Καθώς είναι πια εμφανές πως έχει γυρίσει ο τροχός της κοβιντοιστορίας, ετοιμαστείτε για δύο παλιές εκφάνσεις του αιώνιου τώρα. Σε λίγο καιρό όλοι θα είναι υπέρ της ελευθερίας επιλογής στις ιατρικές πράξεις, ακόμα και ο τσίπρας με τον γεροτζιάφα και την ίδια στιγμή όλοι θα ήξεραν ότι τα λοκντουνς και η μισαλλοδοξία δεν ήταν οι καλύτερες πολιτικές αντιμετώπισης του κόβιντ. Φυσικά δεν θα το λέμε έτσι γιατί δεν είναι σωστό (αν και οι δημοκρατικοί στις ΗΠΑ που είναι τα πολιτικά τους αδέλφια άρχισαν να λένε ήδη πως αυτοί δεν ήταν ΠΟΤΕ υπέρ των λοκνταουνς)· θα το λέμε κάπως αλλιώς. Πάρτε για παράδειγμα τον γερμανό υπ.υγείας που παίζει τον κακό μπάτσο με τους υποχρεωτικούς εμβολιασμούς: “Κανείς δεν θα εμβολιαστεί παρά τη θέλησή του. Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός απλά θα οδηγήσει τους ανθρώπους να εμβολιαστούν οικιοθελώς”. Το ίδιο newspeak θα κυκλοφορεί παντού. Η ευθανασία είναι μια ανθρωπιστική απόφαση, ακόμα κι αν δεν την παίρνει ο ίδιος ο ευθανατομενος· τα παπίρεν που δείχνουμε για να πάμε για κατούρημα σε δημόσιους χώρους, μια πράξη ελευθερίας, κοκ.
Ακριβώς όπως το 1945 όλοι ήταν αντιναζί· ακόμα και οι ταγματασφαλίτες· βασικά ειδικά αυτοί· αλλά χωρίς καν τη δίκη της Νυρεμβέργης για τα μάτια του κόσμου. Άλλωστε ο Τόνυ Μπλέρ συνεχίζει να είναι ένας σεπτός ιππότης του στέμματος· και οι ταγματασφαλίτες ήταν απλά αντι-κουμουνιστές.
Ίσως και ο fauci μετά από 40 χρόνια καταστροφικής καριέρας να πάρει σύνταξη πια και να σταματήσει να πουλάει τα δηλητήρια των φαρμακευτικών ως ελιξίρια ζωής. Ο άνθρωπος έχει τόσο καλό ιστορικό από την εποχή που έδινε AZT στους ασθενείς με AIDS. Αλλά αυτοί ήταν πούστηδες που θα πέθαιναν έτσι κι αλλιώς.
Εδώ και μέρες προσπαθώ να σκεφτώ αν έχει νόημα να μιλήσουμε γι’ αυτό το είδος κοβιντολάτρη που ανέλαβε ως προσωπική του αποστολή να καθαρίσει τον κόσμο από τους ψεκασμένους, και να επιβάλει το υγειονομικό απαρτχάιντ με την αγαστή συνεργασία του κράτους και των ολιγαρχών. Παρότι θα ήταν μια ενδιαφέρουσα μονογραφία, κάτι τσίναγε μέσα μου. Ο κοβιντολάτρης των μέσων μαζικής δικτύωσης είναι ένα προϊόν άμεσης κατανάλωσης που ξαφνικά έχει γίνει πολύ πασέ και θα εξαφανιστεί σύντομα. Θα ξανα-εμφανιστεί αργότερα, ως μαχητής των δικαιωμάτων των ζώων κατά κάθε δολοφόνου που του αρέσουν οι μπριζόλες ή ό,τι τέλοσπάντων πουλάνε εκείνη τη στιγμή οι τεχνο-ολιγάρχες της εκκλησίας του.
