πρωθυπουργό, επιβάλλεται να αποτάξουμε το «διχασμό» και να αποδεχθούμε τον Παπαδήμο που μας έσωσε, με κίνδυνο της ζωής του, και τον Μητσοτάκη που «δεν του αξίζαμε ως έθνος λόγω της πρωτοπόρας σκέψης του και της ανιδιοτέλειάς του». Τον Παπαδήμο του PSI που αφάνισε από τα ασφαλιστικά ταμεία 17 δισ. μέσα σε μια νύχτα, τα αποθεματικά νοσοκομείων, πανεπιστημίων, εξαιρώντας φυσικά τα ομόλογα γαλλογερμανικών τραπεζών υπό την ΕΚΤ αξίας 65 δισ., αλλά οδηγώντας ακόμη και σε θάνατο μικροομολογιούχους. Τον Παπαδήμο της αντικατάστασης μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης από δοτούς υπάλληλους τραπεζών και ΕΕ υπό τις οδηγίες Μπαρόζο. Τον Παπαδήμο της εξύμνησης από ναυαρχίδες του αστικού τύπου, που συνόδευαν τα άρθρα τους με «μέγα διακύβευμα της χώρας: Δημοκρατία ή χρεοκοπία», με «πολίτευμα που δε θα το λέμε δικτατορία αλλά θα ερμηνεύονται διαφορετικά ή θα ακυρώνονται άρθρα του Συντάγματος» ή ακόμη και με καλέσματα σε δικτατορία υπό τον Φράγκο Φραγκούλη, που όμως θα ναι δημοκρατική (!). Τον Παπαδήμο της υπαγωγής του χρέους από το ελληνικό στο αγγλικό δίκαιο. Τον Παπαδήμο της εισαγωγής της χώρας στην ευρωζώνη με την υποτίμηση της δραχμής κατά 14%, τον Παπαδήμο της φούσκας του χρηματιστηρίου.
Από την άλλη το σύστημα προσπαθεί να φτιάξει κι άλλον έναν ήρωά του, τον Μητσοτάκη. Το Μητσοτάκη του 0+0=14, το Μητσοτάκη της αποστασίας και των Δεκεμβριανών, το Μητσοτάκη των μαύρων συναλλαγών με τον Αλαφούζο, το Μητσοτάκη που τον ενοχλούσαν οι πένητες επί Κατοχής, επειδή φώναζαν ότι πεινούσαν ενώ έτρωγε από τρία συσσίτια, το Μητσοτάκη των θαλασσοδανείων του Κήρυκα, το Μητσοτάκη της δολοφονίας Τεμπονέρα.
Πλέον η καθημερινότητα γεμίζει από συντονισμένες κραυγές περί «θύματος βίας του δημοσίου λόγου» και περί ηθικών αυτουργών για τον Παπαδήμο και «προτροπής σε οικογενειακό πένθος» για το Μητσοτάκη, με ταυτόχρονες προτροπές για μαύρο σε social media (μιας και αποτελούν χώρους ζυμώσεων και ανταλλαγής απόψεων και όχι τηλεοπτικά κουτιά delivery προπαγάνδας) και 10.000 συλλήψεις, μέχρι και μηνυτήρια αναφορά του κεντρικού τραπεζίτη Στουρνάρα για προληπτική καταστολή σε όποιον εκφέρει αντίθετο λόγο. Του κ. Στουρνάρα, που ανερυθρίαστα είχε ομολογήσει ότι έφτιαξε συμβούλιο πρώην πρωθυπουργών, νομικών και διοικητών ΤτΕ για να επιβάλει ωμά τη θέληση του κεφαλαίου σε περίπτωση υλοποίησης του ΟΧΙ του ελληνικού λαού απέναντι στα εκβιαστικά διλήμματά τους, βρίσκοντας πρόθυμο τον κ. Μεϊμαράκη να μας το επεξηγήσει με την «παρέμβαση των δυνάμεων της αστικής τάξης». «Οι φτωχοί κάνουν λάθη», σύμφωνα με τη συνδαιτυμόνα τους κυρία Λυμπεράκη, οπότε καλύτερο όλων είναι να σωπάσουν και απλά να αποδεχθούν την τελειοποιήση του ουργουελικού σκηνικού, όπου ο επιθεωρητής ζητάει όχι μόνο το βασανισμό του αντιφρονούντος αλλά να αγαπήσει το καθεστώς τους. Καιρός να πενθήσουμε επί 4ημέρο για το Μητσοτάκη, τον ηγέτη του πλέον ακραίου και επιθετικού καπιταλισμού, τον λάτρη του νεοφιλελευθερισμού.
«Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε, είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος, ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε, κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος»Την ίδια ώρα που ο Παπαδήμος κρατάει χωρίς να χρειάζεται κρεβάτι στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και κλείνει η εφημερία ενός από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της χώρας, την ώρα που όλοι οι σκελετοί του αστικού συστήματος βγαίνουν να δηλώσουν την απαιτούμενη συναίνεση στο δράμα τους, τρία εργάτες της Top Gaz, μεταφέρονται σοβαρά τραυματισμένοι στο Αττικόν, με εγκαύματα μετά από έκρηξη φιάλης υγραερίου στο εργοστάσιο. Εκεί φυσικά απαιτείται η μεταφορά του ενός εξ αυτών σε άλλη Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας, μιας και το Αττικόν δε μπορεί αντικειμενικά και υλικοτεχνικά να τον δεχθεί… αλλά δεν είναι δα και Παπαδήμοι.
