Κ. Μαραγκός για το Avantgarde
Επισήμως η καθεστώτικη αλλά και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά πλην ελαχίστων εξαιρέσεων υποστηρίζει αναφανδόν τον «καθολικό και μαζικό» εμβολιασμό, αλλά διαμαρτύρεται για την υποχρεωτικότητα και τις αναστολές εργασίας. Την ίδια στιγμή αποδέχεται τα υποχρεωτικά ράπιντ τεστ για όσους δεν έχουν εμβολιαστεί, αλλά κάτι ψιθυρίζει και να μην τα πληρώνουν από την τσέπη τους.
Πού οφείλεται, όμως, αυτή η χαλαρή αντίθεση στις αναστολές εργασίας ή στα ράπιντ τεστ; Επί της ουσίας, η αριστερά του καθολικού εμβολιασμού και των υγειονομικών πρωτοκόλλων συμφωνεί με την κεντρική ιδέα της κυβέρνησης ότι ο εμβολιασμός είναι το μοναδικό μέσο προφύλαξης από τον κορωνοϊό και η τελευταία ελπίδα να επιστρέψουμε σε κάποιου είδους κανονικότητα, χωρίς να ζήσουμε «εκατόμβες νεκρών», όπως συμφωνούσε και πριν από 1,5 χρόνο στην επιβολή του λοκ-ντάουν. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο κλείνει το μάτι στην πίεση, για να μην πούμε εκβιασμό, προς τους ανεμβολίαστους να σπεύσουν άμεσα να εμβολιαστούν. Η διαφορά έγκειται στον τρόπο που πρέπει να ασκηθεί αυτή η πίεση. Με υποχρεωτικά μέτρα ή με μια «εκστρατεία πειθούς»;
Την ίδια, όμως, στιγμή που η αριστερά της πειθούς και του μαζικού εμβολιασμού διαμαρτύρεται από μέσα της για τις αναστολές εργασίας και για κάποια δωρεάν ράπιντ τεστ, η κυβέρνηση δίνει τη δική της απάντηση στο πεδίο, κλιμακώνοντας βδομάδα με τη βδομάδα τα περιοριστικά μέτρα κατά του ανεμβολίαστου πληθυσμού. Τα ράπιντ τεστ, πλέον, έχουν γίνει δυο για όλους τους εργαζόμενους και φοιτητές επιβαρύνοντάς τους με 80 ευρώ τον μήνα, τα οποία μπορούν να γίνουν και 140 ή και περισσότερα αν χρειαστεί ενδιαμέσως ένα PCR εκεί που δεν περνάει ούτε το ράπιντ τεστ, όπως για κάποιες ιατρικές επεμβατικές πράξεις. Οι ανεμβολίαστοι έχουν πια αποκλειστεί ολοκληρωτικά από θέατρα, μουσεία, κινηματογράφους, γυμναστήρια, αθλητικές εκδηλώσεις, όπως π.χ. τον μαραθώνιο της Αθήνας, ακόμα κι αν γίνονται σε ανοιχτούς χώρους, και, φυσικά, από όλες τις κλειστές αίθουσες εστίασης που μέχρι τα μέσα Νοέμβρη επιτρεπόταν έστω με ράπιντ τεστ. Το μόνο που έχει απομείνει είναι μόνο με ράπιντ σε ανοιχτό χώρο εστίασης. Και χωρίς ράπιντ μόνο σε σούπερ-μάρκετ και φαρμακείο, αλλά κι αυτά πλέον είναι στο τραπέζι για να απαγορευτούν. Επίσης, απαγορεύεται από τον Οκτώβρη κιόλας η συμμετοχή σε γενικές συνελεύσεις σωματείων συλλόγων κ.λπ. και σε εκλογικές αρχαιρεσίες, ακόμα και με ράπιντ. Είναι προφανές ότι οι ανεμβολίαστοι βρίσκονται υπό διωγμό. Κι όμως από την οργανωμένη αριστερά, κοινοβουλευτική και όχι, δεν ακούγεται ούτε κιχ. Ποιος είναι ο λόγος, σύντροφοι, που ντρέπεστε να καταγγείλετε ανοιχτά την κατάσταση εξαίρεσης για το ¼ τουλάχιστον του ενηλίκου πληθυσμού της χώρας;
Αποδοχή του κυρίαρχου κρατικού αφηγήματος
Η αριστερά έχει βγάλει τον σκασμό, ακριβώς γιατί έχει αποδεχτεί το κυρίαρχο κρατικό αφήγημα ότι οι ανεμβολίαστοι αποτελούν υγειονομική βόμβα, και εξαιτίας τους δεν χτίζεται το λεγόμενο τείχος ανοσίας. Η επιχείρηση αριστερής πειθούς για τον μαζικό και καθολικό εμβολιασμό, όταν διεξάγεται στη σφαίρα των σόσιαλ, δεν διαφέρει σε τίποτα από τον προπαγανδιστικό οχετό κατά των ανεμβολίαστων ως «παρτάκηδες, ψεκασμένους, ακροδεξιούς, χριστιανοταλιμπάν, καθυστερημένους, συνομοσιολόγους» κ.ο.κ. συμβάλλοντας έτσι στο κοινωνικό μπούλινγκ που υφίσταται αυτός ο πληθυσμός και, το κυριότερο, προσφέροντας στην κυβέρνηση ένα αριστερό ιδεολογικό άλλοθι για το καθεστώς εξαίρεσης, στο οποίο έχει ρίξει τουλάχιστον το ¼ του ενήλικου πληθυσμού, και το οποίο πιστοποιείται ως υπεύθυνο για τους δεκάδες καθημερινά καταγεγραμμένους θανάτους με κορωνοϊό στη χώρα. Απέναντι σε αυτόν τον πληθυσμό που ήδη υφίσταται στο πετσί του τις αλλεπάλληλες νομοθεσίες που τον υποβιβάζουν σε πολίτη β’ κατηγορίας, η αριστερά τοποθετεί τον εαυτό της στο πλευρό του κράτους, έστω κι αν το κάνει στο όνομα της επιστήμης και του ορθού λόγου. Για οτιδήποτε ο καθένας μπορεί να επικαλεστεί έναν λόγο.
Πρέπει να το τονίσουμε -αν και σε άλλες περιπτώσεις θα ήταν περιττό μάλλον- ότι η αποδοχή μιας συνθήκης θεσμοθετημένων διακρίσεων είτε από την αριστερά είτε από την κοινωνία εν γένει, αποτελεί μια ήττα ιστορικών διαστάσεων που έχει ήδη επιπτώσεις σε ολόκληρο τον ταξικό συσχετισμό και ταυτόχρονα μια εκκωφαντική αυτοακύρωση των θεμελιωδών αξιών της αριστεράς που αν μη τι άλλο θα έπρεπε να είναι από θέση αρχής ενάντια σε κάθε είδους διακρίσεις και διαχωρισμούς. Και ενώ η άρχουσα τάξη χτίζει ανενόχλητη μια κοινωνία ρινόκερων, η αριστερά φαντασιώνεται ότι δίνει μαθήματα κοινωνικής αλληλεγγύης και ταξικού καθήκοντος, συμμετέχοντας με τον πιο χυδαίο τρόπο στην ηθική απαξίωση των μη εμβολιασμένων πολιτών, τη στιγμή, μάλιστα, που είναι υπό διωγμό από την κυβέρνηση και το αστικό κράτος.