Θα είχε πιο ενδιαφέρον να μιλήσουμε για όλους εκείνους τους ανθρώπους που κλείστηκαν στο καβούκι τους τα τελευταία 2 χρόνια και δυσκολεύονται να βγουν, γιατί είμαστε κι εμείς σαν κι αυτούς. Και θα είχε ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον να επικεντρωθούμε στο γεγονός πως παρότι αυτός ο κύκλος φαίνεται να τελειώνει, η μηχανή, το σύστημα της και η ιδεολογία της παραμένουν τα ίδια. Το 2017 στην ελλάδα ο εσωτερικός εχθρός ήταν ο στρατηγικός κακοπληρωτής. Το 2014 τα επικίνδυνα άκρα του πολιτικού συστήματος και το 2010 οι μαζί τα φάγαμε. Οι τεχνοκράτες που τόσο πολύ σιχαίνονται τη μισαλλοδοξία και προσπαθούν να σου απευθύνονται με τις σωστές αντονυμίες, εφευρίσκουν με καταπληκτική ευκολία έναν νέο αποδιοπομπαίο τράγο για να μισούμε κάθε 3 με 4 χρόνια. Και το πιο σημαντικό είναι ότι σε αυτό το νέο κοβιντοκύκλο, ένα ικανότατο κομμάτι των παλαιών ετερόδοξων έχει εναρμονιστεί πλήρως με τους τεχνοκράτες, ενώ πχ ελάχιστοι θεωρούσαν τους “στρατηγικούς κακοπληρωτές” υπεύθυνους για τα χάλια των τραπεζών.
Οι ίδιοι άνθρωποι που κοροϊδευαν την επιτροπή ατομικής ενέργειας (οργανισμός του ΟΗΕ κι αυτός) για τους 20-40 νεκρούς του τσερνομπίλ, που καταλάβαιναν τις συνέπειες του καταστροφικού οδοστρωτήρα του ΔΝΤ, σήμερα πίνουν νερό στο όνομα του ΠΟΥ και βλέπουν τους νέους τραπεζίτες της pfizer και της moderna ως σωτήρες. Περιμένουμε εναγωνίως να κάνουν την κριτική τους για την χρήση της πυρηνικής ενέργειας τώρα που η βρυξέλλα την βάφτισε πράσινη ανάπτυξη και να σταματήσουν επιτέλους τη διασπορά ψευδών ειδήσεων πως τάχα μου από το τσερνομπίλ πέθαναν παραπάνω από δύο τρεις ντουζίνες ανθρώπων.
Η πίστη στην τεχνοκρατία μετά από 12 χρόνια μνημονίου είναι ισχυρότερη από ποτέ και όπως κάθε πίστη δεν πρόκειται εύκολα να μετακινηθεί διότι η τεχνοκρατία τα σκατώνει εμφανώς και με στατιστικώς επαρκή κριτήρια. Ακριβώς όπως οι καθολικοί δεν έπαψαν να πιστεύουν στην εκκλησιαστική τους ιεραρχία από την κατ’ εξακολούθηση παιδεραστική της δράση· ίσα ίσα η παιδεραστία, ως αμαρτία, είναι κομμάτι του κύκλου της πίστης. Το ίδιο συμβαίνει και με την τεχνοκρατία· κάθε φορά που τα σκατώνει, οι πιστοί της εκφράζουν την ακόμα πιο αμέριστη συμπαράσταση στη μέθοδο, λέγοντας πως δεν είχαν τα σωστά στοιχεία, πως ήθελαν περισσότερα στοιχεία ή πως πάρθηκαν μερικές λάθος αποφάσεις που στο μέλλον θα διορθωθούν διότι θα μπουν στο καινούργιο πρωτόκολλο. Άνθρωποι δεν είμαστε άλλωστε?
Ο γιαραμπης να σε φυλάει από το πρωτόκολλο.
Αυτό όμως που έγινε τόσο ξεκάθαρα εμφανές από τα δύο χρόνια covido-ιστορίας είναι πως η βιομηχανικής κλίμακας τεχνοκρατία, σκοτώνει σε βιομηχανική κλίμακα με τον ίδιο απάνθρωπο τρόπο. Κι όσο πιο μακριά από αυτή μπορείς να βρεθείς, τόσο καλύτερη θα είναι η ζωή σου.
Οι ιστορίες της μαζικής σφαγής θα αναδύονται και θα εξαφανίζονται εξίσου γρήγορα και όλες θα ξεχαστούν, διότι η τεχνοκρατία δεν μπορεί να μην έχει δίκιο. Η μαζική χορήγηση βαρβιτουρικών στους οίκους ευγηρίας προκειμένου να πεθάνουν μια ώρα αρχύτερα χωρίς περιττά δράματα και επιθανάτιους ρόγχους οι τρόφιμοι είναι κάτι που ξέρουμε ότι έγινε στη βρετανία, στη γαλλία, στην ιρλανδία και φυσικά σχεδόν παντού στη δύση όπου υπάρχουν υπερήλικα βιομηχανικά απόβλητα. Τα ποσοστά θνησιμότητας από covid της τάξης του 50-70% στους οίκους ευγηρίας το επιβεβαιώνουν· τα βρετανικά στατιστικά είχαν ένα τικ να συμπληρώσεις αν ζούσες σε αυτά τα ιδρύματα συλλογής ανθρώπινων αποβλήτων σαν να ήταν ασθένεια. Έχω διαβήτη τύπου Β, υπέρταση και ζω σε “δομή για ηλικιωμένα άτομα” ή κάποιο άλλο ευφημισμό.
