Ας αρχίσουμε από το ίδιο το απαράδεκτο ελληνικό Σύνταγμα που στην ουσία κουκουλώνει τις ευθύνες των μελών των κυβερνήσεων. Λέει λοιπόν
το Σύνταγμα, στο άρθρο 86, πως αν σε μια ανάκριση αναφερθεί όνομα μέλους κυβέρνησης (νυν ή πρώην), αμέσως σταματά η ανάκριση, ο ανακριτής δεν μπορεί να συνεχίσει να βρει την αλήθεια, αλλά ο σχετικός φάκελος αποστέλλεται αμέσως στη Βουλή.
Όταν ο φάκελος φτάσει στη Βουλή, εκεί, σύμφωνα με τον Κανονισμό της Βουλής, ο ΠτΒ αναφέρει μια μέρα στο ακροατήριο της Ολομέλειας (όπου μπορεί να μην είναι κανένας βουλευτής μέσα), ότι έφτασε ένας σχετικός φάκελος στη Βουλή. Ακολούθως ο φάκελος αυτός τίθεται από τον ΠτΒ στο συρτάρι και όποιος βουλευτής επιθυμεί μπορεί να πάει να λάβει γνώση. Δεν υποχρεούται δηλαδή κανείς να τον διαβάσει και να πάρει υποχρεωτικά θέση, αλλά μόνο αν θέλει να ασχοληθεί.
Στη συνέχεια, εάν και εφόσον 50 βουλευτές (άσχετοι μεταξύ τους) αποφασίσουν ξαφνικά να κινήσουν διαδικασία κατά συναδέλφου τους, τότε μπορεί να συζητηθεί η υπόθεσή του.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι απλά κανείς δεν ασχολείται με αυτόν το φάκελο που έστειλαν οι εισαγγελείς και οι ανακριτές στη Βουλή και καμία συζήτηση δεν πρόκειται να γίνει, εκτός και αν θελήσει κάποιο κόμμα που διαθέτει πάνω από 50 βουλευτές να εκδικηθεί αντίπαλο κόμμα. Δηλαδή ποτέ. Αλλά ακόμα και αν γίνει αυτό και πάλι δεν σημαίνει ότι αυτόματα ο αντίστοιχος πολιτικός θα παραπεμφθεί στη Δικαιοσύνη, αλλά θα τύχει της προστασίας του δικού του κόμματος, θα γίνουν ατέρμονες συζητήσεις, επιτροπές, ψηφοφορίες κ.λ.π.
Εκεί λοιπόν καταλήγουν όλες οι ποινικές υποθέσεις που αποστέλλονται από τη Δικαιοσύνη στη Βουλή για ευθύνες πρωθυπουργών και υπουργών.
Αυτό είναι το ολιγαρχικό μας Σύνταγμα…