Υγειονομικό απαρτχάιντ…
Από το τέλος του καλοκαιριού η κυβέρνηση χτίζει μέσα από αλλεπάλληλες ΚΥΑ το καθεστώς διακρίσεων. Υπενθυμίζουμε ότι ένα καθεστώς διακρίσεων (υγειονομικό απαρτχάιντ) δεν αφορά μόνο αυτούς που το υφίστανται, αλλά χαρακτηρίζει όλη την κοινωνία και το θεσμικό της πλαίσιο, π.χ. η σκλήρυνση του ΠΚ σε ό,τι αφορά στη «διασπορά ψευδών ειδήσεων» μπορεί να φαίνεται ότι στοχεύει κάποιους «ψεκασμένους» που δεν αφήνουν δήθεν τον ΕΟΔΥ να σώσει ανθρώπινες ζωές, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια νομοθεσία που μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά οποιουδήποτε διαφωνεί με την κυβέρνηση και τις εκάστοτε αρχές. Η θεσμοθέτηση του ακαταδίωκτου για στελέχη του κράτους, ανοίγει τον δρόμο για τη διευρυμένη εφαρμογή του σε κάθε «έκτακτη συνθήκη». Ο έλεγχος των πιστοποιητικών εμβολιασμού, νόσησης κ.λπ. ως ένα εσωτερικό διαβατήριο κίνησης και εισόδου σε κλειστούς και ανοιχτούς χώρους, οι δηλώσεις των προσωπικών ιατρικών δεδομένων σε συνδεδεμένες πλατφόρμες και μάλιστα με την καταναγκαστική «συναίνεση» του δηλούντα, η υποχρεωτική επίδειξη όλων αυτών των πιστοποιητικών, όχι μόνο σε κρατικά όργανα αλλά και σε ιδιώτες (μαγαζάτορες, εργοδότες, κ.ά.), τους οποίους και μετατρέπει σε αμισθί χωροφύλακες, δημιουργεί μια νέα κατάσταση, η οποία μπορεί να διευρύνεται τόσο στα δεδομένα που θα περιέχει ένα τέτοιο πιστοποιητικό, όσο και στις περιοχές στις οποίες πρέπει να επιδεικνύεται.
…ή ατομικό καπρίτσιο;
Είναι προφανές ότι η αριστερά που τάσσεται ψιθυριστά κατά της υποχρεωτικότητας έχει αποδεχτεί πλήρως το καθεστώς των εσωτερικών διαβατηρίων, της επιτήρησης και του ελέγχου. Ωστόσο αυτή η αριστερά δικαιολογείται με το να υποκρίνεται ότι δεν υπάρχει κανένα απαρτχάιντ ούτε κανένα καθεστώς διακρίσεων, για το οποίο να πρέπει να ανησυχούμε. Και τι έχουμε λοιπόν; Απλώς ένα καπρίτσιο, μια εμμονή, μια προσωπική επιλογή κάποιων περίεργων να μην εμβολιάζονται και τότε είναι αυτοί που αναλαμβάνουν την ευθύνη να βρεθούν εκτός κοινωνίας. Αρκεί, λοιπόν, να σπεύσουν στο πλησιέστερο εμβολιαστικό κέντρο για να ξαναβρεθούν εντός κοινωνίας και όλα μέλι γάλα.
Αυτή η στάση υποδηλώνει ότι ο μη εμβολιασμός είναι μια καταρχήν κατακριτέα πράξη, ενδεχομένως ποινικά κολάσιμη, η οποία πρέπει να στηλιτευθεί. «Το να μην εμβολιάζεσαι είναι σαν να περνάς το φανάρι με κόκκινο, είναι σαν να βάζεις φωτιά στο δάσος, είναι σαν να πετάς μια βόμβα στο πλήθος». Είναι ένα καινούργιο έγκλημα (που κοστίζει 100 νεκρούς τη μέρα, ε;), και για το οποίο χρειάζεται μια επικαιροποίηση της υπάρχουσας νομοθεσίας. «Πρόκειται για μια ατομική αποκλίνουσα αντικοινωνική συμπεριφορά», αυτό λέει σύσσωμη η αριστερά της κορωνοϋστερίας, και γι’ αυτό δεν βλέπει κάτι πολιτικά μεμπτό στην όλη υπόθεση. «Μα πού βλέπετε το υγειονομικό απαρτχάιντ;» ρωτάνε με την έκπληξη ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Λογικό, αν ο μη εμβολιασμένος είναι ένα αντικοινωνικό εγωπαθές, προβληματικό, ανορθολογικό άτομο τότε πράγματι για ποια καθεστωτική αλλαγή μιλάμε. Μάλιστα, εξ αφορμής της συζήτησης περί απαρτχάιντ, ορισμένοι εξ αριστερών και αναρχίας επιχειρούν μια ιδεολογική αντεπίθεση στους «ψεκασμένους» πρώην συντρόφους τους. «Πώς τολμάτε να μιλάτε για απαρτχάιντ; Αυτό είναι μια ύβρις για το πραγματικό απαρτχάιντ που αφορά φυλετικές ή θρησκευτικές διακρίσεις». Μάλιστα! Και γιατί τότε να μη λέγαμε και στους εβραίους να αλλάξουν θρησκεία μπας και τη γλυτώσουν από τα γκέτο και αργότερα από τα κρεματόρια. Έλα μωρέ, μια θρησκεία είναι. Και γιατί να μην πούμε και σήμερα στους ανθρώπους που μεταναστεύουν αναζητώντας μια καλύτερη τύχη σε μια άλλη χώρα ότι «ήταν επιλογή σας να μεταναστεύσετε, όποτε μη ζητήσετε τα ρέστα όταν υποστείτε τα πάνδεινα στη χώρα που «παρανόμως» βρεθήκατε»; «Γιατί, σας κάλεσε κανένας;». Ή μήπως η στάση μας επί του συγκεκριμένου εξαρτάται από το αν κάποιος έγινε μετανάστης από επιλογή ή από ανάγκη; Και ποιος θα αποφασίζει πού τελειώνει η επιλογή και πού αρχίζει η ανάγκη;
Για την αριστερά που καταλαβαίνει ένα απαρτχάιντ για φυλετικούς λόγους, αλλά δεν το αναγνωρίζει για υγειονομικούς, καταλήγει να το νομιμοποιεί από την πίσω πόρτα. Όταν λέει ότι ένας μη εμβολιασμένος έχει την επιλογή να εμβολιαστεί, ενώ ένας μαύρος δεν έχει την επιλογή να γίνει λευκός τι ακριβώς υπονοεί; Ότι στη μια περίπτωση το απαρτχάιντ έχει μια αντικειμενική βάση (λευκοί-μαύροι, ανώτερες-κατώτερες φυλές), ενώ στη δεύτερη είναι απλώς μια συμπεριφορά κάποιων κακομαθημένων; Μήπως η διάκριση σε άριους και μη ή σε λευκούς και μαύρους, ή σε κανονικούς σεξουαλικά ή μη, δεν είναι μια αυθαίρετη επιλογή των κυρίαρχων τάξεων, προκειμένου να συγκροτήσουν ένα ευρύ και ισχυρό άρχον μπλοκ εξουσίας, ενάντια σε κάποια εσωτερική απειλή; Μήπως εννοούν οι σύντροφοι ότι υπάρχει κάτι πιο στέρεο σε αυτήν την επιλογή που να της δίνει μια αντικειμενική υπόσταση; Για να το περιπλέξουμε ακόμα περισσότερο για όλους αυτούς που μας λένε για τη δυνατότητα -ή μη- επιλογής στη μια ή την άλλη περίπτωση ως καθοριστικό παράγοντα για να χαρακτηρίσουμε ένα καθεστώς ως απαρτχάιντ ή όχι. Μια επιλογή, δηλαδή, για το θύμα μπας και τη γλυτώσει. Στην περίοδο του εμφυλίου και για αρκετά χρόνια στη συνέχεια το ελληνικό κράτος μοίραζε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, πολλά από τα οποία ήταν και προϊόν συναλλαγής, δηλαδή δίνονταν με την προϋπόθεση μιας δήλωσης αποκήρυξης και αυτοεξευτελισμού του ανανήψαντα. Το να γίνεις από αριστερός μαλάκας πιθανόν να είναι κάτι πολύ σημαντικό για έναν που ενστερνίζεται τις ιδέες της αριστεράς αλλά για έναν οποιονδήποτε άλλο το να εμμένει σε κάποιες ιδέες είναι απλώς ένα καπρίτσιο. «Ε, υπόγραψε πια, τι σου ζητάνε; Υπόγραψε για να μπεις και συ στις τάξεις του υγιούς έθνους. Μίασμα». Παρόλα αυτά η αριστερά σύσσωμη ακόμα και τώρα θεωρούσε ότι αυτό ήταν ένα καθεστώς διακρίσεων με βάση το φρόνημα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η αριστερά αντιμετωπίστηκε με ειδικές νομοθεσίες, μπας και νουθετιστούν οι «παρασυρμένοι» οπαδοί της. Αυτοί, λοιπόν, που λένε ότι αυτό εδώ είναι ένα ψευτο-απαρτχάιντ, πώς θα χαρακτήριζαν το μετεμφυλιακό καθεστώς;
Στην πραγματικότητα κάθε καθεστώς διακρίσεων, ειδικών νομοθεσιών, διαχωρισμού και αποκλεισμού, έχει έναν κοινό παρονομαστή που είναι τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Διωγμοί και περιορισμοί με υγειονομικό πρόσχημα έχουν γίνει πολλές φορές στο παρελθόν, καθοδηγούμενοι από ιεροεξεταστικά επιτελεία. Είναι μια δοκιμασμένη και σίγουρη τέχνη που βρίσκεται στη φαρέτρα της άρχουσας τάξης, έτοιμη να χρησιμοποιηθεί επικαιροποιημένη, φυσικά, στις τρέχουσες συνθήκες. Πάντα βεβαίως με κάποιο πρόσχημα. Η ισλαμοφοβία και η τρομοϋστερία από τους δίδυμους πύργους και δώθε, οι έκτακτες νομοθεσίες καταπολέμησης της «τρομοκρατίας», τα κλειστά σύνορα και η αντιμεταναστευτική και αντιπροσφυγική υστερία, όλα έχουν μια αφορμή, που και μην υπήρχε θα είχε εφευρεθεί αυτή ή κάποια άλλη.
Η αριστερή μας στρουθοκάμηλος
Είναι άλλο να θεωρείς λάθος μια συμπεριφορά και άλλο να τη θεωρείς δημόσιο κίνδυνο, απειλή για το κοινωνικό σύνολο, έναν νέο εσωτερικό εχθρό, που επιλέγεις μάλιστα να τον αντιμετωπίσεις ως παρατρεχάμενος του κράτους. Η οποιαδήποτε διαφωνία με τα εμβόλια -είτε είναι «ψεκασμένη» είτε επιστημονικά τεκμηριωμένη- δεν θα προκαλούσε ένα κυνήγι μαγισσών, παρά μόνο αν το κράτος έκανε αυτήν την επιλογή (μιας και θέλουν κάποιοι να ψαχτούν με τις επιλογές) και τότε κάθε διαφωνία αντιμετωπίζεται με συνοπτικές διαδικασίες ιεράς εξέτασης. Σε αυτό ακριβώς αποφεύγει να πάρει μια ξεκάθαρη θέση η αριστερά μας ή για την ακρίβεια εγγυάται ότι δεν συμβαίνει τίποτα αξιοπερίεργο. Και αφού δεν έχουμε απέναντί μας ένα καθεστώς διακρίσεων, τότε συνεχίζουμε να χτυπάμε τους ανεμβολίαστους ως τρελαμένους, ψυχοπαθείς, ανορθολογιστές, ψέκες, ακροδεξιούς και πάει λέγοντας.
Και τότε η διαφωνία αυτής της αριστεράς με την κυβέρνηση διεξάγεται στα ελάσσονα: «Εντάξει έχετε δίκιο, είναι απαράδεκτο 7.000 υγειονομικοί να μην εμβολιάζονται, αλλά ας μην τους καταδικάσουμε με την εσχάτη των ποινών. Αφήστε λίγο χρόνο μπας και τους πείσουμε εμείς». «Ναι ναι, απαιτείται στα σχολεία και τα πανεπιστήμια να υπάρχει έλεγχος. Το καλύτερο είναι να εμβολιαστούν όλοι, αλλά δεν είναι σωστό να μας ελέγχουν σεκιουριτάδες. Ας μας ελέγχουν κλιμάκια του ΕΟΔΥ να βλέπουν ποιοι έχουν ενημερωμένο πιστοποιητικό και ποιοι όχι». Τι ωραία να παριστάνεις ότι δεν τρέχει τίποτα πέρα από μερικές υπερβολές στην υγειονομική διαχείριση της κρίσης, και να κάνεις τα πάντα για να πείσεις τον εαυτό σου ότι είναι μονάχα μια υγειονομική κρίση. Ε, αν αυτοί που ελέγχουν τα πιστοποιητικά φορούσαν άσπρες ποδιές, δεν θα έμοιαζε πραγματικά με μια υγειονομική κρίση; Τι ευφάνταστη αριστερή σκηνοθεσία. Αν κάνουμε ότι δεν βλέπουμε, είναι σαν να μην υπάρχει.