Όποιος γέρος δεν είναι αρκετά τυχερός για να ζει μόνος του ή με την οικογένειά του και κόλλησε κόβιντ μπήκε λίγο πολύ στο ίδιο πρωτόκολλο. Στην ελλάδα, όπου δεν έχουμε ακόμα τόσο εκτεταμένη διαχείριση γηραιών αποβλήτων (τρανό δείγμα της καθυστέρησης μας σε σχέση με την μπολιτισμένη ευρώπη), οι ΜΕΘ ανέλαβαν με σχετικά καλά ποσοστά επιτυχίας τον ίδιο ρόλο (68,5% μας λένε, δυστυχώς έχασαν το μπόνους του 70% για μιάμιση μονάδα). Άπαξ και μπεις στο εργοστάσιο, οι πιθανότητες σου να βγεις μειώνονται δραματικά. Εδώ που τα λέμε, αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στο Remdesivir και τον αγιασμό, ο δεύτερος έχει δραματικά καλύτερα αποτελέσματα κατά του Covid, διότι τουλάχιστον δεν είναι τοξικός. Περιττό να σας πω ότι η χορήγησή του αποτελεί παντού στη δύση standard practice παρά το γεγονός ότι ΚΑΜΙΑ έρευνα δεν έδειξε ότι έχει την παραμικρή συνεισφορά στην επιβίωση του ασθενούς.
Και φυσικά όποιος τολμάει να λέει τέτοια πράγματα είναι ψεκασμένος και ο λόγος που τα ποσοστά επιτυχίας (να σε στείλουν στα θυμαράκια) των ΜΕΘ είναι τόσο καλά, είναι λέει ότι δεν έχουμε αρκετές από δαύτες. Αν είχαμε θα είχαμε βάλει περισσότερο κόσμο μέσα και θα τους δίναμε ακόμα περισσότερο Remdesivir, φαντάζομαι με θαυματουργά αποτελέσματα. Μη νομίζετε πως αυτό είναι τυχαίο. Για κάθε απανθρωπιά της τεχνοκρατίας θα υπάρχει πάντα μια “λογική” και τεχνική εξήγηση. Η έλλειψη προσωπικού, ο φόρτος εργασίας, η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ένας μικρός λάθος πολλαπλασιαστής στη δοσολογία· ο γραφειοκράτης θα θεωρεί ότι έχει πάντα τον κώλο του καλυμμένο. Το μόνο που είναι σίγουρο είναι η απανθρωπιά. Ακόμα και του να πεθαίνεις μόνος σου γύρω από μηχανήματα, διότι δεν είναι υγειονομικώς σωστό να σου πουν αντίο οι άνθρωποι σου.
Τα νοσοκομεία ως βιομηχανικά κέντρα διαχείρισης ανθρώπινων αποβλήτων είναι μια τάση που υπήρχε πολλά χρόνια πριν την κορονο-ιστορία. Κάθε αρχίατρος νοσοκομείου εδώ στη γερμανία πρέπει κάθε μέρα να ζυγίσει την κατάσταση του ασθενούς με την μέγιστη δυνατή απόδοση που μπορεί αυτός να έχει για το νοσοκομείο από το ταμείο του. Μόλις αυτή η μέγιστη απόδοση ξεπεραστεί, τότε ο ασθενής πρέπει να αδειάσει γρήγορα το κρεβάτι για να έρθει ο επόμενος. Κι αυτό σε ένα κατά βάση δημόσιο σύστημα υγείας που όμως όπως και όλα στη δύση, λειτουργεί με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια. Άρα πόσο περίεργο να μας φανεί όταν ακούμε ότι στις ΗΠΑ τα νοσοκομεία παίρνουν μπόνους από το κράτος για την χορήγηση remdesivir ή για την εισαγωγή ασθενών που είναι θετικοί στον covid κι άρα και με σπασμένο πόδι να πήγαινες το remdesivir δεν θα το γλύτωνες εύκολα.
