Θλίψη και μελαγχολία μάς διακατέχει από την ημέρα κιόλας, που υποψιαστήκαμε και μόνο ότι το τραγικό γεγονός, που ψυχανεμιζόμασταν ημέρα και νύχτα είχε καταστεί αναπόδραστο. Οι δυνάμεις της «αντίδρασης», το «παλαιό καθεστώς», το «κράτος της δεξιάς» επιστρέφει. Η «πτώση» του Αλεξέι Τσίπροβιτς είναι γεγονός, ο μεγάλος κομμουνιστής ηγέτης εκθρονίστηκε από τον εκπρόσωπο της παλιάς δυναστείας, εν ολίγοις πάπαλα η ένδοξη αριστερή κυβέρνηση, πάπαλα και ο Πολάκης, πάπαλα τα αριστερά όνειρα για παραμονή στην εξουσία στον αιώνα τον άπαντα.
Ο Αλεξέι Τσίπροβιτς, όμως, δεν έπεσε αμαχητί. Μέχρι την τελευταία στιγμή το «πάλεψε», οι «αλήθειές» του, άλλωστε, ήταν γροθιά στο στομάχι των «αντιπάλων» του.
«Είμαστε εδώ όλοι μαζί να εγγυηθούμε την επόμενη μέρα της πατρίδας μας… η Ελλάδα έχει μια ιστορική ευκαιρία να βγει από μια δεκαετία πόνου, μπαίνοντας σε μια νέα δεκαετία ανάπτυξης, δικαιοσύνης και προοπτικής, έχει τη δυνατότητα την επόμενη 4ετία να κάνει άλματα προς τα μπρος. Είναι κρίμα να χάσουμε την ευκαιρία δίνοντας τα κλειδιά για το ταμείο –που τώρα είναι γεμάτο– σε αυτούς που το χρεωκόπησαν».
Όχι άλλα άλματα, Αλεξέι όχι άλλα άλματα, αρκετά πηδήξατε και εσείς αυτόν τον έρμο κοσμάκη. Αλλά, ναι. Είναι κρίμα, που έδωσε τα κλειδιά του «γεμάτου» ταμείου, μην χασκογελάτε ανόητοι. Τα στόματα των αριστερών δεν μπουκώνουν εύκολα, ειδικά τώρα που η εξουσία τούς άνοιξε την όρεξη.
Μίλησε ο Αλεξέι προεκλογικά και για την «κρυφή ατζέντα» της «δεξιάς» χωρίς να φοβάται ότι θα ανοίξει η γη να τον καταπιεί. Αυτό είναι τόλμη, αυτό είναι θάρρος, αυτό σημαίνει κομμουνιστική επαγρύπνηση. «Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλούνε για σκοινί»; Είναι απλά καθυστερημένος, γιατί ο Κυριάκος, όπως θα καταλάβαινε και ένα μικρό παιδί, θα είναι συνεπέστατος με όσα υποσχέθηκε προεκλογικά; Είναι δυνατόν ο μεγαλύτερος ψεύτης, που έχει περάσει ποτέ από τους εξουσιαστικούς θώκους, να λέει τον πολιτικό του «αντίπαλο» ψεύτη και να περιμένει να γίνει πιστευτός; Είναι δυνατόν ο Τσίπροβιτς να έχει δηλώσει ότι «δεν έχω βρει ούτε ένα έλληνα πολίτη να βγει και να μου πει είπες αυτό και δεν το έκανες»;
Είναι φθηνά αυτά τα επιχειρήματα της «μαύρης προπαγάνδας».