Η αριστερά στην εκπαίδευση και στους άλλους εργασιακούς χώρους δεν έβγαλε τσιμουδιά για τα edupass και τις πλατφόρμες της Εργάνης, ούτε για τα πρόστιμα που ήδη στέλνει η ΑΑΔΕ στους ανεμβολιαστους που ξέχασαν να αναρτήσουν ένα ή περισσότερα ράπιντ τεστ. Τελικά, ας μας πει αυτή η αριστερά, είναι υπέρ των υποχρεωτικών ράπιντ τεστ ή όχι; Αποδέχεστε το αστικό κράτος ως κριτή του ποιος πρέπει να μπαίνει σε εργασιακούς χώρους; «Χμ, η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε μια ξεκάθαρη θέση, για την ακρίβεια δεν έχουμε ασχοληθεί με την υπόθεση, αλλά κυρίως λέμε ότι πρέπει αυτά τα ράπιντ τεστ, που μάλλον είμαστε υπέρ, να παρέχονται δωρεάν». Μισόλογα που δεν βγάζουν καν νόημα.
Παρόλα αυτά, κυρίες και κύριοι, δεν παρέχονται δωρεάν, όχι γενικώς αλλά ειδικώς σε αυτούς που το κράτος τα επιβάλει. Όποτε μην παριστάνετε ότι διεκδικείτε κάτι από μηδενική βάση για την κοινωνία, του στυλ δωρεάν σφραγίσματα για όσους τα έχουν ανάγκη, στο πλαίσιο του «Δωρεάν υγεία και παιδεία». Αλλά η αριστερούλα μας κάνει πάλι ότι δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Δεν βλέπει εδώ το μείζον που είναι, όχι γενικώς και αορίστως αλλά, τα συγκεκριμένα ράπιντ τεστ ως ένα τιμωρητικό μέτρο που επιβάλλεται με κόστος, πλέον, 80 ευρώ τον μήνα για όλους τους ανεμβολίαστους εργαζόμενους και φοιτητές, προκειμένου να συνεχίσουν να μισοϋπάρχουν. Όποιος κάνει ότι δεν καταλαβαίνει τον χαρακτήρα του μέτρου, αν δεν είναι δικηγορίσκος της κυβέρνησης, είναι τουλάχιστον ηλίθιος. Δεν είναι ένα απλό αθώο ράπιντ που το κάνουμε αν έχουμε συμπτώματα ή και προληπτικά για να προφυλάξουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας ή για να ελεγχθεί η διασπορά της επιδημίας. Εδώ είναι μια υποχρεωτική πράξη που αν δεν την κάνεις απολύεσαι, τρως πρόστιμο και χάνεις έστω και τα ελάχιστα που έχουν πια απομείνει στην κοινωνική σου ζωή. Οπότε, η σωστή σειρά για όσους δεν καταλαβαίνουν είναι η εξής: Κάτω τα υποχρεωτικά ράπιντ τεστ και οι πλατφόρμες που δηλώνονται. Κάτω, λοιπόν, και τα πιστοποιητικά 48ωρων ψευτοελευθερίας. Είναι προφανές ότι αν το πει κανείς αυτό συγκρούεται κατευθείαν με τον πυρήνα της κρατικής πολιτικής των διαχωρισμών και του αποκλεισμού. Συγκρούεται, επίσης, με τον κοινωνικό όχλο που φορτώνει την αποτυχία της μη επίτευξης του τείχους ανοσίας, καθώς και τον κίνδυνο παράτασης του μαρτυρίου εις το διηνεκές, στους απείθαρχους «μουρλούς» αντιεμβολιαστές, όπως επίσης και όλους τους θανάτους από δω και στο εξής, όχι μόνο του κορωνοϊού αλλά και των υπολοίπων που οφείλονται στην «κατάληψη» των νοσοκομείων από μη εμβολιασμένους, με αποτέλεσμα οι εμβολιασμένοι ασθενείς να μην τυγχάνουν της περίθαλψης που δικαιούνται ως επίτιμα μέλη της εθνικής προσπάθειας. Η αριστερά, λοιπόν, επιλέγει να μη συγκρουστεί με την κυρίαρχη κοινή γνώμη που έχει διαμορφωθεί και εξαιτίας της δικής της υποταγής στην κυρίαρχη εκδοχή της επιδημίας. Όπως και να ‘χει, το αίτημα για δωρεάν ράπιντ τεστ, τα οποία όντως δεν παρέχονται, καθαρά όμως ως ένα υγειονομικό μέτρο πρόληψης για όποιον το επιθυμεί ή το έχει ανάγκη για να ελεγχθεί ή έστω να μετρηθεί η πραγματική διασπορά, θα είχε ένα νόημα.
Όμως το αίτημα για δωρεάν ράπιντ τεστ, όπως μπαίνει τώρα, είναι το κερασάκι στην τούρτα των πιστοποιητικών και αναπαραγωγής του τρόμου. Γιατί η αριστερά, εν τέλει, δέχεται έστω και σιωπηλώς τον διαχωρισμό έστω και ως μια αναγκαία ρύθμιση, ως ένα τεχνικό ζητηματάκι. «Ε να, κάποιοι εδώ έχουν εμβολιαστεί και καλώς έκαναν, με τους άλλους που δεν εμβολιάστηκαν τι θα κάνουμε; Κάπως δεν πρέπει να τους τρέξουμε; Δεν πρέπει π.χ. να τεστάρονται, και όλα αυτά να δηλώνονται κάπου;». Όλα αυτά τα έχει καταπιεί αμάσητα η αριστερά μας, μαζί με τις τιμωρητικές τους προεκτάσεις, αποδεχόμενη έτσι ότι δεν υπάρχει καμία άλλη σωτηρία. Άρα, το μόνο που της απέμεινε είναι να κυνηγάει την κυβέρνηση από πίσω (σε ρόλο καλού μπάτσου), για να της πει πως τα μέτρα που παίρνει μπορούν να εφαρμοστούν χωρίς να χυθεί αίμα, «αλλά προς Θεού μιλάμε πάντα για αναγκαία μέτρα». Εντάξει, μην τους πυροβολάτε κατευθείαν στο κεφάλι. Ρίξτε μερικές προειδοποιητικές στα πόδια». Το αίτημα για δωρεάν τεστ είναι αυτού του είδους. Είναι ένα βροντερό «ναι» στα υποχρεωτικά τεστ στους ανεμβολίαστους… αλλά και κάτι σχεδόν στο αθόρυβο… «να μην είναι και δωρεάν;». Βεβαίως τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Είναι από τα αιτήματα που μπαίνουν μόνο για τα προσχήματα. Αφού ο ανεμβολίαστος παρουσιάζεται σχεδόν ως ένας εγωκεντρικός ψυχασθενής και ηθικός αυτουργός 100 θανάτων τη μέρα, λέμε και να τεστάρεται δωρεάν, αλλά δεν μας ακούει πλέον κανένας. Είναι σαν τα δικαιώματα στους φυλακισμένους, αλλά ποιος να ασχοληθεί με τα δικαιώματα ενός βιαστή δολοφόνου. Αφού η αριστερά συμμετέχει ενεργά στο κοινωνικό μπούλινγκ κατά των ανεμβολίαστων, εξιτάροντας τον κάθε κανίβαλο που είναι ήδη φτιαγμένος από τους Πορτοσάλτες προς αναζήτηση εσωτερικών εχθρών που τορπιλίζουν την εθνική προσπάθεια, μετά αναρωτιέται που η κυβέρνηση βγάζει σε αναστολές 8000 υγειονομικούς, βάζει τον κόσμο να πληρώνει από την τσέπη του τα υποχρεωτικά τεστ, που πάνε όλοι σαν τα πρόβατα να δηλώνουν κάθε μέρα τα στοιχεία τους σε 15 πλατφόρμες, και γενικώς περνάνε από 5 ελέγχους το χιλιόμετρο και δεν ακούγεται κιχ. «Ε ναι ρε, να πληρώνουν όχι μόνο τα τεστ, αλλά και τη νοσηλεία τους όταν αρρωστήσουν», ουρλιάζει πλέον ο εθνικός κορμός και οι εκπρόσωποί του. Και πού να τολμήσει αυτή η μίζερη αριστερά να φέρει αντιρρήσεις. Το σπιράλ της πτώσης δεν έχει τελειωμό.
