Τα εμβόλια αποτελούν αναμφισβήτητα ένα από τα φλέγοντα θέματα όσον αφορά τη διαχείριση της covid-19. Έχουν διαπεράσει κάθετα, αλλά και οριζόντια, όλο το κοινωνικό σύνολο. Η υγεία, το όχημα της διαχείρισης των από τα κάτω, νοείται πια ως «εμβολιασμένος/η ή ανεμβολίαστος/η».
Ο καθένας και η κάθεμια κάνει με το σώμα του/της ό,τι επιθυμεί. Άλλωστε το ζήτημα δεν ήταν εξ’ αρχής αμιγώς «ιατρικό» ή «επιστημονικό». Παρόλα αυτά, το δίπολο που υπάρχει, η αξία της πραγματικά ελεύθερης επιλογής, ο ρόλος του κράτους, ο κοινωνικός αυτοματισμός, είναι οι σημαντικοί παράγοντες που ορίζουν τις εξελίξεις.
Τα κράτη δεν χάσαν μία ευκαιρία πρώτης κλάσης για επιπλέον διαχωρισμούς και περιθωριοποίηση πληθυσμιακών ομάδων, πιστοποίηση σε κάθε κίνηση, κουρέλιασμα των «προσωπικών δεδομένων», ανάδειξη της υγείας σε όχημα για καταστολή, έλεγχο και επιτήρηση.
Το κράτος έχει αναγνωρίσει στην «υγεία» το κλειδί που ξεκλειδώνει τις εναπομείνασες κερκόπορτες του ελέγχου και της επιτήρησης του πληθυσμού. Θα το χρησιμοποιήσει μέχρι τέλους. Δυστυχώς, το μέλλον δείχνει ότι ο κορωνοϊός δεν θα είναι απαραίτητα το τέλος της συνθήκης αυτής, αλλά αντιθέτως. Αν ο ιός «κοπάσει» και «εξαφανιστεί», τότε θα υπάρχει ήδη έτοιμο το επόμενο πλάνο «έκτακτης ανάγκης» για να εφαρμοστεί πάνω μας.
Καιρός να πάρουμε τα μέτρα μας και εμείς. Ενάντια στους κρατικούς διαχωρισμούς να γυρίσουμε τη βία της τρομοκρατίας σε κράτος και αφεντικά.