Την ώρα που ο ΠτΒ εκφράζει ότι «πως η Δημοκρατία δεν πρέπει να φοβάται και δεν πρέπει να λυγίζει», ένας μετανάστης εργαζόμενος κείτεται νεκρός, λόγω υπερεργασίας σε νυχτερινή βάρδια σε βιοτεχνία της Νέας Ιωνίας… αλλά δεν είναι δα και Παπαδήμος ή Μητσοτάκης για να απαιτούνται δάκρυα και 4ημέρα πένθη
Την ώρα που σύσσωμο το πολιτικό σκηνικό, συμπεριλαμβανομένης της σημερινής «δικαιωματικής» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που απήγαγε το παιδί των Ρούπα-Μαζιώτη και σφιχταγκαλιάστηκε στην Ρω με τους ΧΑ βουλευτές, τονίζει την ανάγκη νέων τρομονόμων, Χίος, και ΧΑ ανενόχλητοι από τα μέσα τους σπέρνουν το μίσος απέναντι σε κατατρεγμένους πρόσφυγες και μετανάστες και ήδη στην Γκορυτσά Ασπροπύργου νέα πογκρόμ στήνονται, ενώ στο Ωραιόκαστρο δικάζονται γονείς-μέλη του ΔΣ γιατί αντιτάχθηκαν στη ρατσιστική, ξενοφοβική και μισαλλόδοξη υστερία …αλλά όλοι αυτοί δεν είναι δα και Παπαδήμοι, ήρωες της δημοκρατίας, ούτε «μεγάλοι» όπως ο Μητσοτάκης.
Την ώρα που ο Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ απαλλάσσεται με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών, προκαταρκτικές εισαγγελικές εξετάσεις παραγγέλνονται για χρήστες των social media, ο Τάσος Θεοφίλου παραμένει έγκλειστος για την ιδεολογία του και ο Νίκος Αργυρίου απ’ το Δίκτυο Σπάρτακος σέρνονται σε δικαστήρια επειδή αναπαρήγαγαν ότι στο στρατό διενεργούνται καψόνια (!). Αλλά δεν είναι και Στουρνάρας που επίσημα παραδέχθηκε ότι θα επενέβαινε χωρίς καμία σχετική αρμοδιότητα, στην πολιτική ζωή της χώρας και ενάντια στη λαϊκή θέληση.
Την ώρα που ο Σημίτης παρατηρεί ότι «στόχος γίνονται αυτοί που φροντίζουν για το καλό της χώρας», οι περικοπές στις συντάξεις για το 2019 θα ξεπεράσουν το αρχικό ποσό των 1,8 δισ. και θα φτάσουν τα 2,26 δισ., για να αγγίξουν τα 2,35 το 2020 και τα 2,5 το 2021, τα επιδόματα αποτελούν παρελθόν, οι Κυριακές είναι η νέα εργασιακή κανονικότητα ενώ στο ΤΑΙΠΕΔ περνούν ΕΛΤΑ, Αττικό Μετρό ΟΣΕ, Διώρυγα Κορίνθου, ΟΑΚΑ, Κεντρική Αγορά Θεσσαλονίκης και ΔΕΘ, ΕΥΑΘ-ΕΥΔΑΠ, ΕΛΒΟ, μεταξύ άλλων. Φαίνεται τελικά ότι η ιδεολογικοπολιτική τοποθέτηση του Μητσοτάκη για ιδιωτικοποίηση των πάντων συνεχίζεται, ενώ το μίσος των νεοφιλελεύθερων για το κράτος σταματά μόνο όταν αυτό επικυρώνει την αρπαγή της λαϊκής περιουσίας ή όταν τους θρέφει.
«Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε»… ΝΟΤΜπροστά μας στήνεται ένα οργουελικό σκηνικό όπου ακόμη και μαθητές καταδικάζονται σε κοινωνική εργασία με την υπόνοια της προτροπής σε κατάληψη. Το Κράτος και το Κεφάλαιο, οι θεσμοί-δανειστές και οι εγχώριοι βαστάζοι τους ουρλιάζουν να καταδικάσουμε τη βία. Ε λοιπόν θα τους κάνουμε τη χάρη μια φορά. Θα καταδικάσουμε τη βία της αυθαιρεσίας των αφεντικών, της ανεργίας που συσχετίζεται με αυτοκτονίες και ψυχικές παθήσεις, του άγχους της επισφάλειας, τη βία απέναντι στους πρόσφυγες, τη βία απέναντι στα παιδιά μας, ακόμη και αγέννητα.
Φαντασιώνονται χωρίς εμάς για μας, νέα Ιδιώνυμα σκέψης, «Νέες Ομιλουμένες», Νέα Δελτία Μίσους απέναντι σε όποιον ψελλίσει έστω ότι ασφυκτιά στη «δημοκρατία» τους. Εμείς λέμε ότι δεν χωράμε στα λεξιλόγιά τους, και δεν χωράνε στις ζωές μας, ότι ο δρόμος, η συλλογική αντίσταση και η οργάνωση θα κάνει τις φαντασιώσεις τους ανεκπλήρωτες επιθυμίες, και τις αναμνήσεις αλλοτινών δικαιωμάτων και της ζωής μας πραγματικότητα.
ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ
