Τα νέα από την Ιταλία έχουν αρχίσει να ακούγονται σαν εισαγωγή ενός δυστοπικού μυθιστορήματος φαντασίας ή σαν ένα déjà vu που θυμίζει τη Σοβιετική Ένωση. Αυτή την εβδομάδα, ένα νέο διάταγμα της κυβέρνησης Ντράγκι καθιέρωσε ακόμη περισσότερους κανόνες που περιορίζουν τη ζωή των ανθρώπων που δεν έχουν κάνει την τελευταία αναμνηστική δόση και οι οποίοι, ως εκ τούτου, δεν μπορούν να επιδείξουν την τελευταία έκδοση του Πράσινου Πάσου.
Αυτοί οι πολίτες δεύτερης κατηγορίας, οι οποίοι έχουν ήδη στερηθεί το δικαίωμά τους να μετακινούνται, να εργάζονται και να συμμετέχουν σε μεγάλο αριθμό κοινωνικών δραστηριοτήτων, απαγορεύεται τώρα να εισέρχονται στα ταχυδρομεία για να λάβουν τη σύνταξή τους και θα τους επιτρέπεται η πρόσβαση στα σούπερ μάρκετ μόνο για να αγοράζουν «αγαθά πρώτης ανάγκης». Με άλλα λόγια, η ιταλική κυβέρνηση αποφασίζει τι είδους τρόφιμα και ποια άλλα αγαθά (αν υπάρχουν) θα μπορούν να αγοράζουν αυτοί οι άνθρωποι.
Δεν είναι σαφές πώς ακριβώς η κυβέρνηση σκοπεύει να εφαρμόσει αυτό το νέο διάταγμα: Θα δούμε αστυνομικούς να βάζουν τα χέρια τους στις τσάντες των αγοραστών; Το ψωμί θα θεωρείται «πρωτογενές» αγαθό, ενώ ο αφρός ξυρίσματος και οι καραμέλες θα κατάσχονται; Δεν υπάρχει όριο στην τρέλα.
Και ένα πρόσφατο σημείωμα της εκτελεστικής εξουσίας για να ξεκαθαρίσει την κατάσταση έκανε τα πράγματα μόνο χειρότερα: το κράτος διατάσσει τώρα ότι οι ανεμβολίαστοι μπορούν στην πραγματικότητα να αγοράζουν και μη πρωτογενή αγαθά στα λίγα καταστήματα στα οποία επιτρέπεται να εισέρχονται. Προς το παρόν.
Με άλλα λόγια, η Ιταλία είναι πλέον μια κοινωνία όπου η σφαίρα δράσης σου φτάνει μόνο μέχρι εκεί που επιτρέπει ρητά και ευγενικά η ιστοσελίδα του πρωθυπουργού. Πηγαίνετε για μια βόλτα στο πάρκο; Καλύτερα να ελέγξετε την τελευταία ανάρτηση στο ιστολόγιο του Μάριο Ντράγκι για να δείτε αν σας παραχωρεί ρητά αυτή την ελευθερία!
Πώς έφτασε σε αυτό το σημείο;
Μεταξύ των δυτικών χωρών, η Ιταλία είναι μία από εκείνες που βιώνουν την πιο συστηματική άρνηση βασικών πολιτικών δικαιωμάτων τα τελευταία δύο χρόνια. Οι κυβερνήσεις συνασπισμού με επικεφαλής αρχικά τον Τζουζέπε Κόντε και στη συνέχεια τον Μάριο Ντράγκι έχουν εξουσιοδοτήσει μια μη εκλεγμένη επιτροπή «εμπειρογνωμόνων» με το όνομα Comitato Tecnico Scientifico, η οποία με τη σειρά της έχει εξουσιοδοτήσει τις κυβερνήσεις αποδίδοντας μια επιστημονική αύρα σε κάθε διάταγμα, κάθε ενέργεια και κάθε λέξη που προέρχεται από την εκτελεστική εξουσία.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια ατελείωτη σειρά μέτρων εγκλεισμού που για μεγάλα χρονικά διαστήματα έχουν εξαλείψει την ελευθερία της μετακίνησης, το δικαίωμα στην εργασία, τα δικαιώματα ιδιοκτησίας επί επιχειρήσεων και καταστημάτων, την ελευθερία του συνέρχεσθαι, την ελευθερία της λατρείας, ακόμη και τη διάκριση των δικαιοδοτικών σφαιρών μεταξύ εκκλησίας και πολιτικής εξουσίας (με κρατικούς γραφειοκράτες να κλείνουν εκκλησίες και στη συνέχεια να μοιράζουν ασήμαντες οδηγίες σχετικά με το ποιες τελετές θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν, πώς θα έπρεπε να περιοριστούν οι λειτουργίες και πόσα άτομα, αν θα μπορούσαν να είναι παρόντα στις λειτουργίες και τις κηδείες).