Ο peter lee εντόπισε πολύ επιτυχώς το μοτίβο σε αυτό εδώ το καταπληκτικό άρθρο που προείδε την δολοφονία (έτσι ονομάζεται η ευθανασία όταν δεν σε ρωτάνε), ως στάνταρ πρωτόκολλο της νοσοκομειακής βιομηχανίας σε “περιόδους εκτάκτου ανάγκης”. Και όπως πολύ σωστά πρόβλεψε, όταν αυτό εφαρμόστηκε σε μαζική κλίμακα στους οίκους ευγηρίας της δύσης κανείς δεν σήκωσε βλέφαρο. Ο καθένας την δουλειά του άλλωστε. Εμείς κάναμε home office και τον παίζαμε στο σπίτι μας, και αυτοί βοηθούσαν τα οικονομικά των ταμείων που ξέρουμε σε πόσο δύσκολη θέση βρίσκονται με την υπογεννητικότητα.
Άλλωστε και στο αρχέτυπο υπόδειγμα της βιομηχανικής εξολόθρευσης του μοντέρνου κόσμου μας, το υδροκυάνιο ήταν η λύση που βρέθηκε διότι ο φόρτος εργασίας των ταγμάτων εξολόθρευσης δημιουργούσε προβλήματα στο ηθικό των στρατιωτών και τα καμιόνια με το μονοξείδιο του άνθρακα (μια εξίσου ανθρωπιστική μέθοδος εξολόθρευσης) ήταν πολύ λίγα και πολύ μικρά για να είναι αποτελεσματικά.
Κι όλος αυτός ο συφερτός που υπερασπίζεται τα ποσοστά θνησιμότητας του 70-80% καταγγέλλει ως τσαρλατάνο όποιον προσπαθεί να γλυτώσει από αυτόν τον βιομηχανικό χάρο και τολμάει να παίρνει κάτι παραπάνω από depon όταν αρρωσταίνει.
Η ιώβιος υπομονή του τεχνοκρατολάτρη
Για εμένα προσωπικά έχει πολύ πλάκα να κερδίζω το χειροκρότημα όταν έσερνα από την μύτη τον τεχνοκράτη στουράναρα, αλλά τώρα να είμαι ψεκασμένος επειδή τολμάω και αμφισβητώ τις πλάκες των πρωτοκόλλων με τις οποίες μας ευλόγησε η φαρμακοβιομηχανία. Καθώς μετατρεπόμουν από τέκιτσαν σε ψέκιτσαν, αυτοί μετατρέπονταν από μανουτσάο σε μακρονίστα (ή μήπως ντραγκίστα?). Και σαν τον ιωβ, δεν έχει σημασία πόσες φορές το επιστημονικό ιερατείο θα κάνει λάθος, αν αυτοί αναπνέουν το οφείλουν στο ιερατείο. Δεν μιλάω τώρα μόνο για υστερικούς ανθρώπους καρικατούρες των social media, αλλά για ανθρώπους που σε προσωπικές στιγμές εκφράζουν την βαθιά πίστη τους στο ιερατείο παρότι αναγνωρίζουν ότι το ιερατείο τους έβλαψε.
Η επιστήμη έχει πάντα δίκιο· εκτός από τις φορές που δεν είχε στο παρελθόν, αλλά τότε οι επιστήμονες δεν ήξεραν καλά ή ήταν τυφλωμένοι από την “λάθος” ιδεολογία. Τώρα ξέρουμε καλύτερα· αλλά όπως σοφά παρατήρησε κι ένας φίλος μου, και οι τότε επιστήμονες ακριβώς το ίδιο επιχείρημα είχαν· ότι ήξεραν καλύτερα. Άρα από που τεκμαίρεται η πεποίθηση ότι και αυτή τη φορά δεν θα κάνουν “λάθος”? Μόνο από την πίστη στην πρόοδο, στην εντελώς θρησκευτική πεποίθηση δηλαδή πως κάθε σήμερα είναι καλύτερο από κάθε εχθές· η οποία πίστη επιβεβαιώνεται από την προσεκτική καλλιέργεια των ιστορικών αφηγημάτων, έτσι ώστε πράγματι να “αποδεικνύεται” πως το κάθε σήμερα είναι καλύτερο από το κάθε εχθές.
Παρότι τα ποσοστά συνολικής θνησιμότητας έχουν εκτοξευθεί σε όλη τη δύση (ακόμα και αυτά που δεν οφείλονται στον covid), βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσουμε ότι τα πάμε περίφημα και ότι τα μέτρα των τελευταίων δύο χρόνων αποδίδουν επιτέλους καρπούς. Τρία ζήτω για την τεχνοκρατία που μας ευλόγησε να ζούμε στον καλύτερο δυνατό των κόσμων.