Μάς πείραξε, δηλαδή, που προεκλογικά τα στελέχη του Συριζα έλεγαν ότι οι συντάξεις δεν μειώθηκαν επί των ημερών τους, αλλά «αναπλαισιώθηκαν», ότι δεν ψήφισαν μνημόνιο, αλλά «τριετή συμφωνία εξόδου από την κρίση», μάς πείραξε που ο Μπαλάφας μάς διαβεβαίωσε ότι δεν είναι καμία «λουλού», μάς πείραξε η σεμνότητα της Έφης της Αχτσιόγλου που είπε σε συνέντευξη ότι δεν της είχε «διασχίσει ποτέ από το μυαλό» ότι θα γίνει υπουργός, μάς ξύνισε η ειλικρίνεια του σοφής αριστερής κουκουβάγιας του Νίκου του Βούτση, έστω γι’ αυτήν την μοναδική φορά που ομολόγησε ότι δεν αισθάνεται ούτε ίχνος ενοχής και ευθύνης για την πρόσληψη συγγενούς του. Αυτά είναι «μπούρδες κρεμαστές», όπως είχε πει και o τεράστιος Παύλος Πολάκης, τα λέτε αυτά λαμόγια της διαπλοκής γιατί έχετε λερωμένη την φωλιά σας, ομόσταβλοι του Γεωργιάδη με τσι γκαμήλες και τα μουλάρια δεν είστε ούτε εικοσιπενταρέοι ορέ, «άλλοι παπάδες ήρθανε άλλα χαρτιά βαστούνε» ορέ…
Ο Αλεξέι είπε, όμως, προεκλογικά και κάτι προφητικό που όλοι θέλουν να ξεχνούν γιατί θέλουν να θυμόμαστε μόνο τις «αποτυχίες» του: «όσοι ήδη έχουν αρχίσει να ράβουν κοστούμια είναι γελασμένοι, γιατί την τελική κρίση την έχει ο ελληνικός λαός που θα μιλήσει στις 7 Ιουλίου». Μην χαχανίζετε και πάλι μικρόνοες, που δεν σκαμπάζετε γρυ από την σκέψη του Μεγάλου Τιμονιέρη και βιάζεστε με χαιρεκακία να πείτε ότι ιδού η απόδειξη ότι έχει κάψει φλάντζες, ότι δεν ξέρει τι του γίνεται και άλλα παρόμοια.
Και τώρα; Ενθουσιαστήκατε όλοι εσείς που τον λέγατε προδότη; Όλοι εκείνοι που τον χαρακτηρίζατε κοινό απατεώνα; «Προδότης ή πολιτικός;», αναρωτιέται και ο Λοράν Ζοφρέν, διευθυντής της γαλλικής εφημερίδας Liberation: «Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα και όχι η κριτική σε επίπεδο “μήνυσης” της ριζοσπαστικής αριστεράς προς την κυβερνώσα αριστερά, με αφορμή μιας επί της ουσίας ανύπαρκτης πολιτικής», καταλήγοντας ότι τελικά στις εκλογές «για προδότης δεν τα πήγε και άσχημα»…
Εδώ που τα λέμε, δεν έχει και άδικο…
[ Προσοχή, τα παρακάτω δεν εμπίπτουν στον πολιτικό χαρακτήρα του Athens Indymedia και παρακαλούνται οι κινηματικά ευαίσθητοι να αποσυρθούν από τις οθόνες τους… Η λογοκρισία άλλωστε κάνει πάντα καλό στην κινηματική υγεία… ]
Η «αντεπανάσταση» του Κυριάκου είναι φανερό ότι είναι σε πλήρη εξέλιξη· οι λευκοφρουροί του κράτους της δεξιάς διεξάγουν συνεχείς επιχειρήσεις εκκαθάρισης στα πανεπιστήμια, αλλά και στα Εξάρχεια καταστέλλοντας κάθε επαναστατική δραστηριότητα, που άνθιζε επί Αλεξέι Τσίπροβιτς. Δεν χωρά αμφιβολία, ότι έχουν υποσχεθεί στο μεγάλο κεφάλαιο «να φέρουν το κεφάλι των αναρχικών στο πιάτο»…
Οι επαναστατικές δυνάμεις, που τόσο είχαν πυκνώσει στους εργατικούς χώρους τα τελευταία επαναστατικά-μνημονιακά χρόνια, που κυβερνούσε ο Αλεξέι, έχουν βγει ήδη στην παρανομία για να ανασυνταχθούν και να συγκροτήσουν τους παρανόμους μηχανισμούς τους, ενώ τα συνωμοτικά ραντεβού έχουν πυκνώσει στα ίντερνετ καφέ. Τα πιο πρωτοπόρα στελέχη του ΚΚΕ μέρα παρά μέρα σκαρφαλώνουν στον Γράμμο και το Βίτσι απ’ όπου δεν σκοπεύουν να κατέβουν, αν δεν παρθεί πίσω το νομοσχέδιο περί ηλεκτρονικής ψήφου όσον αφορά την απόφαση για απεργία. Τούτος ο νόμος δεν θα περάσει. Ο Καπετάν Κουτσούμπας αποφασισμένος όσο ποτέ, μέρα παρά μέρα αλλάζει καταφύγιο, προστατευόμενος από μια δράκα αποφασισμένων κομμουνιστών. Αυτή την στιγμή την περίμενε χρόνια τώρα, αλλά ένιωσε πιο πολύ ότι πλησιάζει, όταν έσφιγγε στην παλάμη του όπλο του Μπελογιάννη, που αυτή η σουπιά ο σοσιαλδημοκράτης ο Τσίπροβιτς ήθελε τόσο πολύ να καβατζώσει, για να καμώνεται τον σπουδαίο επαναστάτη… Αχ, Αλεξέι, η προδομένη επανάστασή σου, έσβησε, μαράθηκε από εκείνους τους πράκτορες της ευρωπαϊκής νομεκλατούρας σαν εκείνη την οχιά τον Χουλιαράκη, αλλά και τόσους άλλους… Και σε κατηγορεί και για προδοσία εκείνο το γλόμπο αρλεκίνο ο Βαρουφάκης, και ας είχε υπογράψει το τέλος ήδη από την παράταση της μνημονιακής σύμβασης στις 20 Φλεβάρη του 2015.