Εμβολιάσου πια, τι σου ζητάμε, μπας και γλυτώσουμε τις καρπαζιές
Έχοντας ηττηθεί κατά κράτος ιδεολογικά η αριστερά (στον ίδιο βαθμό με τη χρεωκοπία της Β’ Διεθνούς), αφού πρώτα υιοθέτησε αμάσητα τα κορωνοαφηγήματα, τώρα απευθύνεται στους ανεμβολίαστους με ακόμα πιο αυστηρό ύφος. Κάθε φορά που κάποιος αντιδρά όπως ο Σερβετάλης, βγαίνει όλη η χυδαιότητα στην επιφάνεια, γιατί κάθε αντίδραση στο υγειονομικό απαρτχάιντ είναι μια υπενθύμιση σε αυτή την αριστερά ότι έχει συνθηκολογήσει άνευ όρων. Για αυτό αντιδρά με τέτοια λύσσα, επιχειρώντας με τα πιο γελοία επιχειρήματα του στυλ «ο Σερβετάλης είναι θεούσος και φραγκάτος και άφησε τους ταξιθέτες και τους άλλους ηθοποιούς χωρίς δουλειά». Καλά, εδώ οι υπεκφυγές είναι επιπέδου νηπιαγωγείου. Είναι σαν αυτά που λένε για τα εμβόλια που σώζουν ζωές, αλλά οι ανεμβολίαστοι απειλούν τους εμβολιασμένους. Για την αριστερά, λοιπόν, δεν έχει κάποιος το δικαίωμα να παραιτηθεί, γιατί δήθεν αφήνει κάποιους άλλους άνεργους. Ας πάρουν άλλον πρωταγωνιστή, κυρίες και κύριοι, τους είχε ειδοποιήσει άλλωστε εξ αρχής. Σταματήστε πια να λέτε τα ίδια με τον Άδωνη. Σταματήστε πια να κάνετε επιδείξεις ανοησίας. Τι διαφορά έχει αυτό που λέτε από το επιχείρημα ότι οι πορείες ή οι απεργίες διαταράσσουν την ομαλή κοινωνική και οικονομική ζωή; Ότι θίγουν το δικαίωμα στην εργασία; Αφήστε, λοιπόν, τους στρουθοκαμηλισμούς και απαντήστε στην ουσία. Είστε υπέρ του αποκλεισμού των μη εμβολιασμένων από τις θεατρικές σκηνές, τα σινεμά και τα μουσεία; Είστε υπέρ του αποκλεισμού των μη τεσταρισμένων από τους ανοιχτούς χώρους των καφέ και των εστιατορίων; Απαντήστε, επιτέλους, και πάψτε να κρύβετε τη δειλία σας και τον καθεστωτισμό σας παριστάνοντας ότι δεν καταλαβαίνετε περί τίνος πρόκειται.
Επαναλαμβάνουμε λοιπόν. Αν η αριστερά θέλει δωρεάν τεστ για όλους ως ένα καθαρά υγειονομικό μέτρο, τότε θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να πει ένα αποφασιστικό και ξεκάθαρο «όχι» στα υποχρεωτικά τεστ. Αλλά για να πει «όχι» στα υποχρεωτικά τεστ, πρέπει να πει και «όχι» στα πιστοποιητικά ως διαβατήριο για την εργασία, τη μετακίνηση και τη συμμετοχή στην κοινωνική ζωή. Θα πρέπει να πει «όχι» στα μέτρα αποκλεισμού και διαχωρισμού. Αλλά πώς να τα πει όλα αυτά, αφού το να μην κάνει κανείς το εμβόλιο ή το να αρνείται τα υποχρεωτικά τεστ ή τα πιστοποιητικά εν γένει, ή ακόμα χειρότερα να αμφισβητεί το κυρίαρχο κορωνοαφήγημα, είναι μια αντικοινωνική ή σχεδόν εγκληματική συμπεριφορά;
Ξανά ενάντια στο καθεστώς εξαίρεσης
Λοιπόν, για να το πούμε με διαφορετικά λόγια. Ας υποθέσουμε, κάνοντας τη χάρη στις αριστερές ακροβασίες, ότι πράγματι υπάρχει ένα μέρος του πληθυσμού που δεν εμβολιάζεται γιατί είναι «αντιεμβολιαστές» με ό,τι αυτό σημαίνει στο μυαλό ενός μέσου αριστερού που θεωρεί την επιστήμη γενικώς και αορίστως μαζί με τον ορθό λόγο ό,τι καλύτερο έχει αυτή τη στιγμή η ανθρωπότητα στα χέρια της. Και τότε το κράτος αποφασίζει αυτό το μπερδεμένο κομμάτι του πληθυσμού να του αφαιρέσει τα μισά του συνταγματικά δικαιώματα και για να το κάνει αυτό ανακοινώνει κάθε βδομάδα 2-3 προεδρικά διατάγματα (ΚΥΑ) αποκλείοντας αυτούς τους ανθρώπους από την εργασιακή και κοινωνική τους ζωή. Η αριστερά λέει ότι αυτοί είναι άνθρωποι καπριτσιόζοι. Ωραία. Θα μας πείτε, όμως, και τι λέτε για τις ειδικές νομοθεσίες; Αυτές τι διάολο είναι; Είναι στο πλαίσιο μια ευνομούμενης πολιτείας ή πρόκειται για ένα ειδικό καθεστώς υποβάθμισης ενός μέρους του πληθυσμού σε πολίτες β’ κατηγορίας; Αυτές οι νομοθεσίες συνιστούν ένα καθεστώς εξαίρεσης ή απλώς αυτό είναι στο κεφάλι κάποιων περίεργων και καλύτερα να ασχοληθούμε με αυτά που κάναμε και πριν από 15 χρόνια; Και αν δεν συνιστούν καθεστώς εξαίρεσης, τότε αυτή η νομοθεσία πώς χαρακτηρίζεται; Μήπως «έκτακτα μέτρα αντιμετώπισης της διασποράς του κορωνοϊού»; «Υγειονομικά μέτρα», σύντροφοι; Ε, τι λέτε;
Η επιλογή -ακόμα κι αν είναι λανθασμένη- κάποιων ανθρώπων να μην εμβολιάζονται, είναι ποινικά κολάσιμη, ούτως ώστε να πρέπει να μπουν σε ειδικό καθεστώς περιορισμού των εργασιακών δικαιωμάτων ή και ολοκληρωτικού ενίοτε αποκλεισμού από κάθε δικαίωμα να βγάλουν τα προς το ζην; Είναι τέτοια ώστε να πρέπει να πληρώνουν τιμωρητικά τα ράπιντ τεστ, ή τα μοριακά όπου επιβάλλεται, για να μπορούν να υπάρχουν έστω και υπό περιορισμό; Αξίζει αυτή η επιλογή τον αποκλεισμό τους από την κοινωνική ζωή; Σε αυτά τα καίρια ερωτήματα απαιτούμε από κάθε αριστερά και αναρχία να δώσει μια ξεκάθαρη απάντηση. Μέχρι τότε εμείς λέμε: Ενάντια στο υγειονομικό απαρτχάιντ και τις ηλεκτρονικές περιφράξεις. Διαλύστε το γκέτο. Κάτω το καθεστώς εξαίρεσης.