Εν τω μεταξύ, η νομοθετική εξουσία έχει ταπεινωθεί και η διακυβέρνηση με επείγοντα διατάγματα από την εκτελεστική εξουσία έχει γίνει ο κανόνας. Η ίδια η συνταγματική δομή της χώρας έχει καμφθεί, και μια νέα έννοια που ονομάζεται «stato di emergenza» (κατάσταση έκτακτης ανάγκης) έχει εφευρεθεί από το πουθενά, παρόλο που δεν υπάρχει πουθενά στο δημοκρατικό σύνταγμα της Ιταλίας.
Αν δεν ζούσαμε στην εποχή του CNN, των ψευδών ειδήσεων και των εξωφρενικών επιδοτήσεων που μοιράζουν οι πολιτικοί στις εφημερίδες και τα μέσα ενημέρωσης, θα μπορούσε κανείς εύλογα να αναρωτηθεί πού βρίσκονταν οι δημοσιογράφοι όταν συνέβαιναν όλα αυτά; Στην πραγματικότητα, οι δημοσιογράφοι στην Ιταλία είναι από τους κύριους υπαίτιους της σημερινής δυστοπικής πραγματικότητας, αφού έδωσαν βήμα σε «ειδικούς» που συμφωνούσαν με τα lockdown και άλλα μέτρα που διεύρυναν τον κυβερνητικό έλεγχο σε όλες τις πτυχές της ζωής, ενώ ταυτόχρονα χλεύαζαν και εξοστρακίζονταν άγρια γιατροί και επιστήμονες που τολμούσαν να αμφισβητήσουν τη λογική των εντολών για τη χρήση μάσκων σε εξωτερικούς χώρους και απαγόρευση κυκλοφορίας στα εστιατόρια.
Όποιος τόλμησε να επισημάνει τις καταστροφικές συνέπειες ενός παρατεταμένου lockdown στην ψυχική υγεία και σε άτομα που πάσχουν από άλλες παθολογίες, ή τη σχέση μεταξύ της οικονομίας και της δημόσιας υγείας, κατηγορήθηκε ως «αρνητής του covid». Αυτό είναι ένα μοτίβο που σίγουρα αναγνωρίζουν οι αναγνώστες, καθώς το έχουν δει στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε πολλές άλλες χώρες τα τελευταία δύο χρόνια.
Το γεγονός ότι σχεδόν κάθε άποψη που χαρακτηρίζεται από τα μέσα ενημέρωσης ως «θεωρία συνωμοσίας» αποδεικνύεται αληθινή μόλις τρεις ή τέσσερις μήνες αργότερα, δεν έχει κάνει τίποτα για να κλονίσει την αλαζονεία των διεφθαρμένων μέσων μαζικής ενημέρωσης, τα οποία έχουν εδραιώσει το μονοπώλιο τους στον κύκλο των ειδήσεων, χάρη στην πρόσβασή τους σε κρατική χρηματοδότηση και πολιτικές χάρες. Και αυτό ισχύει στην Ιταλία όπως και σχεδόν παντού.
Τη διακυβέρνηση του Τζουζέπε Κόντε ακολούθησε ένας άλλος κυβερνητικός συνασπισμός με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Ντράγκι, όχι χάρη σε ελεύθερες εκλογές, αλλά με κίνηση του προέδρου της Δημοκρατίας, Σέρτζιο Ματαρέλα.
Σε μια πανηγυρική ομιλία στις 2021 Φεβρουαρίου, ο αρχηγός του κράτους εξήγησε στη χώρα ότι ήταν ακατάλληλο να γίνουν εκλογές εν μέσω πανδημίας – παρόλο που την ίδια περίοδο η Ρουμανία και η Πορτογαλία είχαν εκλογές και ο ρυθμός μόλυνσης δεν μεταβλήθηκε.
Αντ’ αυτού, ο Ματαρέλα ανέθεσε την κυβέρνηση στον Ντράγκι, ισχυριζόμενος ότι αυτή θα ήταν μια μη κομματική, «τεχνοκρατική κυβέρνηση», επιφορτισμένη απλώς με τα καθήκοντα της απόκτησης κεφαλαίων από την ΕΕ και της εποπτείας της εκστρατείας εμβολιασμού. Προφανώς, η ιδέα μιας «τεχνοκρατικής», ουδέτερης κυβέρνησης είναι παράλογη, αφού κάθε σύγχρονο κράτος απαλλοτριώνει, διογκώνει και μεταφέρει πλούτο από ορισμένες κοινωνικές ομάδες σε άλλες.