Όμως η ανασύνταξη είναι δίκαια και θα γίνει πράξη. Δεν υπάρχουν αδιέξοδα για τους κομμουνιστές, ούτε για την κυβερνώσα αριστερά. Ήταν να μην βρει τον πέμπτο δρόμο για τον κομμουνισμό και την εξουσία, τώρα είναι αδύνατον να τον χάσει, τουλάχιστον για πολύ. Το πρόβλημα είναι μάλλον θεωρητικό και ο εγκλωβισμός στην αδράνεια σύντομος. Γιατί έχουν γνώση οι φύλακες.
Ιδού το παράδειγμα, ο Πέτρος Λινάρδος Ρυλμόν, μέγας οικονομολόγος που έσπευσε να δώσει τα φώτα του μέσα από την εφημερίδα των Συντακτών (10-11/8-2019, Στρατηγικές προκλήσεις και μεταβατικές πολιτικές) και παρ’ ολίγον να μας αλλάξει τα δικά μας.
Αντέχετε; Οι στιγμές το επιβάλλουν, η «αντεπανάσταση» καραδοκεί…
«Η ελληνική κυβέρνηση της Αριστεράς αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εγκλωβίστηκαν σε ένα θεωρητικό αδιέξοδο, καθώς από τη μια μεριά διατήρησαν θεσμούς και πρακτικές άσκησης αναπτυξιακής πολιτικής κληρονομημένους από το πελατειακό κράτος, που σε συνδυασμό με το ευρωπαϊκό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, οδήγησαν στην κατάρρευση της οικονομίας, και από την άλλη εμπιστεύτηκαν αυτοματισμούς της αγοράς ως μόνη επιλογή για τη συγκρότηση ενός αναπτυξιακού μοντέλου με τα βασικά χαρακτηριστικά του φορντισμού, που υποστηρίχθηκε θεσμικά μόνο από απόλυτα αναγκαίες, αλλά προφανώς ανεπαρκείς, παρεμβάσεις στην αγορά εργασίας».
Θάνατος είναι οι κάργιες του οπορτουνισμού, που χαριεντίζονται με το ευρωπαϊκό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο και εμπιστεύονται τους αυτοματισμούς της αγοράς και κάνουν αλλαξοκωλιές με τον φορντισμό, στον οποίο πέφτουν οι μπανανόφλουδες του πελατειακού κράτους με αποτέλεσμα την κατάρρευση της οικονομίας.
Καταλάβατε; Όχι, δεν φεύγει κανείς… Έχει και άλλο…
«Τη στιγμή που χρειάζεται ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για τη νέου τύπου συγκρότηση, στις νέες συνθήκες, του κόσμου της εργασίας, που να μπορεί να αναδείξει την πλειονότητα του εργαζόμενου πληθυσμού σε ηγεμονικό πολιτικό παράγοντα, καλλιεργούνται επικίνδυνες αυταπάτες σχετικά με την προθυμία μιας συρρικνωμένης, εχθρικής και αδρανούς αστικής τάξης να αποδεχθεί ένα κοινωνικό συμβόλαιο με την εργασία, αλλά και σχετικά με τη συνεργασία της λεγόμενης μεσαίας τάξης με τον κόσμο της εργασίας, η οποία προφανώς αναζητάει κυρίως την αναζωογόνηση των σχέσεών της με το κεφάλαιο, χωρίς να επιδιώκει μια στρατηγική συμμαχία με την εργασία, σε βάρος του κεφαλαίου».