Αριστερή κορωνοϋστερία
Το τελευταίο καταφύγιο της αριστεράς που ζητάει κι άλλα μέτρα, σαν αυτά που παίρνει η κυβέρνηση αλλά δεν τα εφαρμόζει με το μένος που θα έπρεπε, είναι η αναπαραγωγή της κυρίαρχης προπαγάνδας για τις εκατόμβες νεκρών, για τις ΜΕΘ, για τον συνωστισμό εδώ και εκεί και για την αποτυχία του εμβολιασμού, γιατί δήθεν η κυβέρνηση δεν έκανε τη σωστή προπαγάνδα και έδωσε καλοκαιριάτικα το μήνυμα ότι η πανδημία τελείωσε και άλλα τέτοια πολλά που καταντάνε βαρετά να τα επαναλαμβάνουμε μιας και τα ακούμε όλη μέρα από τον ΣΚΑΪ. Με τον ίδιο τρόπο που η κυβέρνηση σπέρνει τον πανικό και τον τρόμο, πράγμα άλλωστε που κάνουν συντονισμένα όλες οι πρωτοκοσμικές κυβερνήσεις ταυτόχρονα ακόμα και κει που δεν έχουν καν κρούσματα και θανάτους (βλ. Αυστραλία), έτσι και η αριστερά κρύβεται πίσω από τους θανάτους και τις γεμάτες ΜΕΘ (λες και ήταν ποτέ άδειες), για να κουνήσει το δάχτυλο σε οποιονδήποτε δεν συμμορφώνεται… προς τας υποδείξεις. Στο ερώτημα «γιατί δεν μιλάτε για το καθεστώς εξαίρεσης, γιατί δεν αμφισβητείτε τίποτα από τα θέσφατα της επιτροπής των ειδικών, του ΠΟΥ ή της BIG Farma;», αμέσως περνάνε στην επίθεση και τη λασπολογία. «Εσείς κοιτάτε την πάρτη σας, αλλά δεν έχετε να πείτε τίποτα για τους 100 ανθρώπους που χάνουν τη ζωή τους από τον κορωνοϊό». Μάλιστα, το ακούμε και από τα τρομοδελτία των 8 αυτό.
Ωραία λοιπόν! Και ποιος ευθύνεται για τους «100 νεκρούς»; Όποιος ασκεί κριτική στο κορωνοτρομοαφήγημα; Όποιος λέει ότι υπάρχει και άλλο πρωτόκολλο πέρα από το «μείνε σπίτι και πάρε ντεπόν και τη 10η μέρα έλα να σε βάλουμε στην εντατική»; Όποιος αμφισβητεί τις προθέσεις τους και τους σχεδιασμούς τους; Όποιος θέτει ερωτήματα στην ιερά εξέταση που έχει αυτοεξαιρεθεί από τον νόμο; Όποιος μιλάει για τις παρενέργειες των εμβολίων που φτιάχτηκαν μόλις πριν 1,5 χρόνο; Όποιος λέει ότι τα μέτρα για τους ανεμβολίαστους ή οι προηγούμενες απαγορεύσεις μετακίνησης του λοκ-ντάουν δεν ήταν υγειονομικά μέτρα; Όποιος δεν εμβολιάζεται; Δώστε επιτέλους μια ξεκάθαρη απάντηση. Πόσο ευθύνονται αυτοί και πόσο η κυβέρνηση;
Έχουμε, λοιπόν, δικαίωμα στην κριτική ή την αμφισβήτηση, ναι ή όχι; Απαντήστε σε αυτό το βασικό ερώτημα και σταματήστε να παριστάνετε τα παπαγαλάκια του Μαξίμου. Το να θέτει κανείς ερωτήματα, αυξάνει τα νούμερα των θανάτων;
Πάμε, λοιπόν, από την αρχή. Γιατί γεμίζουν τα νοσοκομεία και οι ΜΕΘ από βαριά νοσούντες με κορωνοϊό; Γιατί μεταξύ τους βρίσκεται ένα σημαντικό ποσοστό και εμβολιασμένων; Η απάντηση ότι αυτό οφείλεται στους μη εμβολιασμένους είναι ένα ακόμα παραμύθι του αφηγήματος ότι δεν υπάρχει κανένα θεραπευτικό πρωτόκολλο και ότι η μόνη προφύλαξη από τον κόβιντ είναι το εμβόλιο. Γιατί ενώ έχουν δοκιμαστεί μια σειρά από φαρμακευτικά σχήματα -που περιλαμβάνουν την ιβερμεκτίνη, αντιβίωση, κορτιζόνη, αντιθρομβωτικά, και προληπτικά βιταμίνες D και C, με θεαματικά αποτελέσματα- στα πρωτόκολλα του αμερικανικού και του ευρωπαϊκού CDC όλα αυτά θεωρούνται γιατροσόφια και σχεδόν απαγορεύεται να συνταγογραφηθούν κατά τη διάρκεια του «μείνε σπίτι μέχρι να πάθεις πνευμονία»; Γιατί αφήνουν τους ασθενείς με ένα ντεπόν, με αποτέλεσμα ένα ποσοστό κοντά στο 5% όσων φέρουν τον κορωνοϊό να εμφανίζουν σοβαρές επιπλοκές που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, αν υπήρχε πρωτοβάθμια περίθαλψη και αντιμετώπιση της ίωσης σε αυτό το στάδιο; Γιατί τα περισσότερα από αυτά τα φάρμακα, ενώ δεν χορηγούνται στη φάση που θα απέτρεπαν την εισαγωγή σε νοσοκομείο, χορηγούνται σωρηδόν (αντιβίωση, κορτιζόνη) μαζί με το οξυγόνο, όταν οι επιπλοκές οδηγήσουν τον ασθενή στο νοσοκομείο; Γιατί τα μονοκλωνικά αντισώματα, ενώ μας λένε ότι αποτρέπουν σε ποσοστό 80% τη βαριά νόσηση και τον θάνατο, μόλις τώρα έφτασαν μόνο 2.000 δόσεις στην Ελλάδα; Τη δικαιολογία ότι δεν υπάρχουν οι απαιτούμενες ποσότητες στην αγορά την ακούμε βερεσέ. Είναι επιλογή τους να μην υπάρχουν, όπως είναι και μια επιλογή να μην δίνονται φάρμακα, τα οποία έτσι κι αλλιώς υπάρχουν και θα απέτρεπαν σε επίσης μεγάλο ποσοστό τις εισαγωγές στα νοσοκομεία, κατά συνέπεια και τις εισαγωγές στις ΜΕΘ. Αλλά για αυτές τις επιλογές η αριστερά που κουνάει μανιασμένα το δάκτυλο στους μη εμβολιασμένους έχει βγάλει τον σκασμό!