Δεν θα υπεισέλθω στα πολλά ψέματα που ξεστόμισαν ο Ντράγκι και οι υπουργοί του σχετικά με την αποτελεσματικότητα των εμβολίων, ούτε στη σειρά των τραγελαφικών περιορισμών που επιβάλλονται σταδιακά στους ανεμβολίαστους. Αρκεί να πω ότι, για άλλη μια φορά, τα μέσα ενημέρωσης ήταν συνένοχα, καθώς επί μήνες κάλυπταν κάθε αποτυχία της κυβέρνησης Ντράγκι με άγριες κατηγορίες κατά των «ανεμβολίαστων».
Ακριβώς όπως εκείνοι που κατηγορούνται ως «αρνητές του covid» δεν αρνήθηκαν ποτέ την ύπαρξη του covid, εκείνοι που τώρα χαρακτηρίζονται ως «αντιεμβολιαστές» δεν έχουν στις περισσότερες περιπτώσεις τίποτα εναντίον των εμβολίων αυτών καθαυτών. Αλλά αυτές είναι ασήμαντες λεπτομέρειες για τους δημοσιογράφους, οι οποίοι στη συνέντευξη Τύπου στο τέλος του έτους έδωσαν μια παράσταση αντάξια μιας μπανανίας, υποδεχόμενοι τον Ντράγκι με επευφημίες και ένα παρατεταμένο χειροκρότημα και όχι με διερευνητικές ερωτήσεις.
Είναι ενδιαφέρον ότι η αλλαγή στο τιμόνι από τον Κόντε στον Ντράγκι είχε ως αποτέλεσμα να φανεί το πραγματικό πρόσωπο των Ιταλών φιλελευθέρων, οι οποίοι στην πραγματικότητα είναι κακώς μεταμφιεσμένοι κρατιστές.
Ακόμη και η Διεθνής Αμνηστία έχει εκφράσει την ανησυχία της για τις διακρίσεις εις βάρος των ανεμβολίαστων ανθρώπων στην Ιταλία, ενώ οι Ιταλοί φιλελεύθεροι και αριστεροί επευφημούν τον Ντράγκι.
Η μόνη συνεκτική, θαρραλέα αντίθεση στον Ντράγκι προέρχεται από τις παρυφές και από απίθανους συμμάχους όπως ο μαρξιστής καθηγητής Ούγκο Ματέι και ο ελευθεριακός καθηγητής Κάρλο Λοτιέρι.
Ο Ματέι έχει ακούραστα καταγγείλει τον αντισυνταγματικό χαρακτήρα της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» καθώς και τον δειλό εκβιασμό των εργαζομένων που αναγκάζονται να αποφασίσουν μεταξύ της λήψης του εμβολίου ή της απώλειας της εργασίας τους.
Ο Λοτιέρι έχει ηγηθεί του μικρού κινήματος αντίστασης μεταξύ των καθηγητών πανεπιστημίου που καταπολεμούν τις διακρίσεις κατά των ανεμβολίαστων φοιτητών και εξηγεί πώς η πανδημία αποτέλεσε δικαιολογία για τα σύγχρονα κράτη να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα στον έλεγχο του σώματος και του μυαλού του κάθε ατόμου.
Τα μέτρα στα οποία υποβλήθηκε ο ιταλικός λαός σε αυτά τα δύο μακρά χρόνια ανεξέλεγκτου κρατισμού και ξεδιάντροπης προπαγάνδας δεν ήταν μόνο άδικα: ήταν επίσης εντελώς άχρηστα στην καταπολέμηση της πανδημίας.
Η Ιταλία είδε ακριβώς τις ίδιες τροχιές και τα ίδια χρονικά περιθώρια στα διάφορα κύματα του ιού με αυτά που βίωσαν χώρες όπως η Σουηδία ή ακόμη και το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου οι ελευθερίες και η οικονομία δεν καταπατήθηκαν -ή τουλάχιστον δεν καταπατήθηκαν στον ίδιο βαθμό!
Η αποτυχία των κυβερνητικών διαταγμάτων δεν αποτελεί έκπληξη για όσους, έχοντας διαβάσει Λούντβιχ φον Μίζες και Φρίντριχ Χάγιεκ, γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι πολύπλοκες και ότι πρέπει να είμαστε ταπεινοί όταν επινοούμε λύσεις από τα πάνω.
Ο κεντρικός σχεδιασμός -είτε για την οικονομία είτε για την υγειονομική περίθαλψη- είναι καταδικασμένος να αποτύχει. Από την άλλη πλευρά, ο κεντρικός σχεδιασμός εξυπηρετεί μια πολιτική τάξη και κολλητές εταιρείες που προσπαθούν αδιάκοπα να μικροδιαχειρίζονται τις ζωές μας.
Από το Mises.org
theepochtimes.gr