Ο ρεβιζιονισμός, που επικράτησε δηλαδή, είναι εκείνος που στερεί την κατάρτιση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου για να μπει μπροστά το σχέδιο, το Κόμμα από την Αρχή, ή άλλως το Κόμμα ως φόρμα, ώστε να επανιδρυθεί ο Πόλος, και να αξιοποιηθεί η δημιουργική ασάφεια και να συρρικνωθεί ο κίνδυνος, που εγκυμονεί στα πλαίσια ενός ανοικτού δημοκρατικού διαλόγου να αναπτυχθεί ένας υπαρκτός, αλλά διακριτικός βοναπαρτισμός ειλημμένων αποφάσεων.
Όποιος σταματήσει να διαβάζει θα απαγγείλει σαν τιμωρία 100 φορές τα Άπαντα της πολιτικής δημοσίευσης του Athens Indymedia.
Ακίνητοι! Συνεχίζουμε.
«Είναι εντυπωσιακός ο βαθμός στον οποίο η Αριστερά έχει καθυστερήσει να αναδείξει και να επεξεργαστεί τα στρατηγικά διακυβεύματα της εποχής μας. Δεν πρόκειται μόνο για το έλλειμμα γνώσεων σχετικά με την εξελισσόμενη περιβαλλοντική κρίση, την αρνητική δυναμική για τις οικονομίες και τις κοινωνίες του χρηματοπιστωτικού τομέα, την πολύπλευρη επιδείνωση των ανισοτήτων. Ένα έλλειμμα που εμποδίζει τη διατύπωση σαφών στρατηγικών. Αλλά και για ένα έλλειμμα επεξεργασιών πολιτικών με περισσότερο βραχυπρόθεσμους στόχους, και ένα έλλειμμα δομών και διαδικασιών ικανών να επεξεργαστούν και να υλοποιήσουν αυτές τις πολιτικές. Η υιοθέτηση μιας οπτικής που περιορίζεται στην ανάδειξη της σύγκρουσης νεοφιλελευθερισμού και κάποιας εκδοχής σοσιαλδημοκρατίας, υπονοώντας προφανώς τη δυνατότητα επίτευξης κάποιας μορφής φορντισμού, είναι στην πραγματικότητα η απόδειξη μιας τραγικής ανεπάρκειας που πρέπει επειγόντως να αντιμετωπιστεί, αν επιδιώκουμε να υπερασπιστούμε τον πληθυσμό απέναντι σε πρωτοφανείς απειλές και να θέσουμε τις βάσεις για βιώσιμες παραγωγικές επιλογές, δίκαιες κοινωνικές σχέσεις και αυθεντικά δημοκρατικούς θεσμούς».
Η κυβερνώσα Αριστερά είναι καθυστερημένη διανοητικά, αν καταλάβατε καλά στούρνοι, γιατί δεν σκαμπάζει γρι από τα στρατηγικά διακυβεύματα της εποχής μας και περιορίζεται σε ένα σοσιαλδημοκρατικό ταμπούρι, από το οποίο ρίχνει άσφαιρα πυρά στον νεοφιλελευθερισμό.
Άντε μετά, Αλεξέι Τσίπροβιτς να πετύχει η «διεύρυνση στην κοινωνία», χωρίς να καταλήξει το Κόμμα φόρμα σε έναν ασπόνδυλο πολυσυλλεκτισμό χωρίς όρια, δηλαδή σε μια χαλαρή ταυτότητα-αμοιβάδα, δηλαδή χωρίς να ακυρωθεί η προοπτική ενός νέου συνασπισμού εξουσίας, οπότε το μόνο που μένει, είναι να εξαγγελθεί η ελεγεία του μελαγχολικού τέλους μιας εποχής, το τέλος ενός κρυφού ή φανερού προγράμματος μετακαπιταλιστικής μετάβασης.
Και ξέρεις Αλεξέι Τσίπροβιτς, κάπου εκεί καραδοκεί και η «αποδοχή της ανάδυσης ενός νέου ηγεμόνα». Και πρόσεξε Αλεξέι, τα σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι και πρώτα απ’ όλα τους ευνοούμενους του κόκκινου πύργου, της Κουμουνδούρου ντε. Κόψε κεφάλια προτού να είναι αργά. Θυμίσου λίγο και τα «δικά σου» και θα καταλάβεις…
Λ.