Δεν είναι δυνατόν να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει θεραπεία σε πρωτοβάθμιο επίπεδο. Δεν πιστεύουμε ότι δεν είναι δυνατή η μαζική παραγωγή μονοκλωνικών αντισωμάτων. Γιατί η αριστερά δεν λέει τίποτα για όλα αυτά; Γιατί επιμένει μαζί με την κυβέρνηση ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από το εμβόλιο, το ντεπόν και τη ΜΕΘ; Γιατί όλη αυτή η ομερτά γύρω από αυτό το θέμα; Γιατί δεν αφήνουν αυτήν τη συζήτηση να εξελιχθεί χωρίς απειλές και εκβιασμούς; Γιατί όποιος από τους επιστήμονες μιλάει, πέφτουν πάνω του να τον ξεκάνουν;
Ακόμα κι αν το εμβόλιο αποτρέπει από τη βαριά νόσηση, τότε γιατί όλο αυτό το μένος κατά των μη εμβολιασμένων; Γιατί η επιλογή του μη εμβολιασμού -δεδομένου ότι πρόκειται για νέα εμβόλια, των οποίων τις παρενέργειες δεν γνωρίζουμε ακόμα (ναι, δεν τις γνωρίζουμε) και που τα επιδημιολογικά στοιχεία είναι ήδη ανησυχητικά, μιας κι εμφανίζεται στις χώρες με μεγάλα ποσοστά εμβολιασμού μια ανεξήγητη υπερβάλλουσα θνησιμότητα πέραν αυτής που οφείλεται ενδεχομένως στον κορωνοϊό- να θεωρείται εγκληματική ενέργεια;
Αλλά πέρα από αυτό, τι θα γίνει με αυτούς που για οποιονδήποτε λόγο δεν θέλουν ούτε πρόκειται να εμβολιαστούν; Γιατί δεν υπάρχει τίποτα για αυτούς, αλλά και για τους εμβολιασμένους που, ενδεχομένως, δεν ανέπτυξαν αντισώματα ή που μετά από 6 μήνες έχουν μειωθεί ή που τα εμβόλια δεν είναι και τόσο αποτελεσματικά στη Δ; Τι σημασία έχει ότι κάποιος δεν εμβολιάστηκε ή που σε λίγο δεν θα θεωρείται εμβολιασμένος, μιας και θα είναι η ώρα της 3ης δόσης και μετά της 4ης κ.ο.κ.; Όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από τις επιλογές τους, δικαιούνται μια θεραπεία. Είναι ψέμα ότι οι εμβολιασμένοι μεταδίδουν λιγότερο από τους ανεμβολίαστους. Ίσα-ίσα, το γεγονός ότι οι εμβολιασμένοι δεν υποβάλλονται σε τεστ και συχνάζουν σε κλειστούς χώρους όλων των ειδών μπορεί, για να χρησιμοποιήσουμε μια από τις ορολογίες της κορωνοϋστερίας, να τους μεταβάλει σε «υπερμεταδότες». Άλλωστε φαίνεται ότι, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, η θετικότητα είναι κολλημένη στο 1,5% και, παρά τις ανοησίες που ακούγονται, δεν αυξάνεται. Κάθε μέρα παραμένει σταθερή, γεγονός που αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει καμία εκθετική αύξηση της διασποράς.
Από τα 7.000 καθημερινά «κρούσματα» αυτά που θα χρειαστούν νοσηλεία δεν είναι πάνω από 350. Πράγματι, το σύστημα υγείας, στην οικτρή κατάσταση που έχει περιέλθει λόγω της νεοφιλελεύθερης αποψίλωσής του, δεν αντέχει τόσα περιστατικά. Αλλά να ξέρουμε για τι νούμερα μιλάμε. Αλλά έστω και έτσι θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τα μισά χωρίς να φουλάρει, αν υπήρχε στοιχειωδώς πρωτοβάθμια περίθαλψη που να μην άφηνε στην τύχη τους τους συμπτωματικούς με κόβιντ. Αλλά όχι, είναι επιλογή τους να μην την προσφέρουν και η αριστερά του «πάρτε κι άλλα μέτρα» (τι μέτρα θα μας πείτε επιτέλους;) έχει ευθυγραμμιστεί πλήρως με το παραμύθι. Αλήθεια, όλοι αυτοί που επιτίθενται στους ανεμβολίαστους και σε όσους δεν συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις, θα απολογηθούν για αυτή τους τη στάση; Νιώθουν ότι έχουν ευθύνη για τους θανάτους με κορωνοϊό που θα μπορούσαν να είχαν αποτραπεί. Γιατί δεν κάνουν αγώνα να παραχθούν 10.000 δόσεις μονοκλωνικών, μιας και εδώ όλοι δέχονται ότι σώζουν ζωές; Μήπως γιατί έτσι θα αποδειχθεί ότι τα μέτρα που έχουν ληφθεί μέχρι τώρα είναι μόνο για αστυνομική χρήση και για ασκήσεις κανιβαλισμού; Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να είχαν επιβληθεί όλες οι έκτακτες νομοθεσίες των τελευταίων δυο χρόνων και που αφορούν όλη την κοινωνία, χωρίς τον φόβο του θανάτου και τις απειλές για εκατόμβες νεκρών που η αριστερά υπερθεματίζει σε βαθμό ηλιθιότητας.
