Το κράτος συνεχίζει να μας καλεί να το εμπιστευτούμε, για να μην φθάσουμε στην «χειρότερη» υγειονομική εκδοχή του «κακού που μας βρήκε», παρουσιάζεται ως ο εγγυητής, η μοναδική πηγή της δια-ασφάλισης ότι δεν θα ζήσουμε τα χειρότερα, ότι κάθε εξευτελισμός δεν είναι εξευτελισμός, αλλά υποχρέωση και καθήκον, ενίοτε εθνικό, ενίοτε ταξικό.
Η ίδια εξουσία που «λίγο» πριν είχε διεκδικήσει και είχε κερδίσει την κοινωνική νομιμοποίησή της μέσω της θεσμικής κατοχύρωσης της «ετερότητας» και της «διαφορετικότητας», της εξύψωσης της κοινωνίας των πολιτών, που ασταμάτητα επεδείκνυε τα λάβαρα του δικαιωματισμού και του ορθού λόγου, τώρα «απλά» κηρύττει την άνευ όρων κοινωνική συμμόρφωση: Υπακούστε, εμβολιαστείτε, πειθαρχήστε και νομιμοποιήσετε τους νέους διαχωρισμούς, τις νέες υποχρεωτικότητες, αντιμετωπίστε σαν μιάσματα τους ανεμβολίαστους και θα σας οδηγήσουμε στην «γη της επαγγελίας».
Η απλούστευση τρομάζει, πρώτα απ’ όλα, γιατί, ενώ φανερά αποτελεί παρωδία, δεν ενέχει ψήγματα αλήθειας, είναι τόσο αποτελεσματική, έστω και πρόσκαιρα, έστω έως να αποδειχθεί το αντίθετο. Θα επισημάνουμε το γεγονός, ότι ακόμη και αυτή η, απαραίτητη σ’ άλλους καιρούς, προσαρμογή, που θα απαιτούσαν οι περιστάσεις, μιας ιλιγγιώδους μεταβολής των όρων επιβολής, όπως οι ίδιοι οι εμπνευστές τους ομολογούν, είναι αχρείαστη λόγω μιας ακόμη «κατάστασης εξαίρεσης». Μα ποια κατάσταση εξαίρεσης, θα αναφωνήσει κάποιος, αφού αυτή ακριβώς, πλέον, είναι η ομαλότητα, δηλαδή μια διαρκής «κατάσταση εξαίρεσης»;
Και εδώ ακριβώς κρύβεται το «μυστικό» της επιτυχίας. Η εξουσία πιέζει διαρκώς λόγω της επιβολής της περιβόητης «δικτατορίας του επείγοντος» και οι πάλαι ποτέ ομάδες πίεσης προς αυτήν δεν έχουν παρά να παραδοθούν πετώντας λευκή σημαία, διότι η βοήθεια που προσέφεραν στην κοινωνική ενσωμάτωση, ανεκτίμητη μεν και σαφώς αναγνωρίσιμη, πλέον είναι αχρείαστη για έναν απλό λόγο. Οι ενσωματωμένοι οφείλουν, πλέον, να λειτουργούν ως ενσωματωμένοι και ως τίποτα άλλο. Οι ενσωματωμένοι είναι σάρξ εκ της σαρκός της εξουσίας και αυτή ακριβώς η ιδιότητά τους εξηγεί την συστράτευση, ακόμα και από τα κινηματικά μετερίζια, με την σκληρή καθεστωτική γραμμή στο ζήτημα των διακρίσεων και κάθε μορφή επιβολής και «αδιανόητων» κατά της ελευθερίας απαγορεύσεων περιορισμών. Μην εκπλήσσει, λοιπόν, η στάση τους.
Εδώ, οι λεγόμενες αρχικές πεποιθήσεις αποτελούν μνημείο της ιστορίας στην καλύτερη περίπτωση, ενώ στην χειρότερη, που είναι και η πλέον συνήθης, ως άλλοθι για την πλήρη ταύτιση με το εξουσιαστικό αφήγημα. Έτσι, το κράτος πατερούλης απολαμβάνει διανοούμενους, δημοσιογράφους, πάσης φύσεως «ειδικούς», δικαιωματιστές, αριστερούς και δεξιούς ψάλτες, θλιβερούς κινηματίες και κίβδηλους αντιεξουσιαστές να συναγωνίζονται ποιος θα προπαγανδίσει περισσότερο και με τον πλέον ποταπό τρόπο ενάντια στα απείθαρχα «μιάσματα», στους «σκοταδιστές», στους επικίνδυνους «αντιδραστικούς» και στα «αμόρφωτα αντικοινωνικά στοιχεία».
Όσο περισσότερο στιγματίζουν, όσο περισσότερο καταδίδουν κάθε «ύποπτη παρεκκλίνουσα συμπεριφορά», τόσο περισσότερο προβάλλεται το «έργο» τους, τόσο ανανεώνεται το «διαβατήριο» που τους προσφέρει ο Μεγάλος Αδελφός. Ένα «διαβατήριο», όμως, που σφραγίζεται και θα σφραγίζεται συνεχώς, σε μια εποχή όπου η επιτήρηση, ο έλεγχος και η πειθάρχηση, τα ψηφιακά δεσμά δεν θα έχουν προηγούμενο, σε μια εποχή που δεν θα έρθει αλλά είναι ήδη εδώ, σε μια εποχή που η κυριαρχία δεν αμφισβητεί απλά την ανθρώπινη φύση, αλλά την θεωρεί ήδη ξεπερασμένη, εφ’ όσον στοχεύει ανοικτά και ανερυθρίαστα στην ολική κατάκτηση. Οι μύστες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης έχουν υποσχεθεί προ πολλού την κατασκευή ενός μετάνθρωπου. Το προηγούμενο είδος θα διωχθεί, θα επιδεικνύεται στο τσίρκο του μέλλοντος, ή θα του υποδειχθεί, όπως ήδη γίνεται, να παραμείνει στις «σπηλιές» του. Πολεμήστε…
Από την Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας καθώς και στον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο στα σημεία διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου.