Αλλά ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι το εμβόλιο είναι η μόνη λύση, γιατί κάποιοι πρέπει να τιμωρούνται που δεν το κάνουν; Γιατί να υπάρχει ένα μόνο θεραπευτικό πρωτόκολλο για μια ίωση που σε τελευταία ανάλυση η θνησιμότητά της είναι μεταξύ 0,2 και 0,6% και χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τα υποκείμενα και την απουσία φαρμακευτικής αγωγής τις πρώτες μέρες; Γιατί λοιπόν, εφόσον μέσα στην επιστημονική κοινότητα υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, να μην υπάρχει η ελευθερία επιλογής του ασθενή να διαλέξει ανάμεσα σε 2 ή 3 και περισσότερες εναλλακτικές; Ποιος φοβάται να δοκιμαστούν περισσότερες από μια εναλλακτικές; Ποιος ο λόγος δικτατορικών λύσεων σε ένα, υποτίθεται, ζήτημα που αφορά στην υγεία μας;
Γιατί πρέπει να εμβολιαστούν υποχρεωτικά ακόμα και τα παιδιά, όταν η θνησιμότητα είναι μηδενική σε ηλικίες κάτω των 40 χωρίς υποκείμενα; Γιατί υποχρεώνονται οι νοσήσαντες να εμβολιάζονται, όταν τα αντισώματα που έχουν είναι κατά 20 και 30 φορές πολλαπλάσια του εμβολίου και από ό,τι φαίνεται με μεγαλύτερο εύρος ανθεκτικότητας στις μεταλλάξεις;
Αυτά και πολύ περισσότερα ερωτήματα συνεχίζουν να είναι προς συζήτηση όσον αφορά τον καθαρά υγειονομικό χαρακτήρα της διαχείρισης και των μεθόδων καταγραφής των «κρουσμάτων» ή των «θανάτων» με/από κόβιντ. Είναι γνωστό ότι, αν είχε κάποτε κανείς κόβιντ και πεθάνει για οποιονδήποτε άλλο λόγο ύστερα από 2-3 μήνες, τότε ο θάνατος χρεώνεται στους κόβιντ. Αυτό δημιουργεί μια ψευδή επιδημιολογική εικόνα όχι μόνο για τον κόβιντ, αλλά και για τις άλλες αιτίες θανάτου που επικαλύπτονται από μια και μόνο αιτία θανάτου, μόνο και μόνο για να δικαιολογούνται οι έκτακτες νομοθεσίες και το κυνήγι μαγισσών.
Και κάτι τελευταίο για την αριστερά που έχει βουτήξει το κεφάλι της στην άμμο: Όταν η κοινωνία είναι τρομοκρατημένη και ζει με την αγωνία του θανάτου, ας μην περιμένει τίποτα αγώνες για το ένα ή το άλλο ζήτημα που, δήθεν, είναι πιο σημαντικά από τις εμμονές των αντιεμβολιαστών. Η αριστερά του ΠΟΥ, της BIG Farma και του «πάρτε κι άλλα μέτρα» είναι συνυπεύθυνη όχι μόνο για την επιβολή του κράτους εξαίρεσης, αλλά και για χιλιάδες θανάτους που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Κυρίως είναι συνυπεύθυνη για το ξέπλυμα της τρομοϋστερίας, τη μόνη πραγματική πανδημία που έχει κυριεύσει τις χώρες του πρωτοκοσμικού καπιταλισμού, ο οποίος προετοιμάζεται πυρετωδώς για τη μεγάλη επανεκκίνηση. Αυτή η αριστερά έχει υπογράψει το πιστοποιητικό θανάτου της. Μπορεί να μην είναι σαφές αν ο θάνατος αυτός προήλθε άμεσα από τον κόβιντ ή από υποκείμενα νοσήματα που συσσωρεύτηκαν στην εποχή του κοινωνικού συμβολαίου και της καθώς πρέπει ταξικής διαπραγμάτευσης. Ένα είναι πάντως σίγουρο. Όσο καλή διαγωγή και να δείξει, στο μετά κόβιντ καθεστώς δεν προβλέπεται καμία θεσμική θέση για να συνεχίσει το λόμπινγκ και τα θεατρινίστικα επαναστατιλίκια.
Η εποχή αυτή πάει, τελείωσε. Αυτό ακριβώς είναι το νόημα της εν εξελίξει αστικής ιμπεριαλιστικής αντεπανάστασης, της οποίας μέρος είναι η τρομοϋστερία για όλα τα γούστα. Οι νομοθεσίες για τις διαδηλώσεις, τα άσυλα, τις απεργίες, τα συνδικάτα, δεν είναι κάτι άλλο από τους περιορισμούς της κυκλοφορίας, τα εσωτερικά διαβατήρια, το κυνήγι μαγισσών, τη διαρκή επιτήρηση, το σκανάρισμα 20 φορές τη μέρα, τις απαγορεύσεις κατά τις νυχτερινές ώρες και ενίοτε όλη τη μέρα, τα αδειόχαρτα για να βγεις από το σπίτι σου, τις αναστολές εργασίας, τον αποκλεισμό από το δημόσιο σύστημα υγείας για τους/τις απείθαρχους/-ες και, φυσικά, τις επιβραβεύσεις, τα μπόνους, τα προνόμια για τους ευυπόληπτους πολίτες που εκτελούν αδιαμαρτύρητα τις εντολές και είναι έτοιμοι να συνδράμουν εναντίον του εσωτερικού εχθρού που δεν αφήνει το έθνος να ορθοποδήσει.
Ο γηρασμένος πρωτοκοσμικός καπιταλισμός επιχειρεί μια μεγάλη εσωτερική εκκαθάριση και ταυτόχρονα το κλείσιμο όλων των συσσωρευμένων ταξικών εκκρεμοτήτων που άνοιξε η εποχή των κοινωνικών επαναστάσεων. Από δω και πέρα οι πληβειακές τάξεις θα πρέπει να ζουν χωρίς καμία ελπίδα, καμία μνήμη, καμία δική τους αφήγηση, κανιβαλίζοντας ενίοτε τον εαυτό τους. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν μέσα από απανωτές θεραπείες σοκ σαν αυτή που ζει ίσως για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση όλος σχεδόν ο πλανήτης. Το αν η θεραπεία θα πετύχει κανείς δεν μπορεί να το εξασφαλίσει εκ των προτέρων, ούτε καν τα πιο ευφάνταστα μυαλά της Σίλικον Βάλεϊ. Όλοι αυτοί μπορεί να κολυμπάνε στα δισεκατομμύρια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η δυστοπία που ονειρεύονται έχει ήδη εγκαθιδρυθεί. Όλα θα εξαρτηθούν από τις κοινωνικές αντιδράσεις που θα προκύψουν μέσα από τα ερείπια της αιματηρής μετάβασης. Οι συνειδητές δυνάμεις -που βλέπουν αυτό που έρχεται και αυτό που φεύγει- ας οργανώσουν τις σκέψεις τους κι ας τοποθετηθούν αναλόγως στο πεδίο. Οι υπόλοιποι ας συνεχίσουν να ζητάνε από τον Μητσοτάκη νέα μέτρα κι ας κρυφτούνε μπας και γλυτώσoυν από τους αόρατους εχθρούς, προσευχόμενοι στη Pfizer που μας έσωσε τη ζωή. Αμήν.
avantgarde2009.wordpress.com
